Joey is altijd een makkelijke baby geweest. Dat draaide 360 graden toen hij de kleuterleeftijd bereikte. Iedereen zei tegen mij dat het een fase was. De bekende ‘teribble two’, ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee. Stiekem had ik toen al een onderbuikgevoel. Met Joey was meer aan de hand. Hij ging altijd verder. Te ver. Het leek ook structureel in zijn karakter te zitten. Maargoed, ik liet het voor wat het was en keek reikhalzend naar zijn kleuterleeftijd uit. “Als hij naar school gaat komt vast alles op z’n pootjes terecht. Dan krijgt hij taakjes waar hij zich op moet richten en normale voorbeelden van gedrag in de klas”, dacht ik. Maar ik had het helemaal aan het verkeerde eind…. Joey is een bom, dat kan ontploffen en ik weet niet wat er dan gebeurt of kan gebeuren in de toekomst. “Zijn bepaalde acties en handelingen van Joey geen rode vlaggen?!”, vraag ik me af.
Al vanaf jongs af aan heeft Joey een enorme interesse in wapens. Dit begon al bij 3 jaar oud. We hebben een enorme lade vol lego. Er zitten denk ik bijna honderd poppetjes in, maar ook paarden, bloemen, planten, deuren, wielen en allerlei steentjes. Er zitten ook wapens in van de politieagent en de kapitein. Van zwaarden tot aan geweren. Iedere keer pakt hij verschillende wapens en poppetjes en speelt dat iedereen wordt afgemaakt. Altijd. Hij maakt er enge geluiden bij van het zwiepen van een scherp mes. Ik snap niet hoe hij daarbij komt. We laten hem geen gewelddadige tv of filmpjes kijken. Laatst (hij is nu 5 jaar) hoorde ik hem tijdens het legospelen fluisteren: “Overal bloed” en “Ik snijd al je vel eraf en drink je bloed”. Ik schrok hier van en vroeg: “Wat zei je?”. Ik keek hem aan. “Niets hoor”, antwoordde hij. Ik hoor hem steeds vaker gewelddadige uitspraken doen en ik zie hem hele slachtpartijen naspelen. Hij is vaak achterbaks en sneaky. Speelt mooi weer en liegt veel. Maar het blijft hier niet bij…
Regelmatig ‘bedreigt’ hij mijn andere kinderen met zelfgemaakt wapens van stokjes, lego en linialen. Hij maakt van zijn vingers een pistool en dan komen er schietgeluiden uit zijn mond. Iedere keer aan de eettafel richt hij zijn vingers op iemand anders voorhoofd. Ik heb hem al duizend keer gezegd dat hij dat niet moet doen, ik heb hem gestraft voor zijn slechte gedrag, maar ook beloond voor goed gedrag. Niets doet hem iets. Niets helpt. Laats hoorde ik hem zeggen tegen zijn broertje van 3 jaar: “Ik maak je dood, als je dat autootje niet aan me geeft”. Hij stond hem dreigend aan te kijken en hield zijn handpistool op hem gericht. Het broertje Jan zette het op een huilen en werd overstuur, maar dat deed Joey niets. Het lijkt alsof niets hem iets doet of raakt. Zijn empathie is ver te zoeken. Ik maak iedere keer duidelijk dat ik dat gedrag niet accepteer. Het komt niet aan. Ondertussen neemt zijn ‘gewelddadige’ gedrag toe. Ik vraag me weleens af hoe hij is als hij 16-jarige leeftijd bereikt. Ik durf er eerlijk gezegd niet aan te denken…
Hebben meer ouders dit? Is dit probleemgedrag of een fase?
JUDITH
Neem eens contact op met je jeugdteam van de gemeente. Wellicht kunnen ze met je meedenken.
Ik weet niet als je in reïncarnatie geloofd, misschien is dat leuk om een in te gaan lezen.
Volgens de “reïncarnatie regels” heeeft het vorige leven van een persoon veel invloed in het leven van nu. Tot een jaar of 7 rond/op die leeftijd vergeten de meeste kinderen hun oude leven en komt er meer focus op het bouwen van de nieuwe leven. Vanaf de 7de jaar wordt ook het geweten ontwikkeld en kunnen kinderen vrede sluiten (onbewust) met zijn vorige leven. Volgens Buddhisten is het van belang om als ouder aandacht te geven aan het vorig leven wanneer het zo duidelijk naar voren komt, om zo je kind te kunne helpen met het verwerken van zijn karma tijdens dit nieuwe leven. Mediteren, yoga, reflecteren en nog meer mogelijke methodieken die je zou kunnen toepassen om jou kind de rust te geven die hij nodig heeft.
Volgens de buddhisten heb jij de taak als ouder om empathie te tonen voor jou kind en hem de weg te wijzen.
Probeer je in te lezen, het kan je misschien rust geven…
Veel liefde voor jullie beide
Oeff…wat moet dat lastig zijn voor jou, maar ook je gezin! Ik zou je adviseren toch contact op te nemen met de huisarts. Luister vooral naar je onderbuikgevoel! Als er straks iets gebeurt op school zijn er veel meer factoren en personen die mee spelen. Het lijkt me voor hem ook heel lastig aansluiting te vinden zo en daardoor wordt zijn sociale onzekerheid ook alleen maar groter. Ik gun hem en jullie rust! Hopelijk komt er snel meer duidelijkheid, hou je taai!💜
Och lieve mama, wat ontzettend heftig dit. Ik moet zeggen dat ik zijn gedrag ook wel erg ver vind gaan. Ik herken het niet bij mijn zoontjes (maar die zijn ook heus niet altijd lieverdjes natuurlijk).
Ik zou ook je onderbuik gevoel serieus nemen en naar de huisarts gaan.
Veel liefs! ♥️
Wat heftig! Ik zou zeker aan de bel trekken. Bij de huisarts en/of school. Hiermee doe je je kind niet tekort maar help je hem juist. Het is voor hem ook fijner om ‘normaal’ gedrag te hebben. Ik weet niet of hij veel vriendjes heeft maar ‘goed’ gedrag zal daar zeker aan bijdragen. Heel veel sterkte en kracht.
Dapper dat je dit durft te delen hoor.
Oh jeetje, die klinkt niet zo goed. Het moedergevoel klopt altijd, dus neem dat ook altijd serieus.
Het best kan je via school of via het consultatie bureau gaan. Vanuit daaruit wordt er dan hulp ingeschakeld. School doet dat evt via de wijkverpleegkundige die gekoppeld is via het consultatiebureau. Ik wens je veel sterkte en veel liefde!