De eerste 2 weken van mijn menstruatiecyclus zijn mentaal een ramp

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}

Al sinds ik mij kan heugen spelen hormonen en vooral de impact daarvan een grote rol in mijn leven. Zoals de meeste meisjes begon mijn menstruatie rond mijn 13e. Mijn pubertijd was als ik erop terugkijk een hobbelige hormonale periode. De eerste periode een onregelmatige cyclus, veel bloedverlies met pijnlijke buik- en rugkrampen. Daar heb ik altijd prima mee kunnen dealen. De mentale kant van mijn menstruatie daarentegen was pittig. Ik was opvliegerig, gestrest, onrustig, prikkelbaar, angstig, had een slechte concentratie, was vergeetachtig et cetera. Toen der tijd was ik er ook een beetje van uit gegaan dat dit bij de puberteit zou horen.  

Ik raakte elke maand de grip op mezelf weer kwijt

Ik ben op advies van de huisarts gestart met de anticonceptiepil op 15-jarige leeftijd. Ik kreeg toen der tijd ook mijn eerste vriendje en het leek daarom een goede stap. De anticonceptiepil heb ik een jaar of 5 à 7 jaar gebruikt. Ik merkte dat mijn mentale klachten er alles behalve minder van werden, eigenlijk leek het alleen maar erger te worden naarmate ik ouder werd.  Vanaf 2017 heb ik mijn cyclus bijgehouden in een app en al heel snel was een duidelijk patroon zichtbaar. Vanaf de eisprong tot aan het doorbreken van mijn menstruatie had ik het mentaal ontzettend zwaar. Ik raakte elke maand weer de grip kwijt op mezelf. 

De helft van de maand stond alles enorm onder druk

Telkens wilde ik zo goed als mogelijk voorbereid naar de huisarts gaan, maar jeetje wat een opgave was dat. Het voelde toch alsof ik de huisarts iets onder de neus moest schuiven wat misschien gewoon tussen mijn oren zat. Meermaals was ik bij de huisarts. Telkens weer met dezelfde uitkomst; anticonceptie. Ik had de NUVAring gebruikt, op het punt gestaan de spiraal te laten zetten maar dat voelde toch niet goed. Zelfs de minipil had ik gebruikt. Met allemaal hetzelfde resultaat; verergering van mijn klachten. Ik had gesprekken met een praktijkondersteuner, een psycholoog, deed veranderingen in voeding en was meer gaan bewegen. Ik zocht afleiding, ging op zoek naar meer ontspanning en zo rommelde ik jaren verder. Alles stond de helft van elke maand onder druk. Mijn liefdesrelatie, mijn gezondheid, mijn vriendschappen, mijn werk. Alles glipte volledig door mijn vingers elke maand weer.

Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me heel goed

In 2019 raakte ik gepland zwanger. Ik wist niet wat me overkwam, ik voelde me fantastisch. Niet alleen door het mooie leven wat ik in mij voelde groeien, maar vooral omdat er geen enkele dip volgde. Negen maanden lang was ik mijn gezonde zelf. Opgewekt, vrolijk, grappig, sterk, krachtig, positief, geduldig(er) en energiek. Ik rockte negen maanden lang alles. Met vol vertrouwen ging ik de bevalling in en op 24 januari 2020 mochten wij trotse ouders worden van een prachtig meisje. Ik wilde graag proberen om borstvoeding te geven, en dat ging goed.

Na de bevalling ontstonden de klachten weer

Een week na de geboorte was daar weer dat gevoel. De brainfog. Ik werd prikkelbaarder, mijn concentratie was nihil, rusteloos, overgevoelig. Slapen was al lastig met een baby. Maar ook wanneer zij sleep deed ik geen oog dicht, eindeloos draaien, woelen en enkel indutten. De ene emotie volgde zich op naar de volgende emotie. Ik kon niets meer overzien en raakte volledig in de put. Ditmaal waren alle klachten nog erger dan voorheen. Mijn menstruatie brak weer door na een aantal maanden borstvoeding en jawel al snel was het patroon weer als vanouds. De halve maand was de hel op aarde. En de andere helft van de maand was ik wie ik ben.  

Zou het door de kraamperiode komen?

Ik kan me zo voorstellen dat dit voor velen vrouwen herkenbaar is in een kraamperiode. Dat is wat ik ook meermaals heb gedacht.  Na een aantal maanden ben ik weer naar de huisarts gegaan. Ditmaal ben ik voor de prikpil gegaan, in april 2021. Dit was mijn diepste dieptepunt. Vijf dagen na het laten zetten van de prikpil belandde ik in een zwart gat. Ik voelde me in en in slecht. Verdriet, pijn, emotioneel, angstig, veel paniek. Ik kon op bijna dagelijkse basis niets of niemand verdragen. Mijn man heeft het met regelmaat moeten ontgelden met mijn onterechte beschuldigingen, gemopper, geklaag en al mijn onvrede. En ondertussen was er ook nog een klein meisje dat afhankelijk was van mijn zorg. Ik heb me er doorheen geworsteld en waar ik kon zoveel mogelijk genoten van onze dochter. Maar het ging niet goed…

Lees HIER het vervolg.

ELSEMIEKE

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.