Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Dat vreselijke telefoontje van de juf
Ik ben een alleenstaande mama van een vijfjarig jongetje. Wij hebben veel ziekenhuisbezoekjes en opnames gehad. Waardoor mijn kindje medisch is. Mijn zoontje heeft dus best wat meegemaakt, ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft. Ik kreeg op mijn werk tijdens een bespreking een telefoontje van school. Ze waren mijn kind kwijt na het buiten spelen. Zojuist was zijn hele klas op het schoolplein. Er is een soort bos op het plein. Bij het naar binnen gaan, ontbrak hij. Ik schrok me wild. Ik zei uit paniek en woede: “Hoe hebben jullie dit kunnen laten gebeuren!?” Ik ben gelijk opgestapt van mijn werk om mijn kind te zoeken. De school heeft er voor gezorgd dat er ook een paar juffen mee zochten. Ze waren echt heel bang en geschrokken, dat zag ik duidelijk. Zij hebben mij gelukkig direct gebeld. Dat kon ik waarderen. Nu zochten we gezamenlijk de buurt af.
Eenmaal thuis na de zoektocht, zat mijn zoon tegenover mij op de bank te lachen
Hij had zich verstopt in het bosje op het schoolplein. Daar kon hij zich goed verstoppen. Hij wachtte tot de hele groep naar binnen liep. Daarna klom hij over het hek, pakte hij zijn fiets en is naar huis gereden. Ik was ontzettend opgelucht dat hij terecht was, en dat hij thuis was in plaats van ergens anders. Ik ben me kapot geschrokken. Ik heb daar nog steeds last van. Ik ging echter ook nadenken. Dat hij thuis was betekende dat hij een drukke weg over is gegaan, waarvan aan beide (!) kanten water. Helemaal alleen.
Ik heb heb mijn zoon, samen met de juffen die mee zochten, direct terug naar school gebracht
Hier volgde een gesprek. Mijn zoontje was erg geschrokken en schaamde zich. Na het gesprek met de directrice nam een juf hem bij de arm naar het schoolplein. Zo kon hij kon laten zien waar hij zich had verstopt en waar hij over heen is gegaan. Hij vertelde dat hij moe was, en dus stiekem naar huis wilde gaan. Na dit gesprek reed ik weer naar huis. Driekwartier later was de schooldag voorbij en haalde ik mijn zoon weer op van school. Op school ging ik nog even in gesprek. Ik weet eigenlijk niet meer hoe dat gesprek precies liep.
Ik twijfelde aan mezelf en gaf aan dat mijn zoontje soms een vaderfiguur mist
Hij kent zijn vader niet. Mijn zoon trekt vaak naar mannelijke vrienden van mij. Sinds hij op de basisschool zit, krijg ik steeds vaker de vraag: “Heb ik ook een papa? Waar is mijn papa?”. School gaf toen aan dat het een kindje van 5 is. “Die doen soms van zulke dingen”, zei de directrice. Maar toch blijf ik van mening dat een kind niet zomaar weg loopt. Natuurlijk wil je als moeder overal een antwoord op hebben. Het maakt me onzeker. Ik denk er veel over na. Maandag gaat hij weer naar school. Ik wil dat hij met buiten spelen zijn horloge om doet, voor het geval hij weer wegloopt, en ik kan zien waar hij is.
Ik beseft soms ineens: mijn zoontje is van school weg gelopen….
Ik schaam me als moeder heel erg. “Doe ik iets verkeerd in de opvoeding? Of is dit gewoon een kwestie van een jongens streek?”, vraag ik me af. Wij zijn heel hecht en vormen samen één team. Het liefst is hij de hele dag bij mij. Dit is natuurlijk iets heel moois, maar het heeft blijkbaar ook een keerzijde. Ik vraag mij af hoe jullie hier over denken. Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren? Wie is verantwoordelijk? Waar ligt de fout? Ik schaam me, maar ik weet niet of dit terecht is?
Hoe moet ik ooit het vertrouwen in school weer krijgen? Hoe zouden jullie dit aanpakken? En hoe zouden jullie je voelen na zo’n gebeurtenis? Ik hoor graag jullie mening!
ANONIEM
Allereerst wat een enorme schrik. Dit is heel heftig en naar om mee te maken. Zelf heb ik 12 jaar met kleuters gewerkt als juf op een basisschool en ik heb het ook één keer meegemaakt dat we een kind kwijt waren. Het is vreselijk. Je voelt je zó schuldig en het mag gewoon echt niet gebeuren. Nooit. Het laatste wat hoeft is jezelf schuldig voelen. De school en de leerkrachten zijn verantwoordelijk. Het probleem bij kleuters is dat ze nog weinig inzicht hebben in oorzaak en gevolg. Er komt iets in ze op en dat doen ze en over de gevolgen denken ze niet na. Meestal is het een impulsieve actie van een kind en hoef je er niet altijd iets groots of een probleem achter te zoeken. Ik kan me wel voorstellen dat het lastig is om je kind weer los te laten en op school te laten. Dat vertrouwen moet weer groeien. Zo’n horloge vind ik geen raar idee en aan de leerkrachten vragen om extra alert te zijn ook niet.
Sterkte jij en ik hoop dat je de rust en het vertrouwen terug vindt.
wat mooi verwoord door een ex kleuter juf ♡
de mijne was op dag 4 naar buiten gegaan toen school uit was maar oma kwam van de andere kant dus waren elkaar mis gelopen.
ook eventjes mijn kind dus kwijt.
deze juf zei tegen mij ja maar hij had moeten wachten bij mij. dat vertellen we ze ook. oke hij is net 4 het was zijn 4de dag… die legde de schuld bij mijn kind neer. was ik t dus niet mee eens.
anyway… twijfel niet aan jezelf… hij is naar huis gegaan… daar waar hij zich dus fijn voelt. een warme en vertrouwde omgeving. ❤️
Wat een schrik! Logisch, maar je moet inderdaad de verantwoordelijkheid onder schooltijd aan de school geven. Ze kunnen een keer een fout maken, dat hoef jij jezelf niet aan te rekenen. Tel ook je zegeningen: hij is niet in zeven sloten tegelijk gelopen, hij vindt het thuis en fijne plek om te zijn (en ook dus moe maar terug te keren) en jij bent een warm mens van vlees en bloed die zoiets niet koud laat, want je gaat zelf op jezelf reflecteren en kijken wat je beter kunt doen.
Daar dit je blijkbaar op iets (wat er in mijn ogen waarschijnlijk niet mee te maken heeft, maar waarschijnlijk wel ook relevant is in jullie leven) rond het missen van een vader. Mooi om daar nog eens naar te kijken. Zijn er opties of ideeën waar je je prettiger bij voelt dan hoe het nu gaat? Misschien (nog meer) open kaart spelen naar je zoontje, op zijn eigen niveau… Misschien wat structureler contact met één (of meer) van je mannelijke vrienden die daar ook voor open staat? Misschien bewust positief praten over mooi ‘meer’ mannelijk en mooi ‘meer’ vrouwelijk gedrag. Maak anders eens een lijstje met je eigen ideeën (en de ideeën van het kind) hierover en kijk hoe jij hier een draai aan wil geven. Maar probeer het los te zien van het weglopen. Als het daar mee te maken had dan had hij dat toen wel aangegeven. Ook kinderen met een vaderfiguur kunnen weglopen hoor. Het is trouwens best een mooie ‘mannelijke’ actie: hij heeft heel doelgericht een onconventioneel en voor een vijfjarige een ingewikkeld plan bedacht en uitgevoerd. Goed om te kanaliseren, maar het is toch ook van een bepaalde kant prachtig dat hij zich zo krachtig opstelt.
Je zult zeker geschrokken zijn. Ik had ook een wegloop zoon. Vanaf de eerste dag van de basisschool liep mijn zoon weg. Zelfs aan het eind van de basisschool was hij verdwenen als de school uitliep. Maar wees gerust. Je zoon weet blijkbaar heel goed de weg. Hij was gewoon moe. Ik weet zeker dat de juffen hem vanaf nu in de gaten houden. Dat hebben ze bij mijn zoon ook gedaan, nadat hij in de eerste week twee keer verdwenen was. En elke keer was het logisch waar mijn zoon was. Als ze met de klas op pad gingen, moest mijn zoon hand in hand met de juf lopen. Aan het eind van de basisschool was hij gewoon aan het spelen in een nieuw bosje wat hij weer gevonden had. Zie het als iets positiefs. Je zoon weet de weg, is vindingrijk, oplossingsgericht, ondernemend en ziet thuis als een veilige plek. Maak je maar geen zorgen. Jullie hebben samen een goede band. Zwemles is wel een aanrader om snel mee te beginnen als hij langs water moet lopen om naar huis te gaan. Wees maar trots op hem. Het komt helemaal goed.
Wat schrikken! En heel logisch al die gevoelen nadat je zo geschrokken bent 🙂 je zit dan volop in de emotie! Probeer nu weer wat meer te relativeren.
Er kan misschien een minder leuke reden zijn waardoor hij heeft bedacht weg te lopen. Maar het zijn ook “maar” kleine kinderen die grenzen zoeken, op avontuur gaan (en zeker al die gevaren niet zien;-)).
Schaam je vooral niet! Althans, niets in deze tekst wijst erop dat je je ergens voor zou hoeven schamen. Blijf goed naar je zoontje “luisteren”, zijn er meer signalen dat hij zich misschien anders gedraagd? In dat geval zou je eens met een deskundige erover kunnen praten (denk aan de huisarts, of misschien iemand op school?) En tuurlijk is het goed voor kinderen om beide ouders om zich heen te hebben, maar dat zegt niet dat wanneer dit anders is, ze per definitie iets missen. Wees eerlijk tegen hem (wat bij zijn leeftijd past), maak het niet te zwaar, én…. helpende gedachte! Wat kan wel? Misschien is er een opa of oom waar hij is mee op pad kan? Al het goeds..x
ik wou anoniem blijven omdat ik me schaam. maar wat een lieve berichten nu al.
mn zoontje is geen gevaar in water, en krijgt zwemles gelukkig. maar t idee alleen al bah, hij zal maar iets over het hoofd zien wbt de auto weg. het vertrouwen moet indd groeien, en alleen met buiten spelen wil ik graag dat hij zijn horloge om doet.
dank jullie wel voor nu al zulke lieve berichten en ik ga hier zeker wat in uit halen.
lieve groetjes van mij ❤️
jouw zoontje is geen wegloper; hij gaat naar HUIS wanneer hij moe is. Dat is een prima reactie. .Hij is een plantrekker; dat is positief. Anderzijds, ja, hij is nog veel te jong om alleen zo’n gevaarlijke weg te lopen en de school … het had zeker niet mogen gebeuren … maar hij heeft het toch maar gedaan en veilig thuisgekomen.
mijn kind van 5 heeft ook een keer geprobeerd over het hek te klimmen van het schoolplein (samen met een vriendje), ze vonden school saai en wilden naar huis lopen. Ze zijn gezien door de juf dus het plan is niet helemaal ten uitvoer gebracht (gelukkig!) maar ik denk niet dat je al te onzeker moet zijn over je eigen opvoedstijl of de aan/afwezigheid van een vader. Het ene kind is wat avontuurlijker en meer eigengereid dan het ander.