Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Sherany schrijft een reeks over borderline en haar zwangerschap. Lees eerst het vorige deel:
Deel 1: Ik heb veel mee gemaakt, heel veel en draag de diagnose borderline
Deel 2: Mijn relatie strandde en toen bleek ik zwanger
Ik had altijd gezegd, ik ga mijn kindje nooit weg laten halen
“Ik ben zwanger!”, bracht ik uiteindelijk uit. Wat was het bizar om dit te zeggen. Er was nog niks aan mijn lijf te zien, maar sinds die test was ik zwanger…”Wat ga je doen?”, vroeg mijn vriendin. Wacht, hier had ik dus nog helemaal niet over nagedacht. Altijd had ik gezegd: “Wat er ook gebeurt, als ik ooit zwanger word, verwacht of niet, ik zal mijn kindje nooit laten weghalen”. En nu was het zover. Natuurlijk ging ik het houden. Er zat een kindje in mijn buik. In mijn buik! Ik was in paniek en euforisch tegelijk. Ik heb me geen enkele seconde afgevraagd óf dit goed zou komen. Natuurlijk, dit was mijn weg en dit moest zo zijn. Frits en ik, dit was mijn teken, wij hoorden bij elkaar. Het lot had ons weer bij elkaar gebracht.
Frits, mijn ex, was in shock
Nou. Zo makkelijk was het helaas niet helemaal. Maar het begin was er. Frits was in shock. Wat ik begreep. We hadden voor de test al afgesproken om elkaar te zien, om alles mooi af te sluiten. Het was de dag na de test en ik ging naar Breda. Ik zei tegen Frits: “Ik ben zwanger en je mag zelf weten wat voor rol je gaat spelen in het leven van het kind, maar ik ga het sowieso houden”. Bam. Paniek in zijn ogen, tranen. Ik kan me nog herinneren hoe hij me huilend knuffelde. Dit was zo’n grote wens van hem maar zo? Op deze manier? Nee.
Er moesten een aantal zaken drastisch veranderen in onze relatie
Hij had tijd nodig. Niet om een keuze te maken of hij en welke rol hij wilde spelen in het leven van dit kind, maar over onze relatie. We waren uit elkaar. We waren het er allebei over eens dat we niet bij elkaar moesten komen vóór het kind, maar voor elkaar. Er moesten een aantal dingen drastisch veranderen in onze relatie. We wilden wel bij elkaar zijn, maar dan moest er hard geklust worden. Er werd voor mijn gevoel eisen opgesteld door hem en als ik hier niet aan kon voldoen, dan stond ik er alleen voor. Ik voelde me zo eenzaam. Ik woonde tijdelijk bij mij ouders. Mijn ouders met wie ik een nogal ingewikkelde relatie had. Ik had aan hen geen steun. Mijn vader rookte stevig door in huis, terwijl ik zwanger was en er werd niets gevraagd over mijn zwangerschap. Gelukkig had ik een aantal vriendinnen deelgenoot gemaakt en kon ik met hen hierover praten.
Ik was de hele dag misselijk
4 februari hadden we de eerste echo, we gingen hoe dan ook alles samen doen. Frits wilde, welke relatie er tussen ons ook was of ging zijn, een betrokken vader zijn. Hij was ook naar elke echo daaropvolgend mee geweest. Op 4 februari de eerste echo, bijna een maand na de test. Een maand van onzekerheid. Ik moest van een test aannemen dat er een kindje in mijn buik zat. In het begin voelde ik me nog helemaal niet zwanger. Ik was slank en nog erg fit. Tot ik een week of 5/6 zwanger was. Man, wat ben ik ziek geworden. Ik kon niet aan eten en drinken denken zonder kotsmisselijk te worden. Ik hing meermaals per dag boven de wc pot. Ik moest moeite doen om iets te eten, maar vooral te drinken. Bijna al het drinken maakte me misselijk. Ik heb nooit geklaagd. Nooit. Ik was doodsbang dat klagen mijn zwangerschap verkeerd zou laten aflopen, dat het dan ineens mis zou gaan. Ik moest dankbaar zijn, dus dat was ik.
Veel zorgen dat het mis zou gaan
Ondertussen waren er veel krampen in mijn baarmoeder. Ik maakte me zorgen en belde een aantal keren naar de verloskundige. Ze konden niet eerder een echo doen en als er iets mis zou zijn, konden ze hier helaas niks aan doen. Ze stelde mij gerust. Deze (milde) krampen waren een goed teken, mijn baarmoeder groeide waarschijnlijk. De tijd kroop voorbij en langzaam kwam 4 februari in zicht. Ergens aan het eind van de middag hadden we de afspraak. Ik was toen rond de 7 weken zwanger volgens de berekeningen. Frits kwam mij ophalen bij mijn ouders en we reden samen naar de praktijk.
De verloskundige zag twee kloppende hartjes
Eerst praatten we over hoe ik mij voelde. Ik vertelde dat ik nogal misselijk was en veel moest spugen en moeilijk kon drinken. Dit was een goed teken, het zwangerschapshormoon deed zijn werk. “Laten we maar eens even gaan kijken”, zei de verloskundige tenslotte. Eindelijk. Ik ging liggen en kreeg een echokop op mijn buik. Mocht ze niet genoeg zien, dan kon ze altijd nog een inwendige echo maken. Al snel zag ze een embryo met een kloppend hartje. Wat een opluchting. Ik zag nog iets: een zwarte vlek rechts van de embryo. Ik vergeet nooit meer wat ze zei: “Ik zie nog een vruchtzak. Eens even kijken of er ook iets in zit”. “Natuurlijk”, dacht ik, “Natuurlijk zit er nog iets in”. En dat was ook zo, nog een embryo en nog een kloppend hartje. “Jullie krijgen een tweeling!”
Ik bleek zwanger van de meest veilige tweelingzwangerschap
Een tweeling. Een duidelijk verklaring voor mijn misselijkheid. Nu werden we overgedragen aan het ziekenhuis. Als je een tweeling krijgt, ben je meteen “medisch” en gaan al je controles via de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ze had gezien dat ik een “dik tussenschot” tussen de baby’s had. Dit betekende volgens haar dat het heel waarschijnlijk een twee-eiige tweeling was en ook de meest veilige manier om zwanger te zijn van een tweeling. Ik zou namelijk twee placenta’s krijgen en de kindjes hadden allebei hun eigen vruchtzak. Ze konden dus niet verstrikt raken in de navelstreng van de ander. Ze konden ook geen TTS ontwikkelen, wat inhoudt dat de één teveel voeding krijgt van de placenta en de ander minder. Toch had ik ineens geen onbezorgde zwangerschap meer.
Ik kreeg een hoop informatie in het ziekenhuis
De eerste afspraak in het ziekenhuis was met negen weken, dus twee weken na de eerste echo. Ik kreeg een berg informatie over een zwangerschap van een tweelingen. We gingen nog heel even kijken hoe ze erbij lagen. Na deze afspraak waren mijn zorgen wel wat afgenomen. Helaas kon Frits niet mee naar binnen vanwege de coronasituatie op dat moment, maar we hebben gebeld tijdens de afspraak. Ik had inderdaad de meest veilige tweeling zwangerschap en de kans dat alles goed zou gaan was groot. Wel ging het zwaar zijn en de kans op een vroeggeboorte was helaas altijd aanwezig. Ik moest elke maand op controle komen en kreeg dan altijd een echo. Ook moest ik aan de bel trekken als ik zorgen had of iets geks voelde. En dat deed ik.
Wordt vervolgd.
SHERANY
Insta: Sher.any
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
