Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Ik was al klein, toen ik doorhad dat mijn moeder anders was
Ze knuffelde mij nooit spontaan en zeer weinig. Als er al geknuffeld werd, moest ze zichzelf wassen. Gestoord wassen. Dat betekende haar handen tien keer met zeep insmeren en haar armen tot voorbij haar ellebogen boenen. Ik was vies. Altijd. En dat gevoel was vreselijk. Ik voelde me niet geliefd, mooi of bijzonder. Deurklinken op andere plaatsen werden vermeden, mijn moeder pakte deuren aan de bovenkant vast, als dat kon. En met flinke tegenzin. De deurklinken en lichtknoppen thuis werden wel honderd keer schoongemaakt. Als ze ergens tegen aan kwam, moest haar broek tientallen keren geschrobd worden of ze verkleedde zich. Ik speelde altijd liever ergens anders. Daar was ik vrij. Kon ik doen wat ik wilde. Hoefde ik niet zoveel na te denken. Op mijn tenen te lopen. Als er een keer een vriendinnetje bij mij speelde, had ik altijd veel stress rondom mijn moeder. Ontzettend ongezond voor een jong en onschuldig meisje. Ik schaamde me en hoopte altijd dat mijn vriendinnetje nooit ‘op mijn moeders’ stoel of plekje op de bank ging zitten. Want dan brak de hel los. Niet meteen, maar als het vriendinnetje weg was.
Ik heb dat goed kunnen regelen, tot die ene helse dag
Ik weet het nog goed. Ik zat in groep 4. “Zal ik bij jou spelen?”, vroeg ik aan mijn vriendinnetje Cherrel. “We spelen zo vaak bij mij. Nu wil ik bij jou spelen”, zei ze. Met tegenzin gaf ik toe. Ik werd warm. Het zweet brak me uit. “Als mijn moeder maar normaal doet”, dacht ik. Zo jong als ik was, draaide mijn hoofd overuren. Ontzettend zielig. En ongezond. Mijn moeder kwam ons ophalen. Ik wist dat ze liever geen gasten thuis had. Ze speelde een toneelstuk voor de buitenwereld. Alleen ik wist hoe het echt zat. Alleen ik wist wie mijn moeder was en wat ze deed. Achter gesloten deuren. Ik kon niet uit die wereld ontsnappen. Hoe graag ik ook wilde.
“Leuk, kom maar mee”, glimlachte mijn moeder
Absolute onzin. Ze vond het niet leuk. En ik ook niet. Alleen het vriendinnetje. Ja, zij wel. Acteren kon mijn moeder als de beste. Ik bad dat deze dag snel voorbij was, zonder conflicten. Ik kon wel huilen. Ik stond meteen op standje alert. Hoe klein ik ook was. “Wat willen jullie op je brood?”, vroeg mijn moeder thuis aan ons. “Worst”, riep ik. We liepen naar de eettafel. Ik haastte me om voorop te lopen. “Kom maar naast mij zitten”, zei ik snel tegen Cherrel. Te laat.
In slow motion zag ik haar op ‘mijn moeders’ stoel plaats nemen
Ze zwaaiden haar benen over de zitting. Haar schoenen (volgens mijn moeder het vieste op de wereld) raakten de spijlen. Ook dat nog. Erger kon ze het niet meer maken. Ik ontplofte van binnen. Ik werd knalrood. Mijn moeder draaide zich om. Ze keek mij aan. Ik was doodsbang. Ik zakte als een vogeltje ineen. Hier zaten consequenties aan vast …
Mijn vriendinnetje Cherrel had niets door
Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik plaste zowat in mijn broek. Mijn moeder zette de borden met brood op tafel, zodat wij konden eten. Zij nam niet plaats aan tafel. Met nog geen honderd paarden kreeg je haar op een andere ‘vieze’ stoel. “Eet smakelijk”, zei ze. En ze nam plaats op haar stukje van de bank om te hoek. Ik was erg stil aan tafel. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik kon maar aan één ding denken: aan een boze moeder als mijn vriendinnetje weg was. Ik voelde de spanning in de ruimte. “Hoe kan het dat Cherrel die niet voelt?”, vroeg ik me af. “Niemand kan mij helpen”, dacht ik moedeloos. Ik had geen zin meer in spelen.
De uren gingen langzaam voorbij
Eindelijk werd Cherrel opgehaald. Mijn moeder speelde nog even toneel bij haar ouders en sloot toen de deur. “Kan ik iets doen mama?”, probeerde ik. “Mijn stoel is vies”, blafte ze. “Ik moet nu uren schoonmaken. Het is jouw schuld”, sloot ze af. “En alleen ik kan het ‘goed’ schoonmaken. Ga maar naar je kamer”. Mijn moeder was overstuur. Ze huilde tranen met tuiten. Dit kwam allemaal door mij. In mijn eentje ging ik naar mijn kamer om met mijn poppenhuis te spelen. Ik zou vanzelf weer naar beneden geroepen worden voor het avond eten. Ik voelde me eenzaam en niet geliefd. “Hoe zal mijn moeder bij het eten doen? Zal het dan weer goed zijn?”, vroeg ik me af.
Ik wist toen nog niet dat dit ontzettend vaak zou gebeuren…
ANONIEM
“
wat een verdrietig verhaal zeg 😢
mijn nekharen staat rechtop.
wat ben jij als kind veel liefde te kort gekomen, daar breekt mijn moederhart echt in 100 stukjes van.
ik knuffel mijn kinderen 100 keer per dag en hoe viezer ze zijn des te fijner zijn de knuffels. vriendjes en vriendinnetjes komen dagelijks over de vloer.
ik hoop voor je dat je het verleden achter je kan laten en een liefdevolle toekomst tegemoet gaat (met veel knuffels)
wat ontzettend erg dat je dit als kind mee hebt moeten maken!! Natuurlijk zal het voor je moeder ook vreselijk geweest zijn, zij was ziek. Maar we hebben het nu over jou, het moet verschrikkelijk voor je geweest zijn! Veel sterkte met de gevolgen die dit voor je zal hebben.
wat verdrietig, moet er bijna van huilen
echt een lastig verhaal. mijn beste vriendin heeft dit ook. soms is het inderdaad lastig, maar zij kan er zelf echt niets aan doen en vind het ook verschrikkelijk om zo te zijn. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jou moeder ook het geval is, maar ik kan me voorstellen dat het voor haar ook heel lastig moet zijn geweest, want Natuurkijk wilde ze jou heel graag die knuffels geven zonder zich te wassen, dat je gewoon vriendinnen thuis kon uitnodigen zonder gedoe, maar haar psychische aandoening laat dat niet toe. hoop dat drze situaties de band tussen jullie niet gebroken heeft. misschien een idee om een keer goed hierover met elkaar in gesprek te gaan dan leer je elkaars gedachtengang beter kennen. mijn vriendin heeft mij namelijk heel duidelijk gemaakt hoe haar gedachten in elkaar zitten en wat er gebeurt als ze zich niet zo vaak wast etc. en daardoor vind ik het eigenlijk niet meer erg (alleen erg voor haar).
Wat ontzettend rot voor je om dit mee te moeten maken. Ik ben verzot op kinderen en dieren al kunnen ze het smerigste zijn op aarde. Wel de meeste pure en liefste levensvormen. ik wens je heel veel liefde toe
Het is alsnog absoluut geen excuus. Ouders hebben de plicht en de volledige verantwoordelijkheid voor hun kinderen te zorgen. Deze moeder kon dat door haar ziekte niet. Daardoor is een enorm beschadigde volwassene ontstaan. Ze had hulp moeten inschakelen voor zichzelf en haar kind. Als behandeling bij haar niet zou aanslaan, had ze haar kind in een pleeggezin moeten laten opgroeien. Want dit kan je een kind niet aandoen.
Heel veel sterkte voor de schrijver <3 JIJ had nooit zo mogen opgroeien. Ik hoop dat je de juiste steun, hulp en troost krijgt.
tyisch ik hoor niets over een.vader. in onze familie was ook genoeg. Als je zo bent kan je beter geen kinderen krijgen