Ik kreeg ineens forse buikpijn
Toen ik 16 jaar was, kreeg ik opeens tijdens het scooter rijden vreselijke buikpijn. Vanaf dat moment zijn we de medische molen in gegaan. Allerlei onderzoeken hebben plaatsgevonden op het gebied van maag en darmen. Hier was alleen een prikkelbare darm uit te halen volgens de ziekenhuizen. Wij bedachten zelf dat de buikpijn misschien wel kon komen door de anticonceptiepil. Ik ben daar toen op eigen initiatief mee gestopt om te kijken of mijn buikklachten dan minder werden. Eenmaal gestopt met de pil, werd ik niet meer ongesteld. Na ongeveer een jaar wachten ben ik weer terug naar de huisarts gegaan, waarop mijn toenmalige huisarts tegen mij zei: “Dat is toch fijn als je niet menstrueert”. Ik en mijn moeder zaten vol verbazing op de stoel toen de huisarts deze opmerking maakte. Na wat aandringen heeft de huisarts mij uiteindelijk toch doorgestuurd naar de gynaecoloog. Zonder aandringen had mijn huisarts mij zonder pardon weer naar huis gestuurd.
Ik bleek PCOS te hebben
Eenmaal bij de gynaecoloog werd er een inwendige echo gemaakt waarop heel duidelijk te zien was dat ik PCOS heb. Maar omdat deze gynaecoloog niet heel duidelijk vertelde of PCOS te linken was aan mijn buikpijn die aanhield, hebben we een second opinion aangevraagd bij het UMCG. Hier werd bloedonderzoek gedaan en nogmaals een inwendige echo gemaakt. Daar werd mijn vraag wel beantwoord. Mijn buikpijn kon niks te maken hebben met mijn PCOS. Al wist ik op dat moment nog niet heel duidelijk wat PCOS inhield, werd me het daar vrij duidelijk verteld. “Mevrouw, u kunt niet op een spontane manier zwanger worden. Wij kunnen nu niks voor u betekenen. Tegen de tijd dat u wel zwanger wilt worden, zien we u wel weer terug.” En met dat nieuws stonden mijn partner en ik buiten. Beetje overdonderd maar we waren aardig positief. “Dat zien we over een paar jaar wel weer”, dachten we. Ik was tenslotte pas 19 en mijn partner 22 jaar. Ik woonde nog thuis en was nog aan het studeren tot verpleegkundige. Geen haar op mijn hoofd die al aan kinderen dacht, maar een kinderwens had ik zeker weten wel.
We hadden alles precies uitgestippeld
In 2014 hadden mijn partner en ik een huis bekeken. Nog niet zozeer omdat we samenwoon plannen hadden, maar we vonden het huis gewoon zo mooi dat we uit nieuwsgierigheid een afspraak hadden gemaakt. We moesten echter diezelfde dag een beslissing maken van de makelaar aangezien er nog 14 kijkers na ons waren. Wij waren namelijk de eerste bezoekers. Oef, die hadden we niet zien aankomen. Nu werd het allemaal wel heel serieus. Uiteindelijk maakten we de keuze het huis te kopen. We zouden in alle rust het huis gaan verbouwen. Mijn partner zou daarna alvast in het huis gaan wonen. Ik wilde mijn studie eerst graag afmaken. Na mijn studie zouden we gaan trouwen en zou ik erbij in gaan wonen. We hadden alles helemaal precies uitgestippeld. We hadden de datum van de sleuteloverdracht, einde studie stond in mijn agenda, trouwdatum stond vast en we hadden zelfs al veel gereserveerd voor die datum. Dit was echt perfect.
Ik voelde mij ineens niet zo lekker
Totdat er al een aantal weken overheen gingen dat ik me niet zo lekker voelde. Ik was vaak erg moe. “Ik zal wel grieperig worden”, dacht ik nog. Ik kon de feestjes zoals koningsdag dan ook maar moeilijk volhouden tot in de late uurtjes. Elke ochtend werd ik wat misselijk wakker. Zonder er over na te denken dit elke ochtend zeggend tegen mijn ouders, kwam mijn moeder met de vraag: ‘”Of zal je zwanger zijn?”. Nee dat kan helemaal niet, ik heb immers PCOS. Maar om het uit te sluiten kocht ik toch voor de zekerheid een zwangerschapstest voor de volgende ochtend.
Zou ik dan toch zwanger zijn?
Ik had me wat ingelezen op het internet en toen brak het zweet me uit. “Shit”, dacht ik nog, “Je kan heel soms toch spontaan zwanger worden ondanks PCOS.” Dat had ik niet zien aankomen. Ik begon hem toch te knijpen: Wat als ik wel zwanger ben? Ik ben nog maar 20 jaar. We hadden de sleutel van het huis nog niet en ik had mijn studie nog niet af. Mijn partner grapte er die avond nog over door tegen mijn buik te praten. We zouden de dag erna ook nog eens trouwjurken gaan passen. De volgende ochtend deed ik de test en ja hoor, daar stond het: 3+ weken. Daar zat ik dan als 20-jarige met PCOS, zonder huis, zonder afgeronde studie. Was ik nou blij? Of totaal niet? Hoe zou mijn partner reageren? En mijn ouders? En trouwen? Ik wilde niet trouwen met een kleintje. Ik wilde ervoor trouwen.
Ik was mezelf niet meer
Het was even schrikken voor iedereen. We moesten het allemaal even laten bezinken. Trouwjurken passen hebben we gewoon door laten gaan, maar het was uiteraard heel anders dan we ons hadden voorgesteld. Ik was de eerste week helemaal niet mijzelf. Ik vond alles oké. Ik had geen emoties. Ik was niet blij, maar ook niet verdrietig. Zei iemand ja, dan was het voor mij ook ja. Was het daarna nee, vond ik het ook helemaal prima. Ik had hier zelf niet zoveel last van, mijn omgeving vond dit wel opvallend.
We kregen de sleutel van ons huis pas veel later
We kregen in het ziekenhuis een inwendige echo. Ik bleek al 8 weken zwanger te zijn en het hartje klopte al. “Ik kon toch niet zwanger worden?”, zei ik nog. Waarop de gynaecoloog antwoordde: “Zo zie je maar weer dat de natuur toch zijn eigen gang gaat.” De eerste weken waren wel wat spannend. De trouwdag hebben we naar voren gehaald; 29 Augustus 2014. Ik zou dan 24 weken zwanger zijn, dus dat moest toch kunnen dachten we. Uiteindelijk kregen we na veel gedoe en gezeur 21 mei de sleutel van ons huis. Dat maakte het toch wel extra spannend. Anders natuurlijk niet erg maar we hadden nog maar drie maanden, ten minste dat dachten we, om te verbouwen. En er moest heel veel gebeuren, want het huis was behoorlijk verouderd.
Lees HIER het vervolg.
COLINDA
