Mijn zoontje is bijna 8 jaar. Hij is bang aangelegd. Nieuwe dingen doet hij niet graag. Op vakantie gaan vindt hij in eerste instantie niet zo leuk. Als hij eenmaal gewend is, geniet hij. Echter zal de tandarts nooit wennen. Door die ene keer, gaan we niet meer.
Hij sprak elke dag over de tandarts
Luuk was 7 jaar. Zoals altijd zei hij dat hij niet wilde gaan. Ik stelde hem gerust en zei dat hij een cadeautje van mij kreeg als hij was geweest. Dat in het vooruitzicht, trok hem over de streep. De dag naderde. De spanning steeg bij Luuk. “Nog één nachtje slapen, en dan gaan we naar de tandarts”, zei ik. Ik wilde er zo graag vanaf zijn. Ik had geen zin meer in die honderd gesprekken over de tandarts. Boekjes voorlezen ter voornbereiding. Luuk die slecht kon slapen of huilde van de spanning, “Straks is dat allemaal voorbij”, zuchtte ik.
Het was zover, we reden naar de tandarts
In de auto zat Luuk te bibberen. Ik keek naar hem in de spiegel en gaf hem een knipoog. “Denk maar aan je cadeautje. Wat wil je straks uitkiezen?”, vroeg ik. Ik zag dat Luuk ging nadenken en dat hij een stukje ontspande. Ik dacht na over wat beter was: ik als eerste op de tandartsstoel of juist Luuk. Als ik als eerste ging, kon Luuk zien wat er gebeurde en dat het geen pijn deed. Aan de andere kant kon dan zijn spanning gaan oplopen. “Misschien moet hij als eerste, dan is hij er gelijk van af”, dacht ik. Ik hakte de knoop door. Luuk ging als eerste.
De deur zoefde open en ik meldde ons aan
In de wachtkamer legde ik Luuk uit dat hij als eerste ging. Hij mocht bij mama op schoot in de tandartsstoel. Hij glimlachte flauwtjes. Arme jongen. Hij deed echt zijn best. Ik gaf hem een knuffel. Kort daarna werden we de kamer ingeroepen. De tandarts gaf Luuk een boks. Het ijs was gebroken. “Het is zo voorbij”, glimlachte de tandarts. Hij zag de spanning in Luuks gezicht. Ik nam plaats in de stoel en zetten Luuk op schoot. We werden naar achter gezet. De felle lamp kwam boven ons. Luuk kneep in mijn hand. “Goed zo”, fluisterde ik.
De tandarts pakte een haakje
Luuk verstijfde. “Met dit schoonmakertje haal ik viezigheid weg van je tanden”, legde hij uit. Goede woordkeus. Luuk deed met zichtbare moeite zijn mond open. “Iets verder”, zei de tandarts, “ontspan maar”. Luuk deed zijn mond verder open. Ik hoorde geschraap. Luuk vond het vreselijk. Hij mocht zelf een spiegeltje vast houden, zodat hij het kon zien. En dat was een verkeerde keuze. Hier ging het mis. Hij draaide zijn hoofd snel weg. “Ik zie bloed!”, gilde hij, “Veel bloed!”. De tandarts draaide de lamp iets aan de kant en wilde uitleg geven, maar Luuk sprong van mijn schoot. “We hadden nooit dat spiegeltje moeten geven”, dacht ik. “Luuk het is een klein beetje bloed. Zullen we het afmaken?”, probeerde ik.
Luuk werd knalrood van de spanning
“Nee”, gilde hij, “nee, nee, nee, nooit meer”. Hij stoof de kamer uit. In paniek rende ik achter hem aan. “Ik bel voor een nieuwe afspraak”, riep ik naar de tandarts. Ik kwam in de wachtkamer aan, maar geen Luuk te bekennen. Ik raakte in paniek. Ik vroeg aan de receptioniste of ze een jongetje had gezien. Ze zei dat hij eventjes in de wachtkamer had gezeten, maar dat ze hem daarna niet meer had gezien. Ik rende het gebouw uit. Keek naar links en naar rechts. De straten waren leeg. Dit was niet leuk meer. De tranen rolden over mijn wangen. “Hij zal toch niet alleen naar huis gelopen zijn?”, dacht ik in paniek.
Ik rende naar de auto
En daar zat Luuk op z’n hurken. “Luuk”, gilde ik. Ik knuffelde hem. “Je mag niet zomaar weglopen”, sprak ik, “Nooit meer doen. Begrijp je dat?”. Luuk knikte. “Ik ga nooit meer naar de tandarts”, verduidelijkte hij. “Hij maakt alles kapot in mijn mond. Er was overal bloed”. Luuk stapte in. We reden naar huis. Thuis had Luuk het dagenlang over bloed en kapotte tanden. Tegen iedereen: zijn vriendjes, de juf, opa en oma. Ook bij mij ging bijna ieder gesprek weer over de tandarts.
Luuk kreeg nachtmerries
Ik vond het te ver gaan allemaal. Ik moest iedere keer bevestigen dat we niet naar de tandarts gingen. Ik wilde ook zeker niet meer. Met dit drama, kreeg ik Luuk met geen tien paarden dat pand binnen. Dit was een groot probleem geworden. Ik wist me geen raad. Ik hoorde over speciale tandartsen die bekend zijn met kinderen met angsten. Dat zijn speciale poli’s waar alles anders gaat: met beloningen, stickers, poppetjes en veel uitleg. “Misschien moet ik dat maar proberen”, dacht ik. Maar voorlopig hoef ik niets voor te stellen aan Luuk. Eerst moet zijn spanning en angst zakken. Zal dit ooit overgaan? Hebben andere ouders hier ervaring mee? Ik hoor ook graag ervaringen met die speciale angsttandartsen.
NANNETTE
Er zijn ook tandartsen die mensen met angst onder narcose behandelen. Misschien daar eens naar kijken?
Ja hier ook een dochtertje met mega angst
Ze hebben al 3 kiezen moeten trekken bij haar omdat ze het elke weg kletste bij de vorige tandarts en dat ging zonder pardon helaas…ze was al zo bang. Nieuwe tandarts gingen we op een gegeven moment elke maand heen..alleen even in de stoel zitten en mondje open en tanden tellen. maar de tandarts moet er echt de tijd voor nemen.
Zijn nu bij een (weer) nieuwe tandarts daar zit ook een speciale angst tandarts maar gelukkig nog niet nodig gehad.
vooral blijven gaan. niet gaan is geen optie. ik ben sinds mijn 7e ook doodsbang voor de tandarts (fout gegaan bij de kaakchirurg) maar ieder jaar netjes naar de tandarts. En maak altijd direct een nieuwe afspraak als stok achter de deur. ik weet gewoon dat als ik niet direct een nieuwe afspraak maak ik er niet meer heen ga.
Een vreselijke ervaring voor jullie allebei. Wel moet ik nu denken aan ons eigen zoontje van 9. hij zit vanwege een gegeneraliseerde angststoornis thuis van school. ook is hij hoogbegaafd en waarschijnlijk heeft hij autisme. Misschien zijn er andere redenen waar zijn angst vandaan komt?