In februari 2021 was ik net vier maanden samen met mijn vriend. Ik voelde mij lichamelijke niet zo lekker. Ik had al twee maanden een uitblijvende menstruatie en vaak hoofdpijn. Daarnaast voelde ik me extreem moe. Ik dacht meteen aan een zwangerschap. Meerdere zwangerschapstesten verder zonder positieve uitslag, heb ik tòch een afspraak gemaakt bij de huisarts om mijn lichaam eens goed te laten onderzoeken. De huisarts besloot een uitgebreid bloedonderzoek te doen om alles uit te kunnen sluiten. Na een paar dagen kreeg ik de uitslag: alles leek in orde. Niets aan de hand dus, maar de klachten bleven aanhouden. 1,5 week later verwachtte ik mijn volgende menstruatie en ook deze bleef uit. Ik liep de volgende dag richting de Etos om weer een test te kopen. Mijn vriend verklaarde mij voor gek, want ik had immers al een paar testen gedaan. Gek genoeg voelde ik dat ik nu ècht moest testen.
De kans op zwangerschap was nihil
Die middag deze was ik in de veronderstelling dat ook deze negatief zou zijn, maar in een mum van tijd kwam het tweede blauwe streepje tevoorschijn. Omg, ik was zwanger en schoot spontaan in de lach. “Hoe kan dit gebeuren aangezien ik al 10 jaar dezelfde anticonceptie slik met 99% betrouwbaarheid en 1% kans op zwangerschap”, dacht ik. Wij zaten bij die kleine 1%. ‘s Middags facetimede ik meteen een vriendin om de test aan haar te laten zien. Ik zag haar gezicht vertrekken, ook zij schoot in de lach. “Als het bij iemand moet gebeuren, dan is het wel bij jullie”, zei ze. Ik ben in de auto gestapt en naar haar toe gereden om samen een Clearblue op te halen, om het aantal weken vast te kunnen stellen. ‘3-4 weken’, stond er op het venster. “Wat 3-4 weken?! Dan was ik ook al zwanger tijdens het bloedonderzoek. Hoe hebben ze niets kunnen vinden in mijn bloed?”, zei ik.
Mijn vriend gaf mij de keuze
‘s Avonds was mijn vriend thuis van het werk. Ik vertelde op een luchtige manier dat ik zwanger was. Hij reageerde enorm lief en legde de keuze bij mij. Hij zei: “Het is jouw lichaam schat, doe wat voor jou goed voelt”. De volgende ochtend belde ik de huisarts om een afspraak te maken. De assistente aan de telefoon vroeg wat de klachten waren. “Privé”, antwoordde ik. Gelukkig hadden ze in de middag nog een plekje om langs te komen. Zenuwachtig deed ik mijn verhaal over mijn zwangerschap. Hij reageerde heel fijn en gaf mij een doorverwijzing naar de plaatselijke verloskundige om onze eerste afspraak in te plannen. We maakten daar een afspraak voor drie weken later.
Bij de verloskundige
We hadden onze allereerste echo, wat waren we zenuwachtig. Ondertussen begonnen de lichamelijke klachten langzaam op te spelen. Zo was ik iedere ochtend misselijk. “Het kan niet anders dan dat het goed zit in mijn buik, met zo’n misselijkheid”, dachten we. We werden binnen geroepen in de behandelkamer en ik mocht plaats nemen op de behandeltafel. De verloskundige zette het apparaat op mijn buik. Haar woorden vergeet ik nooit meer. “Sorry, ik zie alleen een vruchtzakje zitten, maar er zit helaas geen kindje in”. Vreselijk die woorden! Ze verwees mij door naar het ziekenhuis voor onderzoek door de gynaecoloog. Zij had het vermoeden dat ik een miskraam zou krijgen. “Wil je wachten tot het vruchtje het lichaam natuurlijk verlaat of zou je medicijnen willen krijgen”, vroeg de gynaecoloog aan mij. “Het laatste”, antwoordde ik, want ik wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn.
Vol verbazing keek ik mee met de echo
Met dubbele emoties liep in het ziekenhuis binnen. Mijn vriend mocht niet mee naar de afspraak vanwege Corona. Daar zat ik dan alleen, niet wetende wat er zou gebeuren. De gynaecoloog wilde een inwendige echo maken, want misschien was ik minder ver zwanger dan ik dacht. Ik was immers al twee maanden niet ongesteld geweest. Het was niet duidelijk hoe mijn cyclus op dat moment was. Hij deed de inwendige echo, en hij zag wèl een klein stipje in het vruchtzakje. “Huh, zit er dan wel iets?”, vroeg ik totaal verbaasd. Dit had ik nooit verwacht. Hij wilde het nog een week aankijken. Precies een week later stond de nieuwe echo om te kijken of het vruchtje was gegroeid of dat het alsnog een miskraam zou worden. Met lood in de schoenen liep ik dezelfde afdeling op, hopend op goed nieuws. En dat kregen we. De kleine baby, onze baby, was gegroeid en er was al een mooi kloppend hartje te zien. “Hoe kon de verloskundige zich zo vergissen? Hoe kon ze zeggen dat er niets aanwezig was, het schuiven op een miskraam en medicijnen regelen zodat het vruchtje mijn buik zou verlaten, allemaal terwijl er een gezonde baby groeide?”, dacht ik boos. Ik heb er werk van gemaakt, maar het op een gegeven moment losgelaten, want er kwam een gezonde baby die alle focus verdiende.
Onze baby wilde enorm graag bij ons zijn
Met 12 weken werd de uitgerekende datum bekend,. “Mevrouw, u bent uitgerekend op 7 december”. Ik viel in de ene verbazing na de andere. “Wat? 7 december is mijn eigen verjaardag. Dat kan toch bijna niet”, stamelde ik. Alsof het zo had moeten zijn. Onze Liv wilde er enorm graag zijn. De 20-wekenecho was allemaal goed. Onze baby was kerngezond. De zwangerschap verliep voorspoedig, wel met enorm veel kwaaltjes. Iedere dag spuugde ik continu. Met 37 weken zwangerschap kreeg ik krampen in mijn buik en dacht ik te gaan bevallen. We belden in de avond het ziekenhuis, aangezien ik daar de hele zwangerschap onder controle stond door de start van de zwangerschap. Ik vertelde dat ik buikpijn had om de zoveel minuten. We mochten die kant opkomen. Ze adviseerden om alle babyspullen mee te nemen, die hadden we voor de zekerheid al in de auto gezet. Er werden daar verschillende echo’s gemaakt, controles gedaan en er werd urine op kweek gezet.
Een paar dagen later bleek dat de klachten van een erge blaasontsteking kwamen
Ik werd dus medisch en moest antibiotica slikken. Ik had een ernstige variant. Zodra de bevalling startte, moest ik meteen aan het infuus om mijn baby te beschermen tegen deze bacterie. Tot die tijd was ze natuurlijk beschermd in de buik door de vruchtzak. Een weekend later, met 38 weken, zaten we weer in het ziekenhuis. Ik had zo onwijs veel gespuugd dat ik was uitgedroogd. Ik spuugde op dat moment al 9 maanden lang en was het zat. Ik kreeg een zoutoplossing en de volgende antibiotica voelde ik mij iets beter. Op zondagavond 28 november gingen wij niet al te laat naar bed. ‘s Nachts moest ik zoals elke nacht nog een aantal keer plassen. Ik stapte terug in bed waar een half uur later mijn vliezen braken. De bevalling was begonnen. Ik keek mijn vriend angstig aan. Hij vroeg mij waarom ik niet blij was. Dat was ik natuurlijk wel, maar ik vond het ook enorm spannend. Ik wist niet wat mij te wachten stond. Ik stapte onder de douche en mijn vriend belde het ziekenhuis dat we er aan kwamen. We hadden haast, omdat ik aan het infuus moest, anders kon de bacterie bij de baby komen aangezien de verbinding nu open was.
Helaas zetten de natuurlijke weeën niet door, waardoor ik op 4 cm ontsluiting bleef hangen. In overleg kreeg Ik weeënopwekkers die hun werk enorm goed deden. Wat had ik een buikpijn. Ik nam een douche. In het bevalplan stond dat ik graag in bad wilde bevallen, dus mijn vriend vroeg of ze het bad wilden klaarmaken. Ze waren met het bad bezig, toen ik besloot pijnstilling te nemen. Het werd een ruggenprik. We konden een half uur later al naar boven om de ruggenprik te laten zetten. Toen deze zat, heb ik nog heerlijk kunnen slapen, terwijl de ontsluiting zich voort zette. Er werd na een tijd een controle gedaan: 8 cm ontsluiting. “De baby ligt goed, dus we komen over twee uur weer”, zei de arts. Er werd ongeveer 1 cm ontsluiting per uur gerekend, maar nog geen 20 minuten later zei ik tegen mijn vriend dat ik persdrang kreeg. Hij drukte op de rode knop en er kwam een verloskundige binnen. Ze voelde inwendig. Ik zat op 10 ontsluiting met een klein randje, maar ik mocht proefpersen. Het hoofdje van de baby zakte al heel mooi naar beneden tijdens de weeën en na 30 minuten persen werd op 29 november om15;24 onze dochter Liv geboren, bij een zwangerschapsduur van 39 weken. Ze had een goede score. Ze kleurde mooi roze en startte direct met huilen. We mochten twee uur laten naar huis. Ik voelde mij tiptop, weg met de misselijkheid en lichamelijke klachten. Onze kraamweek kon beginnen. Zeven weken met elkaar. Mijn vriend had vaderschapsverlof opgenomen, dus we konden gaan genieten van ons verse gezinnetje.
MARDOU
Prachtig! Kippenvel Mardou💜