
Mijn zoon wil nooit ergens anders spelen, alleen maar bij ons thuis
Mijn zoontje begon (net zoals alle andere kinderen) met school toen hij 4 jaar was
Hij zat in groep 1 bij juf Ingrid. Hij was nog een beetje kinderlijk en nog niet echt aan taakjes toe. Hij speelde vooral veel met vriendjes buiten en knutselde in de bouwhoek. Iedere dag wilde hij na school met iemand afspreken. Maar wèl iedere keer bij hem thuis. Hij wist de kinderen ervan te overtuigen om de eerste keer bij ons te spelen. “Ach ja, dat gaat wel over”, dacht ik, “de volgende keer wisselen ze om.” Maar dat gebeurde niet. Toen hij bijna alle jongens bij hem had laten spelen, kwam een jongetje voor de tweede keer bij ons. “Wil je niet een keer bij hem spelen?”, vroeg ik en ook de moeder van het jongetje. Mijn zoon hield voet bij stuk. Het moest en zou bij ons zijn. Dat werd beaamd door het andere kindje.
De volgende dag kwam mijn zoon weer met dat jongetje aan
En ze wilden bij ons spelen. Ik probeerde wat resoluut te zijn: “Nee, nu spelen jullie bij hem”. Ik keek de andere moeder aan. Zij stond wild te knikken. “Dan ga ik naar huis’, zei mijn zoon. Het andere jongetje begon te huilen. Hij gaf aan dat hij bij ons wilde spelen. Mijn zoon glimlachte: “Mag dat mama?” Tsja, wat zeg je dan? Ze wilden overduidelijk samen spelen. Dus ik gaf toe.

Iedereen komt meerdere keren bij ons spelen
Mijn zoon zit nu krap een jaar op school en hij heeft nog nooit ergens anders gespeeld. Is dit wel normaal? Moet ik dit accepteren? Hoe pak ik dit goed aan? Ik zit met mijn handen in het haar. De andere ouders en kinderen hebben het een soort van geaccepteerd. Ik weet niet wat ik daarvan vind. Ik zou graag zien dat hij een andere omgeving ontdekt, met andere regels en ander speelgoed. Buiten zijn comfortzone. Daarnaast wil ik ook weleens kindloos zijn en een middagje voor mezelf. Ik heb iedere keer een kind extra. Dat lijkt me ook niet de bedoeling.
Heeft er iemand tips?
Lees HIER andere verhalen over school