Het kraambezoek dat niet op kwam dagen…
Ik weet niet zeker of het me zo hoog zit door de hormonen of omdat ik zelf juist helemaal niet zo ben…
Tsja… I don’t know! Jij mag bepalen. Zo snel als ik wist dat ik zwanger was ging ik al op zoek naar het leukste geboortekaartje, het moest er een beetje net zo uit zien als bij m’n eerste dochter. Een klein kaartje, want dat hadden we bij haar ook, maarja, dat is al ruim 5 jaar geleden, dus vind maar iets wat een beetje vergelijkbaar is! Yes, toch gevonden! En zo trots als je dan al bent, zou je het het liefste al aan iedereen willen laten zien!
Daar kwam de welbekende adressenlijst weer tevoorschijn
Niet iedereen van 5,5 jaar geleden stuurde ik weer een kaartje en ook nieuwe adressen moesten worden toegevoegd. Ik leefde steeds meer toe naar dat ene moment: de geboorte! Precies een week voor de uitgerekende datum kwam ze ter wereld, onze mooie dochter en zusje Sofie. Zo’n 80 kaarten gingen nog geen twee dagen later op de bus en langzaam aan kwamen de felicitaties binnen. Natuurlijk werden we de eerste dagen overspoeld door Whatsapp berichtjes en ook lagen er dagelijks een stapeltje kaarten op de mat, leuk!
Ik had er expres niet voor gekozen om op de kaart die ene regel te vermelden: bezoek vinden we fijn, maar laat het wel in de kraamtijd zijn
Dat vond ik toch best wel ouderwets. Ik was zowat vijf maanden thuis, tijd zat om bezoek te ontvangen zou je denken! Toch? Nou, op zich kwam er best wel snel wat bezoek, sowieso familie. Het was ook net de allereerste week van de zomervakantie, dus op zich niet zo gek dat de telefoon niet roodgloeiend stond. Ik hoorde al vaker van mensen dat er bij een tweede kind (of derde, of vierde) steeds minder mensen op bezoek kwamen. Dat hield ik goed in mijn achterhoofd. “Maar waarom is dat eigenlijk zo? WHY? Is de geboorte van een tweede dan ineens minder mooi, speciaal of bijzonder?”, vroeg ik me af. Dat niet iedereen langs kwam, prima, ik zat ook niet op iedereen te wachten. Mijn leven stond immers al op z’n kop door de komst van die kleine en aangezien we er nog een rond hadden huppelen van 5,5 jaar, was het best even aanpoten.
Maar stiekem waren er dan toch mensen waar ik op rekende
En zeker toen ik een kaartje terug kreeg met de tekst: “Gefeliciteerd met jullie mooie dochter! We komen haar snel in het echt bewonderen.” Ik verwachtte dat belletje of berichtje met de vraag wanneer het ons uitkwam. “Of ligt dat aan mij? Zijn dat mijn hormonen? Moet ik ze dan zelf bellen om het te gaan vragen?”, dacht ik. Moest ik ze zeggen: “Heeey hallo, daar ben ik, wanneer kom je langs om mijn super mooie lieve knappe baby te bewonderen?”. Dat was gek. “Ik heb toch echt al een kaartje gestuurd met dezelfde intentie”, dacht ik, “het geboortekaartje!”
De baby is nu al bijna geen baby meer
Ze rolt, rolt om, en om, gaat bijna kruipen en heeft inmiddels maatje 68. Zou dat het dan zijn? Dat ze stiekem een pakje maatje 50/56 hadden gekocht en het ook zijn vergeten door alle drukte van de dag en dat het nu ligt te wachten op een nieuwe baby? Kan hoor. Ik ben ook maar eens mens en zij ook. En toch laat het me niet los, maar vind ik het wel moeilijk om dan de eerste stap te zetten. Mannen denken hier niet eens over na, die zijn het waarschijnlijk al lang en breed vergeten. Of sterker nog, die hebben hier waarschijnlijk nog nooit zo over na gedacht. Maar ik wel. Zoals ik altijd over heel veel dingen nadenk en soms blijf denken.
Ach… Zullen we het er na het schrijven van dit verhaal maar niet meer over hebben? Ik ben het nu kwijt, maar ben stiekem wel benieuwd wie zich hier nog meer in herkent?
SHIRLEY