Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Zenuwachtig ga ik op pad
Goed voorbereid, maar toch een beetje zenuwachtig stap ik in mijn auto. Ik kijk nog een keer op de achterbank en in mijn gedachten vink ik snel het lijstje af van wat ik allemaal mee moet nemen. Alles is er, besluit ik. Het regent een beetje en het is druk op de weg. Hoe dichter ik bij mijn eindbestemming kom, hoe nerveuzer ik word. Allerlei spookscenario’s komen in me op, maar ik stel mezelf gerust door te denken aan de succesverhalen van eerdere trainingen.
Ik word fijn verwelkomd
Bij het grote gebouw waar de basisschool in gevestigd zie ik een mooie parkeerplek. Op het plein fietst of loopt de laatste stroom ouders huiswaarts, zoals elke dag rond twee uur ‘s middags. Ik ben er. Aangezien ik hier nog nooit eerder een training heb gegeven, ben ik wat eerder gekomen om kennis te maken en de sfeer te proeven. Binnen word ik hartelijk verwelkomd met een kopje thee. Ik kijk om me heen en maak het eerste oogcontact.
Al snel merk ik enorme weerstand
“Ben jij de yogajuf?” vraagt iemand, maar voordat ik kan antwoorden, begint het al. “Nou, ik ga echt niet meedoen, hoor!” “Juf, moeten we meedoen? Daar heb ik echt geen zin in.” “Mogen we naar buiten?” “O gatver, yoga is echt stom.” Steeds meer kinderen laten hun ongenoegen blijken, en ik voel de weerstand groeien. Als moeder van twee kinderen (nu 18 en 13 jaar oud) weet ik dat kinderen soms moeten wennen aan iets nieuws. Met mijn beste glimlach probeer ik de sfeer luchtig en positief te houden.
De kinderen die deelnemen hebben vaak een bepaald karakter
Het is tijd. De pedagogisch medewerker noemt de namen van kinderen die het meeste baat zouden hebben bij de training. Het zijn vaak de kinderen met een sterk karakter, die mondig en aanwezig zijn. Het doel van de school is meer rust in de groep te brengen.
De kinderen zijn onrustig en snel afgeleid
Elke naam die wordt genoemd, wordt beantwoord met een zucht, een kerm of een kreet van onwil. Helaas is de gereserveerde zaal in gebruik voor een aankomende musical, dus we moeten naar een klaslokaal. Ik zet wat stoelen in een kring en wil mijn training beginnen, maar al snel merk ik dat ik geen goed contact krijg met de groep van acht kinderen. Ze zijn onrustig en snel afgeleid. Zodra de één net aandacht toont, raak ik de ander weer kwijt. Voor mijn ogen zie ik de hele les in duigen vallen.
Een aantal meiden weigeren om mee te doen
Mijn geduld wordt flink op de proef gesteld door een stel meiden die bij alles een weerwoord hebben en pertinent weigeren mee te doen. Ze kijken me uitdagend aan, alsof ik in een scène uit *Mean Girls* terecht ben gekomen. Zijn kinderen tegenwoordig brutaalder dan vroeger?, vraag ik me af.
Ik besluit om het anders aan te pakken
Het overweldigt me, en ik moet mijn best doen om niet op te geven. Ik besluit mijn les om te gooien. Om de aandacht te vangen en de onrust te kalmeren, beginnen we met een doe-ding: de bananenoefening, die ik zelf heb bedacht en die altijd werkt. Het is de perfecte manier om het ijs te breken en samen te lachen. Door de uitdaging in de bewegingen doet (bijna) iedereen goed zijn best.
Een meisje valt extra op
Eén meisje trekt mijn aandacht. Op alles wat ik zeg, antwoordt ze met: “Ik ben boos” of “Ik vind dit stom.” Ik krijg haar maar niet enthousiast. Toch zie ik haar twijfelen en aarzelen. Omdat de kinderen het leuk vinden om actief bezig te zijn, gaan we door met een volgende oefening in tweetallen. Ik kies haar uit als mijn partner en geef haar een compliment over haar mooie ogen. “Ik ben boos,” reageert ze weer, waarop ik antwoord: “Dat mag.” Verder besteed ik er geen aandacht aan.
Mijn positieve aanpak lijkt te werken
Tijdens de oefening benoem ik haar kwaliteiten. Langzaam zie ik haar ontdooien. Weerstand maakt plaats voor nieuwsgierigheid. Ze maakt oogcontact met mij, en wat ik zie is prachtig. Van een meisje dat nergens aan mee wilde doen, zie ik nu een glimlach die ik in tijden niet heb gezien. Ze begint me te vertrouwen.
Ieder moet elkaar een compliment geven
We doen een oefening voor compassie: ieder tweetal mag de ander een compliment geven. Ik zie dat iedereen goed nadenkt en oprecht een mooi compliment geeft. De ontvangers reageren verrast, en de weerstand maakt plaats voor zachtheid. Langzaam begint de hele groep te ontdooien en ik voel de sfeer veranderen. Mijn hart maakt een sprongetje.
De kinderen geven aan vaak ‘druk’ te zijn
Ik vraag de kinderen wie het wel eens druk heeft. Bijna allemaal zeggen ze in koor: “Ik” Wanneer ik vraag hoe ze dat weten, krijg ik verschillende antwoorden. Het meest gehoorde antwoord is: “Dan heb ik een heel vol hoofd.”
Past ‘druk’ zijn wel bij deze leeftijd?
Het blijft bijzonder en triest dat basisschoolkinderen vaak het gevoel hebben dat ze het druk hebben. Als moeder en ondernemer heb ik het druk, en dat kan me flink zwaar vallen. Maar als je tussen de 7 en 12 jaar bent, hoor je toch niet ‘druk’ te zijn? Je hoort buiten te spelen, te lachen en te genieten van je kindertijd. Kinderen ervaren stress, en sommigen hebben zelfs al een burn-out. Hebben wij, als volwassenen, dit niet gecreëerd?
Mindfullness bevordert belangrijke bouwstenen voor een gelukkig leven
Dit is mijn drijfveer en missie met mijn bedrijf: een betere wereld die begint bij onze kinderen. Mindfulness leert kinderen hun grenzen kennen, in het moment te zijn en soms dingen te accepteren zoals ze zijn. Het bevordert empathie en zelfliefde, de basis voor een gelukkig leven. Want als onze kinderen niet gelukkig en in balans opgroeien, hoe kunnen zij het dan beter doen dan wij?
We doen klassikaal een oefening
Dan is het tijd voor de mindfulness-oefening. “Sluit je ogen, of kijk naar een vast punt op de grond,” zeg ik met een rustige stem. “Adem in en voel de koude lucht bij je neus. Leg je handen op je buik.” Sommige kinderen gaan liggen, zetten hun capuchon op en sluiten hun ogen. “Blaas je buik op als een grote ballon en laat de ballon dan zachtjes leeglopen.”
Ik krijg een heel mooi compliment
Het energielevel in de klas daalt. Ik zie de buikjes van de kinderen rustig op en neer gaan. Gezichten verzachten en onrust maakt plaats voor ontspanning. Als de training voorbij is, komt het meisje dat “altijd boos” is naar me toe. Ze omhelst me en zegt: “Ik vind het jammer dat het voorbij is, ik vond het heel fijn.” Ze heeft geen idee hoezeer ze mij heeft geraakt.
Ook ik heb belangrijke dingen geleerd
Die dag heb ik een paar belangrijke lessen geleerd. Kinderen hebben weerstand omdat ze het gevoel hebben dat ze wéér iets moeten. Ze moeten al zoveel: naar school, leren, toetsen maken, naar sport, hobby’s. Er is altijd iets dat hun aandacht vraagt. Kinderen leggen de lat hoog en zijn bang niet te voldoen aan verwachtingen, die van anderen en van zichzelf. Ook ik trapte in die valkuil: ik verwachtte een bepaald resultaat van mijn training. Maar mindfulness gaat niet om een uitkomst, het gaat om bewustwording en om meegaan met wat er op dat moment is. Gedrag verandert door bewustwording, beetje bij beetje, en dat is prima.
Elke keer werd de les leuker
Ik ben vaker terug geweest naar deze basisschool. Elke les werd leuker dan de vorige, en het mooiste was dat de kinderen er zelf om vroegen. Het allerleukst vonden ze de mindfulness-oefeningen, het zitten met de adem.
‘Even niets doen” is belangrijk
Kinderen hebben, net als wij, behoefte aan ‘even niets’. Soms moet je dat moment creëren. Merk je dat jouw kind af en toe worstelt? Probeer dan samen een mindfulness-oefening. Zelf ging ik altijd bij mijn kinderen in bed liggen en praatten we over de meest gekste dingen. Daarna luisterde we samen een meditatie. Samen zijn en even niets moeten en hoeven is goed voor het brein. Het helpt je om uit de ‘aan-stand’ te komen. Nog steeds wanneer mijn zoon in een situatie wordt uitgedaagd brengt hij zijn aandacht eerst naar zijn adem. Onlangs nog. Op de middelbare school toen hij werd uitgedaagd.
BODIL
Kinderyoga docent, mindfulness kindertrainer en kindercoach voor basisscholen en thuis
Insta: slaaapie.kindermeditatie.app
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Helemaal eens met Mac en Daphne.
Ondanks dat ik betwijfel of je echt geïnteresseerd bent Joris, hierbij het antwoord op je vraag:
Ongeveer de helft van de studenten heeft last van burn-outklachten. Maar ook onder scholieren is een burn-out geen onbekend probleem. Het Nederlands Jeugdinstituut zegt dat zo’n vier tot acht procent van de kinderen (tussen nul en twaalf jaar) last heeft van een stemmingsstoornis.
Een stemminsstoornis is nog geen burn-out, me dunkt. En ja, de vraag was oprecht. Niet zo zuur doen door alles in twijfel te trekken, joh.
dankjewel voor het verhaal en je ervaring en wat mooi en fijn om kinderen op deze manier kennis te laten maken met yoga en mindfullness
zelf een kleinzoon van 10 Jr en inderdaad veel aan zijn hoofd en samen doen we dan een ademoefeningetje en het masseren van zijn voeten met een lavendelolie en wordt dan rustiger in zijn hoofd.
rust en aandacht.
🙏
“Kinderen ervaren stress, en sommigen hebben zelfs al een burn-out”. Waar kan ik cijfers vinden van kinderen met een burn-out?
Joris ik zie je altijd bij ieder artikel iets zeggen maar je hebt nooit wat leuks of aardigs te zeggen. heel erg jammer. deze vrouw helpt kinderen die het eventjes moeilijk hebben en jij kan alleen maar kritiek hebben. probeer het mooie te zien in het leven.
nou ik dacht precies hetzelfde. altijd negatief commentaar. ik vind het juist mooi dat ze kinderen zo open krijgt en ik denk echt dat er van kinderen op jonge leeftijd al veel gevraagd en verwacht wordt. school sporten huiswerk alles moet.
Wat leuk dat mijn reacties je zo bij blijven. Ik ben niet bekend met de regel dat je alleen maar positieve reacties mag delen onder artikeltjes, maar ik laat me graag verrassen…
https://www.nji.nl/cijfers/welbevinden
Bedankt, maar ik zie niet zo snel informatie over kinderen tussen de 7 en 12 jaar oud, waar dit artikel over gaat. Daarnaast is druk ervaren natuurlijk iets anders dan een formele diagnose van een aanpassingsstoornis volgens DSM-5.