Ik ben arbeidsongeschikt geraakt, maar ik durf dat niet eerlijk te zeggen tegen vrienden

Het zou heel goed kunnen dat anderen er helemaal niets van vinden, en dat het vooral jij bent die het als vervelend ervaart en jezelf die druk oplegt. Ik had vroeger ook het gevoel dat veel mensen een oordeel hadden over mijn burn-out. Alle vragen die ik kreeg, interpreteerde ik verkeerd. Op een gegeven moment besloot ik gewoon te vragen wat ze er echt van vonden, en toen bleek dat ik het beeld grotendeels zelf had gecreëerd. Omdat ik het zo erg vond om niet meer mee te kunnen doen, dacht ik dat anderen er negatief over dachten. In werkelijkheid vonden ze het vooral vervelend voor mij, maar hadden ze er verder weinig oordeel over. Zelfs vragen zoals “wanneer kun je weer werken?” kwamen vanuit oprechte interesse.

Ik kan me voorstellen dat dit misschien ook bij jou het geval is. Misschien kijk je zo op tegen de ouders dat je het gevoel hebt dat ze op je neerkijken, terwijl dat in werkelijkheid misschien wel meevalt.

Het is belangrijk dat je jezelf accepteert. Zodra je dat doet, zul je merken dat anderen dat ook doen. Dit is mijn persoonlijke ervaring, en ik hoop dat het jou misschien ook kan helpen. En als het toch blijkt dat de ouders echt vervelend zijn, trek je er dan niets van aan! Jij weet wel beter. Sterkte!

Ik kreeg pas een bericht van een apothekersassistent dat er een nieuw middel is: naltrexon. Je moet het zelf bestellen en gaat per druppels opbouwen. Ze weet van 2 vrouwen die het gebruiken en er goed resultaat op hebben. Misschien is het iets voor jou?

Zo herkenbaar dit! zelf heb ik NAH dus ook een beperking die niemand ziet. Ik ben ook volledig afgekeurd, maar zelfs na 10 jaar twijfel ik nog heel vaak of het aan mij zelf ligt, voel ik mij schuldig en vind ik het moeilijk om simpel de waarheid te vertellen. Ik doe vrijwilligerswerk in de gehandicaptenzorg bij mijn laatste werkgever na jarenlang geprobeerd te hebben om terug te komen in het arbeidsproces. Ik haal alles uit mij zelf om een steentje bij te dragen, maar het lijkt nooit genoeg. Of dit komt door mijn omgeving of door hoe de maatschappij in elkaar zit, geen idee, maar het gevoel om jezelf te verantwoorden blijft. Een echte tip heb ik dan ook niet, behalve dat ik kan zeggen blijf dicht bij jezelf en steek je energie in de dingen die voor jouw de hoogste prioriteit hebben. En ik kan mij voorstellen dat in jouw geval dat je gezin is en niet Linkdin.

heel veel sterkte met dit proces.

Hoe abnormaal dat je je tegenwoordig abnormaal en opgelaten moet voelen als je als vrouw gewoon naar je lichaam luistert en je leven aanpast aan je eigen maat! Heb medelijden met al die vrouwen die hele dagen in stress leven omdat ze zich zo nodig fulltime op de werkvloer moeten bewijzen, terwijl een gezin draaiende houden op zich al een dagtaak is. Hele dagen worden kinderen in de opvang gedumpt en de kinderen hebben ’s avonds vermoeide ouders die er niet echt volledig meer voor ze kunnen zijn. Deze mensen plegen allemaal roofbouw op zichzelf en hebben straks allemaal tieners en jongvolwassenen met een emotioneel lege buik die dat gaan opvullen met drank en drugs. Huo alsjeblieft op met jezelf te vergelijken met deze mensen die compleet zijn weggedreven van hun zuivere gevoel, de menselijke maat en een gezonde balans in hun leven!

Mij hielp het om mijn Linkedinprofiel uit te schakelen en te verwijderen.

Mij helpt hem om soms tegen iemand te zeggen: ik moet accepteren dat je mij niet begrijpen kunt. Dan is de ander stil en krijg ik geen vragen meer die mij alleen maar energie kosten.

Als ‘vreemden’ mij vragen wat ik doe zeg ik ik ben moeder of vroegtijdig gepensioneerd.

Ik heb diagnose fibromyalgie en dezelfde problematiek, fysiek de ene dag bijna niks mogelijk, altijd moe en vechten door de dag.
volgens het uwv kan ik gewoon werken aan de lopende band oid, ik ben zelf ander en minder werk gaan doen toen mijn initiële functie te zwaar werd, waardoor ik minder ging verdienen en dus minder dan 30% werd afgekeurd, slachtoffer van te lang doorgaan.
Denk dat dit nog erger is, voel me een paria op mn partner, als ik alleen was kwam ik in de bijstand.
in omgeving krijg ik reacties als je niet kan werken dan was je toch wel afgekeurd.
Ik zou zoveel rust krijgen als het uwv me niet als stront behandelde, dit vreet elke dag aan je.

hier een aanvulling op. Zelf ben ik ook arbeidsongeschikt en heb Long-covid en me-cvs.
heb je last van PEM, ga dan echt niet een uur lopen of een eind fietsen op de e-bike!
Doe het op jouw tempo, binnen je belastbaarheid. kun je 10 minuten wandelen? ook op een slechtere dag? houd dan 10 minuten aan. of 20 mi uten, wat bij jou past. kijk waar je energie kan besparen om iets anders op die dag te kunnen doen.
Bioscoop is heel erg prikkelrijke omgeving. als het kan is het mooi, mij geeft het een PEM van meerdere dagen.
Mensen zien je op je betere tijden. ze zien niet dat je uren of dagen hebt gerust om een uurtje ergens te zijn. ook zien ze niet je terugval als je its te veel hebt gedaan.
Long-covid en me-cvs overlappen elkaar met klachten, maar specifieke behandeling voor me-cvs is heel anders dan voor Long-covid. Ergo en fysio is wel hetzelfde.
Onthoud: zorg goed voor jezelf. Een NEE voor een ander is een JA voor jou!

Trek je niets aan van anderen. Sommige mensen zullen nooit snappen hoe het is als je leven een andere wending krijgt. En het dwangmatig meedoen is op zichzelf al vermoeiend. Doe wat bij je past op dut moment en accepteer wat je niet meer kunt. En kijk naar wat je wel kunt, met je gezin, je kinderen, hoe klein ook. Want het kam altijd erger.

Je bent niet alleen! Ik krijg ook vaak de vraag gaat het al beter? Elke keer alleen al antwoord moeten geven dat dat niet zo is is al zwaar.
Zoek contact met andere long covid patiënten als je hier behoeften aan hebt. Ook de nazorgadviseurs van C-Support kan ik je aanraden voor een luisterend oor. Hopelijk haal je steun bij familie en vrienden. Sterkte!

Hier ook iemand die vaak een gebroken been wenste in plaats van mijn onzichtbare aandoeningen. Nu in mijn nieuwe woonplaats heb ik vooraf goed voorbereid wat ik wel / niet erover kwijt wil, maar het blijft spannend op een buurtfeest: de blikken, de reacties.
Anna: bedankt voor de 100 % juiste reactie !
Linda: stop met ongevraagd tips geven! En je hebt het nota bene over verbetering van de longen, terwijl ‘long’ in long-covid toch echt heel ergens anders voor staat.
Het klopt dat mensen zullen teleurstellen, zelfs je eigen familie soms. De kunst is om het te zien als de ander z’n gebrek, niet het jouwe. En: het niet van anderen te verwachten, zelfs artsen laten het afweten, maar trouw te blijven aan jezelf; jij / wij weten hoe het zit!
De goede mensen zullen blijven.
Misschien dat er ooit een tijd komt dat succes niet meer wordt gemeten aan de hand van werkstatus, laten we het hopen voor onze kinderen.
Sterkte aan een ieder die hier doorheen gaat!

Ik ben een inmiddels permanent arbeidsongeschikte aan wie je vanaf de buitenkant niets ziet.
Er zullen altijd mensen zijn die er allemaal iets van vinden. Het is ook allemaal typisch nl met dat arbeidsethos van ze. Het gaat ze geen reet aan, en ik voel me ook niet blijft om privacy gevoelige s*** met dat soort mensen te delen over de achtergrond .

Ik vertel tegenwoordig dat ik ‘vroeg gepensioneerd’ ben, omdat ik mijn zaken goed geregeld had. Dat gezeik.

Beste Esther,

Wat een ander denkt is niet belangrijk. Jij weet hoe het zit. Sterkte!

Ik leef met je mee een klantje en mn zusje hebben ook long covid , en t is gewoon een ziekte die je niet aan de buitenkant kan zien. Ik zou als tip willen geven dat je de schaamte voorbij gaat. Schamen voor wat ? Mensen die doelbewust de boel oplichten of anderen wat aandoen die moeten zich schamen . Jij valt daar absoluut niet onder . En mensen die t niet willen begrijpen die zijn de moeite niet waard . Bewaar die energie voor de mooie dingen .

Heel erg herkenbaar! Probeer dat los te laten. Steek geen energie in iets waar je toch niets aan kunt veranderen. Mensen begrijpen het niet, je begrijpt het zelf niet en artsen begrijpen het niet eens. Het enige begrip wat je krijgt is van medepatiënten.

Jij bent in ieder geval serieus genomen door (bedrijfs- en verzekerings)artsen. Dat ontbreekt bij veel patiënten ook nog eens, waardoor de problemen alleen maar groter worden. Maar dat wordt compleet genegeerd. Misschien komen er nog ooit behandelingen of medicijnen die het verschil gaan maken. Wanneer je echter het onterechte stempel somatoforme stoornis krijgt, wordt het lastiger om voor de juiste behandeling in aanmerking te komen.

Bij mij gaat het om een ernstig B12-tekort, ME/CVS en Dunne Vezelneuropathie. Buiten de fysieke en mentale uitgeputheid heb ik veel pijn over mijn gehele lichaam. Mijn bedrijfsarts zei echter “U kunt normaal werken, omdat er discussie is in de artsenwereld of uw ziektebeeld wel een ziekte is” en ziet het als iets psychisch. Hij heeft niet gevraagd of ik het een half uurtje kan proberen, hij heeft mij vanaf het begin gedwongen minimaal 2 uur per dag te werken en van daaruit op te bouwen, waardoor ik alleen maar minder kon. Verzekeringsartsen zeiden dat het “medisch niet te verklaren en niet objectiveerbaar is”, dus zijn er ook geen beperkingen.

Accepteren, pacing en medicijnen hebben het voor mij draaglijk gemaakt, maar daar is ook alles mee gezegd. Het blijft moeilijk! Ik was een actief en sportief persoon, nu zit ik in het lichaam van een 80+er met griep.

Ik wens je veel sterkte!

ja moeilijk om te oordelen maar wel laf die vaders

Ik herken dit zeer, ik ben sinds 2012 100% arbeidsongeschikt geraakt en ik was toen 40 jaar. Mijn vader overkwam het zelfde op Jonge leeftijd en heeft dit nooit kunnen accepteren en vecht nog steeds met zichzelf en heeft hem door de jaren heen erg veranderd. Dat wetende heeft het mij makkelijker gemaakt om mijn eigen ziekte te accepteren, leuk is het niet maar je moet wel hoe hard dit ook klinkt. je kunt altijd aan je gezondheid blijven werken maar probeer die knop voor jezelf om te zetten en ga aub geen rekening houden met wat anderen er van vinden, dit hoort nu bij jou en dat hebben ze maar te accepteren. Doen ze dat niet dan waren het ook geen echte vrienden . Ik wens je veel sterkte toe.

Mijn ‘vriendinnen’ van de lagere school werden ontzettend jaloers toen mijn man in de WIA kwam, wij heel veel moesten inleveren.
We hebben het te goed, vinden zij, terwijl ze zelf gezond(er) en vermogend zijn. Gunnen uitkeringstrekkers, buitenlanders, slachtoffers van de kinderopvangtoeslagaffaire, mensen uit ‘Groningen’, ‘linkse’ en/of sociale mensen enz, enz, enz, het licht in de ogen niet, omdat ze bang zijn dat hun vermogen (op papier, zeggen ze dan) een heel klein ietsepietsie zal krimpen.

Lieve Esther,

ik zal je een ding zeggen. Denk vooral lekker aan jezelf. Je hoeft niemand wat uit te leggen. Zolang je aan jezelf en je gezin denkt , is dat het aller belangrijkste. om het een beetje grof te zeggen; lekker schijt hebben aan wat andere van je denken,je hebt het al zwaar genoeg met long covid. . echt laat dat gevoel los. veel sterkte

groetjes

zo herkenbaar, ik ben sinds februari arbeidsongeschikt door longcovid. idd veel onbegrip. maar ook zoveel rust dat werken niet meer lukt. maar ii wel elke keer weer een uurtje ging en dan kapot naar huis ging. volgens het uwv een rouwproces en los laten van. heel moeilijk, maar nu denk ik, laat iedereen maar lullen, dit is wat t is.
ik wens je heel veel sterkte met dit alles een plekje geven. en denk aan jezelf veel belangrijker dan denken aan een ander.

veel liefs chyntia

“Hoe zouden jullie hiermee omgaan?” Knap dat je dat vraagt. Want je krijgt al zoveel ongevraagd advies over je heen (ook hier weer, in de reacties).

Ik weet niet of het jou helpt, maar wat mij uiteindelijk (!) geholpen heeft, is om te accepteren dat dit de situatie is en hoe anderen daar onhandig op reageren. En dat uitroepteken staat er niet voor niets. Het was een psycholoog die het tegen me zei: “Accepteer het. Punt.” Lekker makkelijk, dacht ik. Maar het is wel wat werkt (voor mij). Eerst accepteren dat dit het is. Het benoemen. Voelen wat je erbij voelt. Verdriet, machteloosheid, angst, etc. En dan doen wat goed is. En dat is een kwestie van zoeken. Wat voor jou helpt, helpt voor een ander niet, en andersom.

Dit is dus hoe ik ermee zou omgaan: accepteren dat dit de (vervelende, rottige, ellendige) situatie is. En dat anderen makkelijk praten hebben over jou. Dat vraagt ook een stukje zelf-acceptatie.

Sterkte!

Beste Esther,

Uit zelfbescherming en energie bewaking is het helemaal geen slecht idee om niet te delen met andere schoonouders over je arbeidsongeschiktheid of je medische klachten. Want zelf heb ik meegemaakt hoe mensen jou of je kinderen dan ineens anders behandelen.

Bovendien gaat het niemand wat aan en ben je niemand uitleg verschuldigd. En om er vanaf te zijn kun je best zeggen dat je al weer vanaf huis wat dingen probeert op te pakken maar dat je het voorlopig even niet meer over werk wilt hebben
Omdat je daar je eigen draai nog in wilt vinden op jou tempo.

Onthoud dat.gezond eten , veel fruit en groenten geen suiker geen frituur en elke dag een uur bewegen ( ookal doe je het in delen van elke keer 10 minuten of 5 minuten ) Anders verzuren en verslappen je spieren en word je longfunctie nog erger. Een E-bike helpt enorm omdat je dan zonder kracht kan bewegen en dit kan opbouwen. Daarnaast kan het kruid “longkruid” in de vorm van thee en kurkuma en gember tabletten jou een deel helpen. Ook een dag zitten bij de zee met de mineralen kan je longen echt goed doen.
(zelf long covid en ik ben nu 80 procent beter)

Vergeet die hulp dagen op school als het jou zo op maakt! Je kind heeft er meet aan als je geleidelijk weer opknapt en dat doe je nu door naar jezelf te luisteren en dingen die jou energie geven.

Overweeg luisterboeken of een bioscoop abbonament. Een abbonament op de sauna of banen zwemmen in warm water heel erg rustig.
En kijk leuke films op Netflix.

Weet dat dit goed kan komen.

Groetjes Linda

Denk vooral niet aan wat anderen van je vinden. Long covid is namelijk zelfs voor artsen niet te begrijpen. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Ik heb het al 2 jaar en tegelijkertijd had ik ook een hernia. Mijn leven lang full time gewerkt, amper ziekgemeld in die jaren. Er wordt mij nu wel eens gevraagd ‘wat doe je dan de hele dag’? Alsof het een vrije keuze is en ik mijn dagen kan spenderen door te gaan winkelen en op vakantie te gaan. En bedrijfsartsen die vragen of je misschien toch een half uurtje kan proberen. Ik kan je aanraden om je op jezelf te focussen en minderen op wat anderen van je vinden. Neem van mij aan dat mensen die het zelf niet hebben meegemaakt, niet zullen begrijpen. Nooit niet, hoe concreet je je klachten ook uitlegt. Hoe gek het ook klinkt, kun je deze tijd wellicht gebruiken om na te gaan wat echt belangrijk is voor jou. Want die concurrentie zoals jij beschrijft van de omgeving waarin je je bevindt, klinkt ook erg leeg en zeer oppervlakkig. Veel sterkte gewenst!

hoi Esther,
Een hele vervelende situatie die ik als mede long covid patiënt maar al te goed ken. ook ik verstop me voor mijn zakelijke contacten. Er overheerst een gevoel van falen, alsof dit te maken heeft met een tekort aan doorzettingsvermogen. het vervelende is, dat bij doorzetten, de symptomen alleen maar erger worden en je terug valt. Dat terugvallen ziet niemand, want niemand merkt het als je dagen op je bed ligt. Er zijn Me/CVS revalidatie trajecten die je als long covid patiënt kunt doen om te zorgen dat je in elk geval stabiliseert en niet steeds die ‘boete’ betaalt. Heel veel sterkte en succes.

Wat vervelend dat je leven zo veranderd is, maar je doet jezelf en anderen tekort. Die twee mensen zijn niet de standaard. Leg je situatie uit, als mensen geen begrip tonen, weet je zelf wat je te doen staat. Je hebt hen wel de kans gegeven. Dat mensen tips geven, is niet slecht bedoeld. Mensen weten niet dat zelfs een ” eenvoudige” baan te veel is.