Liv: “Onwerkelijk, ik ben 38 jaar en word binnenkort al oma”
Ik ben 38 jaar oud en oma
Als ik dat hardop zeg, voelt het nog steeds onwerkelijk. Mijn kleindochter wordt binnenkort geboren, en als ik terugkijk op mijn leven, realiseer ik me hoe buitengewoon mijn reis is geweest. Laat me je meenemen naar het begin, naar toen ik zelf nog een tiener was.
Op mijn achttiende ontdekte ik dat ik zwanger was
Het was het laatste jaar van mijn MBO-opleiding Commerciële Handel. Mijn vriendje destijds, Adam, was ook een student. We hadden het leuk samen, maar toen ik hem vertelde dat ik een baby verwachtte, wees hij het kind af. “Ik ben er nog niet klaar voor,” zei hij kortaf, en dat was het einde van onze relatie. De eerste weken na het nieuws waren een waas van emoties. Ik voelde me verloren en bang. Mijn ouders waren geschokt toen ik het hen vertelde. “Hoe moet dat nu met je toekomst?,” vroeg mijn moeder bezorgd. Maar ze lieten me niet in de steek. Integendeel, ze stonden vierkant achter me. “We gaan dit samen doen”, zei mijn vader vastberaden.
Ik besloot mijn opleiding af te maken
Met de steun van mijn ouders slaagde ik erin om mijn diploma te behalen, zelfs met een groeiende buik. De dag dat ik mijn diploma ontving, voelde ik me sterk. Ik wist dat ik de uitdagingen van het moederschap zou aankunnen. Zonder diploma had ik niets. Dat zou mij niet gebeuren.
Mijn dochter, Nina, werd geboren in de lente
Vanaf het moment dat ik haar in mijn armen hield, wist ik dat mijn leven voorgoed veranderd was. Mijn ouders hielpen enorm met de opvoeding, maar dat zorgde soms ook voor wrijvingen. Mijn moeder had duidelijke ideeën over hoe dingen gedaan moesten worden. “Je moet haar niet te veel verwennen”, zei ze vaak als ik Nina weer in mijn armen nam om haar te troosten. Er waren momenten dat ik het moeilijk vond om mijn eigen weg te vinden als moeder. Ik herinner me een specifieke situatie toen Nina ongeveer twee jaar oud was. Ze had een driftbui in de supermarkt, en mijn moeder wilde haar meteen straffen. Ik, aan de andere kant, wilde haar kalmeren en begrijpen wat haar dwarszat. “Je moet harder zijn” zei mijn moeder, “Anders neemt ze een loopje met je.”
Toch leerde ik door de jaren heen om mijn eigen stijl van opvoeden te ontwikkelen
Ik ben altijd dankbaar geweest voor de steun van mijn ouders, maar het was belangrijk dat ik mijn eigen keuzes maakte. Nina groeide op tot een slimme, onafhankelijke jongedame, en ik kon niet trotser op haar zijn.
Toen Nina haar eerste vriendje kreeg, was ik nerveus
Ze was toen zestien, en ik kon niet anders dan terugdenken aan mijn eigen jeugd. Ik gaf haar ruimte maar probeerde er ook voor haar te zijn als ze advies nodig had. “Wees altijd eerlijk tegen elkaar”, zei ik vaak, “Communicatie is de sleutel.”
Nu, twintig jaar later, is Nina zelf zwanger
Haar vriend, James, is een lieve jongen die duidelijk van haar houdt. Ze zijn jong, net als ik toen was, maar ik zie dat ze veel beter voorbereid zijn dan ik destijds. “Mam, ik ben zo blij dat je er altijd voor me bent geweest,” zei Nina een paar weken geleden. “Ik weet niet hoe ik dit zonder jou had kunnen doen.” Toen Nina me vertelde dat ze zwanger was, overviel me een mix van emoties. Ik was blij en trots, maar ook bezorgd. “Ben je er klaar voor?”, vroeg ik haar voorzichtig. “Je bent zo jong. Er is nog zoveel te ontdekken in het leven”. Ze knikte en glimlachte. “Weet ik mam. Dit wil ik. En ik weet dat ik op jou kan rekenen.” Ik hoopte maar dat ze niet dezelfde fouten zoals ik zou maken. Ik had vroeger de verkeerde partner gekozen. Ik hoopte dat dat in deze situatie niet het geval was. Nina en James hebben besloten om bij ons in te trekken, zodat we ze kunnen helpen met de baby. Dat is al een goede stap. Het voelt als een volledige cirkel, terug naar waar ik zelf begon. Mijn ouders zijn nu de overgrootouders en kijken met dezelfde liefde naar Nina en James als ze naar mij keken toen ik jong was.
Er zijn momenten dat ik mijn eigen opvoeding in twijfel trek
“Heb ik alles goed gedaan? Had ik dingen anders moeten aanpakken?” Maar dan kijk ik naar Nina, zo sterk en zelfverzekerd, en ik weet dat we het samen goed hebben gedaan. Onze reis was niet altijd gemakkelijk, maar we hebben het gered. Nu, terwijl ik uitkijk naar de geboorte van mijn kleindochter, voel ik een diepe dankbaarheid. Voor mijn ouders, die me steunden toen ik het het meest nodig had. Voor Nina, die me liet zien dat liefde en doorzettingsvermogen alles kunnen overwinnen. En voor het nieuwe leven dat op het punt staat ons gezin te verrijken.
LIV