
Marleen: “Mijn dochter opende zonder kleren de voordeur ”
Het is gewoonte geworden
Gino en ik lopen thuis altijd naakt rond. Niet omdat we zo’n vrijgevochten stel zijn, maar omdat we dat gewoon fijn vinden. Het voelt natuurlijk, en ik heb nooit de behoefte gehad om dat te veranderen. Tot Evan, onze zoon van tien, ineens begon te klagen.
“Mam, serieus, doe een shirt aan,” roept hij terwijl hij de woonkamer binnenkomt
Ik sta net een wasmand op te vouwen, nietsvermoedend. “Wat is er nou?” vraag ik terwijl ik hem aankijk. Hij draait zijn ogen weg. “Het is gewoon raar, oké? Wat als iemand het ziet?” “Wie zou dat dan moeten zien?” vraag ik, mijn handen in mijn zij. “Nou, mijn vrienden bijvoorbeeld! Daarom nodig ik ze ook nooit uit,” zegt hij, met een blik die half boos, half ongemakkelijk is. Dat raakt me.
Ik probeer hem uit te leggen dat dit nu eenmaal onze manier is
“Maar Evan, dit is ons huis. Je weet dat papa en ik dit altijd al doen. Waarom maak je je er nu ineens druk om?” Hij haalt zijn schouders op en mompelt iets over dat het gewoon stom is. Dan pakt hij zijn schooltas en verdwijnt naar boven.
Maaike doet gewoon mee
Onze dochter Maaike van 7 lijkt er helemaal geen probleem mee te hebben. Sterker nog, ze volgt ons voorbeeld. Als ik in de keuken sta en zij komt binnenrennen, is het vaak hetzelfde verhaal. Geen kleren, maar een grote glimlach en wild haar. Ze is net als ik vroeger was, onbezorgd en puur. Maar ik begin me af te vragen of het wel verstandig is.

Een paar dagen geleden zat Maaike op de grond in de woonkamer met haar poppen
Ze had ze allemaal op een rij gezet en was een soort schooltje aan het spelen. Terwijl ik in de keuken stond, ging de deurbel. Maaike sprong op om open te doen. “Nee! Wacht even,” riep ik, maar het was al te laat. Ze opende de deur in haar blootje. Daar stond de buurvrouw met een doos eieren in haar handen. Ik zag haar ogen even groot worden voordat ze snel wegkeek. “Oh, eh, hier zijn de eieren,” stamelde ze. “Dank je wel!” zei Maaike vrolijk, totaal niet doorhebbend wat er zo ongemakkelijk aan de situatie was. Ik stond met een rood hoofd achter haar. “Sorry, ik eh, ze doet de deur meestal niet open,” mompelde ik, terwijl ik de doos aanpakte.
Toen de deur dicht was, draaide ik me naar Maaike
“Liefje, je moet niet zomaar de deur opendoen. En als je dat wel doet, trek dan even een jurkje aan, oké?” Ze keek me aan alsof ik Chinees sprak. “Waarom? De buurvrouw vond het toch niet erg?” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Misschien vond de buurvrouw het niet erg, maar Evans woorden bleven door mijn hoofd spoken. “Wat als iemand het ziet?”
Evans ergernis groeit
Een week later komt Evan thuis met een vriendje, Levi. Ik zie ze aan komen lopen en bedenk me net op tijd dat ik niets aan heb. Snel grijp ik een badjas en trek hem aan voordat ze binnenkomen. Gino zit op dat moment op de bank, uiteraard in zijn blootje. “Hoi mam,” roept Evan, terwijl hij zijn jas ophangt. Ik zie hoe Levi om zich heen kijkt en zijn ogen iets langer op Gino blijven hangen dan comfortabel is. Evan ziet het ook en wordt rood. “Papa, serieus? Trek iets aan!”
Gino kijkt verbaasd op
“Wat? Het is gewoon thuis, jongen. Levi kan het vast wel hebben, toch?” Hij lacht erbij, maar Evan is niet in de stemming. “Nee, pap. Het is niet normaal. Trek iets aan of wij gaan naar boven.” Ik zie hoe Gino met tegenzin naar boven loopt om een joggingbroek te halen. Evan en Levi verdwijnen naar zijn kamer. Ik voel me ongemakkelijk. Dit is ons huis, maar misschien heeft Evan een punt. Als hij zich hier niet prettig voelt, moet ik dat dan niet serieus nemen?
Tijd voor een gesprek
Die avond, nadat de kinderen op bed liggen, besluit ik met Gino te praten. “Ik denk dat we moeten veranderen,” zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan. “Veranderen? Wat bedoel je?” “Evan heeft er echt last van. Hij zegt dat hij zijn vrienden niet durft uit te nodigen. En Maaike begint onze gewoonte over te nemen. Ik weet niet of dat wel goed is.”
Gino zucht
“Maar dit is hoe we zijn, Marleen. We hebben dit altijd al gedaan. Moeten we ons echt aanpassen omdat Evan het lastig vindt?” Ik haal mijn schouders op. “Misschien wel. Het is niet alleen voor hem. Het voelt ook ongemakkelijk als Maaike zomaar de deur open doet. Ik wil gewoon dat iedereen zich prettig voelt.”
Hij denkt even na
“Oké, laten we het proberen. Voor Evan. Maar alleen als het echt nodig is.” Ik knik. Het voelt als een compromis, maar het is een begin. De volgende ochtend trek ik een T-shirt aan voordat ik naar beneden ga. Het voelt vreemd, maar ik zie hoe opgelucht Evan kijkt. Misschien is dit de juiste keuze. Misschien niet. Maar ik weet één ding zeker: ik wil dat mijn kinderen zich thuis voelen in hun eigen huis, ook al betekent dat dat ik mezelf moet aanpassen.
MARLEEN