De eerste keer dat ik Benja in mijn armen hield, wist ik dat niets meer hetzelfde zou zijn
Hij was zo klein, zo kwetsbaar, en toch vervulde hij mijn hart met een warmte die ik nooit eerder had gekend. De eerste jaren waren een droom. We hadden onze eigen wereld vol geheime knuffels, fluistergesprekken en rituelen die alleen wij begrepen. Elke avond voor het slapengaan las ik hem voor, zelfs toen hij de verhalen al uit zijn hoofd kende. Hij zat dan tegen me aan, zijn hoofdje op mij, en knuffelde me.
Op zaterdagochtend hadden we onze vaste traditie
Samen croissantjes bakken. Terwijl de geur van versgebakken deeg het huis vulde, keken we zijn favoriete tekenfilms. Benja’s lach vulde dan de keuken. Maar alles veranderde toen hij naar de middelbare school ging. Ik zag het gebeuren, maar kon niets doen om het te stoppen. In het begin waren het kleine dingen. Een korter antwoord als ik vroeg hoe zijn dag was geweest, een schouderophalen in plaats van de gedetailleerde verhalen die hij vroeger vertelde. Het voelde alsof iemand langzaam maar zeker een muur tussen ons bouwde.
Toen kwam Simon in zijn leven
Ik kende Simon wel, een aardige jongen. Maar Simon had iets dat ik niet had – hij begreep de wereld van Benja op een manier die ik niet kon. Ze werden onafscheidelijk. Huiswerk maken deden ze samen, urenlang gebogen over boeken en laptops. Daarna hoorde ik hun gelach door de muren terwijl ze videogames speelden, verhalen vertelden over klasgenoten en plannen smeedden voor het weekend.
Het was Simon die met hem meeging naar hun eerste schoolfeest, niet ik
Simon die naast hem stond toen hij voor het eerst verkering kreeg met dat meisje uit een andere klas. Simon die zijn geheimen kende, terwijl ik alleen nog maar de buitenkant zag. Mijn Benja, mijn kleine jongen, was veranderd in een jonge man met een leven waar ik geen deel meer van uitmaakte.
In de avonden zat ik vaak alleen in de woonkamer
Het geluid van mijn telefoon die stil bleef alsof zelfs hij voelde dat er niets meer te melden viel. De stilte drukte zwaar op me, herinnerde me aan een tijd waarin ik zijn alles was. Nu had hij Simon. Ik vertelde mezelf dat het normaal was, dat kinderen nu eenmaal opgroeien en zich afzetten tegen hun ouders. Maar het nam de pijn niet weg. Elke keer dat ik zijn kamer binnenkwam en alleen maar de rommel zag die hij achterliet, voelde ik een steek van jaloezie richting Simon. Ik had het gevoel dat ik mijn zoon aan hem had verloren.
Op een middag besloot ik zijn oude fotoboeken door te bladeren
Foto’s van Benja als peuter, met zijn ondeugende ogen en brede glimlach, brachten tranen in mijn ogen. Waar was de tijd gebleven dat hij mij in vertrouwen nam, zijn kleine hand in de mijne legde en vertelde dat ik zijn beste vriend was? Ik miste hem. Meer dan ik ooit had gedacht mogelijk te zijn. En hoewel ik wist dat hij gelukkig was met Simon, dat hij zich ontwikkelde en zijn eigen weg vond, deed het pijn om buitengesloten te zijn uit zijn wereld. De jongen die ooit mijn hele wereld was, had nu zijn eigen wereld, één waar ik slechts een toeschouwer van was.

De dagen kropen voorbij en niets veranderde
Benja leefde zijn leven, gevuld met Simon, vrienden en avontuur, terwijl ik achterbleef in het decor. Soms hoorde ik hem lachen vanuit zijn kamer, maar het waren niet mijn grappen waar hij om lachte. Ik probeerde gesprekken aan te knopen, maar zijn antwoorden waren kort, zijn aandacht vluchtig. Hij had altijd iets anders te doen, iemand anders om te zien.
Op een avond kwam hij laat thuis
Ik hoorde zijn stem bij de voordeur, zachtjes lachend met Simon. Toen de deur dichtviel, hoorde ik zijn voetstappen de trap opgaan. Hij kwam niet naar de keuken om even te praten, zoals hij vroeger zou hebben gedaan. Ik stond daar, mijn handen nog nat van de afwas, en wachtte. Maar hij kwam niet.
Die nacht lag ik wakker, mijn gedachten onrustig
Misschien was het dit. Misschien was dit hoe het ging. Kinderen groeiden op, ze lieten je achter. En hoewel ik wist dat hij niet meer dat kleine jongetje was dat mijn hand vasthield, deed het pijn om hem echt te verliezen. Niet aan Simon, maar aan de tijd, aan het leven. Ik sloot mijn ogen, de stilte van het huis om me heen drukkend. Benja’s wereld ging door, maar die van mij leek stil te staan. En daar, in het donker, voelde ik hoe het verdriet zich diep in mij nestelde, een constante herinnering aan wat ooit was en nooit meer zou zijn.
De dagen werden weken, en de weken werden maanden
Het leek alsof Simon een permanent verlengstuk van Benja was geworden. Elke vrije dag was hij hier. Soms aan tafel, lachend, met de vanzelfsprekendheid van iemand die zich thuis voelde. Andere keren bleef hij boven met Benja, afgesloten van de rest van het huis. Ik zag hun vriendschap groeien, terwijl de kloof tussen mij en mijn zoon dieper werd.
Op een zondagmiddag, terwijl ik de was opvouwde, hoorde ik Benja en Simon praten
Niet over huiswerk, of een feestje, maar over een reis die ze samen wilden maken. Het voelde alsof ik in een vreemd theaterstuk was beland, met een verhaal dat ik niet kende en waar ik geen rol in had. “We moeten echt naar Spanje gaan, die zomerkampen schijnen geweldig te zijn,” zei Simon enthousiast. Benja’s stem klonk opgetogen: “Ja, dat lijkt me geweldig. Alleen wij tweeën, even weg van alles.”
Mijn handen trilden toen ik de handdoeken neerlegde
Ik wist dat het goed was dat hij plannen maakte, dat hij droomde. Maar het deed pijn dat hij die dromen niet met mij deelde. Ik wilde deel uitmaken van zijn leven, maar ik had geen idee meer hoe. Later die week besloot ik een poging te doen. Tijdens het avondeten, terwijl Simon er niet was, vroeg ik voorzichtig: “Benja, hoe zit het met die plannen voor Spanje? Het klinkt echt leuk.”
Hij keek op van zijn bord, verrast
“Oh, ja. Het is nog niet zeker. Maar Simon en ik willen gaan.” Ik knikte, mijn glimlach geforceerd. “Dat klinkt geweldig. Misschien kan ik helpen met de voorbereidingen?” Zijn blik gleed weg. “We redden ons wel, mam. Simon heeft al veel uitgezocht.”
En daar was het weer
Dat gevoel van buitensluiting, van er niet toe doen. Mijn eigen zoon, die ooit mijn alles was, had nu iemand anders die zijn steun en vertrouwen verdiende. Het was alsof ik door glas keek naar een wereld waar ik niet meer bij hoorde. Die avond bleef ik langer beneden zitten dan normaal. Het huis voelde kil, leeg, ondanks dat Benja boven was. Ik had altijd gedacht dat je als moeder een soort anker bleef, de plek waar je kinderen naar terugkeren. Maar nu voelde ik me meer als een achtergelaten haven, vergeten terwijl het schip verder voer. Ik wist niet hoe ik het moest veranderen. Misschien was dat het moeilijkste van alles – het gevoel van machteloosheid. Ik kon hem niet dwingen om mij weer toe te laten in zijn wereld.
De volgende dag pakte ik mijn oude dagboek
Ik bladerde door de pagina’s, gevuld met herinneringen aan de tijd dat Benja klein was. Zijn eerste stapjes, zijn eerste woordjes. Ik vond een passage waarin ik beschreef hoe hij mijn hand vastpakte tijdens een wandeling in het park en zei: “Ik laat je nooit los, mama.” De woorden brachten tranen in mijn ogen. Want nu had hij me allang losgelaten. En ik wist niet of hij ooit zou omkijken.
SENNA
Wat een drama queen die moeder. Ik hoop dat ze dit niet projecteert op haar zoon. Alsof de wereld vergaat. Een hoop ouders van probleem pubers zouden willen tekenen voor zo’n zoon.
Knap dat u ondanks uw gevoelens uw zoon
laat ontdekken en naast belangstellende vragen (zonder grote bemoeienissen) zijn activiteiten met vriend(en) laat onderzoeken/doen. Dat lukt nl. niet elke ouder.
Een relatie is altijd een wisselwerking en ontwikkelt zich. In dit geval omdat uw zoon steeds ouder/zelfstandiger wordt. Mijn advies probeer te genieten van deze ontwikkeling en kijk wat u zelf nog zou willen/kunnen doen met de vrijgekomen tijd/ ruimte. Mogelijk dat uw zoon het leuk gaat vinden als hij ziet/ ervaart dat u gaat genieten van datgene wat bij u op het pad komt.
kleine kinderen worden groot en je hebt het als moeder fantastisch gedaan. Hij is zich zelf aan het ontdekken, hij maakt zich los van jou, gaat op reis en natuurlijk doet dat pijn. Hij heeft je wel nog nodig maar anders.
Hij heeft een moeder nodig op afstand, die blij voor hem is en weet dat haar taak er bijna opzit. Want “de door haar groot gebrachte vogel, fladdert met zijn vleugels want staat op het punt om het jest te verlaten”. Proficiat moeder!
Ga zelf ontdekken wat jij kunt doen waar jezelf blij van wordt. Laat je kind een gelukkige moeder zien die haar eigen activiteiten heeft. Dan kunnen jullie uitwisselen wat jij en je zoon doen. Zo leuk!
Laat hem vliegen, laat los en laat je “vogel” weten dat je van hem houdt, trots op hem bent en dat je er bent voor hem als hij je nodig heeft of even wil sparren.
Succes met loslaten en je eigen nieuwe leven ontdekken waar jij centraal staat en niet je zoon.
En stiekem traantje wegpinken om deze nieuwe fase in je leven mag.aar.blkjf er niet in hangen. Zo zonde.
ik geef je een knuffel
Natuurlijk ga je als moeder niet met je tiener naar een schoolfeest. Het klinkt alsof het juist hartstikke goed gaat met je zoon. Laat hem lekker zn eigen weg vinden, hij vind zijn weg altijd bij jou terug.
Ik kwam hier om dit te zeggen.
dit is heel normaal op deze leeftijd. Wij hebben 3 zonen en die werden rond die leeftijd ook een stuk afstandelijker. Zo maken ze zich los en worden ze volwassen. En uit jouw verhaal klinkt Benja als een vriendelijke puber die het prima doet. Uit eigen ervaring weet ik dat ze weer meer gaan delen als ze wat ouder zijn. Je zou toch niet willen dat hij geen vrienden heeft en dat hij alleen met jou dingen gaat ondernemen? Dat zou mij pas verdrietig maken. Geniet nu op afstand en wees blij dat hij gelukkig is.
sorry, maar ik vind nogal een dramatisch verhaal, de schrijfster doet net alsof haar hele wereld vergaat. Ik snap best dat het misschien even wennen is dat je zoon langzaam aan wat meer zijn eigen leven gaat leiden en jou daardoor langzaam maar zeker minder nodig zal hebben, maar dat betekent toch niet dat de band die jullie hebben ineens verbroken is? laat hem lekker het leven ontdekken, vrienden maken en plezier maken, leidt je eigen leven en zorg dat hij weet dat hij altijd bij je terecht kan.
ik zou me dood schrikken als mijn moeder dit allemaal dacht en schreef! ik zou haar een psychiater aanbevelen wat een drama.