Kraamverzorgster Lauren: “Zo onverwacht, deze moeder stuurde me zonder reden naar huis”
Mijn naam is Lauren, en als kraamverzorgster dacht ik dat ik voorbereid was op bijna elke situatie die een jong gezin mij zou kunnen brengen. Maar wat er gebeurde op een ogenschijnlijk normale maandagochtend, schudde mijn hele leven op.
Het was vroeg in de ochtend toen ik aankwam bij het huis van Jessica, haar man Mees en hun eerste kindje Lotte
Mijn taak was om hen door de eerste cruciale dagen van het ouderschap te helpen, een taak waar ik normaal gesproken veel voldoening uit haalde. Toen ik het huis binnenstapte, werd ik begroet door de geur van babywas en verse koffie. Jessica zag er vermoeid maar gelukkig uit, een gebruikelijk beeld voor een nieuwe moeder. De eerste paar uur verliepen zoals gepland: ik hielp met de voeding, gaf advies over borstvoeding en zorgde ervoor dat Jessica wat rust kon pakken.
Tegen de middag begon ik een verandering te merken in Jessica’s gedrag
Ze werd stiller en leek gespannen, vooral wanneer ik Lotte in mijn armen had. Ik probeerde het gesprek licht te houden, maar Jessica’s korte antwoorden maakten duidelijk dat er iets niet klopte. De lucht was geladen toen ik voorstelde om Lotte te baden, een voorstel dat normaal welkom zou zijn. “Ik denk dat ik dat zelf wel kan”, zei Jessica plotseling, haar stem vol irritatie.
Verward door haar reactie, bood ik aan om in de buurt te blijven voor het geval ze hulp nodig had
“Nee, dank je. Misschien is het beter als je even gaat,” zei ze. Haar reactie was voor mij zo onverwachts en heftig dat ik even sprakeloos was. “Jessica, is er iets dat ik heb gedaan dat je heeft gestoord?”, vroeg ik, in een poging om de situatie te begrijpen. Haar volgende woorden kwamen als een schok. “Je bent te aanwezig. Ik voel me overweldigd, alsof ik niet eens de kans krijg om mijn eigen kind te leren kennen”, zei ze, haar ogen vol tranen. Haar woorden sloegen in als een bom. Nooit eerder had ik klachten gehad over mijn manier van werken.
We stonden daar, elk aan een kant van de kleine woonkamer, de lucht gevuld met een donderwolk
“Ik ben hier om te helpen, Jessica. Het is nooit mijn bedoeling geweest om je het gevoel te geven dat je niet capabel bent”, zei ik, mijn eigen stem trilde van emotie. “Misschien is het beter als je vandaag vertrekt. We hebben even wat ruimte nodig”, antwoordde ze resoluut. De definitieve toon van haar stem liet geen ruimte voor verder overleg. Het was duidelijk dat ze een besluit had genomen. Ik pakte mijn spullen, met mijn hoofd vol vragen. Het afscheid was koel en zakelijk, zonder de warmte of dankbaarheid die ik gewend was na jaren van dienst. Toen ik de deur achter me sloot, voelde ik me onbestemd. Ik stapte in mijn auto en staarde nog even naar het huis. Het was de eerste keer in mijn carrière dat ik zo plotseling naar huis was gestuurd, de eerste keer dat mijn aanwezigheid als een hinder werd gezien.
De dagen erna waren gevuld met twijfel
“Heb ik echt te veel gedaan? Heb ik signalen gemist?”, vroeg ik me af. Voor het eerst twijfelde ik aan mijn expertise. Ik ben tot de conclusie dat iedere gezin en iedere moeder anders is. Een mens is complex. En dat is het. Ik heb niets fout gedaan.