
Madelief: “In de kraamweek werd ik gebeld hoe het met mij ging, ik loog: ‘Goed, we genieten’”
Ik lag op de bank met Sky in mijn armen
Zijn kleine handje zat om mijn vinger geklemd. Hij was net een paar dagen oud en ik was verliefd, opnieuw. Maar het voelde anders dan de eerste keer. Niet vanwege hem, niet vanwege mijn gevoel voor hem, maar door alles eromheen. Het huis was stil. Te stil.
Bij zijn zus Mae was dat wel anders
Toen zij werd geboren, stond ons huis op zijn kop. Familie, vrienden, collega’s, zelfs vage kennissen die ik in geen jaren had gesproken, stonden binnen een week op de stoep. Iedereen wilde haar zien, haar vasthouden, haar knuffelen. Er werd gelachen, gehuild, cadeautjes gegeven. Ze werd omringd door liefde vanaf het eerste moment. En ik ook. Mensen kwamen met tassen vol zelfgemaakte maaltijden, bloemen, knuffels en kleertjes. Mijn schoonmoeder bood aan om de was te doen, mijn moeder nam Mae soms een uurtje zodat ik kon slapen. Het was een warm bad, een droomkraamtijd.
En nu? Nu waren er alleen de telefoontjes
“Gefeliciteerd Madelief! Hoe gaat het met je?” Hoe het met me ging? Ik loog en zei: “Goed, we genieten volop.” Maar ik genoot niet volop. Ik voelde me in de steek gelaten. Waar was iedereen? Waarom kwamen ze niet? Sky was toch ook een wonder? Sky verdiende toch ook liefde en aandacht? Mijn hart deed pijn als ik eraan dacht.
Mijn moeder kwam uiteindelijk na 4 dagen
4! “Sorry lieverd, het is zo druk geweest. Maar wat een knapperd is hij!” Ze drukte een snelle kus op zijn voorhoofd en keek op haar horloge. “Ik blijf maar even, want ik moet straks nog naar de supermarkt.” Het deed pijn. Ik knikte maar en slikte de brok in mijn keel weg. Dit was oma. De oma die bij Mae bijna dagelijks langskwam. Die uren op de bank zat met haar slapend op haar borst. Nu was Sky een snelle tussenstop tussen haar afspraken door.
Ik appte mijn beste vriendin: “Wanneer kom je Sky bewonderen?”
“Ah, ik wil hem echt zien! We plannen snel wat, oké?”. Snel. Dat kon volgende week zijn, of volgende maand. Ik keek naar Sky’s kleine gezichtje. Hij wist hier niets van, hield zich nergens mee bezig behalve slapen, drinken en poepen. Maar ik voelde het voor hem. Ik voelde de leegte die er hing, het gebrek aan bezoekers, de stilte. Ik was er zo van overtuigd dat Mae al die liefde voelde, al die armen die haar vasthielden. Ze werd letterlijk gedragen. En nu was ik er net zo van overtuigd dat Sky de afwezigheid daarvan voelde.

De kraamhulp zag het ook
“Je bent wat stil, Madelief,” zei ze terwijl ze een kan thee voor me neerzette, met een kopje. Ik haalde mijn schouders op. “Het is gewoon… anders deze keer.” Ze knikte begrijpend. “Dat is het vaak bij de tweede. Mensen denken dat je alles al weet, dat je het wel redt. En bij de eerste is alles nieuw, iedereen wil erbij zijn. Maar dat betekent niet dat ze minder geven om Sky.”
Ik knikte, maar haar woorden stelden me niet gerust
Mensen konden van hem houden, maar ik wilde dat ze het lieten zien. Dat ze hier kwamen, dat ze hem vasthielden, zijn geur opsnoven, hun liefde in hem drukten zoals bij Mae. Ik wilde dat hij zich net zo gewenst voelde als zij. Die avond barstte ik in huilen uit bij mijn man. “Het voelt alsof niemand om hem geeft.”
Hij zuchtte en trok me tegen zich aan
Hij wijdde het aan mijn kraamtranen. “Schat, dat is niet waar.” Hij begreep er niets van. “Toch voelt het zo.” Ik snikte. “Het is gewoon oneerlijk.” En dat was het ook. Kon hij het helpen dat hij het tweede kind was?
De dagen verstreken en het bleef stil
Eén vriendin kwam uiteindelijk langs, bleef een uurtje en had een rompertje meegenomen. “Hij is echt prachtig,” zei ze. Dat vond ik ook. En ik wilde hem aan iedereen laten zien. Dat hij werd gezien. Toen ze wegging, bleef ik met een leeg gevoel achter.
Oma kwam nog één keer langs, toen Sky twee weken oud was
“Hij lijkt op jou als baby,” zei ze glimlachend. Ze bleef iets langer, gaf hem een flesje, en ik probeerde die momenten te koesteren. Maar het was niet genoeg. Ik wilde schreeuwen. Waar was iedereen? Waar waren de drukte, de lachende gezichten, de handen die hem wilden vasthouden? Waar was de liefde die we bij Mae zo overduidelijk voelden?
De kraamtijd was iets bijzonders, iets wat je nooit meer over kon doen
En dat werd me nu ontnomen. Ik besloot nog een laatste poging te wagen. Ik stuurde een bericht in de familie-app: ‘Lieve allemaal, ik zou het fijn vinden als jullie langskomen om Sky te ontmoeten. Hij verdient net zoveel liefde als Mae.’ De reacties kwamen langzaam binnen. ‘Natuurlijk lieverd, ik plan iets in.’ ‘Ja, binnenkort!’ Maar er gebeurde verder weinig. Geen concrete plannen, geen bezoekjes.
Mijn buurvrouw klopte op een avond aan
“Kom, we gaan samen een wandeling maken.” Met Sky in de draagzak liep ik naast haar, terwijl ze luisterde naar mijn verdriet. “Het is hard,” zei ze. “Maar weet je, Sky voelt jouw liefde. En jij bent alles wat hij nodig heeft.” Maar de pijn bleef. Sky verdiende meer. Veel meer.
MADELIEF