Jasmine: “De beste vriend van mijn zoon zei: ‘Je voelt dit toch ook?’, moest ik nu de waarheid tegen hem zeggen?”
Lees HIER het eerste deel van dit verhaal.
Ik wist dat ik een keuze moest maken
Dit kon niet blijven zoals het was. Dat heen en weer flirten, met de beste vriend van mijn eigen zoon. Maar hoe maakte je een einde aan iets wat eigenlijk nooit echt begonnen was? Iets wat niet uitgesproken werd, maar wel in de lucht hing? Ik probeerde afstand te nemen. Echt. Ik vermeed oogcontact als Logan langskwam, ik zorgde ervoor dat ik altijd iets te doen had als hij en Sam beneden zaten. Maar het was alsof hij het voelde. Alsof hij het juist opzocht. Kleine opmerkingen, vluchtige blikken, een tikje te lang in de keuken blijven hangen als hij iets te drinken pakte.
Sam hield alles in de gaten
Hij zei niets, maar ik voelde het aan hem. Zijn kortafheid, de manier waarop hij me nauwelijks nog aankeek als Logan in de buurt was. Hij wist dat er iets was. Op een avond, toen Sam boven was en Logan in de deuropening van de keuken stond, wist ik dat ik moest praten. Dit kon niet langer doorgaan. Ik draaide me naar hem om en wilde iets zeggen, maar hij was me voor.
‘Ik weet dat dit niet kan,’ zei hij zacht
Jezus. ‘Maar je voelt het ook, toch?’ Ik voelde een schok en tinteling door me heen gaan. Wat nu? Dit was het moment om te zeggen dat hij zich vergiste, dat het allemaal niets betekende. Maar dat zou een leugen zijn. ‘Dat maakt niet uit,’ antwoordde ik uiteindelijk. ‘Het mag gewoon niet.’ Hij knikte langzaam, alsof hij het wist maar toch gehoopt had op een ander antwoord. Toen zette hij een stap achteruit en glimlachte flauw. ‘Ik zal afstand houden.’ Opgelost. ‘Dat is beter’, zei ik.
Hij draaide zich om en verdween de gang in, en ik voelde iets in me knappen
Het was de juiste beslissing. Maar waarom voelde het dan als een verlies? De dagen daarna was Logan veel minder vaak bij ons thuis. Sam leek te ontspannen. Alsof hij eindelijk weer normaal kon ademhalen. Maar er was iets veranderd. Tussen mij en Sam. Tussen mij en Logan. Ik wist dat dit nooit meer hetzelfde zou zijn. En misschien was dat maar goed ook. Soms moeten dingen niet gezegd worden om toch alles te betekenen. Logan hield zich aan zijn woord.
En toch bleef ik alert
Sam leek zijn oude zelf weer een beetje terug te vinden. Hij begon weer langer met me te praten aan tafel, maakte af en toe een grap, stelde me zelfs een vraag over werk. Maar de muur tussen ons was niet helemaal verdwenen. Hij was er nog, dunner misschien, maar nog steeds aanwezig. Ik kon alleen maar hopen dat de tijd zou helpen.
De dagen erna voelde het huis vreemd leeg
Niet fysiek – Sam was er nog, zijn energie, zijn bewegingen. Maar er was een stilte, een afwezigheid die ik niet kon benoemen. Misschien alleen ik die het voelde. Misschien alleen ik die het miste. En ineens viel het kwartje. Had ik nou Sams beste vriend afgepakt? Had hij zijn beste vriend verloren door mij?
Op een zaterdagochtend zat Sam in de woonkamer
Ik keek naar hem, probeerde een manier te vinden om het gesprek te openen zonder dat hij zich zou afsluiten. ‘Ik zag Logan al een tijdje niet meer,’ zei ik luchtig. Sam keek niet op van zijn telefoon. ‘Nee, klopt.’ Ik wilde weten of Sam hem nog wel zag. Ik hoopte dat zo. ‘Hebben jullie ruzie gehad?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Niet echt.’ Ik wachtte, maar hij zei niets meer. Geen verdere uitleg.
Ik vroeg me af of hij wist waarom Logan niet meer langskwam
Of hij écht wist wat er was gebeurd. En als hij het wist, of hij me ooit zou vergeven. Het antwoord kwam niet. Het leven ging door, zoals het altijd doet. Sam werd drukker met zijn eigen dingen, werkte meer, was vaker weg. Misschien ook naar Logan? Ik probeerde mezelf af te leiden met werk, vrienden, boeken. Soms moet je kiezen voor wat juist is. Maar dat betekent niet dat het gemakkelijk is.
JASMINE