
Noelle: “De moeder van Kiki (vriendinnetje van mijn dochter) stond ineens erg boos voor onze deur”
Toen Kiki die middag bij ons kwam spelen, dacht ik dat het een gezellige speelmiddag zou worden
Lena, mijn dochter, zat in groep 2 en was gek op haar vriendin Kiki. Ze speelden regelmatig samen op school en hadden altijd de grootste lol. Dit was niet de eerste keer dat Kiki bij ons thuis kwam, dus ik verwachtte dat alles soepel zou verlopen. Terwijl de meisjes boven naar Lena’s kamer renden, zette ik mezelf op de bank met een tijdschrift. Een beetje rust voor mezelf, terwijl de kinderen lekker speelden. Of dat dacht ik in elk geval.
Al snel hoorde ik voetstappen op de trap
Ik verwachtte dat de meiden iets wilden laten zien of even zouden zeggen dat ze dorst hadden, maar nee…. “Mama, wat moeten we doen? We vervelen ons”, vroegen Lena en Kiki bijna tegelijkertijd. Ik was verrast. Het waren toch meisjes met een levendige fantasie? Ik dacht aan de poppen, het Lego en alle spelletjes die boven lagen. Ze hadden genoeg keus. “Jullie zijn net boven, dames. Er zijn toch zat dingen om mee te spelen in je kamer?”, vroeg ik.
Lena haalde haar schouders op
“We hebben alles al gedaan. Wat kunnen we nu doen?” En daar begon het. De welbekende ik-verveel-me-fase. Ik haalde diep adem en probeerde wat dingen voor te stellen. “Wat dachten jullie van knutselen? Of misschien willen jullie buiten spelen? Het is mooi weer.” De meisjes wisselden een blik, maar schudden toen hun hoofd. “Nee, dat willen we niet. Wat kunnen we nog meer doen?”, vroeg Kiki. “Jullie kunnen met de Barbies spelen, of anders een spelletje pakken?”, stelde ik voor, terwijl ik mijn hersenen pijnigde voor nog meer opties. Misschien een puzzel? Of wat dacht je van verkleden? Ze hadden zoveel mogelijkheden, maar niets leek hen te interesseren.
Wederom schudden ze hun hoofd
“Mogen we film kijken?”, vroeg Lena plotseling met een blik die ik maar al te goed kende. Ik keek naar de klok. Het was nog vroeg in de middag. Ik wilde eigenlijk niet dat ze de hele middag achter de tv zouden doorbrengen, zeker niet als er zoveel andere dingen waren die ze konden doen. Bovendien, speelafspraakjes horen toch actief en creatief te zijn? “Waarom proberen jullie niet eerst iets anders voordat jullie een film kijken? Jullie hebben nog zoveel leuke dingen om mee te spelen”, probeerde ik nogmaals.

Maar de meisjes waren vastberaden
Lena begon te zeuren en Kiki volgde haar voorbeeld. “Pleeease, mogen we film kijken? Iedereen mag altijd een film kijken als er iemand komt spelen!” Mijn geduld begon op te raken. Hoeveel opties moest ik nog aandragen? Ik probeerde ze af te leiden, stelde nog meer dingen voor: van een tekenwedstrijd tot het bouwen van een tent met de kussens en dekens. Niets beviel. Na een eindeloze stroom van “nee, dat willen we niet,” gaf ik mij gewonnen.
“Oké, vooruit dan maar,” gaf ik met een zucht toe, terwijl ik opstond en de tv aanzette
“Maar jullie kijken maar één film en daarna gaan jullie weer wat anders doen. Afgesproken?”. De meisjes gilden van blijdschap. Lena pakte mijn telefoon en opende de app van Netflix. Ze voerden spoedoverleg en kwamen er al snel uit: de emoji film. “Misschien is het geen slecht idee dat ze even voor de tv zitten. Eén film”, dacht ik, “wat maakt dat uit?”
Terwijl de meiden in stilte naar de film keken, greep ik de kans om wat klusjes te doen
Ik ruimde de vaatwasser uit, vouwde de was en voelde me even opgelucht. Het was fijn om een momentje rust te hebben, zonder dat ik constant suggesties moest aandragen. Een uur vloog voorbij, en voordat ik het doorhad, hoorde ik de bel. Het was Kiki’s moeder, Saskia, die haar kwam ophalen. In mijn hoofd had ik het scenario al klaar: ze zou binnenkomen, ik zou de meisjes roepen, en we zouden afscheid nemen. Maar toen ik de deur opendeed en Saskia’s blik zag, voelde ik direct spanning. Haar ogen waren strak gericht op de tv, waar de meisjes nog steeds voor zaten.
“Hallo Noelle,” zei Saskia met een scherpte in haar stem
“Zitten ze nou nog steeds voor de tv?” Ik slikte. Dit was geen goed begin. “Ja, ze wilden heel graag een film kijken. Ik heb ze wat andere dingen voorgesteld, maar dit is wat ze graag wilden doen”, zei ik een beetje ongemakkelijk. Saskia keek me vragend aan. “Sorry, maar ik had niet verwacht dat mijn dochter hier een uren lang voor de tv zou zitten. Dat is toch niet normaal? Kinderen horen te spelen, niet voor de tv te hangen”, zei ze met een strenge toon. Ze wilde duidelijk geen discussie.
Mijn buik deed pijn
Ik wist dat ik mijn best had gedaan, dat ik hen andere opties had gegeven, maar hier stond ik dan, aan de deur, alsof ik op het matje werd geroepen. “Ik heb van alles voorgesteld, maar ze wilden echt heel graag een film kijken. Kan wel voor een keertje toch?”, probeerde ik mezelf te verdedigen. Maar Saskia leek niet overtuigd. “Bij ons thuis kijken ze alleen tv als we het samen doen, en dan maximaal een half uur. Ik had gehoopt dat ze hier actief of creatief bezig zouden zijn. Kom op zeg, een beetje je best doen!”
De confrontatie was pijnlijk
Ik voelde me schuldig, maar ook boos. Ik had geprobeerd de meisjes op verschillende manieren bezig te houden, maar niets was goed genoeg voor hen geweest. En nu stond ik hier, veroordeeld door een andere moeder alsof ik iets verschrikkelijks had gedaan. “Volgende keer spelen ze wel weer bij ons thuis”, zei Saskia nog, “Wij zijn de ouders”, sneerde ze na. Ze pakte Kiki bij de hand en vertrok zonder verdere woorden. Ik stond daar, verstijfd, en voelde me compleet afgewezen. Wat was er net gebeurd? Had ik echt zo’n grote fout gemaakt door de meiden een film te laten kijken?
De rest van de dag bleef ik me rot voelen
Ik vroeg me af of ik een verkeerde keuze had gemaakt. Moest ik ze echt constant bezighouden met activiteiten en spelletjes? Was het zo erg dat ze een keer voor de tv zaten? Elke ouder doet dat toch weleens? Misschien was ik toch te toegeeflijk geweest, had ik strenger moeten zijn. Maar aan de andere kant: waarom moesten speelafspraakjes altijd zo perfect zijn?
NOELLE