Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
“Wàt? Vijf-en-zeventig euro? Per maand?” De moeder tegenover me, eentje van school, spuugt haar cappuccino bijna uit. “Voor een veertienjarige? Wat moet ‘ie dáár nou weer mee?” Ik glimlach. “Leren.” Ze trekt haar wenkbrauw op, alsof ik haar zojuist heb verteld dat Stephen ook een Amex op zijn naam heeft staan. Ik snap het wel hoor. Het is ook geen lullig bedrag. 75 euro. Daar kun je, als je het een beetje slim doet, een heleboel mee. Maar dat is juist het hele punt. We geven Stephen dat bedrag niet om te verzuipen in zakgeld, maar juist om te leren zwemmen.
“Ik kon op mijn twintigste nog geen ei koken”
Jitse, mijn man, lacht er nu soms om, maar vroeger was het eigenlijk best sneu. Hij ging op zijn negentiende op kamers en wist serieus niet hoe hij zijn sokken moest sorteren. Hij dacht nog net niet dat je spaghetti gewoon in koud water kon gooien. En als ik niet al jaren met hem samen was, dan zou ik zweren dat hij oprecht dacht dat de wc vanzelf schoon werd. Zijn moeder deed alles. Echt alles. En ik geef haar geen ongelijk – ik denk dat het voortkwam uit liefde – maar het hielp hem niet. Hij was compleet afhankelijk. En het heeft hem jaren gekost om dat een beetje in te halen. Dat wilden we voor Stephen dus anders. Vanaf dat ‘ie klein was, lieten we hem al meehelpen. Eerst spelenderwijs. Laat hem maar zijn eigen brood smeren. Zijn eigen bed opmaken. Zijn eigen spullen opruimen. Hij moppert soms maar hij doet het wel. En nu, nu hij veertien is, zijn we weer een stapje verder.
“Ik wil een bijbaantje en ook AirPods”
Het begon allemaal met die AirPods. Stephen kwam beneden met die blik. Je kent hem wel. Die ‘ik wil iets van je’-blik. “Mam, ik wil AirPods.” “Oké,” zei ik. “En?” Hij keek me aan alsof ik gek was. “Nou… of jullie die misschien willen kopen?” “Nou… of jij die misschien zelf wil kopen?” Hij zuchtte. Dramatisch. “Hoe dan? Ik ben veertien. Ik mag nog niks.” “Folders?” stelde ik voor. Weer die zucht. Alsof ik had voorgesteld dat hij kolen moest gaan delven in een mijn. Maar goed, een paar dagen later kwam hij wéér beneden. Met een inschrijfformulier. Voor folderwerk. “Ik ga het gewoon proberen,” zei hij. “Maar ik ga daar geen AirPods van kunnen kopen hoor.”
Waarom €75 zakgeld?
We gingen zitten, Jitse en ik. “Wat doen we?” vroeg ik. Jitse keek me aan. “Ik zeg: geef hem meer dan gemiddeld.” Ik knikte. “Maar wel met regels.” “En verwachtingen.” En zo kwamen we uit op €75 per maand. We hebben het hem uitgelegd. “Je krijgt nu €75 zakgeld. Daar moet je alles zelf van doen. Cadeautjes voor vrienden. Sokken. Een bioscoopkaartje. Iets leuks voor jezelf. En: sparen.” Hij keek ons aan alsof hij in de verborgen camera zat. “Sparen?” “Ja. Je krijgt het alleen als je ook spaart. Elke maand minimaal €15 apart.” Hij knikte langzaam. En ergens zag ik het kwartje vallen.
“Huh. Tandenborstels zijn duur”
De eerste maand was hilarisch. Echt waar. Hij kocht een pet van €39. “Limited edition, mam.” Drie dagen later: “Shit. M’n tandpasta is op.” “Ja,” zei ik. “En je wilde toch je eigen merk blijven gebruiken?” Hij knikte. “Dat kost €3,90.” Zijn gezicht was goud waard. Alsof ik hem een rekening van een sterrenrestaurant had gepresenteerd. “Wáárom is tandpasta zo duur?” En daar was het leermoment. Want voorheen zeurde hij om alles. Dure merken, ‘iedereen heeft dat’, ‘ik wil dit ook’, bla bla. Maar nu? Nu keek hij anders. “Is dit het waard?” vroeg hij zichzelf ineens af. Soms kiest hij nog steeds voor de dure variant. Maar dan is het een bewuste keuze. En geen automatische ‘ik wil wat de rest ook heeft’.
“Andere ouders vinden het overdreven”
Ja, ik weet het. Veel ouders vinden ons belachelijk. Of dat we hem verwennen. Of allebei.
“Zo leert hij toch niet de waarde van geld?” Nou, pardon. Volgens mij juist wel. Want eerlijk: als je je kind €10 per maand geeft, wat leren ze dan? Hoe je een blikje energydrink koopt en nog net een snoepzak? Hoe je niet kunt sparen, omdat er niks overblijft? We willen dat hij oefent. En oefenen doe je niet met een bedrag waarbij je al na week 1 blut bent. We willen dat hij fouten maakt. Dat hij te snel zijn geld uitgeeft aan onzin en dan nog drie weken moet wachten tot de volgende storting. We willen dat hij denkt: “Volgende keer doe ik dit anders.”
“Hij is ineens creatief met geld”
Wat ik het meest bijzonder vind: hij wordt creatiever. Hij heeft een tweedehands game gekocht op Vinted. “Die is nieuw €60, ik had ‘m nu voor €23.” Hij ruilt dingen met vrienden. Hij leent boeken bij de bieb in plaats van ze te kopen. Hij maakt notities. Ja, echt. Mijn veertienjarige maakt een overzicht met wat hij uitgeeft en wat hij overhoudt. Hij komt naar me toe en zegt: “Als ik deze maand niks uitgeef behalve tandpasta en die trui van de sale, dan kan ik volgende maand die nieuwe headset kopen.”
“Hij heeft áltijd gespaard geld”
En weet je wat het oplevert? Rust. Want als hij iets wil – en het is echt belangrijk voor hem – dan heeft hij geld. Geen gezeur meer van: “Mag ik €20 voor dit?” Geen discussie meer van: “Iedereen heeft dat shirt.” Hij weet: als het belangrijk genoeg is, dan spaar je ervoor. En als je het niet kúnt kopen, dan is dat óók oké. Hij is geen verwend nest geworden, maar juist een bewuste tiener. “Ja maar, niet ieder kind kan dat toch aan?” “Mijn kind zou dat geld meteen verbrassen.” “Mijn zoon koopt daar alleen maar snacks van.” Maar dat is nou juist de clue. Dáárom moet je het ze leren. Dáárom moet je het proberen. Natuurlijk moet je het begeleiden. Wij checken elke maand z’n overzicht. We vragen: “Wat heb je uitgegeven? Wat heb je gespaard?” Het is niet: “Hier heb je geld, succes ermee.” Het is: “Hier heb je geld, en hier is onze aandacht, onze begeleiding, onze vragen.”
We hadden hem ook kunnen overladen met spullen
Laat school hem maar uitleggen wat een breuk is. Wij leren hem wat geld écht betekent. Hij weet nu wat BTW is. Hoe duur de kapper is. Waarom dingen in de aanbieding soms niet per se goedkoper zijn. Hij snapt het verschil tussen ‘hebben’ en ‘nodig hebben’. Hij denkt na over waarde. En over keuzes. En eerlijk? Ik ken volwassenen die daar nog steeds moeite mee hebben. We hadden hem ook kunnen overladen met spullen. Of hem constant €5 geven als hij iets wilde. Maar daar leert hij niks van. Wat hij nu leert, is goud waard. En ja, daar hangt een prijskaartje aan. Maar dat is een bewuste investering. In zijn toekomst. In zijn zelfstandigheid. Want ik wil geen volwassen man die zijn vriendin moet bellen om te vragen hoe je de wasmachine aanzet. Of wat geld moet lenen voor een nieuwe jas.
Ik wil een man die zegt: “Ik red me wel.” En dat begint hier. Met €75. En een beetje vertrouwen.
LIEKE
Altijd geleerd dat je moet werken voor je geld en dat als je een euro hebt je er geen twee kunt uitgeven dus dat je een keuze moet maken. Aan zakgeld deden mijn ouders niet. Als ik wat nodig had kreeg ik het. Verwend was ik niet want ik kreeg ook nee te horen. Vanaf mijn 13e werkte ik in de zomervakanties bij de boer. Van mijn eerste zomer aardbeien plukken kocht ik een horloge, wat was ik trots.
Ik heb altijd kunnen sparen en rondkomen. Nu ben ik 55 en zou ik kunnen stoppen met werken maar ik doe mijn werk met plezier dus werk ik nog 20 uur.
Wat ik wil zeggen is dat je een kind ook veel kunt leren door hem dingen te vertellen en laten zien. Onze zoon weet dat geld niet aan een boom groeit en dat je er voor moet werken.
Als hij straks oud genoeg is kan hij ook het veld in bij de boer of in de schoonmaak in zijn vakantie en war hij met dat geld koopt is aan hem. Hij zal dan zijn keuzes moeten maken.
Maar totdat hij echt in zijn eigen inkomen kan voorzien, betaal ik zijn kleding, sport en andere zaken.
Ik denk dat er verschillende manieren zijn om een kind te leren omgaan met geld. De een is niet beter dan de ander.
Komt nog bij dat onze maatschappij heel veel gezinnen kent die niet de mogelijkheid hebben om hun kinderen iedere maand een flink bedrag te geven of überhaupt zakgeld kunnen geven. Ook dan kun je kinderen dr waarde van geld bijbrengen en leren dat je als je wat wil, Jr er voor moet werken. Alleen de zon komt voor niks op zei mijn moeder en daarin had ze gelijk.
Top idee! Ook wij hebben onze kinderen op soortgelijke wijze de waarde van het geld geleerd. Ook het stukje zelfstandigheid heeft ze een voorsprong gegeven op leeftijdsgenoten is gebleken. (koken,schoonmaken, wassen, plannen)
Vanaf hun17e en 18e gingen ze buiten de stad studeren en waren ze er erg blij mee dat ze hadden leren budgetteren. Ook het potje ‘onvoorziene uitgaven’ waar elke maand een x bedrag in ging bleek handiger dan van te voren gedacht 😁
Iedereen voedt op op z’n eigen manier met eigen inzichten. Respect voor elkaar.
Mijn zoon (destijds 7) kreeg 2 euro per week. Plus extra als hij extra klusjes deed. Echter telkens als we bij de speelgoedwinkel waren, vroeg hij om een hotwheel. Mijn antwoord was: heb je je zakgeld bij je? nee? dan heb je daar je antwoord….
Op een gegeven moment was hij aan het sparen voor een groot kasteel. maar hij wilde ook een autootje kopen. Toen heb ik m laten zien dat m dat zoveel weken extra sparen zou kosten en dat hij er al bijna was. Hij heeft dat toen niet gekocht.
later (vanaf zijn 14e) kreeg hij kleedgeld naast zijn zakgeld, die ondertussen ook wat meer was geworden. Hij nam een krantenwijk op zijn 17e en toen was zakgeld niet meer nodig.
tegenwoordig, hij is ondertussen 27, heeft hij een grotere spaarpot dan zijn ouders samen…..
Dus ik vind het een heel goede zet om het zo te doen. In het nieuws hoor je regelmatig dat jongeren schulden hebben. Nu al…. Dus mijn complimenten!!!
alsof het 75euro moet zijn om je kind de waarde van geld te leren. leer je kind liever te sparen voor ervaringen ipv boeken en een head set.
Volgens mij wordt er verteld dat de kinderen minimaal 15 euro moeten sparen dus dat zit wel goed 🙂
Verder leren deze kinderen dat ze een eigen mening mogen hebben die gerespecteerd wordt. Dus mogen ze zelf beslissen wat voor hen belangrijk is. Onder toeziend oog van de ouders trouwens. Dit is goed voor hun ontwikkeling en eigenwaarde. Waardoor ze veel meer kans hebben om zich te ontwikkelen tot stabiele volwassenen die goed weten wat en waarvoor er iets te koop is. Of dat nu ervaringen of spullen zijn.
Het bedrag is niet heel relevant, iedereen leeft naar eigen inkomen en inzicht. Deze ouders lijken een bewuste berekening gemaakt te hebben. Helemaal prima zou ik zeggen.
Ik heb het met mijn eigen kinderen ook gedaan en ze weten stuk voor stuk, ieder op hun eigen manier, hoe ze zich financieel staande moeten houden plus een beetje meer.
Dit verhaal lijkt voor meerdere mensen nuttig te zijn en ideeën te geven. Super, dankjewel!
Het een sluit het ander niet uit en er is niets mis met een kind dat een boek leest, me dunkt. Zouden meer kinderen moeten doen.
Wat is er mis met een kind die spaart voor een boek om een boek te lezen? Lezen lijkt me heel wenselijk. Zouden meer kinderen (en mensen in het algemeen) moeten doen…
Hier vroeger geen zakgeld gehad (ben 40)! En ja ik kreeg regelmatig ook nee te horen als ik ergens om vroeg. Ben niets te kort gekomen of iets gemist. En ik heb nooit rood gestaan mij is geleerd je kunt het niet kopen als je het geld niet heb!! Deze zin is het beste advies!!
Top verhaal. zouden met mensen moeten doen. Die knul komt er wel zo.
Mn eerste reactie was wat veel maar gezien hij daar alles van moet kopen is dit heel slim. Dit ga ik ook zeker doen. Alleen maar goed zo leren ze de waarde van het geld in idd wat ga je er mee doen en sparen
ik ben nu 74. ik kreeg vanaf 6 jaar zakgeld en metj een jaartje erbij kreeg ik iets meer. Ook ik moest helpen met klusjes in huis. Trap, toilet schoonmaken, matten kloppen, de wringer
aanzwengelen van de wasbok. Voor boodschappen doen voor de buren kreeg ik 1 stuiver of soms een dubbeltje.
Mijn dochter, zoon en pleegkinderen kregen vanaf 12 jaar 75 gulden per maand met een boekhoud schrift. Voor de meesten was het een bijzonder goed leerproces. De meisjes maakten zelf een rok. Jongens vroegen iets voor bandenplakken. En nog steeds hebben ze hier profeit van. Mijn kleinzoon kreeg dit ook mee in zijn opvoeding. Hoera
ehm,
ik geloof dat vele mensen ook een oordeel over ons zullen hebben dan, Want onze kinderen van 12 en 15 krijgen een toelage van 300 per maand. wel erbij zeggend dat ze daar dus bijna alles zelf moeten betalen. kleren, schoenen, abonnementen, telefoon, wat ze maar willen sparen enz.
daarnaast krijgen ze 11 euro en 12,50 aan zakgeld per week.
wel erbij zeggend dat wanneer ze hebben gewerkt de toelage verrekend word met hun loon. mijn dochter uiteraard verdient niet veel, maar een heitje voor een karweitje draait ze haar handen niet voor om. en ook dat wordt verrekend.
je moet het een beetje zo zien. net als een volwassene toeslagen kan krijgen, krijgen zij dat ook. en hoe mooi een uitkering ook klinkt, met werken verdien je net even wat meer, en red je het hoe moeilijk soms ook prima. tis maar net hoe je het uitgeeft.
Mijn zoon ziet al in dat werken eigenlijk dan best loont. hij verdient meer dan zijn toelage op de momenten dat hij ingeplanned staat. het motiveert hem dan ook echt.
maar waarom zoveel…
heel simpel. Op jaarbasis zijn wij middels deze basis qua kosten minder kwijt dan als wij alles zelf zouden betalen. natuurlijk doen we dat met liefde. maar ze zitten nu echt op een punt, waarop ze veel willen en verwachten dat wij het ophoesten. even een nieuwe Iphone, een fatbike, playstation. de duurste kleding. Mooi dat ze dat willen, maar toen wij dit toelieten en het bekostigden(met name merkkleding) kostte ons dit 12000 per jaar, per kind. Nu 3600 euro.
voor de moedermaffia, die nu gaan zeggen..
je had ook nee kunnen zeggen om die 12000 euro te besparen. Ik ga niemand verantwoorden hoe wij opvoeden. de een doet het zo, de ander zo.
mijn kinderen zijn geen verwende poppetjes, al klinkt het wel zo. Maar zolang je niet in ons huis leeft, ons leven leeft en ons of onze kinderen kent. hoef je geen oordeel te geven.
Hoe loont werken (heitje voor karweitje) voor je dochter precies? Zij haalt daarmee kennelijk minder op dan haar ouderlijke toelage en moet dus alles inleveren (want ‘verrekend’). Wat motiveert haar om dan toch te werken? Oprechte vraag, geen veroordeling. Het concept van de toelage spreekt me aan (maar mijn kinderen zijn nog te jong).
Ik schrok eerst even van de leeftijd en de combinatie van het bedrag. Maar inderdaad, dat zijn wel leeftijden waar ineens de dingen die ze willen van €5,- voor wat lekkers naar €1500,- gaan voor een telefoon. Jullie hebben er slim over nagedacht! Ik heb geen kinderen, ik ben blij dat ik al deze moeilijke keuzes niet hoef te maken. Maar als ik dan jouw benadering lees en die van de blog-schrijfster, dan denk ik: Wat mooi dat je zo’n puber kind mag begeleiden naar zelfstandigheid. En dat jullie dat met zoveel zorg doen. Heel mooi!
top!! ik ben 75 en kreeg ook als kind zakgeld.
het heeft mij veel gebracht. na vallen en opstaan door het leven heen ben ik weer strak met zakgeld naar mezelf, sparen per maand, potje voor dit en dat, en voor m’n auto. kan minimalistisch leven en heb al jaren geen schulden . Heb niet veel maar ben schuldvraag en kan doen wat ik wil..
dat geeft vrijheid van geest en respect voor mijzelf….
van kleins af aan krijgen ze hier zakgeld, vanaf dat ze naar school gaan. een muntje om wat te kopen, een muntje om te sparen en een muntje voor een goed doel. elk jaar ietsje meer geld. als ze zo 13 zijn krijgen ze 100 euro per maand zodat ze inderdaad leren om hun financiën te beheren. en ja klusjes voor hun zakgeld horen er gewoon bij, een klusje weigeren is geen zakgeld deze week. is nog maar 1 keer voorgekomen 😉
Een klusje doen er er geld voor krijgen is m.i. wat anders dan gekort worden op zakgeld omdat ze een keer iets niet doen. Het resultaat is hetzelfde (minder geld), maar de insteek is anders. Straffen vs belonen.
Ik vind het een briljante insteek. Ik ga dit over een tijdje ook zo doen.
Mijn dochter (ben een bammam) is pas 3.5 maar soms denk ik al na over hoe straks.. nou wat ik hier las, echt top! Dít is wat kinderen nodig hebben. Ze helpt al met kleine taakjes. ze lever blikjes in en het geld dat het oplevert gaat in der spaarpot. ze helpt met koken want dat vindt ze leuk. brengt soms hoop troep met zich mee maar zo leren ze. Als leerkracht zie ik de kinderen met het jaar afhankelijker worden. Hun hele eigen denken lijkt wel weg soms. Strontvervelend vind ik dat dus deze juf laat het ze ook geregeld uitzoeken en zelf oplossen. want juist daaaar zit de groei. dank voor deze mooie inkijk en tip ik ga hem zeker onthouden voor over 10 jaar haha
wat een goede zet!! zelf hebben we2 kinderen, toeze op de middelbare school zaten kregen ze 2 ,50 om een broodje te kopen en wat drinken. dochter kocht ern kaal broodje en een blikje ‘nep’cola en hield elke dag wat over, zoon spaarde zijn 2,50 en kocht dan bij v&d een luxe broodje. helaas het is nog steeds zo, dochter heeft ern koophuis, een forse spaarrekening en zoon heeft een duur en klein huurhuis. achteraf denk ik dat de keuze die u heeft gemaakt een betere was geweest. overigens krijgen geen van beiden geld van ons, tenzij het iets is waar ze wat aan hebben en krijgen daar dan een bijdrage voor. ik geef mijn kleinkinderen vanaf hun vierde jaar ‘zakgeld’ en zij krijgen net zoveel muntjes als hun leeftijd is. Geen absurde bedragen, 0,20 eurocent per leeftijdsjaar. tegelijkertijd raad ik hen aan nooit meer dan de helft uit te geven dan de helft wat ze hebben. enfin het blijft een beetje zoeken.
Ik denk dat je het mis hebt; beetje afhankelijk van het kind, maar op vijf-, zes- of zevenjarige leeftijd kunnen ze al leren met geld omgaan. Op kleinere schaal, natuurlijk. En ook van een wekelijkse euro zakgeld kun je sparen (natuurlijk ook omdat ze er niets zelf van MOETEN kopen). Je kunt elke week bij de Action een prul kopen of je kunt het een paar weken opsparen en dan bij de speelgoedwinkel iets groters kopen. Je kunt een nieuw kleurboek kopen in de winkel of een kleurboek bij de kringloopwinkel – dan hou je nog geld over ook. Hoe eerder je begint (met kleinere bedragen, oplopend met de leeftijd), hoe eerder het kwartje (pun inteded) valt. Ook dat gaat met vallen en opstaan, maar ook op die leeftijd kunnen ze denken ‘volgende keer doe ik het anders’. Het is leergeld, met veel minder risico en verantwoordelijkheid, maar de theorie is hetzelfde.
Hier gelden wel een paar afspraken: geen etenswaar (want ongezond eten reguleren) en geen dingen die je al hebt (anders staat mijn huis straks vol).