Het klinkt cliché, maar ik wist als klein meisje al: ik word later moeder. Ik wist al precies hoe mijn kind zou gaan heten, hoe ik haar haren zou invlechten en welke kleertjes ik zou kopen. Ik was echt een meisje-meisje. Nog steeds eigenlijk. Ik hou van jurkjes, bloemetjesprints, alles in pastel of roze tinten. Het kan mij niet girly genoeg.
Ik zag het al helemaal voor me
In mijn hoofd was het zo klaar als een klontje: ik zou moeder worden van een dochter. Of liever nog, twee dochters. Ik zag het al helemaal voor me: allebei in matchende jurkjes, haartjes ingevlochten, samen naar balletles. Zoet, zacht en gezellig. Het geromantiseerde beeld wat iedereen heeft van dochters.
Perfect plan, toch?
Toen ik op mijn 29e een relatie kreeg met Sven, klikte het meteen. En het mooiste? Hij wilde ook graag kinderen. Dat onderwerp kwam vrij snel op tafel. En we waren het over alles eens. Twee kinderen, niet al te ver van elkaar in leeftijd, en als het kon, het liefst voor m’n 35e. Perfect plan, toch?
“Ik zie jou echt lopen met twee meisjes aan je handen”
Ik weet nog dat we samen op vakantie waren in Portugal toen ik voor het eerst hardop zei: “Ik zie jou echt lopen met twee meisjes aan je handen.” En hij lachte en zei: “Ja, zo’n stoere papa met twee van die kleine tutmeisjes.” Het was gewoon alsof het zo hoorde.
Dit was het begin van mijn meisjesdroom
Twee jaar later hield ik een positieve test in mijn handen. Mijn hart bonkte uit mijn borst. Ik was zó blij. Het voelde alsof alles op z’n plek viel. Dit was het begin van mijn meisjesdroom. In die eerste weken begon ik al met lijstjes. Namen, kleertjes, een moodboard op Pinterest met babykamers in oudroze en lila. Ik dacht er echt niet aan dat het ook een jongetje kon zijn. Mijn familie zit vol meiden. Echt, mijn moeder heeft drie zussen, ik heb alleen maar nichtjes. Mijn man heeft twee zussen. Het zou gewoon een meisje zijn. Punt.
Daar zaten we, klaar voor het magische moment
Twee dagen voor de gender reveal stond de geslachtsecho gepland. Sven en ik zaten hand in hand in dat donkere kamertje, helemaal klaar voor het magische moment. Ik verwachtte gewoon een bevestiging van wat ik al wist. Een meisje. Natuurlijk. De echoscopist was vrolijk. “Jullie willen het nu weten?” Wij knikten. Ze zoomde in, draaide wat, en toen zei ze het: “Kijk, zien jullie dat? Duidelijk een jongen!” Er viel een stilte. Echt een oorverdovende stilte. Mijn hoofd ging op slot. Een jongen? Nee. Dit moest een grap zijn. Maar dat ding op het scherm loog er niet om. Sven lachte en kneep in mijn hand. Ik probeerde terug te lachen. Maar het lukte niet. Ik weet nog dat ik zei: “Oh… oké.”
Ik schaam me bijna om het te zeggen, maar ik was teleurgesteld
We stapten naar buiten en ik voelde me… verdoofd. Alsof iemand me uit een droom had getrokken en keihard in de realiteit had gezet. En eerlijk? Ik schaam me bijna om het te zeggen, maar ik was teleurgesteld. Ik weet nog dat ik thuis mijn roze jurk uit de kast trok en dacht: wat moet ik hier nou mee? Die twee dagen tot aan de reveal heb ik echt moeten schakelen. Ik voelde me schuldig. Want ik was zó blij met de zwangerschap. Maar ik moest afscheid nemen van dat beeld in m’n hoofd. En dat deed pijn. Ik durfde het tegen niemand te zeggen. Behalve tegen Sven. ‘Ik kan niet blij zijn, nu nog even niet.’ Hij begreep me gelukkig.
Youp veranderde alles
Vijf maanden later werd Youp geboren. De allerliefste. En alles veranderde. Zodra ik hem op mijn borst voelde, smolt er iets in mij. Dat kleine, warme lijfje tegen me aan, zijn knuistjes, zijn zachte haartjes… Ik was meteen verkocht. Hij is zó leuk. Zo grappig, ondeugend, knuffelig. Zo’n jongetje dat iedereen inpakt. Ik begon het zelfs leuk te vinden om stoere kleertjes te shoppen, van die kleine sneakers en petjes. Hij had me om zijn vinger gewonden. Maar diep vanbinnen bleef dat stemmetje.
‘Misschien wordt de tweede wel een meisje…’
Dit voelde zo anders, zou het dan toch?
Anderhalf jaar later hield ik opnieuw een positieve test in mijn handen. En ik voelde het meteen: dit is anders. Mijn buik voelde anders, ik was misselijker, emotioneler. Ik was zó overtuigd: dit móét een meisje zijn. Ik sprak het niet hardop uit, maar ik begon weer te dromen. Stiekem. Namen opschrijven. De oude Pinterestborden afstoffen.. Maar bij 16 weken zagen we het zelf al. De echoscopist hoefde niks te zeggen. Sven wees het aan. “Ik zie het al.” Ik knikte. “Ik ook.” Weer een jongen.
Dit was het dan, geen meisje, nooit
Dit keer was ik er al wel meer op voorbereid. Maar het deed toch pijn. Want dit voelde als: dit was het dan. We hadden altijd gezegd: twee kinderen. En daar hielden we aan vast. Twee jongens. Geen meisje. Nooit. En ik weet dat ik dankbaar moet zijn. Dat ben ik ook. Maar ik voelde me verdrietig. Ik moest afscheid nemen van een droom. Van tutten, van vlechtjes, van moeder-dochterbanden. Dat voelde rauw. En dat mocht ik niet echt uitspreken. Want: “Wees blij dat je überhaupt zwanger kunt worden.” Ja, dat was ik ook. Maar dat neemt dat andere gevoel niet weg.
En toen waren we compleet
Toen Wolf werd geboren, onze tweede zoon, voelde ik het meteen: dit klopt. Hij was zó anders dan Youp. Rustiger, dromeriger, echt een knuffelbaby. En ik zag hoe Youp ineens de grote broerrol aannam. Hoe hij zijn broertje wilde beschermen, zijn flesje wilde geven, knuffelde tot-ie erbij neerviel. Die twee jongens samen… ik kan het niet uitleggen. Het is ruw, wild, lief en luid tegelijk. Mijn huis is gevuld met auto’s, dino’s, scheten en gegil. Maar ook met eindeloze knuffels. En jongens hebben vaker een voorkeur voor mama, dus dat is wel een heel fijn bijkomend voordeel!
Het beeld in mijn hoofd is geen werkelijkheid geworden, maar het is perfect zoals het is
Soms zie ik moeders met dochters. In de stad, of op Instagram. Meisjes in prinsessenjurken, met glittertassen, samen lunchen bij een schattig tentje. En ja, dan slik ik even. Dan voel ik het prikken. Omdat het beeld in mijn hoofd nooit echt is geworden. Maar dan kom ik thuis. En roept Youp: “Mamaaaa, kijk, ik heb een tor gebouwd die tot de LUCHT gaat!” En stapt Wolf met zijn pyjamabroek op z’n hoofd de kamer in. Een jongensmama zijn is ook echt heerlijk. Ik ben mega blij met en trots op mijn mannen! Dat meisje die droomde van dochters zou eens moeten weten hoe geweldig dit is.
ISA
Quote: “Ik zag het al helemaal voor me: allebei in matchende jurkjes, haartjes ingevlochten, samen naar balletles. Zoet, zacht en gezellig. Het geromantiseerde beeld wat iedereen heeft van dochters.”
Nooit een seconde aan gedacht, dat geromantiseerde beeld van jou. Dolblij met mijn dochter, ze past totaal niet in jouw plaatje.
Heb een zus die is de jongste daarboven heeft ze 3 broers gehad. Gelukkig getrouwd en 2 zonen gekregen. Voor haar is het een geschenk geweest vind ze. Moeder in een mannenhuishouden. Want princessenjurken of 2 stoere jongens aankleden is veel leuker. Verder zijn ze heel sportief atlethiek echte skaterboys.. Lekker naar de sportschool.. Nu zijn het grote jongens en mijn zus vind het heerlijk om 2 grote mooie zonen te hebben. Lijken ook op papa. goed gebouwd echte kerels. Nee laat die princessen jurken maar zitten en dan een rose kinderfietsje en glitterschoentjes. Nee gewoon stoere mannen in huis.
Mijn zus kreeg een meisje, maar geen roze getut. Geen vlechtjes, geen strikjes, geen roze jurkjes. Ze is stoer, zit op voetbal en draagt alleen maar sportkleding en spijkerbroeken, dus ja…😉
Daar heb je meer invloed op dan op het geslacht. Dus ja… 😉
Wat een herkenbaar verhaal, zeg! Ook bij mij is de impliciete verwachting (die natuurlijk nergens op slaat) nooit uitgekomen. Maar het is goed zoals het is en ik zou niet weten wat ik zou moeten met kinderen van het andere geslacht (ook al zou dat vast ook goedgekomen zijn). “Als ze maar gezond zijn” is zo cliché maar ook zó waar.