Juliët: “‘Is dit alles?!’, vroeg ik aan mijn man, na de geboorte van onze tweede zijn we enorm teleurgesteld door onze familie en vrienden”
Toen ik zwanger was van Tobias, mijn eerste kind, was het alsof de hele wereld even stilstond. Mijn moeder appte me dagelijks. “Hoe voel je je?” “En? Beweegt hij al?” “Moet ik nog iets meenemen?” Mijn schoonzus dropte wekelijks zwangerschapslinks in onze familie-app, zelfs collega’s vroegen enthousiast of ik al een geboortekaartje had uitgekozen.
Ons huis leek wel een cadeauwinkel
De woonkamer hing na zijn geboorte vol kaartjes. Ik overdrijf niet als ik zeg: het leek wel een cadeauwinkel. Er waren ballonen, boeketten, stapels cadeau’s, knuffels met zijn naam erop, slabbetjes, rompers, boekjes. Ik wist niet waar ik moest kijken. Ook kregen we veel berichtjes of mensen even mochten kijken. Onze agenda stond vol met kraambezoeken. En toen kwam Elena. Onze dochter. En ineens… was het stil.
De interesse bij de tweede was ver te zoeken
Het begon eigenlijk al tijdens de zwangerschap. Ik dacht eerst nog: het ligt aan mij. Misschien deel ik het minder uitbundig, misschien straal ik minder omdat ik ondertussen achter een peuter aan moet rennen. Maar nee, dat was het niet. De appjes bleven uit. De interesse leek weg. Alsof mensen dachten: “Oh, alweer zwanger? Ja, dat weten we nu wel, hoe dat gaat.” Maar voor mij was het niet “alweer”. Het is een nieuw (net zo gewenst) kindje, ook al is het een tweede zwangerschap.
Na de geboorte van Elena voelde ik me in de steek gelaten
Toen Tobias werd geboren, was ik overrompeld. Alles was nieuw. Ik voelde me gedragen door iedereen om me heen. Mijn moeder zat bijna fulltime op de bank, mijn schoonouders kwamen om de dag met eten. Zelfs de buurvrouw stond op dag drie met een appeltaart voor de deur. Met Elena… Ik durf het bijna niet te zeggen, maar de eerste dagen voelde ik me een beetje in de steek gelaten.
De stapel kaartjes
Na de geboorte van Tobias regende het kaartjes, bij Elena waren ze op twee handen te tellen. Ik weet nog dat ik de babydoos van Elena opende en dacht: ik heb meer post gekregen van de Blije Doos dan van m’n eigen vrienden. Ik hoor het ook veel van anderen, dat de tweede minder aandacht krijgt. Maar waarom? Dit kindje is net zo bijzonder.
De magie van de eerste keer?
Is het de magie van de eerste keer? Een primeur. Je eerste kind. De eerste baby van de vriendengroep. Het eerste kleinkind. Dan staat iedereen te popelen. En daarna… is het ‘gewoon nog een baby’. Voor hén dan. Voor ons voelde het nog steeds alsof de wereld opnieuw begon.
Minder interesse van anderen, maar meer tijd voor elkaar
Na een week kreeg ik appjes van mensen die ik normaal best hecht noem. “Oh ja, ik zag op Insta dat je bevallen bent! Gefeliciteerd hè!” Alsof ik een nieuwe plant had gekocht. En begrijp me niet verkeerd: niet elke dag visite is ook een zegen. Bij Tobias had ik soms het gevoel dat ik m’n eigen baby moest inplannen tussen al het bezoek door. Dat ik in m’n bh zat te kolven in de badkamer terwijl beneden de woonkamer vol zat. Dus ja, dit keer was het rustiger. We hadden meer rust, meer tijd om als gezin van vier te landen. Meer tijd om te wennen aan hoe Tobias reageerde op z’n nieuwe zusje. Maar ook: meer momenten waarop ik me afvroeg waarom niemand interesse toonde en waarom het ineens allemaal niet meer zo belangrijk leek.
Is ze minder waard?
Ik zei het tegen mijn man op dag vijf. “Ik weet dat het stom klinkt. Maar… voelt dit voor jou ook een beetje alsof mensen Elena minder belangrijk vinden?” Hij knikte meteen. “Het lijkt net of ze denken: ‘been there, done that’.” “Maar voor ons is dit niet minder.” “Voor mij is dit zelfs misschien wel méér,” zei hij. “Want nu weet ik hoe snel het allemaal gaat.”
Waarom lijkt een tweede minder speciaal?
Ik snap het gewoon niet. Waarom zakt de aandacht weg? Waarom lijkt het alsof je tweede kind er “gewoon bij komt”? Elke zwangerschap is een nieuw avontuur. Elk kind is een nieuw wonder. Maar daar lijkt niemand meer bij stil te staan zodra je het voor de tweede keer doet en dat mag ook wel een keer gezegd worden.
JULIËT