Charlie: “Mijn schoonvader zei toen onze pasgeboren dochter bleef huilen: ‘Goed voor de longen’, wat een fout om mijn schoonouders als vaste oppas te vragen, kon ik dit stoppen?”

Ik had altijd gedacht dat het een geweldig idee was

Mijn schoonouders als oppas voor Isis. Twee dagen per week. Ze waren dol op haar, en ik dacht dat het goed zou zijn voor de band. Bovendien konden we dan besparen op een kinderdagverblijf. Het klonk allemaal perfect.

In het begin leek het ook goed te gaan

Ze kwamen met enthousiasme binnen, armen vol met spulletjes voor Isis. Mijn schoonmoeder vond het heerlijk om weer voor een kleintje te zorgen en mijn schoonvader was er ook altijd bij, als een soort waakzame schaduw. Ze zeiden steeds dat het hun een eer was om op haar te passen. Ik geloofde dat ik de juiste keuze had gemaakt. Maar al snel begon het mis te gaan.

Het begon klein

Mijn schoonmoeder was een controlfreak. Alles moest volgens haar regels. Ze vond dat Isis te vroeg naar bed ging, dat ze haar fles anders moest krijgen, dat ze vaker buiten moest zijn. Elke keer als ik haar ophaalde, voelde ik me alsof ik een rapport kreeg over alles wat ik ‘verkeerd’ deed. Alsof ik niet wist hoe ik mijn eigen kind moest opvoeden. Ze gaf ongewenste adviezen en vond dat moderne opvoeding te ‘soft’ was. Wat ik zag als een liefdevolle benadering, zag zij als toegeeflijk en zwak.

Na een paar weken viel me iets anders op

Mijn schoonvader was een man van tradities. Hij vond dat een baby niet de hele dag ‘verwend’ moest worden met aandacht. Als Isis huilde, zei hij dat we haar moesten laten liggen. “Goed voor haar longen,” mompelde hij dan. Ik voelde de irritatie groeien. Ik wilde helemaal niet dat mijn kind zo werd behandeld. Maar ik had hier zelf voor gekozen. Dit was mijn idee. En als ik hem erop aansprak, wuifde hij het weg. “Vroeger deden we dat ook zo, en daar zijn we groot en sterk van geworden,” zei hij dan. Alsof alles wat wij als ouders deden, onzin was.

Op een dag merkte ik dat Isis anders reageerde als ik haar ophaalde

Normaal was ze blij om me te zien, maar nu leek ze stiller, terughoudend bijna. Haar oogjes keken zoekend rond, alsof ze niet wist hoe ze zich moest gedragen. Ik voelde een knoop in mijn maag. Wat gebeurde er op die dagen dat ik er niet was? Niet dat ze iets verkeerd deden, maar hun aanpak was gewoon zo anders dan die van mij. Te ouderwets, te streng.

Het werd nog erger toen ik op een middag thuiskwam en merkte dat mijn hele keukenkastjes anders waren ingedeeld

“Handiger zo,” zei mijn schoonmoeder. Mijn hele huis begon langzaam te veranderen. Ze vonden dat het efficiënter kon. Plots stond mijn wasmiddel ergens anders, waren mijn pannen ‘beter’ opgeborgen. Ik voelde me een gast in mijn eigen huis. Maar als ik er iets van zei, kreeg ik te horen dat ze alleen maar wilden helpen. Alsof ik ondankbaar was als ik er tegenin ging.

Het ergste kwam toen ik erachter kwam dat mijn schoonmoeder andere voeding gaf aan Isis

Dingen die ik expliciet niet wilde. Ik had altijd aangegeven dat ik bepaalde voedingsmiddelen wilde vermijden, maar ze vond het overdreven. “Vroeger aten baby’s alles,” had ze geroepen. Mijn mond viel open. Mijn regels, mijn manier van opvoeden, werden compleet genegeerd. En erger nog, Isis had de volgende dag uitslag. Het was niet alleen een principekwestie, het had ook gevolgen. Maar als ik er iets van zei, kreeg ik een verongelijkte blik en werd ik weggezet als een hysterische moeder die alles te moeilijk maakte.

Mijn schoonouders waren nu een onmisbaar onderdeel van ons ritme geworden

Ze waren er twee dagen in de week, en niet zomaar een paar uurtjes. Nee, ze kwamen vroeg in de ochtend en bleven tot het avondeten. En als ik het toestond, zouden ze waarschijnlijk blijven slapen ook. Ze zagen zichzelf als een tweede paar ouders in plaats van grootouders die af en toe bijsprongen. En ik had dit zelf in gang gezet.

Maar hoe kon ik het stoppen?

Ik had zelf om deze regeling gevraagd. Twee dagen per week was geen vrijblijvende afspraak meer, het was een vast ritme geworden. Ze beschouwden het als hún taak. Als hún recht. En hoe kon ik dat nu weer afpakken?

Elke week voelde als een strijd

Elke week probeerde ik een excuus te bedenken om de oppasdagen te schrappen, maar elke keer klonk het te geforceerd. Ik had mezelf in deze situatie gewerkt, en nu kwam ik er niet meer uit. Dit was geen hulp meer. Dit was een last geworden.

Ik had er spijt van

Zoveel spijt. Maar ik weet niet hoe ik het kan terugdraaien. Ik had mijn schoonouders een rol gegeven in ons leven die ze niet zomaar zouden opgeven. En nu moest ik ermee dealen. Dat wil ik niet. Heeft er iemand tips?

CHARLIE