Dina: “De woorden van de gynaecoloog dreunden binnen: ‘We gaan voor kindje B’, zou hij het wel gaan overleven?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Zwanger zijn van je eerste kindje is een magisch moment. De vreugde, de verwachting, de liefde die je voelt nog voordat je je kindje in je armen hebt. Maar wat als die roze wolk onverwachts breekt? Wat als de droom verandert in een nachtmerrie? Dit is ons verhaal. Het verhaal van Luca en Finn, een tweeling met een bijzonder randje.

Mijn grote droom werd werkelijkheid, maar het enthousiasme van de echoscopiste ontbrak

Het was april 2023, ik was net 22 en bewust zwanger bij de eerste poging. Bij onze eerste echo – met tien weken zwangerschap – had ik een sterk voorgevoel dat ik een tweeling droeg. En ja hoor, daar waren ze: twee prachtige baby’s. Mijn grote droom werd werkelijkheid. Maar het enthousiasme van de echoscopist ontbrak. Onze tweeling bleek eeneiig met een dun tussenschot, in hun eigen vruchtzak maar met een gedeelde placenta. Dit brengt veel risico’s met zich mee.

Er was een verdenking op TTS, de verhalen die ik daarover las waren hartverscheurend

Vanaf dat moment hing er een schaduw over onze zwangerschap. Onderzoeken, spanning en onzekerheid volgden. Op 18 weken kregen we te horen dat er een verdenking was van Tweeling Transfusie Syndroom (TTS). In de auto met spoed op weg naar het LUMC las ik alles over TTS en Selectieve Foetale Groeirestrictie (sF GR). De verhalen waren hartverscheurend. Gelukkig bleek na onderzoek dat er geen acute dreiging was, maar de risico’s bleven. Met de moeder van het verhaal wat ik destijds las heb ik nu regelmatig contact, vooral hoe onze werelden samen kwamen.

Spulletjes halen voor de babykamer of kleertjes deed ik heel weinig, puur uit angst

De zwangerschap heb ik als een mooie periode ervaren ondanks alle onzekerheden die we mee kregen. Het was geen zorgeloze zwangerschap. Spulletjes halen voor de babykamer of kleertjes deed ik heel weinig puur uit angst. Pas na de 24 weken begon ik iets te halen, maar alleen het hoognodige: denk aan twee bedden, twee autostoeltjes, een tweeling wagen en veel maatje 44 kleding. Onze controles werden intensiever. Wekelijkse echo’s, controles van bloedstromen en groei. En tegen alle verwachtingen groeiden onze kinderen door. Ze hielden vol tot 32 weken.

De spanning maakte eindelijk plaats voor hoop, maar ineens veranderde alles

Op 3 november 2023 kregen we onze laatste echo. Alles leek goed. We kregen te horen dat we de volgende afspraak een bevaldatum zouden krijgen, en dat ik zelfs natuurlijk mocht bevallen. De spanning maakte eindelijk plaats voor hoop. Maar op 6 november veranderde alles. Terwijl ik mijn bevalplan schreef, voelde ik onze kinderen niet meer bewegen. Hoewel ze meestal ‘s nachts actief waren, voelde het niet goed. Ik belde het ziekenhuis en we moesten meteen komen. In het ziekenhuis begon de nachtmerrie. Eerst een CTG, maar er was radiostilte. De echo volgde. Baby A, onze Luca, had geen hartslag meer. Baby B, Finn, was in levensgevaar acute TTS. De kamer vulde zich met specialisten en we werden met spoed naar de OK gebracht. De woorden van de gynaecoloog dreunden in mijn hoofd: “We gaan voor kindje B.”

Waar was Luca? Leefde Finn nog?

Om 16:54 uur werd Luca stilgeboren. Zijn kleine lijfje was paars, maar volmaakt. 48 seconden later werd Finn geboren. Hij ademde niet, had geen hartslag. Reanimatie volgde. Wonder boven wonder kregen ze een hartslag terug en Finn werd naar de NICU gebracht. Op de uitslaapkamer zat ik vol vragen. Waar was Luca? Leefde Finn nog? Waar was mijn man? Ik had geen telefoon bij mij en lag dus alleen zonder contact op de uitslaapkamer. Na 1,5 uur werd ik naar de verlosafdeling gebracht, waar Luca in een koel mandje lag. Mijn eerste kind, een stilgeboren kind. Zo prachtig, zo klein, met zijn vuistje bij zijn mondje precies zoals hij op alle echo’s ook lag. We kozen voor de watermethode om hem mooi te houden, en we hielden hem vast en koesterden elk moment.

We moesten opnieuw een kindje laten gaan

Finn vocht voor zijn leven. Aan de beademing, omringd door slangen en monitors. De dagen erna was het een rollercoaster. Hij kreeg een MRI, waaruit bleek dat hij ‘near total brain dead’ was. Onze hoop werd verwoest, we moesten opnieuw een kindje laten gaan. Op 11 november hield ik Finn in mijn armen. Zijn kleine lichaam kon niet meer. Hij blies zijn laatste adem uit bij zijn moeder. Net als dat grote broer Luca dat in de buik al had gedaan, beiden bij mama veilig.

Het is prachtig om als moeder leven te kunnen geven, maar ook bijzonder om bij je kind te zijn als het sterft

Op 13 november werden onze jongens begraven in besloten kring zonder al te veel poespas. Ze liggen op een prachtig kinder begraafplaatsje. Luca en Finn, onze eerste kinderen. Zo gewenst, zo geliefd, zo gemist. Luca en Finn hebben hun hele leven liefde gevoeld. Beiden overleden ze bij hun moeder. Het is prachtig om als moeder leven te kunnen geven, maar ook bijzonder om bij je kind te zijn als het sterft. We missen ze elke dag, maar hun liefde blijft voor altijd in ons hart.

DINA
@dinanentjes

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen