Chantal: “Als ik erop doorvroeg zei mijn dochter (14): ‘Weet niet’, ze hield zaken achter, er moest iets gebeurd zijn”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Kimberly was veertien en als ik iets had verwacht van een dochter op die leeftijd, dan was het wel dat ze zou praten

Meiden praten. Dat was altijd zo geweest. Misschien iets te veel zelfs. Ik zag het bij vriendinnen van me, bij nichtjes, bij dochters van kennissen. Meiden kwamen thuis van school en gooiden hun hele dag op tafel. Wie met wie ruzie had gehad, welke docent stom deed, welke jongen naar ze had gekeken. Maar Kimberly niet. Kimberly zei bijna niets.

Elke dag als ze uit school kwam, vroeg ik hoe haar dag was geweest

Niet op een overdreven manier, gewoon een simpele vraag. Een open vraag. ‘Hoe was het op school?’ En altijd hetzelfde antwoord. ‘Gewoon.’ Dat was het dan. Geen extra uitleg, geen details, niets. Als ik doorvroeg, kreeg ik korte, afgemeten reacties. ‘Ja.’ ‘Nee.’ ‘Weet ik niet.’ Ik wist niet eens meer wanneer het precies begonnen was. Op de basisschool was ze ook niet de meest spraakzame, maar toen vertelde ze tenminste nog dingen. Kleine dingen, over een toets, een vriendinnetje, een werkstuk waar ze aan moest werken. Maar sinds ze op de middelbare school zat, leek ze volledig dichtgeplakt .

Ik maakte me zorgen

Ja, dat zeker. Dit kon toch niet goed zijn? Een kind moest toch praten over haar dag, over wat ze meemaakte? Ik wist dat sommige kinderen wat stiller waren, maar dit was iets anders. Dit was afgesloten zijn. Alsof er een dikke muur stond tussen ons, een muur waar ik met geen mogelijkheid doorheen kwam. En hoe langer dat duurde, hoe erger het voelde.

Ik probeerde haar ruimte te geven, niet te veel te pushen

Misschien was het een fase. Ze zat immers in haar puberteit. Misschien was dit gewoon hoe sommige tieners waren. Maar dan hoorde ik van andere moeders hoe hun dochters alles vertelden. Over docenten, schoolwerk, vriendinnen, zelfs over de kleinste details van hun dag. The gossip, the juice, the tea. Ik kreeg een onderbuikgevoel. Waarom was Kimberly zo anders?

Soms probeerde ik subtiele manieren te vinden om haar aan het praten te krijgen

Ik zette thee voor haar klaar als ze thuiskwam, zorgde dat er koekjes lagen, maakte de sfeer zo ontspannen mogelijk. Maar niets hielp. Ze pakte haar thee, ging zitten, en staarde voor zich uit. Af en toe een korte blik op haar telefoon, soms een paar minuten scrollen, en dan weer die stilte. Ik hield mezelf voor dat het normaal was, dat tieners tegenwoordig gewoon meer op hun telefoon zaten dan dat ze praatten. Maar ik geloofde mezelf niet helemaal.

Er waren dagen dat ik echt dacht: er is iets gebeurd

Er móét iets gebeurd zijn. Was er iemand op school die haar buitensloot? Had ze ruzie met een vriendin? Of was het erger? Werd ze gepest? Ik had geen idee. Omdat ze me niets vertelde, wist ik helemaal niets. Dat was misschien nog wel het ergste van alles. De onzekerheid.

Ik merkte dat ik er steeds meer over nadacht

Het werd een obsessie. Ik probeerde me momenten te herinneren waarop ze misschien anders was gaan doen, probeerde patronen te zien, maar ik vond niets. Het enige dat ik zeker wist, was dat mijn dochter zich teruggetrokken had en dat ik als moeder machteloos stond. En dat vrat aan me.

Ik begon haar gedrag te analyseren

Was ze verdrietig? Ik kon het niet zeggen. Ze lachte nog wel eens, dat wel. Soms zag ik haar glimlachen om iets op haar telefoon, soms maakte ze een lollige opmerking aan tafel. Maar echt vrolijk? Ik wist het niet meer. Ze was niet ongelukkig, maar ook niet gelukkig. Ze was gewoon… stil.

Op een dag zag ik haar op de bank zitten

Haar schouders wat ingezakt, haar blik leeg. Het was zo’n moment waarop ik zeker wist dat ik iets moest doen. Maar wat? Als ik zou vragen of er iets was, zou ze toch alleen maar zeggen: ‘nee’. Als ik haar zou pushen om te praten, zou ze zich nog meer afsluiten. Ik wist niet hoe ik haar moest bereiken.

Ik had mezelf altijd gezien als een moeder die alles wist van haar kind

Je weet wel, samen één. Twee handen op één buik. Ik kende haar trekjes, haar gewoontes, haar lievelingseten, haar favoriete films. Maar nu voelde het alsof ik haar kwijt was. Alsof ze langzaam verdween in een wereld waar ik geen toegang toe had. Ik merkte dat ik steeds vaker naar haar keek als ze niet oplette. Dan bestudeerde ik haar gezicht, haar houding. Ik probeerde te zien of er iets in haar blik zat dat ik kon begrijpen. Maar ze hield alles voor zichzelf.

Ik wist dat ik haar niet kon dwingen om te praten

Maar ik wilde zo graag dat ze wist dat ik er voor haar was. Dat ze álles tegen me kon zeggen. Maar misschien wist ze dat al. Misschien was dit gewoon hoe ze was. En misschien moest ik dat leren accepteren. Maar makkelijk was het niet.

De zorgen lieten me niet los

Ik overwoog om met haar mentor te praten, om te kijken of ze op school anders was. Misschien kon een leraar me iets vertellen dat ik niet wist. Maar ik was bang dat het Kimberly alleen maar verder van me weg zou duwen. Dus bleef ik afwachten, hopen op een moment waarop ze zich misschien wél zou uiten.

Op een dag hoorde ik haar lachen aan de telefoon

Het was een geluid dat ik al lang niet meer had gehoord. Ze praatte snel, opgewonden, met iemand aan de andere kant van de lijn. Waarschijnlijk een vriendin. Het deed me goed om te weten dat ze wél kon praten, dat ze ergens een plek had waar ze zichzelf kon zijn. Maar tegelijkertijd voelde het wrang. Waarom niet bij mij? Die avond sloegen de zorgen om in teleurstelling. Ik hoop dat er een moment gaat komen waarop ze vanzelf weer opener wordt. Maar hoe lang zal dat duren? En kan ik zo lang wachten?

CHANTAL