Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Toen ik zwanger was van onze eerste, hoopte ik dat Berry’s ouders een grote rol in het leven van onze kinderen zouden spelen. Mijn eigen moeder was al overleden, en mijn vader verdween uit mijn leven toen ik vijf was. De gedachte dat mijn kinderen wél een betrokken opa en oma zouden hebben, troostte me. Maar al snel bleek dat een illusie.
“Onze taak zit erop”
Toen onze oudste, Mason, werd geboren, had ik verwacht dat Berry’s ouders dolenthousiast zouden zijn. In plaats daarvan kregen we een beleefde felicitatie en een kort bezoekje in het ziekenhuis. Ze hielden Mason even vast, gaven hem een kus op zijn voorhoofd en vertrokken na een half uur met de woorden: “Geniet ervan, wij hebben het allemaal al gehad. Onze taak zit erop.” Die woorden bleven hangen. ‘Al gehad’? Alsof het een soort fase was die nu voor hen afgesloten was. Ik probeerde het positief te bekijken. Misschien moesten ze wennen aan hun nieuwe rol als grootouders.
Ze willen nu hun eigen leven leiden
Maar na de geboorte van onze tweede, Mila, en later onze jongste, Finn, werd het alleen maar duidelijker: ze voelden zich totaal niet verantwoordelijk voor een band met hun kleinkinderen. Toen ik Berry erover aansprak, haalde hij zijn schouders op. “Zo zijn ze gewoon,” zei hij. “Ze hebben hun vier kinderen goed opgevoed, zijn inmiddels in de 80 en willen nu ze hun eigen leven leiden.”
Zelfs op een verjaardag langskomen bleek lastig
Berry’s ouders wonen op vijf minuten rijden. Maar we zien ze amper. Als ze in Nederland zijn – want de helft van het jaar zitten ze in hun huis in Spanje – doen ze geen enkele moeite om de kinderen te zien. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Toen Mason zijn eerste verjaardag vierde, stuurde ik weken van tevoren een uitnodiging. De reactie? “We zijn er niet maar komen een andere keer langs” Die ‘andere keer’ kwam nooit. Bij Mila en Finn bleef het bij een ‘gefeliciteerd’. Ik stuurde van alle kinderen foto’s van mijlpalen, maar er kwam zo weinig of zelfs geen reactie dat ik er langzaam aan mee ben gestopt.
“Het komt nu niet uit”
Een keer stond ik met de kinderen voor hun deur, zomaar spontaan, om een tekening af te geven. De auto stond op de oprit, dus ik wist dat ze thuis waren. Maar nadat ik had aangebeld, duurde het een minuut of twee voordat er beweging kwam. Mijn schoonmoeder opende de deur op een kier en keek verbaasd. “Oh, hallo. Wat is er?” Ik legde uit dat de kinderen iets voor hen hadden gemaakt. “Oh, wat lief,” zei ze vlak, terwijl ze de tekening aannam. “Maar het komt nu niet uit, we hebben net geluncht en ik wilde even gaan rusten.”
Er is nul interesse of betrokkenheid
Ze hebben nooit eens opgepast, terwijl Mason nu toch al 7 jaar is. Zijn nooit komen kijken bij een voorstelling van school of op de opa en oma ochtend van het kinderdagverblijf, ze zijn nog nooit komen kijken bij de voetbal of toen Mason ging afzwemmen. Er is nul interesse of betrokkenheid. Zelfs met kerst, een moment waarop ik dacht dat familie vanzelfsprekend samenkwam, gaven ze aan dat ze naar de kerk gingen en verder ‘geen zin hadden in drukte’. We moesten onze plannen maar met mijn familie maken – een pijnlijke opmerking, gezien het feit dat die er nauwelijks meer is.
Spanje is voor hen, niet voor ons
Ik had gehoopt dat ze ons misschien een keer uit zouden nodigen in hun Spaanse huis, maar dat werd direct de kop ingedrukt. “Dat is ons plekje, onze rust,” zei mijn schoonvader. “Daar zijn we niet met familie bezig.” Dat deed pijn. Mijn kinderen vroegen regelmatig waarom opa en oma altijd in Spanje waren en nooit vroegen of ze mee mochten. Ik kon er geen goed antwoord op geven. Toen Berry voorzichtig opperde dat het misschien leuk zou zijn om een keer samen te komen in Spanje, kreeg hij een duidelijke ‘nee’. “Wij hebben onze kinderen grootgebracht, nu genieten we van onze tijd. We zien jullie wel weer in Nederland.”
Ik moet de teleurstelling proberen los te laten
Ik heb lange tijd geprobeerd hun houding te veranderen. Ik nodigde ze uit, hield ze op de hoogte, gaf hints dat de kinderen hen misten. Maar op een gegeven moment moest ik de realiteit accepteren: zij wilden deze rol niet. Het deed pijn, en het doet nog steeds pijn. Niet eens voor mezelf, maar voor mijn kinderen. Ze zullen nooit die warme, betrokken grootouders hebben die ik hen zo had gegund.
Gelukkig hebben we vrienden en andere familieleden om ons heen met wie we een goede band hebben. En ik? Ik kies er nu voor om de energie die ik in hen stak, te steken in de mensen die er wél willen zijn.
SHANA
Maar wat als je als oma je kleinkinderen niet mag zien!
Omdat mijn zoon boos op me is en niet wil praten.
wat heeft dat met dit verhaal te maken?
Mijn middelste is volwassen. Toen hij 14 jaar oud was, vertrok hij naar zijn vader. Al vrij snel kwam hij niet meer. Ook toen hij ernstig ziek werd, mocht ik hem niet zien. Hij wil niet met me in gesprek en in mijn omgeving is er niemand die iets van deze situatie begrijpt. Als hij nu kinderen krijgt, zit ik daar eerlijk gezegd niet op te wachten. Ik richt mijn aandacht liever op mijn oudste en jongste.
Als mijn middelste een vriendin krijgt die van alles van me verwacht, komt er net zo’n verhaal als dit.
Kortom, er zijn meer kanten aan een verhaal.
lastig, maar ik denk dat ze gewoon geen opa en oma willen zijn.
mijn vader heeft zich bewust zo misdragen en totaal niet leeftijd gerichte grapjes zeer ongepaste dingen enxo. zodat ie geen opa hoeft te zijn . sommige mensen zijn echt walgelijk.
De moeder van mijn man heeft 4 kleinkinderen.
2 daarvan zijn twintigers, eentje is 10 en ons zoontje is 6.
Voor ons zoontje er was, zei mijn schoonmoeder altijd dat haar kleinkinderen niet van haar hielden.
Ik begreep nooit waarom.
De 2 twintigers heb ik nooit gekend als kind. Het meisje dat nu 10 is, wel.
Toen zij op bezoek was, mocht ze alleen naar tv kijken. En ze moest stil zijn terwijl ze keek. Spelen mocht niet.
Toen ik zwanger was, was mijn schoonmoeder superblij. Haar 1e kleinzoon. En dit ging anders zijn. Met hem zou ze wél een band hebben.
Alles ging goed, tot hij begon te kruipen en dus actiever werd.
Hij was eens met een autootje aan het spelen toen ze plots keihard riep:”Speel eens wat stiller!! Ik krijg hier hoofdpijn van!!”
Ons zoontje was zo hard geschrokken, dat hij zich onder de tafel ging verstoppen en maar bleef huilen.
Iets later heeft ze ons aan de deur gezet. Waarom? Niemand weet het.
Tegen anderen zegt ze dat ze ons mist. Maar als we contact opnemen krijgen we steeds te horen “dat ze er nog niet klaar voor is”.
Mijn schoonmoeder is altijd “speciaal” geweest. Ik had voor elk bezoek stress. Want alles wat gezegd werd, kon zomaar verkeerd geïnterpreteerd worden waardoor ze boos werd.
Toen mijn schoonvader overleed, heeft ze het ziekenhuis op stelten gezet. Zij zijn 30 jaar geleden gescheiden. Daarna is mijn schoonvader opnieuw getrouwd (en zij ook trouwens, maar zij is een 2e keer gescheiden). Maar mijn schoonmoeder vond het niet ok dat zijn 2e vrouw in het ziekenhuis was, op de rouwbrief stond, en naar de afscheidsdienst kwam.
Ze heeft 5 kinderen. Maar mensen die haar niet kennen, daar zegt ze tegen dat ze 1 zoon heeft. De jongste (van haar 2e echtgenoot). Over haar 4 andere kinderen spreekt ze nooit met mensen die haar niet kennen.
Eerlijk…op deze manier vinden we het zelfs niet zo erg dat er geen contact is.
Gelukkig heeft ons zoontje wel goed contact met mijn ouders. Hij is hun enige kleinkind. En ze zijn gek op hem.
Ze hebben het opvoeden blijkbaar als een zeer zware taak ervaren. Er zijn nu eenmaal kille ongevoelige mensen en die kun je niet veranderen. Geen energie meer in steken is mijn advies, de bal ligt bij hen mochten ze contact willen.
ik dacht te lezen dat de beste mensen in de 80 zijn
Is het dan niet normaal dat ze die drukte niet meer trekken?
Reageren op een leuke foto van de kleinkinderen is geen drukte…
mijn moeder was 90 en zag haar achterkleinkinderen zelfs iedere week.
zo niet, dan hing ze aan de telefoon of kwam ze zelf. En niet iedereen is hetzelfde. Dat je op die leeftijd niet meer wilt oppassen snap ik, maar een bezoekje, kaartje of belletje, dan ben je wel heel erg koud. Dan heb je echt geen interesse.
Dat vind ik zeker ook.
Niet alleen vanuit jezelf denken, maar dat gebeurt helaas teveel!
Wat vervelend voor je. Dat zijn ouders nooit wilden oppassen, mag natuurlijk best. Dat kan ook geen verplichting zijn. Maar waarom ze er helemaal niet voor open lijken te staan om een band te krijgen met hun kleinkinderen, vind ik heel vreemd. Ben wel benieuwd hoe je schoonouders waren voordat jullie kinderen kregen.
Ik ben zelf oma, en moet er serieus niet aan denken om geen of nauwelijks contact met mijn klrenkind te hebben. En zeker omdat mijn schonzoon geen goede band heeft met zijn ouders, en zij ook weinig contact hebben, vind ik het extra belangrijk dat hij weet dat mijn man en ik er wel voor hem zijn. Voor ons hoort hij gewoon bij ons gezin.
laat de grootpuders hun laatste stukje leven invullen zoals hen goed dunkt. Af en toe op visite komen zou wel mooi zijn. Dat ze in Spanje overwinteren is te begrijpen. Is er de warme periode, ong 4 mnd, om aandacht aan de kinderen te geven zo nu en dan een kwartiertje of zo. Ze zijn oud en kunnenmss geen drukte verdragen. kinderen lunnem 10 min stil zitten lijkt mij.
vervelend voor jou en je kinderen maar je kan nu eenmaal zijn ouders niet verplichten om iets voor jullie te betekenen. Misschien wist je man ook wel dat ze er zo in stonden en hij heeft daar ook vrede mee zo blijkt. Jouw hoop was te groot blijkt nu, dus je moet door en lekker met je eigen gekozen vrienden omgaan, alleen zou ik dan nu al duidelijk zeggen dat je er ook niet voor hun bent als ze oud en hulp nodig hebben! Dat dat dan ook direct maar duidelijk is en ook naar je man toe. Succes met de leuke mensen om je heen en dan wordt ook vast gezellig.
Je kunt, als oudere, ook overbelast zijn geraakt door eigen kinderen die levenslang, zorg blijven houden.
En echt toe zijn aan rust.
Dat tegenwoordig verwacht wordt dat grootouders standaard oppassen omdat ouders geen tijd hebben voor kun kinderen is ook niet normaal.
Jongeren reizen nu al heel veel.
Terwijl ouderen vaak daar na hun pensioen pas aan toe komen.
Dat gun ik ze van harte.
het gaat toch niet over oppassen. Het gaat over de band met de kleinkinderen.
Geen reactie met verjaardagen, niet binnen laten als ze een tekening komen brengen.
deze mensen geven alleen om zichzelf.
Tot ze straks zelf iemand nodig hebben.
Jammer dat mensen hun harde oordelen al klaar hebben, dat zegt ook wat. Je kent alleen het “verhaal van Shana”. Het zou zo geschreven kunnen zijn door een dochter van mijn/ons geval, werden opa en oma altijd vanaf het begin als 2e rangs behandeld. De ouders van haar man werden bij vrijwel alles betrokken. Wij niet en moesten genoegen nemen met een tweede plek, nooit werd er ergens om gevraagd, bij alles was het al geregeld met de schoonouders.
Uiteindelijk leg je je erbij neer, je kent je kleinkinderen nauwelijks en wordt inmiddels ook niet meer uitgenodigd voor hun verjaardagen. De ouders beslissen, jij staat buitenspel.
Zo kan het verhaal in mijn ogen ook worden uitgelegd.
Hoor en wederhoor is vooral in deze zaken belangrijk.
Tenminste, als je er een oordeel over wilt neer schrijven.
ALS dat zo is zit het verdriet wel heel diep hé
Her kan ook andersom wij kregen amper de kans om kennis te maken met ons eerste kleinkind en met de twee volgende was het niet veel beter ,gelukkig hebben wij ook nog een dochter die heel anders met ons omgaat .Maar verdrietig blijft het !
In deze tijd kan je beter zuinig zijn op je kinderen. Mantelzorg wordt steeds meer verwacht met de vergrijzing. Straks als je hulp behoevend wordt, wees dan niet verbaasd als er bij je kinderen de deur keihard dicht getrokken wordt.
Ik was 39 toen ik zwanger raakte van mijn eerste en enige kind. Mijn moeder toonde nauwelijks interesse. wel mocht ik op haar kosten een wieg kopen.Tegen haar zusters, stuk voor stuk oma’s 1e klas, zei ze dat ze niet wist wat ze met een kleinkind moest op haar leeftijd (ze zou 72 worden). Dat hebben die zussen haar kwalijk genomen, maar toen mijn dochter op haar verjaardag werd geboren, dachten ze dat mijn moeder wel van gedachten veranderd zou zijn. Niets bleek minder waar. Op hun : ‘Wat een geweldig verjaardagscadeau!’ reageerde ze met:’ ‘Ik vind er niks aan’. En in die houding heeft ze volhard. Geen belangstelling, geen cadeautjes, nooit gekomen, niets …. De wieg was en bleef het enige wat ze ooit aan haar enige kleinkind heeft gegeven. Ze had het altijd over ‘dat kind’. Gelukkig waren mijn oudste broer (12 jaar ouder dan ik) en schoonzus oom en tante en opa en oma tegelijk. Mijn moeder’s desinteresse heeft lang pijn gedaan, maar op een gegeven moment heb ik het los gelaten. Ondanks dat ze mijn moeder heel zelden heeft gezien, en er geen enkele blijkt van genegenheid kwam van die kant, was mijn dochter dol op haar oma, en ontroostbaar toen ze overleed. ik heb haar nooit verteld dat deze liefde niet beantwoord werd.
Wat missen deze mensen veel,jammer voor ze. wij hebben 4 kleinkinderen tussen 8 en 1 1/2 jaar oud. Iedere vrijdag passen we op en halen de oudste 2 uit school. Zou het niet willen missen herinneringen maken voor later voor ze. Hoop het nog lang te kunnen doen naar de dierentuin of tuincentrum om te spelen. wij zijn 72 en 70 jaar oud en best blij als ze weer naar huis gaan. Maar blij als hun moeder tussendoor appt ben je thuis ze willen naar oma aapjes toe.
Grootouder zijn is inderdaad geen verplichting maar zegt wel heel veel over wat voor mens je eigenlijk hebt. Egoïstisch en kil dus dat er echt 0,0% ruimte is om ook maar 1 sprankje interesse te tonen en de kindertjes een kwartiertje te voorzien van een koekje en kopje thee op het moment dat ze aan de deur staan met een tekening.
Mijn schoonouders zijn ook compleet verzwolgen in het 3x per week oppassen op de kinderen van hun dochter. Zo opgeslokt dat onze kinderen compleet het nakijken hebben.
In het begin deed ik nog moeite om ze te betrekken in het leven van de kinderen van hun zoon maar dat is vrijwel altijd een lichtelijk probleem want de andere kindertjes gaan voor en hun 43 jarige dochter vindt het helemaal top want t scheelt haar 3 dagen opvangkosten en 7 dagen in de week koken want dat doet mams ook nog steeds voor dr 🤣
Een heerlijke les in prioriteiten, dat dan weer wel 😉
Ze zijn in de 80.
Kan zijn dat ze geen prikkels meer aankunnen.
Maar toch, al is het uit goed fatsoen, zou ikzelf toch wel graag betrokken willen zijn bij mijn kinderen en kleinkinderen.
ctjr, ik ben het helemaal met je eens. De grootouders mogen dit zelf beslissen. Dat de kinderen en kleinkinderen hun houding erg jammer vinden, snap ik ook.
Misschien toch eens met opa en oma in gesprek gaan waarom ze zo afstandelijk zijn naar hun kleinkinderen?
In ieder geval, geniet dan wel van de momenten dat ze er wel zijn!
“Geniet van de momenten dat ze er wel zijn”. ik heb niets positiefs gelezen, dus denk ik dat ze beter weg kunnen blijven.
Jeetje wat koud. Echt verschrikkelijk dit. Mijn kinderen zijn nog te jong om oma te zijn maar o wat zou ik die rol graag oppakken als ik de kans kreeg!
Ik denk dat iedere opa en oma het op hun eigen manier verwerken, dat wil niet zeggen dat ik hun gedrag goed keur, niets is zo leuk voor een kleinkind een fijne opa en oma te hebben.
mijn moeder leeft al 8 jaar niet meer, maar ze is wel de oma geweest voor mijn zoon die ik altijd wenste, ze was heel betrokken en Arthur was haar alles.
nu zovele jaren later, koester ik nog steeds de momenten die mijn zoon had met zijn Oma.
Ze zijn in de 80? En jouw oudste is net 7 jaar. Wat meer betrokkenheid zou idd wel op zijn plaats zijn, Maar qua fysiek kan ik me voorstellen dat ze het op die leeftijd slechter trekken om veel drukte om je heen te hebben als ze 75+ zijn.
Misschien zijn ze ook bang om vaak nee te moeten zeggen, omdat het zo vanzelfsprekend voor jou lijkt te zijn.
Dit is gewoon afschuwelijk om zo met je kleinkinderen om te gaan,wat is er leuker om oma en opa te worden.Mijn kleinkinderen zijn 23 jaar 19jaar en 15 jaar ,ze wonen niet dicht in de buurt maar als er iets is dan zijn we er voor ze ook voor de kinderen.Ze zijn het niet waard om opa en oma te zijn,ze moeten zich schamen.
Dit is gewoon afschuwelijk om zo met je kleinkinderen om te gaan,wat is er leuker om oma en opa te worden.Mijn kleinkinderen zijn 23 jaar 19jaar en 15 jaar ,ze wonen niet dicht in de buurt maar als er iets is dan zijn we er voor ze ook voor de kinderen.
ik ben zelf oma van twee kleinkinderen.
7 en 9 zijn ze nu.
heerlijk om betrokken te zijn .
wij halen ze 1x per week uit school.
en dan mogen wij ze lekker verwennen..
spelen spelletjes doen knutselen.
ik denk dat die opa en oma veel missen en het misschien niet beseffen.
jammer heel jammergenoeg
zelf nog geen oma helaas, maar wat ik hier boven lees, zoiets heb ik nog nooit gehoord, die mensen verdienen geen kleinkinderen, alsxje het mij vraagt ook geen kinderen, dat ze willen genieten in hun huisje in spanje begrijp ik , dat ze mischien niet meer willen oppassen omdat het wat veel is begrijp ik ook! maar om zo hun kleinkinderen helemaal aan de kant te schuiven dat is niet normaal, ze missen een hoop en dat is hun verlies, waarschijnlijk geen hart gekregen toen ze geboren werden. ik zou ze mochten ze ooit hulp behoevend zijn lekker laten barsten, dan heb ben jullie toch fftjes geen behoefte aan klagende oudjes.probeer aub dit los te maken die mensen hebben een dikke plank voor hun hoofd en denken alleen maar: ikke ikke. zeer egoistisch volk, maarwederom hun verlies, jammer want ik denk dat jullie kinderen er ook nog een comlpex aan gaan over houden, naarmate ze ouder worden zien ze ook wst er hier gebeurd, ze hebben 4 kinderen begrijpik?! zijn er nog meer kleinkinderen? gaan ze daar ook mee om ?! er schort iets heel ernstigs aan die mensen.
ik ben 74 jaar en geniet volop van de kleinkinderen. mis het als ik ze een keer in geen 2 a 3 weken gezien heb! ook zo leuk om te zien hoe mijn kinderen het als ouder doen! snap niks van genoemde grootouders 🤔
als kleinkind ben ik juist heel dankbaar dat ik zee betrokken opa en oma had en heb. helaas is er nog maar 1 over en ze is inmiddels in de 90. Sla eigenlijk nooit een week over om haar op te zoeken. Had het zeker jammer gevonden als ze niet naar hun kleinkinderen omgekeken hadden. Maar heb dankzij hun de warmte van liefde kunnen ervaren.
Misschien is een ‘adoptie’opa en/of oma een idee. Er zijn genoeg ouderen, die zelf geen kleinkinderen hebben, maar wel graag zouden verwennen. Dat is dubbel feest, voor kids en voor de oudere.
wat een koude mensen hoop dat ze straks geen mantelzorg nodig hebben want dan je poot stijf houden geen hulp bieden wij genieten erg van onze kinderen en 5 kleindochters
Wat jammer Hinde , dat je hetzelfde reageert als de ouders deden. Dus een soort wraak? Je kunt er namelijk ook voor kiezen het goede voorbeeld te geven , ook voor je eigen kinderen straks .
Wellicht zou je dan de tekst nog een keer moeten lezen die Hinde schrijft…
vindt jij dat echt zo?
ze heeft haar best gedaan en vindt het nu genoeg.
logisch toch?
ze hoeft toch niet tot in den treure door te gaan met vragen, het is duidelijk dat die grootouders niet willen. heeft geen nut aan n dood paard te blijven trekken?
Ik heb werkelijk geen idee wat je wilt zeggen. Opa en oma, maar ook pa en ma, zijn toch alleen met zichzelf bezig en dan zou de schoondochter moeten doen alsof het allemaal zo leuk is? Geniet van je kinderen, zou ik aanbevelen, ja en als opa en oma wel eens langs komen, koffie en biscuitje, en dat zou het voor mij zijn.
Ja, dat zegt een oma die in Frankrijk woont en volgende week de (klein)kinderen op bezoek krijgt. Zo dadelijk pannenkoeken bakken.
en hoe is het met de broers of zussen?
lekker makkelijk toch als ze dan straks ziek worden en hulp nodig hebben zoeken ze het maar uit toch.
want ja jij hebt nu je taak van kinderen grootbrengen en bent geen oppas voor 2 oudjes.
straks als ze in het bejaardenhuis zitten zou ik ze ook niet opzoeken. stuur maar een felicitatie kaartje elk jaar.
Hier hetzelfde, alleen was ik het kleinkind. Mijn grootouders van mijn vaders kant wilden niets met ons te maken hebben, omdat ze het niet eens waren met de partnerkeus van mijn vader. Een ging dood en de ander bleef achter. Toen die op zijn sterfbed lag, wild hij ons opeens wel zien. Mijn moeder heeft toen NEE gezegd. ‘ Bij leven wilde je ze nooit kennen, dus bij dood hoeft het ook niet’ Nu ik zelf 63 ben, kan ik niet anders zeggen, dan dat ik het met haar eens ben.
Bijzonder, doen ze ook zo bij de kimderen van de broers of zussen van je man? Is er wellicht vroeger iets gebeurd tussen je man en zijn ouders dat er zo’n verkilling is ontstaan? Ouderen die graag overwinteren zijn vaak wat egocentrisch ingesteld. kiezen bewust voor vluchten familie. Misschien was de band tussen jouw man en de ouders al niet zo goed. Ik snap dat ouders niet vast willen oppassen, maar geen grootouder willen zijn vind ik wel hard. Er zal vast en zeker meer aan de hand zijn dat ze zo doen. Het voorstel van je man om ze even te treffen in Spanje is tekenend. De liefde is m.i weg voor hun zoon en gezin. Mijn vriendin had hetzelfde met haar ouders. Toen haar vader dementie kreeg en haar moeder huilend opbelde voor hulp zei ze: je was er nooit voor mij, dus nu ook niet andersom.
“Ouders die vaak overwinteren zijn egoïstisch ingesteld en tonen vluchtgedrag” wat is dat voor psychologie van de koude grond.
Wat een koud en egoïstisch volk. Dat ze niet meer willen oppassen en dergelijke, dat snap ik wel, maar dit gaat veel verder dan dat. Ze zijn niet betrokken, niet geïnteresseerd en de kleinkinderen passen niet in hun leven. Ik zou er helemaal klaar mee zijn en er geen energie meer in steken. Maar dan ook niet als schoondochter zijnde. Ze mochten het uitzoeken en man mocht lekker alleen op bezoek gaan. Ook op verjaardagen en feestdagen. De kleinkinderen missen er blijkbaar toch niks aan en schoonouders die totaal niet geïnteresseerd zijn in hun kleinkinderen zouden niet meer in mijn leven passen. Heel jammer maar ze veroorzaken het zelf.
Hey Shana, jij hebt echt je best gedaan! Maak je verder geen kopzorgen over die 2, ze zijn het echt niet waard. Dit is hun verlies niet het jouwe! Leg je kids het op een latere leeftijd uit, ze zullen je begrijpen. Net wat je zegt, steek je mooie en lieve energie in mensen die het waard zijn!
Groetjes Linda
Ik ben zelf oma en ik kan me een dergelijke houding niet voorstellen. Het is zo koud….
Wel wil ik benadrukken dat het hun keuze is; heel jammer voor de kleinkinderen…
ik zou een oproep doen om geïnteresseerde ouderen de rol van opa en oma te geven. er zijn genoeg ouderen die wel graag opa en oma zouden zijn . maar het niet zijn. als het klikt voelt het wel als familie.
Zelf zijn wij grootouders die het geluk hebben betrokken te zijn bij bijna alle grote stappen die onze kleinkinderen maken
We prijzen ons zeer gelukkig dat dit kan en mag van onze dochter maar ook van onze schoonzoon
We gaan bijna met pensioen en verheugen ons op de tijd dat we samen mogen doorbrengen
Voor andere niet te veel tijd meer in steken zoek de mensen die graag betrokken willen zijn bij jullie gezin
Brigitte
Ag 1 ding scheelt, 2 van die egoïstische zure bommen wil je toch niet in je leven en daar zijn je kinderen ook te goed voor! Beter dat dat in ieder geval meteen duidelijk is, lekker laten barsten.
Hier hetzelfde. Mijn ouders zijn gelukkig wel betrokken en zijn ouders zijn zelf helemaal aan het genieten van hun pensioen. Ze mogen natuurlijk doen wat ze zelf willen. Maar ik vind het wel erg jammer. Ik had het leuk gevonden als band opbouwen met kleinkinderen onderdeel was van het ‘genieten van het pensioen ‘.
Overigens bij ons wel de kanttekening dat nu de baby tijd langzaam voorbij gaat er wel steeds iets meer interesse komt. Lijkt me wel lastig wat jij beschrijft dat er een echt 0 interesse is. Klinkt ook een beetje alsof er geen interesse meer is in hun eigen zoon (maar dat is een aanname).
Ik zou het laten gaan en inderdaad energie in andere mensen stoppen!
zoals je schrijft, ze zijn (in de) 80…laat ze!
klopt en als ze straks ziek zijn en hulp nodig hebben dan ben jij er ook niet voor ze!
het werkt 2 kanten op.
Het kippenvel loopt over mijn rug. Ben blij dat wij als opa en oma zo vaak we kunnen onze kleindochter zien en knuffelen maar verder ook onze eigen dochter en schoonzoon.
wat ben ik blij met betrokken opa en oma voor mijn kinderen.
laat ze lekker .
Die energie wat je in je schoonouders hebt gestoken had je beter al veel eerder in andere mensen moeten steken zoals je nu gelukkig wel doet. Ach ja, familie is wie in je hart zit, en niet (altijd) met wie je een bloedband deelt!!
Sorry hoor maar wat is die echtgenoot een slappe hap. Het zijn zijn ouders, hij hoort ze een reprimande te geven, de les te lezen en zeggen meer intersse te tonen in hun kleinkinderen. In plaats van zich af te maken met “ze hebben 4 kinderen goed opgevoed dus ze hebben hun taak vervuld”. Ehm ze hebben er zelf voor gekozen kinderen te krijgen dus wist niet dat het aa ‘taak’ was. Echt een slappeling van een kerel, hoor. En dat valt me wel vaker op in deze artikelen dat de vrouwen hun slappe houding van hun partners maar goed praten.
Hoezo moet die man zijn ouders aanspreken? Het is geen plicht om een geïnteresseerde opa of oma te zijn. Het boeit de niet, ze hebben overduidelijk andere prioriteiten. En dat mag.
Wat een koud en egoïstisch volk. Dat ze niet meer willen oppassen en dergelijke, dat snap ik wel, maar dit gaat veel verder dan dat. Ze zijn niet betrokken, niet geïnteresseerd en de kleinkinderen passen niet in hun leven. Ik zou er helemaal klaar mee zijn en er geen energie meer in steken. Maar dan ook niet als schoondochter zijnde. Ze mochten het uitzoeken en man mocht lekker alleen op bezoek gaan. Ook op verjaardagen en feestdagen. De kleinkinderen missen er blijkbaar toch niks aan en schoonouders die totaal niet geïnteresseerd zijn in hun kleinkinderen zouden niet meer in mijn leven passen. Heel jammer maar ze veroorzaken het zelf.
juist dat is het enige juiste wat je zegt ze hebben zelf gekozen kinderen te krijgen. zo ook hebben grootouders niet zelf gekozen om kleinkinderen te krijgen .en ja als je kiest voor kinderen is het jou taak ze op te voeden grootouders mogen zelf weten in hoevere ze daarbij betrokken willen zijn
wat heeft dat er mee te maken je hebt zelf voor kinderen gekozen dit zijn een opa en oma die alleen maar aan hun zelf denken zit geen liefde in vraag mij af of ze die wel aan hun eigen kinderen hebben gegeven lijken wel van beton zou ik nooit meer contact mee willen zet ze uit je hooft.Er zijn genoeg oudere die opa’s en oma’ willen zijn voor je kinderen
Als je voor kinderen kiest, weet je ook dat er kleinkinderen kunnen komen. Om daarvoor te bedanken omdat je zgn. je portie kind gehad hebt vind ik zeer egoïstisch. Zowel naar de eigen kinderen (die immers nog steeds je kinderen zijn, ook al zijn ze volwassen) als naar de kleinkinderen.
Vast oppassen hoeft echt niet, en elke individuele situatie hier (rust nodig, eigen plekje nodig) kan, maar zulke algehele desinteresse vind ik bijzonder verdrietig.
ja ik heb je wel vaker dit zien schrijven maar vraag me dan direct af, die kerel (als je die nog hebt) die heeft vast en zeker niks te vertellen thuis. Misschien wist haar man dit al lang en maakt zich er niet druk om en zij wel omdat zij haar ouders niet meer heeft er teveel van verwacht heeft. Als die ouders willen genieten van de tijd die ze nog hebben mogen ze dat zo indelen als ze zelf willen. En de één doet het zo en de andere helemaal anders. Maar het houdt wel in dat ze straks ook niet moeten piepen als de kinderen en kleinkinderen geen tijd voor hun hebben.