Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik werd wakker met buikpijn maar dat heb ik wel vaker. Moest ik naar de wc? Moest ik ongesteld worden? Nee toch? Dit was andere pijn, ik had dit nog nooit zo gevoeld. Hoe laat is het? 01.30 uur ‘s nachts, pff even weg puffen en dan zal het zo wel weer gaan, dacht ik. Bewegen deed pijn, ik kon niet meer op mijn zij liggen, de pijn breide zich uit naar inmiddels in mijn hele buik en ik voelde het in mijn rug. Wat is er aan de hand?!
Ik moest langskomen bij de spoedpost, met veel pijn en moeite stapte ik in de auto
Mijn man werd wakker en hoorde mij kreunen en puffen, pakte mijn hand vast en vroeg of alles oké was. Nee, dit was foute boel en ik wilde de huisartsenpost bellen. Met regelmaat kwamen er heftige pijnscheuten maar het gevoel van pijn was constant aanwezig. Na allerlei standaardvragen te hebben beantwoord, werd er gezegd dat ik dan maar langs moest komen. Het was inmiddels 05.15 uur. Aangezien er 2 kinderen op bed lagen, ging ik alleen. Met veel pijn en moeite, want rechtop lopen lukte niet eens, stapte ik in de auto en reed ik naar het ziekenhuis (gelukkig 5 minuten verderop).
“Als het niet minder wordt moet je straks je huisarts maar bellen, ik weet zo even niet wat het is”
Ik strompelde naar binnen en mocht op een behandeltafel gaan liggen. De dienstdoende arts stelde dezelfde vragen, voelde aan mijn buik (au!!) en wilde bloed en urine afnemen. Omdat ik geen koorts had en de ontstekingswaarden ‘slechts iets’ verhoogd waren, werd ik naar huis gestuurd. Spuit diclofenac gehad voor de pijn, welke niet hielp. “Als het niet minder wordt moet je straks je huisarts maar bellen, ik weet zo even niet wat het is,” zei de arts. Om 06.30 uur (voor de kinderen wakker waren) lag ik weer in bed, met nog dezelfde pijn als ‘s nachts. Ik had geluk dat mijn man, die in ploegen werkt, een middagdienst had waardoor hij de kinderen weg kon brengen. Ze kwamen mij allebei een kus geven en vonden het raar dat ik niet uit bed kwam. “Mama heeft buikpijn”, zei ik, “komt wel weer goed.”
Het kostte me een half uur om uit bed te komen
Om 08.30 uur belde ik toch maar de huisarts, deed mijn verhaal en mij werd verteld dat ik om 10.00 uur langs mocht komen en (weer) urine mee moest nemen. Na een half uur lukte het mij om uit bed te komen, zittend op de grond in de douche heb ik mij gewassen (hopende dat het warme water mij goed zou doen). Eenmaal beneden nam ik een kopje koffie en at ik een boterham. Niet wetende dat dit het laatste zou zijn voor de rest van de dag.
“Dit is niet goed, ik zie het al aan hoe je loopt”, zei de huisarts
Toen ik na 45 minuten in de wachtkamer aan de beurt was, strompelde ik naar binnen en zei de huisarts meteen: “dit is niet goed, ik zie het al aan hoe je loopt.” Ik vertelde hoe mijn nacht was geweest, ik nog steeds geen koorts maar wel ontiegelijke pijn in mijn buik. Ik ging liggen, ze duwde op mijn buik en ik verging van de pijn. Ze zei direct: “je moet naar de spoedeisende hulp, ik denk dat je een blindedarmontsteking hebt en die moet eruit.” Ze belde de spoedeisende hulp en ik mocht direct komen. Samen met mijn man reed ik die kant op, alle hobbels en drempels waren gevoelig. Ik was er inmiddels zelf ook van overtuigd dat dit een blindedarmontsteking moest zijn. Ondertussen dacht ik aan de kinderen die niets vermoedend op school en de opvang zaten, gelukkig maar dat ze dit allemaal niet meekregen.
Ik kreeg meer pijnstilling en werd op een bed in de gang gelegd
Op de spoedeisende hulp begon het wachten weer. Na iets meer dan een uur in de wachtkamer werd ik geroepen. Ik moest wederom urine inleveren en er werd weer bloed geprikt maar er werd ook direct een infuusnaald aangebracht, voor het geval dat. Ik kreeg meer pijnstilling en werd op een bed in de gang gelegd. Ze hadden helaas geen kamers vrij en ik moest voorlopig wachten op alle resultaten voordat ze verder konden. Rond 14.00 uur kwam er een kamer vrij en werd mij verteld dat de ontstekingswaarde hoger waren dan die ochtend en ze een echo hebben aangevraagd. Ik werd opnieuw volgepompt met pijnstillers en voelde me enorm duf, de pijn kwam hier echter nog steeds doorheen.
“Ik zie wel iets wat er anders uitziet dan normaal..”
Rond 16.00 uur was er eindelijk tijd voor de echo. Ik werd met het bed ernaartoe gereden en de echoscopiste deed haar best iets te vinden. Haar conclusie: “je blindedarm is niet heel erg vergroot maar ik zie wel iets wat anders is dan normaal en omdat je zoveel pijn hebt denk ik toch dat dat het is, ik ga een operatie voor je aanvragen.” Omdat ik bekend ben met een hartritmestoornis werd er voor de zekerheid nog een hartfilmpje gemaakt, dit had de chirurg verzocht. Gelukkig zag dit er allemaal goed uit dus ik kreeg groen licht voor de ingreep.
“Mama, waar ben jij? Ik mis jou. Kom je zo weer terug?”
En nu? De kinderen? Wat zullen ze schrikken.. mijn man is ze gaan halen, ondanks dat mijn ouders en mijn vriendinnen hulp aanboden, wilde ik het liefst dat hij ze ophaalde. 16.54 uur: inkomende video oproep van mijn jongste dochter (3,5): “mama, waar ben jij? Ik mis jou. Kom je zo weer terug?” Vervolgens allerlei vragen over de kamer waar ik lag, de slangetjes aan mijn lijf.. een vermoeid gezichtje vol vraagtekens en gemis. Ik hing op en de tranen rolde over mijn wangen. Mijn kleine meisje. 17.11 uur inkomende video oproep: “mijn” oudste (bonus) dochter (9,5): ziet mij en begint meteen te huilen. “Ik mis je, ik hou van je, ik wil dat je hier bent, wat gaan ze met je doen? Wat is er aan de hand?” Ze kon niet stoppen met huilen, ik brak meteen. Wat een verdriet kwam eruit bij haar. De onzekerheid en de onwetendheid, het was te veel voor haar. Of je nou in het ziekenhuis ligt met iets ‘kleins’ of iets ‘groots’, dat maakt voor kinderen niet uit natuurlijk. De helft van hun veilige haven was er niet en het idee voor haar dat er “iets” aan de hand was en ik niet thuis zou komen vandaag, hartverscheurend.
“Trek dit operatiekleed maar aan want er is nu tijd”
Ik werd rond 17.15 uur met ‘mijn bed’ naar de afdeling ‘acuut’ gebracht en daar werd mij verteld dat de kans groot was, dat ik vandaag nog geholpen werd omdat ik al de hele dag nuchter was, maar ze wisten niet hoe laat. Wat een onzekerheid weer, maar ze hebben meer te doen, dat begrijp ik. Mijn moeder zou naar het ziekenhuis komen, zodat er iemand bij mij was. Ineens ging het snel want om 18.20 uur kwam de verpleegkundige binnen en zei: “trek dit operatiekleed maar aan want er is nu tijd.” Mijn moeder was er nog niet eens maar het kon niet anders. Ik trok de kledij aan, deed mijn sieraden af en ging weer liggen. Op het moment dat ze het bed van de rem haalde, liep mijn moeder de kamer in. Nog even een snelle knuffel, kus en een “succes, ik wacht op je.” Ik werd naar de operatiekamer gereden, er werd uitgelegd wat ze zouden gaan doen en toen kwam het narcose mondkapje. Wat was hier koud…. “Haal maar even diep adem”, zei de arts en weg was ik.
Het enige wat ik heb gehoord was: “je blindedarm zit er nog in”
Van de rest van de avond weet ik weinig meer. Ik weet dat ik mijn ogen opendeed op de uitslaapkamer en er meteen een verpleegster naar mij toe kwam. “Mijn keel doet pijn”, zei ik, dat kwam blijkbaar van de intubatie. Ik kreeg een waterijsje aangeboden maar mijn ogen vielen constant dicht. Na ieder hapje van het ijsje viel ik weer weg, ik was zo moe. Het ijsje viel keer op keer op mijn borst omdat ik het niet vast kon houden. Er stond een arts aan mijn bed en het enige wat ik heb gehoord was: “je blindedarm zit er nog in.” Ik huilde en viel weer in slaap.
Mijn man probeerde uit te leggen wat ze hadden gevonden, maar het kwam niet aan
Rond 21.30 uur deed ik mijn ogen weer open en lag ik ineens ergens anders en stond mijn man voor mijn neus. Ik heb wel 10 keer gezegd: “ik snap het niet.” Hij probeerde uit te leggen wat ze hadden gedaan en wat er was aangetroffen maar het kwam niet aan. Ik was misselijk en daar kreeg ik iets voor, vroeg om een peperkoek maar heb hem vervolgens niet aangeraakt. Er werd antibiotica gegeven via het infuus en mijn man ging rond 22.30 uur weer weg omdat mijn moeder bij ons thuis zat. Ik wilde alleen maar slapen.
Ik lag blijkbaar op de afdeling gynaecologie, maar ik wist niet waarom
Om 01.00 uur ‘s nachts werd ik wakker en pakte ik mijn telefoon. Ik had zoveel berichten, waardoor langzaamaan wat puzzelstukjes op hun plek begonnen te vallen. Ik las iets over pus in mijn buik, in mijn eierstokken en baarmoeder, dat mijn spiraaltje er nog in zat en dat ik blijkbaar op de afdeling gynaecologie lag. Ik heb mijn man, familie en beste vriendin terug geappt. Mijn man lag nog wakker, hij wist het ook allemaal even niet en had het er moeilijk mee. Nadat we elkaar even hebben gesproken, en ik toch die peperkoek nog op had, ben ik weer in slaap gevallen.
Een ‘vaak’ voorkomend probleem bij jonge vrouwen
In de ochtend werd mij door de arts uitgelegd dat het dus inderdaad geen blindedarmontsteking bleek te zijn maar een ontsteking van de kleine bekken. Een ‘vaak’ voorkomend probleem bij jonge vrouwen. Er werd naar mijn seksleven gevraagd aangezien een SOA hier vaak de oorzaak van is. Gelukkig wist ik zeker dat dit het niet kon zijn en is dit later door middel van de kweek resultaten ook bevestigd. Mijn man kwam langs en ik kreeg iets meer rust in wat er was gebeurd, wat de oorzaak dan wel was wisten ze nog niet. Ik kreeg 4x per dag antibiotica via het infuus en pijnstilling. Veel meer dan eten en slapen deed ik nog steeds niet.
Helaas mocht ik nog niet naar huis en moest ik sowieso nog een nachtje blijven
In de middag kwam mijn man langs met de kinderen, wat fijn om ze weer te zien en vast te houden. De jongste wederom vol vragen en vrolijk zoals ze altijd is. De oudste nog steeds erg verdrietig en met een pakketje vol knutselwerkjes, knuffeltjes en snoepjes. Helaas mocht ik nog niet naar huis en moest ik sowieso nog een nachtje blijven. Voor iedereen een domper maar door hoe ik mij voelde was naar huis gaan ook echt nog niet mogelijk. Mijn man had maandag al geregeld met zijn werk dat hij die week thuis mocht blijven dus dat nam een hoop zorgen uit handen.
Na een week belde de gynaecoloog om te vertellen dat ik gewoon domme pech heb gehad
Woensdagmiddag ben ik door ze opgehaald, kreeg ik de antibiotica en pijnstillers in pil vorm mee en ben ik thuis meteen weer in bed gaan liggen. Ik was doodop maar wat was het fijn om weer thuis te zijn. Ze waren zo lief voor me, de kinderen en mijn man. Iedere dag merkte ik dat ik iets beter kon lopen en dat mijn vermoeidheid iets afnam. Na een week belde de gynaecoloog om te vertellen dat ik gewoon domme pech heb gehad. Het was een virus, net als een griepvirus en dit kan iedere vrouw overkomen. Doordat ik het nu pas laat ontdekt had, was het alleen heftiger aanwezig en heftiger om te bestrijden. Ze vertelde dat ik hier nog wel een paar weken zoet mee kan zijn qua vermoeidheid en het even kan duren voordat het echt bestreden is.
Vertrouw op jezelf en je lichaam, als iets niet goed voelt, trek dan aan de bel
Ik ben zo dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen en dat ik heb vertrouwd op mijn ‘niet pluis gevoel’ want ook al kan je de vraag “heeft u koorts?”, niet met ‘Ja’ beantwoorden, wil dit dus niet zeggen dat er niet iets mis kan zijn. We hebben als vrouwen maandelijks al zoveel gedoe in onze buik, zoveel symptomen en klachten die ergens anders bij kunnen horen of waarvan we denken ‘ach zal wel bij de cyclus horen’, maar vertrouw op jezelf en je lichaam. Als iets niet goed voelt, anders is dan je gewend bent of je twijfelt of het erbij hoort, trek gewoon aan de bel!
ALYSSA
Halverwege dacht ik even dat je misschien zwanger bleek te zijn. Gelukkig konden ze vinden wat het was. Beterschap.
Nou dat heeft mijn gedachte ook nog gepasseerd haha, dank!
Herkenbaar verhaal maar wat was het nu precies? Een virus die een ontsteking veroorzaakte? Een cyste ergens?
Ik kreeg ook pijnklachten en die herkende ik (vanuit de studieboeken) als blindedarmontsteking. Ik kwam op de spoed, zonder koorts en minimaal verhoogde ontstekingswaarden. Echo was onduidelijk dus kreeg ct scan waarop niets vreemds te zien was en ik moest naar huis. Volgende dag meer pijn maar nog steeds geen koorts maar ontstekingswaarden was enorm verhoogd. Andere arts dacht op de scan van de dag ervoor wel degelijk een ontstoken appendix te zien en kreeg dus een operatie. Ik bleek een hevig ontstoken blindendarm te hebben die op sprongen stond. Conclussie; koorts is echt geen graadmeter.
Pff jeetje pittig zeg. Zuur ook dat je dan weer naar huis wordt gestuurd. Ze gaven nu bij mij aan dat het ‘gewoon’ een ontsteking was en dat je die als vrouw ‘zomaar’ kan oplopen. Hoe? Geen idee. Ze zei letterlijk ‘sommige krijgen een longontsteking, sommige een hersenvliesontsteking en sommige dit’. Merk dat ik nu vooral lastig vindt om erop te vertrouwen dat het echt weg is straks (want dat gaan ze dus niet meer checken) en dat ik niet bij iedere buikpijn weer ga denken dat dit het is.
Ah ja dat kan natuurlijk ook.
Maar je kunt echt op je lichaam vertrouwen.
Ik snap dat je, zeker in het begin, bij elk pijntje angstig wordt maar probeer dat los te laten. Als het echt mis is voel je dat. Je weet nu hoe het voelt. En ontstekingen gaat altijd samen met veel pijn.