Jessica: “Mijn ouders zeiden: ‘Je laat je kind toch niet achter, wat egoïstisch’, maar als alleenstaande ouder heb ik het echt nodig”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben alleenstaande moeder van Luuk, een heerlijke eigenwijze dreumes van anderhalf. En ik hou van hem. Maar man, wat is het soms ook gewoon héél erg pittig. Luuk is een wervelwind en vind het prima om de dag te starten om 5:03 uur. Alsof hij een interne wekker heeft die afgaat zodra ik nét iets dieper in mijn slaap zit. En dan begint het: “Mamaaaa! MAMA!” En ik sleep mezelf uit bed, met ogen die nog dichtplakken en een rug die kraakt als een oud bankstel.
Af en toe neem ik een pauze van het moederschap
Zijn vader is niet meer in beeld. Kort samengevat: hij haakte af nog voor Luuk z’n eerste stap zette. Ik doe het dus al een tijdje alleen. Het gekke is: mensen vergeten dat je ook nog iemand bent buiten dat moederschap. En dus af en toe neem ik een pauze. Ik ga dan weg. Alleen, zonder Luuk. Niet elke maand ofzo, hoor. Maar zo’n drie, vier keer per jaar pak ik m’n koffertje in, gooi er wat jurken in die geen sporen van appelstroop of snot hebben, en vertrek ik. Een paar dagen. Naar Valencia of Lissabon. Of gewoon een B&B in Limburg. Even ademen.
“De jeugd van tegenwoordig denkt alleen aan zichzelf”
Luuk gaat dan naar Sophie, mijn beste vriendin. Die is gek op hem. En hij op haar. Ze heeft een dochtertje van twee, dus ze draaien daar toch al Dora-marathons en koken in een plastic keukentje. Hij is daar thuis. Mijn ouders? Die zijn geschokt. Echt, alsof ik een misdaad bega. “Je laat je kind toch niet zomaar achter?”, zei mijn moeder laatst terwijl ze de afwasborstel zenuwachtig door haar handen draaide. “In onze tijd kón dat gewoon niet. Je was moeder en dat was je leven. Punt.” Mijn vader bromde iets als: “De jeugd van tegenwoordig denkt alleen aan zichzelf.”
Ik denk juist dat ik hierdoor een betere moeder ben
Ik zweeg. Niet omdat ik geen weerwoord had, maar omdat het zinloos is. Zij hadden elkaar. Mijn moeder had iemand die ’s avonds thuiskwam en de peuter van d’r overnam. Ze had momenten waarop ze de zorg kon delen en dat heb ik niet. Weet je wat het is? Ik wil later niet terugkijken op deze periode als een grote waas van vermoeidheid en ben van mening dat ik juist een betere moeder ben voor Luuk omdat ik ook tijd voor mezelf neem. Want wat leert Luuk van een moeder die zichzelf vergeet? Die zichzelf opoffert tot er niets meer overblijft behalve een lege blik en een overvol hoofd? Ik ga liever weg voor drie dagen en kom terug als een moeder die weer kan lachen, dan dat ik blijf en langzaam instort.
De eerste keer voelde ik me de slechtste moeder ooit
De eerste keer dat ik het deed — Luuk was net één — huilde ik op het vliegveld. Ik voelde me de slechtste moeder ooit. Had ik überhaupt wel recht op vrije tijd? Wie was ik om te denken dat ík, als alleenstaande moeder, zomaar een weekend mocht gaan zitten niksen in de zon met een boek? Maar toen ik daar zat, op dat terras in Barcelona, met een glas cava en m’n haar los (doei mombun) en voelde ik iets wat ik lang niet had gevoeld: rust. Vrijheid. Ik miste Luuk enorm, maar had dit zo erg nodig.
Nu doe ik het zonder schuldgevoel
Inmiddels ben ik drie tripjes verder. En ik voel me er goed bij. Sterker nog: het is mijn redding. Die momenten waarop niemand aan me trekt, niemand mijn naam roept, niemand een banaan wil die ‘niet meer geel genoeg is’. Dan slaap ik uit. Lees ik een boek in één ruk uit. Ga ik uren dwalen door onbekende straatjes, gewoon om te verdwalen. En als ik terugkom, pak ik hem stevig vast en geniet ik nog meer van onze tijd met zijn tweetjes.
“Maar wat nou als hij zich later in de steek gelaten voelt?”
Dat zei mijn moeder pas nog. Serieus. Ik stond net m’n weekendtas in te pakken. Ik haalde m’n schouders op. “Dan leg ik het hem uit. Dan vertel ik hem dat ik daardoor een betere moeder was. Dat ik van hem hield én van mezelf.” Want laten we eerlijk zijn: wat is dat toch, dat moeders zichzelf altijd op de laatste plek moeten zetten? Waarom is ‘goed moederschap’ gelijk aan ‘jezelf vergeten’? Wat een achterhaalde gedachte. Ik wil juist dat Luuk opgroeit met het idee dat zorgen voor jezelf óók belangrijk is. Dat liefde voor een kind niet betekent dat je jezelf moet opofferen.
Ik ben een moeder die kiest voor ademruimte, zodat ik juist meer energie voor Luuk heb
Gelukkig heb ik Sophie. Die lacht als ik haar app: “Ik moet weer even weg.” Ze zegt dan altijd: “Kom maar door met dat kleine monstertje. We maken er weer een feestje van.” En dat doen ze. Ik krijg filmpjes van Luuk die met haar dochter in een ballenbak duikt. Of met z’n gezicht vol yoghurt. Hij straalt. Geen spoortje verdriet. Ik weet dat dit verhaal bij sommige mensen in het verkeerde keelgat schiet. Dat ik gezien word als egoïstisch. Als losbandig. Als een moeder die ‘haar kind zomaar achterlaat’. Maar ik zie het anders. Ik ben een moeder die kiest voor ademruimte, zodat ik de rest van de tijd vol liefde, energie en aandacht voor hem kan zijn.
JESSICA