Natasja: “Mijn zoon Sol (8) zakte ineens door het ijs, en hij was alleen” 

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Het is een ijskoude dag en wij zijn een paar dagen met ons gezin in Friesland

We hebben de kids bereid gevonden om ons te vergezellen op een wandeling. Wandelen wordt door tieners niet als de leukste activiteit bestempeld (understatement), dus je begrijpt dat het wel wat voeten in de aarde heeft gehad.

Helemaal ingepakt lopen we op een verlaten fietspad tussen de weilanden en er ligt een laagje ijs op de sloten om ons heen. We kletsen wat over van alles en nog wat als Sol ineens zegt: “Weet je nog die keer dat ik door het ijs was gezakt?”

Ik moet even graven, maar dan weet ik het weer

Dat was inderdaad tijdens die eerste hele koude winter van de pandemie. Toen was hij een jaar of acht. “Ja, dat weet ik nog” zeg ik. Hoe was dat ook alweer gebeurd?

Hij begint uitgebreid te vertellen hoe we met de hele straat op het water achter ons huis aan het schaatsen waren

En dat hij op een gegeven moment een stukje weg schaatste en de hoek omging en verderop bij de brug door het ijs zakte. Er waren hier geen mensen aan het schaatsen en hij was helemaal alleen. En hoe vreselijk hij schrok toen hij in het water belandde en steeds meer in paniek raakte omdat het ijs elke keer afbrak toen hij probeerde erop te klimmen. En hoe het water zijn dikke schaatskleding steeds zwaarder en zwaarder maakte en dat zijn benen die steeds kouder en kouder en kouder werden. En dat hij bang was dat niemand hem zou vinden en dat hij zou verdrinken. En dat hij nog regelmatig ‘s nachts wakker schrikt omdat hij hierover droomt.

“Wat zeg je nou?!”

Ik stop en mijn hart wordt koud. Ik kijk hem aan en ik zie dat hij het meent. Zijn blik is zo breekbaar. “Echt waar lieverd? Wat vervelend voor je. Ik heb me nooit beseft dat je daar nu nog regelmatig van wakker schrikt. Maar wat goed dat je me dit vertelt.”

We praten verder over deze gebeurtenis

Sol vertelt dat hij aan de ene kant zo opgelucht was toen er op een gegeven moment een buurjongen de hoek om kwam schaatsen en die hem probeerde te helpen. En hoe bang hij tegelijkertijd was dat die buurjongen ook door het ijs zou zakken en dat ze met zijn tweeën zouden verdrinken. Na verschillende pogingen lukte het de buurjongen uiteindelijk om Sol een beetje op het ijs te trekken, en daarna kon hij er eindelijk uitklimmen. Op de automatische piloot schaatste hij weer terug de hoek om, waar er anderen op het ijs te vinden waren, druipend van het water. Hij vertelt dat een buurvrouw hem zag, aansprak en direct naar huis stuurde.

Ik graaf terug in mijn eigen herinneringen

Ik heb dat beeld nog wel in mijn hoofd dat hij aan kwam schaatsen al druipend van het water. Maar ik kan me niet meer goed herinneren waar ik was toen ik hem zag. Sol vertelt dat ik op het ijs was achter ons huis en dat is helemaal aan de andere kant van waar hij in het water raakte. Verder weet ik ook nog dat ik hem snel uit de koude kleren heb geholpen en heb laten douchen, maar daar houden mijn herinneringen een beetje op. We hebben het er vast wel over gehad die dag, maar ik weet het gewoon niet meer en daarna is het eigenlijk nooit meer ter sprake gekomen. En dat doet nu pijn.

Maar wat ben ik blij dat hij dit nu met mij deelt

We praten over dat een gedeelde smart een halve smart is, dat gedeelde smart de last van binnen lichter maakt en dat je moeilijke dingen nooit alleen hoeft te dragen, maar altijd met iemand mag delen. En hoe fijn ik het vind dat hij dit met mij wilde delen.

Mijn lieve, wijze en serieuze Sol, die het leven soms best moeilijk vindt. Kom maar op met jouw lasten, ik help je met dragen.

X Natasja