Leonie: “Wat een schatje!”, zei een oude dame tegen mijn baby, wat ze daarna deed vergeet ik nooit meer.. hoe kun je dit doen?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Sinds Kiara geboren is, voel ik me net een soort attractiepark. Of nou ja, Kiara dan. Mensen zien haar en moeten even kijken. Soms zelfs even aanraken. En heel soms – zoals laatst – een kus geven. Ja, écht. Op haar voorhoofd. Door een wildvreemde. In de supermarkt.
Waarom denken mensen dat ze een baby zomaar mogen aanraken?
Kiara is nu drie maanden. En ik ben stapelgek op haar. Ze is mijn alles. Ik snap heus wel dat mensen haar aandoenlijk vinden. Doet ze ook expres, hoor. Lachje hier, kreetje daar, mensen zijn binnen twee seconden verkocht. Maar wat ik niet snap? Waarom iedereen denkt dat ze dan automatisch ook recht hebben op haar. Alsof je bij een schattige baby standaard het recht krijgt om over haar bol te aaien, haar handjes vast te pakken of je hoofd in de kinderwagen te steken alsof het een snoepautomaat is. En blijkbaar – tot mijn grote verbazing – dus ook om haar zomaar te kussen.
“Ach, wat een moppie!”
De eerste paar keer vond ik het best wel lief, hoor. In de rij bij de bakker. “Ach, wat een moppie!” Een mevrouw van een jaar of zeventig keek vertederd in de kinderwagen. Ik lachte wat ongemakkelijk. “Dank u!” zei ik. En toen ze haar hoofd wat dichterbij bracht, voelde ik al een soort kramp in mijn maag. Maar gelukkig bleef het bij kijken. Later bij de drogist kwam er een man van ik gok begin zestig, die met zijn vingers tegen Kiara’s handjes begon te tikken. “Even hoi zeggen, hè!” En voor ik het wist greep ze zijn vinger vast. “Oh kijk nou, ze wil me niet meer loslaten!” lachte hij. Ik lachte niet terug. Ik greep haar handje los en mompelde iets over ‘we zijn net ziek geweest’. Wat ik oprecht niet eens verzon. Maar het voelde ook gewoon heel raar.
Ze duwde haar hoofd letterlijk in de wagen en gaf Kiara een kus
Ik moest alleen maar even melk, brood en luiers halen. Ik had Kiara in de wagen liggen, ze sliep net, dus ik liep extra zachtjes. Tot ik bij de fruitafdeling was. Daar stond een oudere dame met een netje sinaasappels. Ze draaide zich om, keek naar de wagen en riep: “Wat een schátje!” Dat riep iedereen. Dus mijn alarmsysteem stond nog op stil. Ik glimlachte vriendelijk. En toen – het ging echt razendsnel – boog ze zich voorover, duwde haar hoofd letterlijk ín de wagen en gaf Kiara een kus. Gewoon. Op haar voorhoofd. Mijn hart stond stil. “Eh… haar liever niet aanraken…” stamelde ik, half verstijfd. De vrouw keek op. “Oh, sorry hoor! Maar wat een lieverd, zeg!” En ze liep weer verder. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof ze niet zojuist een volslagen onbekende baby op haar hoofd had gekust.
Ik stond daar gewoon met open mond
Ik weet niet wat me overkwam. Was dit nou echt gebeurd? Waren het mijn hormonen? Mijn beschermingsdrang? Overdrijf ik nou als ik dit echt niet oké vind? Thuis bleef het door mijn hoofd malen. Stel nou dat die mevrouw een koortslip had gehad? Of iets besmettelijks? Of gewoon… weet ik veel, zeepresten op haar lippen van een agressieve handzeep? Alles is ranzig als het op mijn baby zit. En ik weet: ik klink hysterisch. Maar ik voel me gewoon zó verantwoordelijk. Zó bezorgd. Zelfs ons kraambezoek doet dat niet zomaar. Waarom denken vreemden dan dat dat allemaal ineens niet meer geldt?
Niet alleen een kind, maar ook een nieuwe versie van jezelf
Mijn kraamzorg zei ooit: “Je krijgt er een kind bij, maar ook een nieuwe versie van jezelf.” Nou, die nieuwe versie van mij moet duidelijk nog wat assertiviteit downloaden. Sinds die dag ben ik anders gaan lopen. Niet letterlijk, maar wel qua houding. Ik maak oogcontact met mensen als ze boven de wagen hangen. Laatst, in de lift van de parkeergarage, stond er een vrouw. Ze keek in de wagen, glimlachte en zei: “Oh, ze slaapt.” Ik knikte vriendelijk. “Mag ik even kijken?” vroeg ze. “Ze slaapt liever zonder publiek,” zei ik met een knipoog. Ze moest lachen. En dat was dat.
Ik zeg er iets van, ook al voelt het ongemakkelijk
Nu ben ik de moeder die wél iets zegt. Die haar kind beschermt, niet alleen tegen ziektes, maar ook tegen ongevraagde aanrakingen, tegen onzichtbare grenzen die steeds overschreden worden. Dus ja. Ik zeg er wat van. Ook al voelt het ongemakkelijk. Ook al ben ik bang dat mensen me een zeikmoeder vinden. Want als ik één ding heb geleerd in die zes maanden moederschap: Niemand beschermt haar zoals ik dat doe.
LEONIE