Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben moeder van twee heerlijke dochters: Juna van vijf en Flora van drie. En ik ben een ramp als het op eten aankomt. Echt, ik schaam me kapot als ik dit zeg, maar ik ben gewoon een moeilijke eter. Altijd al geweest.
“Je moet gewoon proeven,” zeiden ze, maar ik kon het niet
Als kind lustte ik niks. Geen groenten, geen vlees dat er maar één beetje anders uitzag, geen sausjes, geen onbekende smaken. Mijn ouders probeerden het heus wel hoor, een hapje van dit, een hapje van dat. “Je moet gewoon proeven,” zeiden ze. Maar ik kon het niet. Mijn hele lijf schreeuwde nee. Alles wat onbekend was, voelde alsof ik iets vies of gevaarlijks moest eten. En dat is nooit echt veranderd.
Het is iets waar ik me echt voor schaam, want kom op, ik ben volwassen
Nu ik volwassen ben, ben ik er vooral heel handig in geworden om het te verbloemen. Ik zoek van tevoren menukaarten op als we uit eten gaan. Als we bij anderen eten, vraag ik subtiel of ik iets kan meenemen. Een verassingsmenu? Vergeet het maar. Bij iemand aanschuiven zonder te weten wat er op tafel komt? Pure paniek. Het is iets waar ik me echt voor schaam. Want kom op, ik ben volwassen. Je hoort gewoon normaal te kunnen eten, toch?
“Waarom eet jij dat niet, mama?”
En nu heb ik dus kinderen. Kinderen die ik zó graag alles wil leren eten. Ik wil niet dat ze straks net als ik zijn. Vastzitten in die rare angst, altijd moeilijk doen, altijd anders zijn. Alleen ja, het is nogal lastig om je kinderen te leren proeven als je zelf met een bord droge pasta zit omdat je de saus niet durft aan te raken. “Waarom eet jij dat niet, mama?” vraagt Juna met grote ogen. En dan zeg ik iets als: “Mama heeft niet zo’n honger.” Of: “Mama heeft vandaag al wat anders gegeten.” Lie-gen. En ik háát het.
Ik dacht: kom op, Ilse, je moet dit doen, maar alles stribbelde tegen
Mijn vriendinnen snappen er niks van. “Ilse, jij moet toch juist het goede voorbeeld geven,” zeggen ze. “Je moet laten zien dat je ook dingen probeert.” En ja, ik weet het. Ze hebben gelijk. Maar ik kan het niet. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Een paar maanden geleden nog. We waren bij vrienden die superlekker kookten. Alles vers, allemaal bijzondere smaken. Ze hadden een salade gemaakt met van die dunne plakjes biet en geitenkaas. Ik zag dat bord en ik voelde het al: paniek. Maar ik dacht: kom op, Ilse, je moet dit doen. Voor je kinderen. Voor jezelf. Ik nam een hap. En ik kreeg het gewoon niet weg. Alles in mij stribbelde tegen. De smaak, de structuur, het idee alleen al. Ik probeerde nog een tweede hap te nemen, maar ik voelde tranen in mijn ogen prikken. Geen tranen van ontroering, nee, pure stress. Ik heb uiteindelijk in de keuken tegen het aanrecht geleund en droog brood zitten eten, terwijl ik mezelf voorhield dat ik dapper was omdat ik het überhaupt geprobeerd had.
We maken er een spelletje van
Maar voor mijn kinderen wil ik beter. Dus hebben we thuis een soort systeem bedacht. We maken er een spelletje van. Proeven is leuk. Proeven is stoer. Iedereen mag proeven, iedereen krijgt een sticker als hij of zij iets nieuws probeert. Juna en Flora vinden het geweldig. Ze zijn nog jong genoeg om het als een avontuur te zien. En ik? Ik proef mee. Binnen mijn grenzen. Komkommer? Oké. Worteltjes? Gaat net. Iets nieuws, maar veiligs, zoals mango? Prima. Maar als mijn man een curry op tafel zet waar je van gaat zweten door alleen al naar te kijken, dan zeg ik vriendelijk nee.
Misschien is dit juist wat ik mijn kinderen leer: dat je niet perfect hoeft te zijn
“Mama vindt sommige dingen nog een beetje spannend,” zeg ik dan. En ik zie dat mijn dochters dat snappen. Dat het oké is om iets spannend te vinden, maar dat je het wel kan proberen als je er klaar voor bent. Soms voel ik me zo’n ontzettende faker. Zeker als ik andere moeders zie die zelf een bord vol sushi naar binnen werken terwijl hun kinderen vrolijk mee-eten. En soms denk ik: misschien is dit juist wat ik mijn kinderen leer. Dat je niet perfect hoeft te zijn. Dat je angsten mag hebben, maar dat je wel kleine stapjes kunt zetten.
Mijn eerste neiging was om te weigeren, maar Flora keek me zo verwachtingsvol aan
Laatst gebeurde er iets wat me zo raakte. We zaten aan tafel en Flora wees naar mijn bord. “Mama,” zei ze met haar liefste stemmetje. “Ga jij ook proeven?” Het was een mini-stukje gegrilde paprika. Een ieniemienie stukje. Mijn eerste neiging was om te weigeren. Smoesjes, vluchten. Maar Flora keek me zo verwachtingsvol aan. Niet dwingend, gewoon open. Alsof ze zei: samen zijn we dapper. Dus ik pakte het stukje paprika. Stak het in mijn mond. Kauwde. Slikte. En ja, ik vond het vreselijk.
Ik voelde me opeens de stoerste moeder op aarde
Maar Flora begon te glunderen alsof ik net een medaille had gewonnen. “Goed zo, mama!” juichte ze. En ik voelde me opeens de stoerste moeder op aarde. Daarna wilde Juna ook dat ik van haar avocadohapje proefde, maar hé, één overwinning per avond, graag. Het blijft moeilijk. Eten blijft een soort mijnenveld voor me. Maar ik probeer het anders te zien. Niet als falen, maar als elke keer een kans. En ja, mijn vriendinnen mogen het hypocriet vinden. Ze mogen vinden dat ik zelf het goede voorbeeld moet geven. Maar weet je? Ze hebben geen idee hoe zwaar het soms is. Dit is mijn worsteling. Mijn gevecht. En ik vecht niet alleen voor mezelf, maar vooral voor Juna en Flora. Omdat ik wil dat zij straks in een restaurant vol vertrouwen kunnen zeggen: “Ja hoor, ik lust dat wel!”
ILSE
Heb je al eens overwogen om dit met een professional te bespreken en serieus aan te pakken? Het klinkt niet echt gezond als je als volwassene zo’n moeilijke eter bent. Natuurlijk proberen volwassenen ook nog zo nu en dan nieuwe dingen, maar je voorbeelden zijn allemaal dingen die normaliter toch al lang bekend mogen zijn.
Het is juist super dapper dat je het wel probeert en dat je, op jou manier, met je kinderen het avontuur van proeven aangaat. Je laat zien dat het voor jou heel spannend is, maar dat je het toch probeert. Misschien lijkt het voor een ander een ministapje, maar voor jou is het een megastap. Wat een goed voorbeeld voor je kinderen, echt petje af!
klinkt enorm als arfid!!
het is een soort eetstoornis. en je kunt er echt heel weinig aan doen!
Inderdaad dacht ik ook aan. Je doet het nu zeker goed met proeven. Kinderen mogen best weten dat ouders ook hun struggles hebben. Maar denk wel dat je hier hulp bij nodig hebt.
Ik snap het helemaal , ik ben ook zon slechte eter, en proef ook niets apart, gevolg de eerste is ook een slechte selectieve eter geworden , en de tweede , die lijkt op mijn man die probeert alles en lust ook bijna alles.
Het wordt niet beter bij mij, terwijl mijn zoon op school kippepoten heeft geprobeerd .
Succes, en ik kookte vroeger gewoon dubbel , een portie voor mijn man en dochter en een portie voor mijn zoon en mij
ik ben zeer benieuwd wat je dan wel eet.
En is er ooit onderzocht waar het vandaan komt? Ik heb pas iets gelezen over Arfid, heeft het daar iets mee te maken?
Zoek eens op wat ARFID inhoudt. Het is een eetstoornis, niet vanwege je zelfbeeld, maar de angst voor onbekende smaken of structuren. Letterlijke weerzin, paniek, etc. En er lijden meer mensen aan dan je zou verwachten. Jonge kinderen maar zeker ook volwassenen!
Je dochters hebben gelijk, het is heel dapper dat je hapjes probeert. Geef jezelf die credits!