Bianca: “Mijn zoontje zei: “Mama, gaan wij ook naar Spanje?” Mijn moederhart breekt, maar ik kan dit niet betalen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

“Joël, kom, we moeten door, schiet op!” roep ik terwijl ik de zware boodschappentas aan mijn ene arm draag en met mijn andere hand Joëls hand probeer vast te houden. Hij loopt te dromen. Zoals altijd. Bij de kassa had hij net nog een opblaaszwembadje aangewezen. “Mama, die is maar vijftien euro. Dat is niet veel, toch?” vroeg hij met zijn grote bruine ogen. Nee, niet veel. Voor een ander. Voor mij betekent vijftien euro: drie dagen eten minder luxe. Geen extra yoghurtjes of die keer een stokbroodje als verrassing. Dus ik schudde m’n hoofd. “Nee, Joël. We hebben al een zwembadje.” Hij knikte wel, maar ik zag z’n schouders een beetje zakken.

“Nee liefje, wij gaan gewoon lekker thuis vakantie vieren”

We lopen langs het speeltuintje op het plein en ik hoor het alweer. “Ik ga naar Spanje!” roept Finn. “Nou én, ik ga naar Frankrijk!” gilt Maud eroverheen. Joël kijkt me aan. “Mama, gaan wij ook naar Spanje?”, “Nee liefje, wij gaan gewoon lekker thuis vakantie vieren”, zeg ik met pijn in mijn buik. Mijn moederhart breekt. Waarom kunnen wij ook niet gewoon samen op reis?

Alles kost tegenwoordig geld, zelfs de kinderboerderij in de buurt

Thuis zet ik Joël op de bank met een boterham en spring ik op m’n telefoon. Ik tik: ‘gratis uitstapjes zomer’. Want dat vakantiegevoel, dat gun ik hem zo. Maar alles kost geld. Buskaartjes. Entree. IJsjes. Zelfs de kinderboerderij in de buurt vraagt nu twee euro per kind. Ons huisje heeft een klein tuintje. Een groene plastic tafel, een paar stoelen van de kringloop en een zandbak die ik laatst via de weggeefhoek kon ophalen.

Hij maakt er iets groots van, terwijl het zo klein is

Ik pomp het oude zwembadje op. Joël staat te springen als ik het water erin laat lopen. “YES, vakantie!” gilt hij, en mijn hart breekt en wordt warm tegelijk. Hij weet niet beter. Hij maakt er iets groots van, terwijl het zo klein is. Ik leg handdoeken neer. Maak een kan limonade. Knutsel van karton een “ijsjeskraam” en laat hem zelf ijsjes ‘verkopen’ met lege bekertjes. We lachen en rennen. En we eten zelfgemaakte waterijsjes van ranja.

“Misschien als ik m’n spaarpot leegmaak?” zegt hij dan

Maar dan. Dan komen die momenten. Als we in de speeltuin zijn en de andere moeders praten over hun vliegreizen. Over koffers pakken, paspoorten, zonnebrandfactor 50. Joël kijkt op. Vraagt: “Mama, waarom gaan wij niet met een vliegtuig?” Ik slik. Ik draai er niet omheen. “Vliegtuigen zijn heel duur, liefje. We kunnen dat nu niet betalen.” Hij denkt even na. “Misschien als ik m’n spaarpot leegmaak?” zegt hij dan, terwijl hij glundert alsof hij de oplossing van de wereld heeft gevonden.  Ik aai over zijn warrige koppie. “Je bent de allerliefste jongen van de wereld.” Hij snapt het niet helemaal. Hoeft ook niet.

We maken samen pizza’s en doen net alsof we in Italië op vakantie zijn

Op een vrijdagmiddag is het ineens heel stil op het plein. Geen roepende kinderen. Geen gesuis van fietsen en steppen. Ik kijk om me heen. Allemaal weg. Spanje. Frankrijk. Italië. Zelfs de camping op de Veluwe is voor ons te duur. Joël pakt zijn step. Stept wat doelloos over de tegels. Ik zet muziek aan in de tuin. Probeer de sfeer erin te krijgen. We maken samen pizza’s en doen net alsof we in Italië op vakantie zijn. “Net echt hè, mama?” Ik lach. “Net echt.” In de avond, als Joël eindelijk slaapt – uitgeput van ons eigen ‘campingfeest’ – zit ik in de tuin. Kijkend naar de sterren. En ik huil. Van vermoeidheid. Van frustratie. Van het gevoel tekort te schieten.

Misschien moet ik mijn trots soms even inslikken voor Joël

Twee weken later rinkelt mijn telefoon. Het is Suze, een moeder uit Joëls klas. Niet iemand die ik vaak spreek. “Hé Bianca, ik dacht… wij gaan woensdag naar het strand. We hebben nog plek in de auto. Gaan jullie mee?” Ik slik. Ik weet dat ze het goed bedoelt. Maar ik voel ook meteen die gêne. Want ik kan geen parkeerkosten betalen of een patatje op het strand. Toch hoor ik mezelf zeggen: “Wat leuk! Ja, graag!” Misschien moet ik mijn trots soms even inslikken voor Joël.

Veel meer heeft een kind niet nodig

Op woensdag sta ik met een broodtrommel vol goedkope krentenbollen, een handdoek en Joël in z’n zwembroek bij Suze’s auto. Joël stuitert van enthousiasme. Op het strand rent hij meteen het water in. Hij straalt. Zwemmen en spelen alsof hij in een ander land is. Ik zit op het gras. Kijk naar hem. Naar dat geluk in zijn gezicht. Naar hoe weinig hij eigenlijk nodig heeft. En ik denk: dit. Dít is vakantie. Niet die verre reizen. Niet die hotels. Maar dit pure geluk. Veel meer heeft een kind niet nodig.

Zelfs een goedkoop huisje in Zeeland is al boven ons budget

Toch steekt het weer als we thuis zijn. In de avond, als Joël in bed ligt, hoor ik hem zachtjes praten tegen zijn knuffel. “Ik ga later naar Spanje. Echt wel.” Ik bijt op mijn lip. Ik gun hem de wereld. Maar ik kan hem nu net een achtertuinvakantie geven. In mijn pauzes op werk scroll ik op mijn telefoon. Op zoek naar dé budgetvakantie. Zelfs een goedkoop huisje in Zeeland is al boven ons budget. Maar ik droom mee. Ooit pakken wij ook dat vliegtuig of de auto voor een mooie reis.

De kracht van kleine dingen

In de weken die volgen maken we er samen een feestje van. We bouwen hutten van lakens. Maken flessenpost. Schilderen de stoep vol tropische eilanden. Ik zie hem spelen. En ik weet: vakantie is niet waar je bent. Vakantie is wie je bij je hebt.

BIANCA