Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Als ik eerlijk ben, had ik nooit gedacht dat het zover zou komen. Dat ik weer op een punt zou staan waarop ik ruimte voelde voor mezelf. Voor iets of iemand nieuws. De afgelopen anderhalf jaar draaide alles om overleven, om Cleo, en om proberen te wennen aan hoe ons leven er nu uitziet. Een leven in twee huizen. Gescheiden.
Hij was degene die het uitsprak: “Ik wil scheiden”
Mijn ex en ik waren al een tijd uit elkaar gegroeid. We voelden het allebei, maar hij was degene die het uiteindelijk uitsprak. “Ik wil scheiden,” zei hij. Ik weet nog dat ik daar zat, aan onze keukentafel, terwijl Cleo boven aan het tekenen was. En hoe ik knikte en zei: “Als dat is wat je wilt, wie ben ik dan om wat anders te vinden…” Maar goed voelde het helemaal niet. Ik voelde me leeg, mislukt. Maar ik wilde geen strijd. Niet voor mij, niet voor hem, en al helemaal niet voor Cleo.
We deden het voor Cleo
De eerste maanden waren een waas. Verhuizen, alles regelen, afspraken maken over co-ouderschap. We bleven beleefd, soms zelfs vriendelijk. We wilden het goed doen voor Cleo. Maar hoe goed je het ook probeert te regelen, een scheiding is een nachtmerrie in het leven van een kind.
Op Cleo had de scheiding een enorme impact
Cleo trok zich terug. Ze werd stil. De eerste keer dat ze haar tas moest pakken om naar haar vader te gaan, huilde ze zich in slaap. De tweede keer ook. Inmiddels is het routine geworden, maar het went nooit helemaal. Soms zegt ze niks. Soms zegt ze: “Ik wou dat jullie nog samen waren. Dat is mijn wens.” Ze loopt sinds een paar maanden bij de kindercoach van school. Het helpt haar. Ze kan daar praten over dingen waar ze bij mij misschien geen woorden voor heeft. En toch merk ik aan alles dat het haar nog steeds bezighoudt. Dat haar veilige wereldje barsten heeft gekregen.
Ik voel weer ruimte
In die anderhalf jaar heb ik alles gegeven om Cleo zo goed mogelijk door deze verandering heen te helpen. En nu, heel voorzichtig, voel ik dat er ook weer iets in míj begint te bewegen. Ik heb mijn eigen huisje, een ritme, een paar vaste vrije avonden in de week. Er is weer ruimte. Voor mezelf. Voor vrienden. En misschien zelfs… voor iemand nieuws.
Hoe zou Cleo reageren?
Het begon onschuldig. Een leuke man op een borrel bij een vriendin. Een glimlach, een praatje, een appje. Ik schrok van het gevoel dat het me gaf. Vlinders, hoe cliché ook. Het maakte me blij én onzeker tegelijk. Want hoe zou Cleo daarop reageren? Ik vertelde haar niks, want er was nog niks. Maar kinderen voelen meer dan je denkt of zou het toeval zijn? Op een avond, terwijl we samen op de bank lagen en ik iets te lang naar mijn telefoon keek, zei ze ineens: “Mama, ik wil niet dat jij verliefd wordt op een nieuwe man.”
“Ik wil jou niet delen”
Ik slikte. “Waarom niet, liefje?” vroeg ik zacht.
Ze haalde haar schouders op. “Dan moet ik jou weer delen. En misschien word jij dan weer verdrietig. Of ga je hem liever vinden dan papa. Of mij.”
Haar woorden raakten me. Het is zo veel groter dan alleen een kind dat haar moeder niet wil ‘delen’. Het is angst. Angst voor verandering. Voor verlies. Voor het opnieuw moeten aanpassen aan iets waar ze niet voor heeft gekozen.
Mijn hart in tweestrijd
Sindsdien speelt die zin door mijn hoofd. Elke keer als iemand vraagt of ik “al weer een beetje aan daten toe ben”. Want ja, dat ben ik eigenlijk wel. Maar ik ben ook moeder. En dat gaat vóór alles. Toch? Ik wil haar ook laten zien dat liefde niet opraakt en dat je opnieuw liefde kan vinden. Dat het niet is zoals speelgoed dat je moet verdelen. Dat ik altijd haar moeder zal zijn, met of zonder nieuwe liefde. Dat ze niet bang hoeft te zijn dat iemand haar plek inneemt. Maar wat is een goed moment? Of komt dat goede moment wellicht wel nooit en zal ze er ooit gewoon aan moeten wennen?
DESI
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
claimgedrag is niet goed. wanneer je hier niets aan doet, kun je straks niets meer en is jouw leven je dochtertje en jij. Jij gaat daar niet gelukkig van worden. Je dochter moet leren dat de relatie met je ex over is en ook nooit meer goed komt, althans niet met samenwonen enz. ze moet ook leren dat jij best van 2 mensen kunt houden en dat delen er ook bij hoort.
Zal ze niet vanzelf merken dat een nieuwe man jou gelukkiger kan maken en ervaren dat zij niets tekort komt als jij met iemand een relatie aangaat? Uiteraard afhankelijk van haar leeftijd.