Ashley: “Voordat ik het weet vraagt de gynaecoloog: wil je zien hoe ze geboren wordt? echt een magisch moment”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Lees eerst de vorige blogs van Ashley
Dé dag breekt aan. Vandaag gaan we ons kleine meisje ontmoeten. Onze andere kleine grote peuter van 3 logeert fijn bij opa en oma en we spreken af dat we een seintje geven als ze langs mogen komen. Als we aankomen in het ziekenhuis worden we meegenomen naar onze kamer. Ik mag een operatie schort aantrekken en een buideltop. We pakken onze spullen uit en leggen de eerst kleertjes klaar.
Nu beginnen de zenuwen toch wel een beetje te komen
Even later worden we gehaald. Mijn man mag zich omkleden en bij mij treffen ze de voorbereiding door o.a. het prikken van een infuus. Dan krijgen we het seintje dat we richting de O.K mogen. Nu beginnen de zenuwen toch wel een beetje te komen. Het hele operatieteam staat klaar. Mijn telefoon wordt overgenomen zodat er foto’s gemaakt kunnen worden en de laatste vragen worden aan mij gesteld. Ik geef zelf aan de ruggenprik wel spannend te vinden, dus daar houden ze rekening mee. Mijn man mag bij het voeteneind komen zitten en ik mag vooroverbuigen en probeer vooral aan andere dingen te denken. Al vrij stel ik de vraag hoe het ervoor staat en hoor ik terug dat ze al klaar zijn. Wat een opluchting!
Al snel voel ik me wat duizelig en niet oké
Ik mag gaan liggen en de anesthesist legt uit wat er gaat gebeuren. Ook geeft ze aan dat als ik me niet lekker voel, ik dat vooral aan moet geven. Al snel voel ik me wat duizelig en niet oké en geef dit gelijk aan. Dit ziet ze ook snel terug op de monitor en terwijl ik me focus op mijn ademhaling, geeft ze me wat extra medicatie. Helaas gebeurt dit vrij snel nog een paar keer achter elkaar. Hierdoor merk ik dat ik zo op mijn eigen ademhaling let, waardoor ik totaal geen idee heb wat er om me heen gebeurt. Gelukkig kan ik toch nog een ademhaling techniek toepassen van de zwangerschapsyoga waardoor ik me goed kan focussen.
Voordat ik het weet wordt er gevraagd of ik wil zien hoe ze geboren wordt
Je voelt intussen je lichaam op en neer gaan, maar je voelt niet wat ze doen. Heel gek en vreemd. Na een tijdje krijgen ze de bloeddruk stabiel en voordat ik het weet wordt er gevraagd of ik wil zien hoe ze geboren wordt. Het laken ter hoogte van mijn ribben gaat naar beneden en ik hoor de gynaecoloog tegen de assistent zeggen dat er nog harder geduwd moet worden. Voor de beelddenkers; ze lag in een voetligging met haar hoofdje echt helemaal bovenin rechts bij mijn ribben. Haar voetjes hadden ze dus al, nu de rest nog. Onze eerste dochter lag in een onvolkomen stuitligging en haar billetjes kwamen dus als eerste uit mijn buik. Beide stuit, beide weer heel anders.
Als een soort van ‘Lion King’ momentje werd ze gepresenteerd
Daar was ze dan! Als een soort van ‘Lion King’ momentje werd ze gepresenteerd achter het plastic doek en daarna werd ze onder mijn borst neergelegd. Terwijl wij emotioneel elkaar feliciteren, hoor ik iemand aftellen van 3 minuten, naar 2 minuten, naar 1 minuut. Later bleek dat dat de tijd was die ze had om bij te kleuren. Misschien maar goed dat ik dat op dat moment niet door had. Ik hoorde haar gelukkig al vlug huilen en dat stelde me gerust. De kleine meid werd naar de tafel gebracht waar ze werd nagekeken. Mijn man mocht hierbij komen staan, terwijl ze mij verder dicht maakten. Als ik naar links keek kon ik ze bezig zien met ons kleine meisje en intussen werd ik continu bij gepraat door een medewerker die naast mij zat.
Doordat iedereen verder heel rustig blijft, vertrouw ik erop dat het goed komt
Ik merkte wel op dat het allemaal wat langer duurde dan toen met onze eerste dochter. De medewerker verteld dat ze wat last lijkt te hebben van slijm in haar neus en keel en dat haar saturatie net wat te laag blijft en dat er een extra kinderarts mee komt kijken/helpen. Doordat iedereen verder heel rustig blijft, vertrouw ik erop dat het goed komt. En dan is het eindelijk zo ver. Ze mag bij mij komen liggen in de buideltop. Wat een magisch gevoel blijft dat en ook zo onwerkelijk. Ons tweede wondertje.
Dit kan bijna geen toeval zijn
Ik vraag nog hoe laat ze eigenlijk geboren is en een assistent vertelt dat hij daar nog een foto van gemaakt heeft. Om 10.10 is ze geboren, waarop ik meteen reageer dat onze andere dochter om 10.11 was geboren. Toen begon hij te lachen, aangezien dat niet veel scheelde. Het was namelijk 10:10:53. En als ik het dan toch over getallen heb. Onze eerste dochter is van 3-1 en deze dame van 31-1.
Tegen dit moment zag ik nog het allermeeste op
Als ze klaar zijn met alles mogen we naar de verkoeverkamer. Ook daar merken de verpleegkundigen op dat ze nog steeds wat benauwd lijkt, maar ze kijken het nog even aan. Eenmaal op de kamer zijn we vooral aan het genieten en kijken we enorm uit naar de ontmoeting van onze kleine meid met haar grote zus. Maar eerst willen we proberen om rond 14.30 uit bed te komen en de katheter eruit te halen. Tegen dit moment zag ik nog het allermeeste op. Misschien nog wel meer dan de ruggenprik. Ik denk dat de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld, het moment was dat ik voor de eerste keer uit bed probeerde te komen na de keizersnede. Toch voelt het dit keer anders. Erger als toen kan het niet worden toch? En zoals de verpleegkundige destijds al zei: “of je nu uit bed komt of over 2 dagen, de pijn wordt er niet minder om dus je kan net zo goed meteen er uit”.
Wat een opluchting!
De verpleegkundige en mijn man staan klaar om me te helpen, maar voordat ik het weet ben ik zelf uit bed gekomen en loop ik richting het toilet. Mijn man hoor ik nog zeggen: “rustig aan!”. Maar het gaat eigenlijk best oké. De verpleegkundige vraagt of ik ook niet gelijk wil douchen en ook dat gaat best goed. Wat een opluchting! Dan is het even tijd om wat te rusten. Slapen gaat voorlopig nog niet met alle adrenaline nog in mijn lijf.
Haar kleine zusje krijgt gelijk een kusje en onze dag kan niet meer stuk
En dan is het zover.. Onze oudste dochter die komt kijken. Ergens had ik gelezen dat het fijn kan zijn om de baby niet vast te hebben, maar in het bedje te laten liggen. Opa en oma wachten even op de gang zodat dit echt ‘ons’ momentje is. Als ze binnenkomt vraagt ze meteen waar haar zusje is. Ze klimt naast mij in bed en mag haar zusje vasthouden. Zo trots! Haar kleine zusje krijgt gelijk een kusje en onze dag kan niet meer stuk.
Dit heeft het wel weer wat makkelijker gemaakt
Het herstel van de keizersnede gaat dit keer wat vlotter gelukkig. Thuis hebben we weer een bed heffer en rugsteun gehuurd. Dit heeft het wel weer wat makkelijker gemaakt en zou ik anderen dan ook echt aanraden die een keizersnede krijgen. Gebruik je het toch niet, dan is het ook weer zo opgehaald. Wederom kijk ik terug op een fijne bevalling en genieten we enorm als gezin van 4. En iedere dag weer realiseer ik me dat het echte wondertjes zijn.
ASHLEY
Insta: @liefdevoormijngezin