Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We hadden elkaar al een paar weken niet gezien. Druk met werk, schoolperikelen, de eindeloze stroom kinderfeestjes… Je kent het wel. Maar toen mijn moeder me opbelde en zei: “Je moet écht even langs bij je zus. Het gaat volgens mij niet goed daar,” voelde ik gelijk dat er iets mis was. Mijn moeder is niet het type dat snel overdrijft. Sterker nog, eerder het type dat alles verbloemt met een “Ach, komt wel goed, joh.” Dus ik stapte in de auto. Even snel, dacht ik. Kopje koffie, wat bijpraten, misschien even samen naar de speeltuin met de kinderen. Maar wat ik aantrof… Ik wist écht niet wat ik zag.
De voordeur stond op een kier
De achterdeur was open, ik liep naar binnen en riep haar naam. Geen antwoord. Alleen wat gerommel van boven. Kindergeluiden. En de hond die blafte, ergens achterin het huis. Ik overdrijf niet als ik zeg: overal lag wat. Luiers – gebruikte. Halfvolle flessen melk, babykleertjes, een omgevallen plant, speelgoed, kleding, een halve boterham met pindakaas die duidelijk niet van een uur geleden was. Er hing een geur van zure melk en natte hond.
Daar zat ze. Op de vloer. In haar pyjama.
Dit was mijn zus. Mijn altijd georganiseerde zus, die kleurenschema’s had voor haar babyshower. Die bij haar eerste kind elke spuugdoek matchte met haar outfit. En nu dit. Ik riep weer. “Saar?” Toen hoorde ik haar. Van boven. “Ben boven. Even… momentje…” Haar stem klonk moe. Ik besloot naar boven te gaan. In de gang stond een wasmand met natte was die muf rook. De badkamerdeur stond open. Daar zat ze. Op de vloer. In haar pyjama. Ze keek op, glimlachte vaag. “Hey,” zei ze. Alsof alles normaal was. “Even een momentje voor mezelf hoor..” Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ze zat letterlijk tussen een stapel handdoeken, een babydoekje in haar hand, en haar haar in een klittenbos op haar hoofd. En toch, ergens in haar blik, zat iets van schaamte. Alsof ze zelf ook niet wist hoe dit was gebeurd.
“Gaat het?” vroeg ik. Stomste vraag ooit.
Ze haalde haar schouders op. “Ik weet het echt niet.” Ze begon ineens te huilen. Niet een beetje. Maar echt. Zo’n ugly cry. Ze trok haar benen op, sloeg haar armen eromheen en snikte. Ik ging naast haar zitten en probeerde haar te troosten. “Ik red het niet meer,” zei ze tussen het huilen door. “Ik ben zó moe. Alles is te veel. De kinderen, de nachten, het huishouden, die verdomde flesjes, het huilen, het alleen zijn. Ik ben er gewoon niet meer.”
Niemand die écht zag wat er gebeurde
Haar vriend – of nou ja, ex – was vier maanden geleden vertrokken. Halsoverkop. “Het is te veel,” had hij gezegd. “Ik kan het niet.” En hij had z’n koffers gepakt. Sindsdien deed ze alles alleen. Twee kinderen onder de drie. Geen opvang, nauwelijks hulp. En niemand die écht zag wat er gebeurde. Ik was er ook in getrapt. In haar berichten waarin alles nog ‘wel ging hoor!’ In de foto’s van haar baby met een filter erop. In de emoji’s die alles bedekten. Ze stond op, wiebelig. “Sorry dat het zo’n bende is. Ik probeer het echt, maar het lukt gewoon niet. Elke dag begin ik met goeie moed. En dan gebeurt er weer wat. De baby spuugt, de peuter plast in z’n broek, de hond kotst, de wasmachine lekt, de fles valt… en dan… dan geef ik het gewoon op.”
“Denk je dat ik niet zie hoe erg het is?”
Dit was niet zomaar een rommelig huis. Dit was een hulpkreet. Dit was iemand die overloopt. Die aan het verzuipen is. En niemand ziet het. Of misschien: niemand wil het écht zien. “Waarom heb je niks gezegd?” vroeg ik. Ze haalde haar schouders op. “Omdat ik me schaam. Omdat ik het zelf niet wil toegeven. Omdat ik me een slechte moeder voel.” Ze keek me aan met die betraande ogen. “Denk je dat ik het niet zie? Dat ik niet weet hoe erg het is? Maar ik heb geen energie meer om het op te lossen. Hoe harder ik probeer, hoe dieper ik zak.”
Ik ging direct in schoonmaakmodus
Ik ben gaan opruimen. Vuilniszakken gepakt, flesjes uitgespoeld, luiers weggegooid. De baby in bad gedaan. De peuter een banaan gegeven. Saar in bed gelegd – letterlijk. “Even twintig minuten,” zei ik. Het werden er anderhalf uur. En weet je wat het gekke is? Geen moment voelde het als ‘te veel’. Terwijl ik thuis al zucht als de ontbijtboel nog op tafel staat om tien uur. Het verschil? Ik had geslapen. Eten in mijn maag. En een hoofd dat niet op springen stond.
Het gebeurt vaker dan we denken
Dit verhaal vertel ik niet om te shockeren. Al zou je bijna willen dat het verzonnen was. Maar het is echt. En het gebeurt vaker dan we denken. In de huizen waar de gordijnen dicht blijven. Waar Insta alleen de ‘goede’ hoek laat zien. Waar niemand komt, omdat “het zo goed gaat.” Mijn zus is niet zwak. Ze is geen slechte moeder. Ze is gewoon… moe. Een moeder die te lang sterk is gebleven zonder vangnet. Ik schaam me dat ik het niet eerder zag. Ik heb toen met mijn zus afgesproken dat ik drie dagen zou blijven en daarna wekelijks een dag kom helpen. Sindsdien gaat het stukken beter en zie ik haar eindelijk weer genieten.
ANIEK
Bij veel gemeentes kun je terecht bij een Sociaal Team, of een Vrijwilligerscentrale. Zij bieden hulp bij veel zaken, bv met een maatje.
Fijn dat je hulp krijgt van je lieve zus!
Misschien komt de moeder in aanmerking voor een Sociaal Medische Indicatie (SMI), deze is aan te vragen bij de gemeente. Als SMI wordt toegekend, betaalt de gemeente de opvang voor een of meerdere kinderen. moeder betaalt zelf meestal een kleine bijdrage
( afhankelijk van het inkomen) . Deze regeling kan moeder helpen om bij te tanken om er voor de kinderen te zijn. Ik weet niet of ze voldoet aan alle voorwaarden maar het is zeker de moeite waard om te proberen. Het gaat moeder zoveel lucht geven.
Heel veel succes!
Hier een vergelijkbare situatie hoor. Mijn kinderen zijn dan wel wat ouder maar 1 heeft extra hulp nodig . Vader besloot dat het leuker was achter andere vrouwen aan te rennen en ging 2 jaar geleden plotseling weg om met een ander te trouwen. Hij kon het allemaal niet meer en was zoooooo verliefd. Daar sta je dan alleen in een gezamelijk huis waardoor je geen uitkering krijgt. Werken, dag en nacht bezig met mijn zoontje van 7….die ook nog gestrand is van school waardoor ik amper kan werken..niemand die meer komt . Ze vinden mijn zoontje lastig. Ik weet niet eens of ik nog wel gezellig kan zijn. Alle energie is eruit . Gesprek hier en instantie daar in de hoop voor hulp . En vader. Die komt 1 keer in de 2 maanden. Want ja. Ik moet wel begrijpen dat hij zijn nieuwe leven moet opbouwen… Ik wens jou alle sterkte toe. Hopelijk komen er meerdere lichtpunten of hulp in je leven waardoor het dragelijker wordt. ( hoop ik stiekum ook een beetje voor mezelf :p).
Kun je voor je zoon van 7 niet een logeer plekje krijgen 1. X in de veertien dagen ? Dat heb je ook voor gehandicapte kinderen ! Het is maar een idee .. even iets leuks doen even jij er tussen uit ?
ik was ook zo’n alleenstaande moeder. Had één kind van 1, ouders in de buurt die veel hielpen, kind wat om het weekend naar zijn vader kon en tóch was het zwaar. ik heb jarenlang op standje ‘overleven’ gestaan. inmiddels bijna 30 jaar geleden maar weet het nog zó goed…
blijf je zus helpen, dan komt het ook met haar goed maar dat heeft tijd nodig, heel veel tijd
Twee jonge kinderen helemaal alleen is een zware taak. Ze voelt zich een slechte moeder? Nou, ze heeft de benen niet genomen toen het te zwaar werd, kan de papa niet zeggen. Met zo’n zus ben je mooi gezegend. 👍
Inderdaad! Topzus 👍🏻
wat een rotzak die man die plotseling weg is. wel de genot maar voor verantwoording ho maar. Is geen man die zo iets doet. Ik ken zat vrouwen met een kind verlaten door een vriend of man. Dat soort mannen zijn lafaards. Als meneer de functie wilt hebben. laat die maar naar de hoeren gaan. Dat was mijn mening. wat een schoft en smeerlap die klootzakken.
sorry, maar ik blijf hier om lachen door met het vingertje naar de man te wijzen.
je bent zeker de beste vriendin van Aniek en stond er bij toen alles gebeurde.
is die man echt alleen gegaan toen het teveel werd, tsja dan is het inderdaad een eikel, maar dit is een heel beknopte uitleg en mag je van geluk spreken dat je zo’n zus hebt en mag die de complimenten krijgen ipv de man af te kraken!!
Wat een lieve moeder en zus. Ik kan me goed verplaatsen in je zus .Ik kwam in Amsterdam wonen. en familie in andere provincies. “moest” trouwen en wij woonden op een verbouwde zolder in 1963. 4 hoog. Toen katholiek. we kregen 3 kinderen met 1 jaar en 2 maanden verschil .
Mijn man werkte in het centrum en nam de oudste 2 een uurtje mee op de fiets, dan kon ik even slapen, als de baby niet brulde.
Als er 1 ziek was konden we niet naar buiten. Als dat wel kon moest ik alles op straat zetten want we hadden geen bergruimte. Eerst het onderstel, dan de bovenkant en flesjes enz. er in. dan oudste van 2 en baby van paar weken naar beneden. Pas goed op je broertje en dan rennen naar boven en daar stond zoontje van 1 te brullen, die dacht vast ze laten mij alleen en had een luier vol, dan maar een luier mee. Ik werd er opeens moedeloos van, al dat geplas, leuk doen als je kapot
bent. Gelukkig was mijn man er in het weekend , wandelen in de buurt voor de boodschappen of het park enz.
Mijn moeder kwam soms met de trein een dagje helpen , of stuurde een jongere zus een dagje. Ik moet er niet aan denken dat ik alleenstaande moeder was. Dan was het mij misschien ook zo vergaan. Sterkte, je komt er vast wel, met je lieve familie en kinderen worden groter. Let vooral op de oudste, dat die niet teveel verantwoording krijgt. het allerbeste!
.
is papa nu helemaal uit beeld…
zo wat een verantwoordelijkheidsgevoel.
we weten natuurlijk niet wat er aan de hand was, waarom het niet meer ging, maar zomaar de benen nemen, dat is wel erg laf.
Het zijn ook zijn kinderen. acharm..
Hopelijk beseft hij snel dat hij 2 mensjes rond heeft lopen die ook hem nodig hebben. dit zou voor de moeder lucht kunnen geven zodat ze de batterij opgeladen houdt.
lieve zus, je bent goud waard.
je doet het goed . blijf haar helpen ook al is het zwaar. wij hebben ook geholpen toen ze alleen bleef met 2 kleine kindjes van 2 en 1. is heel zwaar maar kunt gelukkig terugkijken dat het goed gaat komen.
haar vriend is een lozer. hoop dat hij ze niet meer ziet wT bij ons helaas wel.is een x per 2 weken 1⅓ dag.
blijf haar steunen want is gewoon zwaar.
je bent een top zus👍❤️
Vooraleer de moeder of wie dan ook lastig te vallen zou het beter zijn da de vader eens op het tapijtje wordt f geroepen. De mannen komen er makkelijk vanaf. Ik spreek uit ervaring maar troost je alles komt eindelijk alles goed en terug op zijn pootjes. Veel moed aan de mama en dEUS. Hou vol
je moet niet alle mannen over een kam scheren, er zijn zeker gevallen waar je de man aan de haren erbij moet sleuren maar daar tegenover staat ook dat er mannen zijn die er alles aan willen doen om te helpen.
dat is zusterliefde. fantastische
Fijn dat je zus helpt Lief van je
Fijn dat stukje beter met Je zus gaan
ach wat vervelend dat ze uit schaamte niet om hulp durfde te vragen. scherp dat je moeder wat in de gaten had en wat goed dat jij er wat mee hebt gedaan! wat een lieve zus ben jij!
wat moet je zijn geschrokken, gelukkig lag er een relatief simpele reden aan ten grondslag. trek haar maar uit het slop en geef haar moed voor de toekomst. jullie zijn sterke vrouwen die elkaar steunen!
veel geluk gewenst!
Wat een lieve zus ben je! Twee kleine kinderen alleen is echt heel lastig. Ze hoeft zich echt nergens voor te schamen.
na dat haar man der verlaten heeft en ze met 2 kleintjes achterblijft haar verdriet niet kwijt kan
kan ik dit begrijpen dat t haar teveel is geworden gelukkig is ze geprezen met een lieve zus wat der hier bovenop helpt zodat ze een nieuwe start krijgt en het op een andere manier leert en kan doen
niks om je te schamen !!! vervolg eerder hulp vragen hoe moeilijk t ook is dingen optijd aan geven goede gesprekken voeren super zus
Goed gedaan. Daar ben je zussen voor. Nu hulp voor elke dag, want ze heeft overduidelijk meer hulp nodig. Ook ontspanning om de batterij weer op te laden. Met een lege kun je niets beginnen.
heeeeeel goed gedaan.als zij in mijn buurt gewoond had.had ik haar zeker ook geholpen als dochter.tenzij ik wist. dochter geeft nooit op. aan alle vrouwen. neem geen kinderen.binnen eerste 3 jaren relatie. mannen misbruik vrouwen niet door kinderen maken.valse beloftes maken
.groeten rudy.
Een moeder voelt zo iets aan zonder dat ze dichtbij is. Je weet niet waarom de moeder er niet is dat kan diverse oorzaken hebben Dus oordeel niet zonder dat je het weet Het is al fijn dat Aniek in staat is om haar zus te helpen en dit wil.blijven doen. Waardeloze man die vrouw en kinderen laat zitten wel de fun maar niet de verantwoordelijkheid. Zo als het er staat al vier maanden weg het werd hem teveel en zij dan? Zorg goed voor jezelf en je zus samen sterk.
Fijn dat je je zus kan helpen! Geloof mij, dat is heel waardevol. Tenminste denk ik, ik ben je zus alleen had ik m’n huis wel altijd aardig netjes, had mn hoofd vaak echt te vol om te beseffen/ stil te staan, automatische piloot. Ik ben alleenstaande moeder sinds de oudste 2.5 was, m’n kinderen schelen iets meer dan een jaar. Wonende in een nieuwe stad, letterlijk een netwerk van 0 en in coronatijd.
Geen idee hoe ik het gedaan heb, maar ik had graag hulp gehad van een vriendin of zus of wie dan ook. Ik verbloemde ook alles, een ander zag toch niet aan een tekstbericht hoe ik me voelde, constant moe, slapeloze nachten, been there got the tshirt.
Blijf je zus helpen, ook als je denkt dat het beter gaat, alleenstaande moeder zijn is soms gewoon even erg zwaar. Ook al heeft ze de boel straks op orde, het is zo fijn als je onverwacht even een meegenomen boodschap krijgt, even een spontane kop koffie en een gesprekje, dat blijft ze nodig hebben zolang ze de zorg draagt voor de kinderen.. Stiekem zou ik willen dat ik zo’n zus had, je doet ’t goed❤️
geweldige hulp.
mooi dat je dit kan en mag doen als zus! En wat gaat je moeder doen? want als die het zag snap ik niet dat zij niks heeft gedaan. ik zou in paniek schieten en zeggen dat ze maar even een tijdje bij moest komen, of dat ik langs kwam met boodschappen en eten koken en haar laten slapen totdat haar hoofd weer leeg en op orde was. gelukkig heb je haar direct geholpen en kon je laten zien dat ze niet alleen was en is.
Misschien woont haar moeder heel ver weg, misschien is haar moeder fysiek niet in staat te helpen, misschien zijn er nog wel 50 redenen te verzinnen waarom. Misschien moet jij niet gelijk zo oordelen over hoe iemand zou moeten reageren in een bepaalde situatie als je niet het hele verhaal kent.
misschien is de moeder zelf niet in staat om te helpen (slechte gezondheid, niet goed te been, zelf hulp nodig van huishoudelijke hulp, …) ze heeft er wèl voor gezorgd dat er hulp kwam adhv de zus. Je kan de moeder niet beoordelen zonder dat je weet waarom ze de zus vroeg ipv zelf te gaan helpen…
Top zus ben je!!💪👍😍
Fijn dat je je zus hebt geholpen!! hopelijk blijft het beter gaan met haar en haar kinderen nu!
Heftig, maar wel begrijpelijk dat zoiets kan gebeuren. Ik zou me ook geen raad weten als ik alleen zou zijn. Hulp vragen is gewoon lastig. Fijn dat je kon helpen en hopelijk herpakt ze zichzelf, met jullie hulp.
Wat fijn dat je zus dus wel degelijk een vangnet heeft; je moeder heeft het gesignaleerd en jij kunt haar praktisch helpen. Reuze prettig voor je zus!