Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
Lees eerst deel 1: Docent Timo: “Ze zeiden: ‘Timo, je hoort in het onderwijs’, ik durfde niet terug door mijn laatste werkplek, lag het toch niet aan mij wat er was gebeurd?”
De eerste weken na mijn ontslag voelde ik me leeg
Geen kinderen meer die mijn lokaal binnenstormden. Geen agenda vol lesvoorbereidingen. Alleen stilte. En de constante herhaling in mijn hoofd van die ene les die ik nooit gaf. Van die woorden op het bord.
Ik stond ’s ochtends op omdat ik het moest
Niet omdat ik iets had om naartoe te leven. De dagen verliepen traag. Koffie, krant, wandelen. Soms keek ik nog naar filmpjes van docenten op sociale media – de inspirerende types die op TikTok uitleggen waarom ze het mooiste beroep ter wereld hebben. Ik kon het niet meer horen.
Ik had geen idee wat ik nu moest
Mijn hele identiteit zat vastgeklonken aan dat lokaal. Aan mijn rol. “Meneer Timo.” Zelfs mijn mailadres begon daarmee. En nu was er niets. Mijn moeder belde elke dag. Ze vroeg niet veel. Vroeg alleen hoe ik sliep. Of ik had gegeten. Of ik iets had gedaan wat me blij maakte. Maar ik loog meestal een beetje. Omdat de waarheid te stil was.
Na een maand begon ik langzaam aan andere opties te denken
Misschien moest ik iets heel anders doen. Deed ik maar iets met cijfers. Of woorden, maar dan achter een bureau. Geen klaslokaal meer. Geen jongeren die op je letten als roofdieren op een prooi. Ik solliciteerde op een redactiefunctie bij een educatieve uitgeverij. Werd uitgenodigd voor een gesprek. De vrouw aan tafel keek me aan en zei: “Wat jammer dat je gestopt bent. Je CV zegt eigenlijk: dit is een leraar in hart en nieren.” Ik haalde mijn schouders op. “Misschien was dat wel het probleem.” Ze glimlachte vriendelijk. “Misschien ook niet.” Ik kreeg de baan niet. En ergens was ik opgelucht.
Op een woensdagmiddag, precies twee maanden na mijn vertrek, kreeg ik een e-mail van een oud-leerling
Een brugklasser die ik een jaar eerder les had gegeven. Ze schreef: “Hoi meneer Timo, ik weet niet of u dit leest, maar ik dacht eraan toen ik een opstel schreef. U zei altijd dat taal een manier is om te ademen, als praten niet lukt. Ik denk daar nog vaak aan. Bedankt dat u dat ooit zei.”
Ik moest huilen
Niet van verdriet. Maar van het besef dat ik er misschien toch íéts toe had gedaan. Ook al was het maar voor één kind. Eén zin. Diezelfde avond pakte ik een oud werkboek erbij. Las stukken die ik had uitgedeeld. Mijn notities in de kantlijn. “Leuke invalshoek.” “Mooi opgebouwd.” “Wat bedoel je precies hier?” Ik herkende mijn handschrift, maar het voelde alsof ik las over een andere versie van mezelf. Een betere versie. Eentje die ergens voor stond.
Ik ben niet zomaar teruggegaan
Niet meteen. Het heeft even geduurd. Pas in april – het was zonnig en ik zat op een bankje in het park – er belde een oud-collega. Inmiddels op een andere school. Of ik misschien een paar uur wilde invallen op haar school. Ze wisten wat er was gebeurd. Geen brugklas, geen tweede klas. Alleen examenklassen. Taalgericht. Rustig. Ik zei nee.
De dag erna dacht ik: waarom eigenlijk?
Ik belde haar terug. “Mag ik erover nadenken?” “Tuurlijk,” zei ze. “Maar Timo … ik denk dat het goed voor je zou zijn.”mEen week later stond ik weer voor de klas. Mijn handen trilden. Mijn stem ook een klein beetje. Maar de leerlingen luisterden. Geen grappen. Geen gegniffel. Gewoon stilte. Aandacht. Iemand vroeg wat een metafoor ook alweer precies was. En ik legde het uit alsof ik nooit was weggeweest. Die middag fietste ik naar huis en voelde ik iets wat ik maanden niet had gevoeld: trots.
Het werd geen vaste baan
Ik bleef invallen. Losse klussen. Hier en daar een workshop. Ik was voorzichtig, nog steeds bang voor de val. Bang voor nieuwe gezichten die me zouden beoordelen, voor blikken die net iets te lang bleven hangen. Maar ik ontdekte iets anders: dat je ook kunt lesgeven zonder jezelf op te offeren. Dat je grenzen mag hebben. En dat je die kunt benoemen.
In september werd ik gebeld door een kleine school in het oosten van het land
Of ik wilde praten. Ze hadden gehoord over mij via via. Dat ik een geboren docent was. Ze zochten een docent die les wilde geven aan een kleine klas met extra begeleiding. Acht leerlingen. Veel structuur. Rust.
Ik ging kijken
Het lokaal was klein, maar licht. Op het prikbord hingen werkstukken. De leerlingen zaten verspreid, sommigen met koptelefoons. En ik zag ineens: dit is ook onderwijs. Dit is ook echt. Ik zei ja.
Ik geef vier dagen les
Ik fiets erheen. Ik heb nog steeds die leren tas – iets ouder, wat versleten. Maar ik draag hem met trots. Ik kijk mijn nieuwe klas aan en zeg: “Jullie gaan vandaag niet alleen leren over taal. Jullie gaan het gebruiken.” En ze luisteren. Soms denk ik nog aan 2C. Aan dat bord. Aan die stilte.
Maar ik denk vaker aan dat ene mailtje
Aan dat meisje dat zei dat taal een manier was om te ademen. En dan weet ik weer waarom ik het doe. Ik ben Timo. Ik ben leraar. En ook ik heb gevoelens.
TIMO
Beste allen,
Een moedig en herkenbaar stuk. Leerlingen en ook ouders verwachten als consumenten behandeld te worden met als motto klant is koning.
Zowel scholen zijn niet meer geïnteresseerd in de inhoud, maar aan leuke dingen voor de mensen, zoals quizjes, spelletjes en computergebruik. Gevolg: resultaten en niveau dalen. Kinderen en ouders “denken” een goed diploma te halen maar jet is een gedevalueerd papiertje waarbij voor de school de slagingspercetages heilig zijn.
Marktdenken in het onderwijs met zeer matige leiders, zowel school- als directie laten je vallen als docent. Na 21 jaar VO nu op zoek naar een baan waar er wel geluisterd wordt en je ook gewaardeerd wordt.
Ik snap je helemaal. als kind gepest in de vijfde en zesde klas, door maar 3 jongens, zo bizar. De machteloosheid, het waarom…sommige kinderen hebben een gevoelige leraar nodig, die ze aanvoelt.
Speciaal onderwijs lijkt me heel geschikt voor mensen zoals Timo.
En inderdaad hoor, ik zie dat Nederlandse kinderen totaal niet worden opgevoed of dat nou luiheid van de ouders is of dat ze zonodig allebei de hele dag moeten werken…en uit schuldgevoel naar hun kinderen toe alles maar goedvinden …
Je kinderen niet opvoeden en alles maar goed vinden dat is een vorm van verwaarlozing, dus eigenlijk kindermishandeling, net zo goed als tė streng opvoeden dat is.
Als beginnend docent (hbo) heb ik ook een periode gehad dat ik onmachtig was dat alles onder mijn huid ging zitten, ik thuis de lesdag als een film opnieuw zag. De film met hoe t er toen op het breekmoment aan toe ging kan ik nog voor me zien. Gelukkig had ik een teamleider die me steunde toen ik enorm boos was uitgevallen tegen de klas. Ik begrijp heel goed waarom zoveel beginnende leerkrachten het onderwijs verlaten. Het klassenmanagement, je eigen grenzen, politie-agent spelen…..terwijl je komt voor de inhoud van je vak. Er is meer steun nodig om deze overweldigende situatie het hoofd te bieden. Want een klas voelt het als je prooi bent. In die fadse heb je (emotionele) bescherming en ondersteuning nodig. Scholen die hun beginnende docenten laten afbranden voor klas 1D of 2C, tja…die zijn deels de oorzaak van ons lerarentekort. Fijn voor jou Timo, dat je jouw docent-zijn opnieuw hebt opgepakt en nu een trotse docent bent. Blijf trots, en help de ouders maar een beetje bij de opvoeding door een fijne sfeer en onderling respect in het klaslokaal. ( en mijn tip voor beginnend docenten: als je dat respect in een lerarenkamer niet vindt, snel verder solliciteren).
Ik ben geen docent, geen ouder en al bijna 2 decennia geen middelbare scholier meer. Deze blog vond ik in een startpagina met getipte artikelen. En ik ben heel blij dat ik die pagina vond. De blog grijpt me zo aan dat ik ervan moet huilen. Bedankt.
Na het lezen van jouw verhaal moest ik ook huilen. Traantjes van blijdschap omdat je je plekje gevonden hebt, omdat je gegroeid bent, omdat je bent wie je mag zijn. ik ben echt blij voor jou!
Wat goed Timo, dat je nu je plek gevonden hebt.
Werken vanuit je hart is vaak het beste om te doen, al wordt je dan wel vaak op je hart getrapt.
En kinderen die pesten gaan daar in het volwassen leven ook vaak mee door helaas.
Ik ben blij dat U nu les kan geven vanuit uw hart.
Nog vele plezierige werkjaren gewenst op deze school en de mooie groep kinderen.
Fijn om te lezen dat je nu een fijne werkplek hebt, waar je gewaardeerd wordt en waar je het respect krijgt wat je verdient. Ik geloof dat dingen met een reden gebeuren.
Mijn dochter heeft autisme. Ze zit nu in de derde klas (gl). Sinds dit schooljaar zit zij in een apart lokaal omdat ze het niet trekt in haar eigen klas. Het is veel te druk en onrustig. Wij mogen van geluk spreken dat zij zoveel goede en lieve leerkrachten/begeleiders treft. Zij zorgen er, samen met ons als ouders, voor dat onze dochter met een diploma de school gaat verlaten. Zij toont veel inzet en de leerkrachten zien wanneer haar emmer overloopt en bedenken dan wat het beste voor haar is op dat moment.
Wij brengen onze dochter bij: “Wat je geeft dat krijg je terug.” en “Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.” Onze dochter is heel lief en zacht en ze kan zich moeilijk staande houden in de harde wereld. Maar ik weet dat ze zich niet anders voor zal doen dan dat ze is. Ze nemen haar maar zoals ze is en anders niet. Op die manier hopen wij dat ze lieve mensen om zich heen blijft houden en uiteindelijk op een plek terecht komt waar zij past. Net als jij Timo!
Fijn dat je nu op je plek zit en hoop dat je hier het vol houdt. Zoals jij oosten zegt zal het zijn geweest dat je eerst in de randstad les hebt gegeven en daar zijn de kinderen ook al brutaler en grover in de mond. Geniet van wat je nu hebt
Wat een prachtig stuk! Een geboren leraar! Het doet me goed om te zien dat je lesgeeft met je hart en het op je eigen tempo hebt opgepakt.
We zouden zulke bevlogen leraren moeten koesteren!
Ga ervoor! ❤️
Wat een ontroerend verhaal en wat kunnen kinderen ver over de grenzen gaan. Wouw.
Heel fijn dat het nu goed gaat met deze meester en ik hoop dat er nog heel veel Meesters en juffrouw Timo mogen komen.
Ik weet dat lang geleden een juffrouw van de lage school op een ouderavond over negatief kinder gedrag sprak met de ouders. Jegens haar, slecht luisteren, onbeleefd zijn , moeizaam opruimen etc. Een geweldige leerkracht was ze.
Na de avond ging ik gelijk naar haar toe want ik was me kapot geschrokken en vroeg of mijn zoon daar ook aan mee doet. Ze liet me weer schrikken met haar antwoord dat ze wist dat ik gelijk zou komen maar dat mijn zoon in de klas goed gedrag laat zien en tof is om les aan te geven en zijn “stout” zijn vooral thuis ventileert en hij duidelijk gecorrigeerd wordt op een manier dat hem tot een fijne volwassenen zal maken”. Uiteraard was ik opgelucht, want opvoeden vond ik echt wel pittig en zeker met dat kindje die echt een appèl deed op zijn ouders.
Maar ik begreep ook wat ze niet zei, en dat vond ik heel verdrietig, namelijk dat “luusteren ” en “opvoeden ” blijkbaar niet overal vanzelfsprekend was en nu nog is.
Geen goede zaak en ik vind het oprecht verdrietig.
Maar toen ik kind was zag ik ook hoe leerkrachten op de middelbare school gepest werden. Heel naar om mee te maken en het waren altijd de fijne lieve leerkrachten. En dan praat ik over de zeventiger jaren.
Na een carriere van 45 jaarals docent Nederlands in dit land, ook in hrt bedrijfsleven, als vertaler en NT2-docent
weet ik één ding zeker.
Nederlandse kinderen (op een heel klein percentage na) worden nirt opgevoed en ontwikkelen al op vroege leeftijd het besef dat geweld (verbaal en fysiek) DE oplossing is voor een succesvolle toekomst.
De huidige politieke ontwikkelingen in dit land bevorderen dat extreem. Schandalige debatten, die meer gericht zijn op het kleineren van personen dan op positief beleid. als IK maar in the picture sta….
Elk buitenland is het eens met de uitspraak “Nederlandse kinderen worden niet opgevoed”
5 jaar lesgeven aan midden- tot hoogopgeleide buitenlanders heeft mij bewezen dat er werkelijk nog studenten zijn met fatsoen.
Niet zeuren, ouders!
Jullie hebben deze wanproducten hun gang laten gaan.
kijk eens in de spiegel!!!
klopt kinderen worden niet meer opgevoed.
Dat doet mijn zoon/dochter niet.
ouders blinddoek af en kijk naar het gedrag van je kind.
ik herken jouw constatering dat Nederlandse kinderen voor het overgrote deel niet worden opgevoed, niet. Er zitten ongetwijfeld verschillen de manier waarop en de mate waarin, maar dat maakt niet dat ze niet worden opgevoed, me dunkt.
vind dat engelse kinderen nog slechter worden opgevoed dan nederlandse.
Dan tref je wel de verkeerde kinderen. Ik werk al jaren en jaren met kinderen en ik kan zeggen dat gelukkig het grootste deel nog wel wordt opgevoed. Met normen en waarden. En ja er zitten rotte appels tussen die niet opgevoed worden, aandacht van ouders tekort komen en geweld als een manier van communicatie zien. En ja deze groep valt meer op dan de groep die zich wel kan gedragen. Maar gelukkig is de groep die zich wel gedraagd en netjes is nog altijd de grootste.
Taal is een manier om te ademen. Wauw. Timo: ik was zo’n nare meid in de 2de en ik heb veel shit uitgehaald maar er zat ook veel shit in mij. Dat was waarom ik het zo deed. Ik snap dat meisje dat je een mail heeft gestuurd heel goed. Ook ik heb de taal gebruikt om te ademen. Ik ging poëzie schrijven en publiceren. Ook ik had een bijzondere Nederlands leraar die mij liet inzien dat ik wel passie had, en talent. En een verhaal. Mijn verhaal. Dankjewel Timo. Dankuwel Meneer Bonten. Er lopen her en der wat zielen over de aarde die iets aan jullie hebben gehad. Dankjulliewel.
Volwassenonderwijs in de middag en avond. krijg je een heel andere vibe. Heb veel avond studies gevolgd altijd gezellig.
Ik ben nu 41 maar herinner me nog 1 leraar die nieuw was, ik zal iets van 14/15 geweest zijn denk ik? De leraar was nieuw, erg onzeker en een beetje een “nerd achtig” uiterlijk (niet onaardig bedoelt, maar dan snappen mensen het, zo noemde kinderen hem destijds). Kinderen uit de klas waren zó ontzettend gemeen en hard tegen hem, tot hij het op een gegeven moment niet meer trok en de klas uit stormde met de zin “dit muisje krijgt nog een staartje!! (met een onzekere, slissende en snikkende stem). Waarop kinderen nóg harder moesten lachen en ik zag dat de leraar moest huilen. Ik vond dit zó erg en zielig, heb nooit meegedaan aan het getreiter. Ik vind dat ouders hier beter op moeten letten, strenger in moeten zijn. Pesten MAG niet, tegen niemand. OOK niet tegen leraren!!! Het is mij altijd bijgebleven wat een verdriet die man had…dus ik snap je verhaal.
Kinderen die pesten worden niet opgevoed, en dat is mijn mening. Leer je kind om niet te pesten, dat is de taak van elke ouder!!!
En Timo, zet ‘m op! Laat je niks gek maken!!! 👍🏻
Precies de rede waarom ik altijd bang was om het onderwijs in te gaan.
Je wilt vanuit je hart mensen iets bij brengen. Maar stel dat jij nu net die ene leraar bebt, waar ze de ‘pik’ op hebben.
Ik heb het met mijn pest verleden daarom nooit geduft.
Maar werd vorig jaar opeens vanuit het niets aangesproken door een directeur van een school:
Kom eens praten, ik zie wel iets in jou. Zou je een carrièreswitch willen maken.
Wat fijn dat je je plek in het onderwijs toch hebt gevonden! Klassen in het reguliere onderwijs zijn soms net leeuwenkuilen. Het blijft 30 tegen 1. Soms gaat het jaren goed, er zitten leuke klassen bij.. Maar soms is het gewoon helemaal niet leuk.
Wat was de reden dat je gestopt was?
er is een deel 1. staat volgens mij boven deze tekst.
Ik mis ook alle context en zie nergens een verwijzing naar deel 1. Heb je de link misschien?
Scherp, de link in toegevoegd nu.
wat erg dat kinderen dit veroorzaken,is toch een misser in de opvoeding, respect moet ook geleerd worden aan kinderen.
goed te lezen dat timo toch in het onderwijs is gebleven.
zou een gemis zijn.❣️
Wow, dit komt binnen! na het eerste deel dacht ik: wat zou deze man een topper zijn voor het speciaal onderwijs! Deze man kan jongeren begeleiden die wél emoties laten zien! Jongeren die extra aandacht nodig hebben, die humor hebben maar dit samen met hun docent beleven ipv tegen hun docent! Wat hebben we zulke docenten nodig!
Ouders, bespreek dit met uw kinderen! Kinderen zijn kuddedieren, ze lopen achter de anderen aan! Maar ze mogen wél weten wat het resultaat is van pesten! En denk niet: mijn kind foet dat niet! Want juist die kinderen doen het wel!
Timo, ik wens je ontzettend veel plezier met je nieuwe baan!
Hier sluit ik me helemaal bij aan!
Timo heel veel succes op deze school en dat je nog maar lang les mag geven.