Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben 31. En geloof me, ik heb wat gedate. Van ongemakkelijke koffiedates tot hoopvolle tweede keren die toch eindigden in radiostilte. Mijn vriendinnen maakten er op een gegeven moment grappen over: “Je hebt meer eerste dates gehad dan werkjaren!” Ik kon er wel om lachen, maar stiekem deed het me ook wat. Ik wilde geen dating-apps meer openen, ik wilde niet meer die hoop voelen en dan weer teleurgesteld worden. En toen kwam hij.
Hij is anders
Het ging niet meteen met vuurwerk en confetti. Het ging juist rustig. Vertrouwd. Hij was grappig op een droge manier, had een warme blik, en hij luisterde écht. Na drie dates wist ik het al: dit is anders. Hij was er, ik hoefde niet meer te zoeken. En voor het eerst in jaren kon ik me ontspannen in een relatie.
Maar dan komen mijn ouders om de hoek kijken
Na een paar maanden vond ik het tijd om hem voor te stellen aan mijn ouders. Niet omdat het moest, maar omdat ik trots was. Ik wilde dat ze hem leuk zouden vinden, net zoals ik. De avond zelf verliep ogenschijnlijk prima. Mijn moeder had haar best gedaan in de keuken, mijn vader stelde de standaardvragen over werk en achtergrond. Maar er hing iets. Iets ondefinieerbaars. Een soort afstand. Alsof ze beleefd hun rol speelden, maar hem ondertussen observeerden alsof hij een proefwerk was.
Na die avond zei mijn moeder: “Nou, hij is wel… anders dan je vorige vriendjes.” Ik vroeg wat ze bedoelde, maar het bleef bij vage opmerkingen. “Hij is wat stiller, hè?” Of: “Ik kan hem moeilijk peilen.” Mijn vader zei bijna niks. Dat zegt al genoeg.
De twijfel kroop binnen
Sindsdien heb ik ze meerdere keren geprobeerd te betrekken. “Zullen we met z’n allen naar de markt?” “Willen jullie bij ons komen eten?” Maar er komt altijd wel een reden waarom het niet uitkomt. En als ik over hem praat, reageren ze vaak neutraal. Geen interesse, geen vragen, geen warmte. En dat doet toch wel pijn. Aan de ene kant ben ik verliefd. Ik zie een toekomst met hem. Aan de andere kant voel ik me bijna schuldig tegenover mijn ouders. Alsof ik ze teleurstel. Alsof ik kies voor iemand die zij niet zien zitten, en dus ook een stukje afstand van hen creëer.
En hij merkt het ook…
Natuurlijk merkt hij het. “Je ouders zijn niet echt fan van mij, hè?” zei hij laatst zachtjes toen we in bed lagen. Ik voelde het steken. Niet omdat hij het zei, maar omdat het waar is. En het is zó oneerlijk. Hij doet alles goed. Hij is lief, hij is betrouwbaar, hij is er. Wat willen ze dan meer? Ik merk dat ik me soms anders voordoe bij mijn ouders. Minder enthousiast, minder open over wat we doen samen. En dat is precies wat ik níet wil. Ik heb eindelijk iemand gevonden bij wie ik me mezelf voel. Maar bij mijn ouders ga ik weer terug naar het meisje dat wil dat ze trots op me zijn, dat bevestiging zoekt.
Moet ik het aankaarten of het zo laten?
Misschien moet ik het nogmaals bij ze aankaarten. Eerlijk zeggen dat ik echt voel dat ze hem niet mogen. Vragen waarom. Ik heb dat al eens gedaan maar toen zeiden ze dat ik ‘spoken’ zag. Maar toch voel ik het, ik zie geen zaken die er niet zijn. Misschien moet ik accepteren dat ze niet altijd alles snappen. Dat ik mijn geluk niet afhankelijk kan maken van hun goedkeuring.
KIMBERLY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Volgens mij hoeven jouw ouders niet met hem samen te wonen en niet het bed met hem te delen… Zolang jij gelukkig met hem bent, is het meestal goed.
Mochten er échte rode vlaggen zijn waar ze zich zorgen om maken, die jij mogelijk niet ziet door verliefdheid, dan zou het wel fijn zijn als ze dat delen.
Maar niet zo mogen, tsja, dat is toch echt hun probleem. Wel jammer voor jou.
Je ouders hebben kennelijk een probleem met hem, maar dat is toch niet jouw probleem en dat moet je t door hun houding ook niet laten maken. Jij hebt jouw liefde eindelijk gevonden, focus je daarop en geniet ervan. Acceptatie komt misschien ooit…. zo niet dan willen zij niet zien, dat al die andere dates jou niet t geluk gebracht hebben, dat je verdient.
Als je ouders zien dat hij goed voor je zorgt en dat je rust vindt bij hem, moet het wel goedkomen? En anders niet. Maar dan heb jij wel een man die goed voor je is, ook als je ouders er ooit niet meer zijn. Leef je leven! En wat fijn dat je een goeie kerel hebt gevonden. Geniet.
Je bent 31. Je hebt hun goedkeuring niet nodig. Zoals je zelf zegt: misschien moet je accepteren dat ze niet altijd alles snappen, dat je je geluk niet afhankelijk hoeft te maken van hun goedkeuring. Hij is misschien anders dan je vorige dates, maar die hebben niet tot een blijvende relatie geleid. Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg… Misschien past deze man wel beter bij je?! Veel geluk.
Overigens is er toch niets vreemds aan meer eerste dates dan werkjaren als je 31 bent? Waarom maken je vrienden daar grappen over? Respecteren ze jou niet?