Toen Estelle vier was, stond ze op een ochtend midden in de woonkamer met haar rugzak op haar rug
Het was veel te vroeg. Ze had nog geen sokken aan en haar haren stonden alle kanten op. Maar ze stond daar, rechtop, klaar om naar school te gaan. “Ik wil niet te laat komen, mama,” zei ze met haar kleine stem. Alsof ze al wist hoe belangrijk het was om sterk en verantwoordelijk over te komen. Alsof ze iets moest bewijzen.
Die ochtend is me bijgebleven
Misschien wel omdat ik mezelf erin herkende. Die drang om alles goed te willen doen, om niemand teleur te stellen. Alleen was zij pas vier. En ik vond dat ineens hartverscheurend.
Ik ben Judith, 35 jaar
Moeder van één. Alleenstaand. Niet weduwe, niet gescheiden. Gewoon… alleen begonnen. En ik wist vanaf het begin dat ik daar commentaar op zou krijgen. Dat mensen vragen zouden stellen, wenkbrauwen zouden optrekken, of erger: aannames zouden doen. Maar ik dacht altijd: als ik Estelle maar lief heb, écht lief, dan is dat genoeg.
Dat was naïef, weet ik nu
Estelle is gevoelig. Ze voelt sfeer haarfijn aan. En ze doet alles net even anders dan de rest. In groep 1 al viel het op. Ze was het meisje dat liever alleen speelde. Dat met de juf wilde praten in plaats van tikkertje doen op het plein. Ze stelde vragen die haar leeftijd voorbijgingen. “Waarom praten sommige mensen met een masker op?” vroeg ze eens, na een ouderavond. Ik wist meteen wat ze bedoelde. Ze voelde het. Wat ik vaak ook voel.
Op een middag, na school, liep ik haar op het plein op te halen
Ze stond apart van de groep. Aan de rand van de zandbak, terwijl de anderen elkaar achterna renden. Ze zwaaide wel, glimlachte zelfs, maar deed niet mee. Dat vond ik zo zielig. Ik wist dat het oké was, dat sommige kinderen zo zijn. Maar ik voelde ook: dit wordt iets wat mensen gaan benoemen. En ja hoor, het kwam sneller dan ik dacht.
“Ik denk dat ze moeite heeft met hechting,” fluisterde een andere moeder tijdens een speelafspraak
Estelle zat toen liever bij mij op schoot dan dat ze met de andere kinderen speelde. “Misschien komt het omdat ze geen vader heeft?” zei een ander eens bij de zandbak. En toen, het ergste: “Die komt vast uit een gebroken gezin.” Ik hoorde het toevallig. Niet bedoeld voor mijn oren. Maar ik hoorde het. En ik verstijfde. Zoals je alleen verstijft als iemand je diepste onzekerheid hardop uitspreekt.
Ik stond daar, met een koekje in mijn hand en een glimlach die ineens niet meer lukte
Ze dachten het echt. Dat Estelle niet heel was. Omdat ons gezin dat zogenaamd ook niet was. Wat mensen niet weten – of gewoon niet willen zien – is dat ik dit leven niet koos uit gemak, of egoïsme, of naïviteit. Ik koos het omdat ik wist dat ik moeder wilde zijn, en dat de liefde van mijn leven misschien nooit zou komen. Maar Estelle wel. Ze kwam precies op tijd. En ik ben haar moeder met hart en ziel. Niet als vervanging van iets anders. Als bestemming.
Ik ben geen zielige alleenstaande moeder
Ik ben een vrouw die elke ochtend opstaat met het verlangen om haar kind te geven wat ze nodig heeft. Niet alles, niet perfect, maar met volle aandacht. Dat dat niet altijd zichtbaar is op een schoolplein, oké. Maar dat betekent niet dat het er niet is. Ik begon te twijfelen aan mezelf toen de opmerkingen zich opstapelden. De juf die zei dat Estelle “erg zelfstandig” was – met een ondertoon die ik direct herkende. Of die keer dat ik geen oppas kon regelen en haar mee moest nemen naar een ouderavond, en een andere moeder vroeg: “Heb je geen partner die op haar kan letten?” Nee, heb ik niet. En waarom voelt het alsof ik me daarvoor moet verontschuldigen?
Ik ben me gaan verontschuldigen
In kleine dingen. Zinnen als “het is maar tijdelijk hoor” of “haar vader is niet in beeld, maar…” alsof ik bij elk gesprek al op verdediging stond. Alsof ik steeds moest uitleggen waarom mijn gezin wél compleet is, ook al ziet het er anders uit. Maar op een avond – het was een lange, vermoeiende dag geweest – lag ik in bed met Estelle naast me. Ze had een nachtmerrie gehad en was tegen me aangekropen. Haar hoofd op mijn borst, haar hand om mijn vinger. En ze fluisterde: “Jij bent mijn thuis, mama.”
Toen wist ik dat het tijd was om te stoppen met uitleggen
Om op te houden met twijfelen. Estelle voelt zich geliefd, veilig, gezien. Ze hoeft niets te missen. En ik hoef mezelf aan niemand te bewijzen. Sindsdien ben ik wat steviger gaan staan. Ik praat met haar juf, ik blijf op het plein in plaats van meteen weg te fietsen. Ik kijk mensen aan als ze vragen stellen, en soms stel ik zelf een vraag terug. “Wat bedoel je precies met een gebroken gezin?” En dan blijft het vaak stil.
Estelle is nu zes
Ze is nog steeds gevoelig, nog steeds dromerig. Maar ze is ook sterk, grappig, slim. Ze stelt vragen waar ik van moet slikken. “Waarom denken mensen dat een papa altijd nodig is?” vroeg ze laatst. Ik lachte. “Omdat mensen vaak denken in hokjes, lieverd.” “Wij zijn toch ook gewoon een hokje?” En dat is zo. Ik zei: “Ja. Een prachtig hokje.”
Tegen alle alleenstaande moeders wil ik zeggen: “Jij bent genoeg!”
JUDITH
en zo is het maar net.
ik heb wel het onnodige aan roddels
gehoord. maar deed nooit mee
sterker ik kon indien dat ging voor
bekletste mensen op komen
dat werd me nogal eens niet in dank
afgenomen maar soms gaf een persoon
mij gelijk… alleen soms kun je beter er het
zwijgen toe doen.. maar. mama Judith je
doet het goed samen met je verstandige dochter.. en het hoe en waarom gaat niemand wat aan.jij bepaald zelf jouw leven.
Ik verbaas me altijd over hoe anderen zich bemoeien met andermans leven. En het geroddel om je heen. Elk mens en gezin heeft veel om te doen voor zichzelf. En toch hebben ze toch nog tijd om zich te bemoeien met het leven van anderen. ik vraag nooit iets, het zijn mijn zaken niet! Wees gewoon vriendelijk, wees er voor een ander, toon empathie, dring je op een ander etc etc. Ik accepteer het ook niet van anderen. Zeg meteen dat ik niet over mijn privé leven praat. En blijf gewoon verder vriendelijk. Probeert iemand te roddelen zeg ik ook meteen dat het mij niet interesseerd. Niemand zal ooit horen van ik heb dit of dat gezegd, iedereen weet hoe ik ben. Mensen laten we stoppen met dat kijken en praten over een ander. Dit is erg storend en gemeen.
je bent een fantastische mama, je hoeft nooit aan jezelf te twijfelen omdat je gezin niet “compleet” zou zijn, want je dochter krijgt met alleen een mama veel meer liefde en warmte dan sommige kinderen krijgen met 2 ouders, je doet het goed en mag erg trots zijn op jezelf en je prachtige kleine gezinnetje
Je mag trots op jezelf zijn en geloof me… heel wat van die bepaalde moeders hebben hun leven zelf niet op orde en hebben een man nodig om het te redden. Zodra ze gaan scheiden dan komen die zwakke vrouwen tevoorschijn en dan durven ze wel een alleenstaande moeder om tips te vragen. Yeah right!
Keep it up powermama💪🏽
Sommige opmerkingen waren vast niet leuk. Maar kan het zijn dat door je angst daarvoor je alle neutrale vragen of opmerkingen door een negatief gekleurde bril zag? Zoals een juf die zegt ze is erg zelfstandig, misschien bedoelde ze dat niet zo negatief als jij denkt? Kan ook een compliment zijn of dat ze er verbaasd over was omdat ze dat niet vaak ziet? Ik vind iedereen zo onaardig tegen elkaar die moeders in je verhaal. Maar ook de reacties op dit artikel van andere ik vermoed alleenstaande moeders die sneren naar moeders met een partner. Komop iedereen doet z’n best en geen een gezin is perfect. Het kan als je dochter ouder is dat ze wel vragen gaat stellen over een papa. Of waar ze (al dan biologisch gezien) vandaan komt. Dat ligt er denk ik per kind aan hoe ze daarmee omgaan. Ik denk als ze naast jou een andere volwassene heeft waar ze op terug kan vallen, dat dat wel fijn is voor haar. Ook mocht er wat met jou gebeuren. Hoeft niet perse een partner te zijn, kan ook een oom of oma zijn. En voor jezelf misschien ook fijn als ze gaat puberen en je ooit ruzie krijgt dat er een andere vertrouwde volwassene is waar ze d’r ei kwijt kan en niet bij wildvreemden met God weet wat voor intenties.
@Linda ik ben geen alleenstaande moeder maar ik ken wel de oordelende moeders op de schoolplein of juffen die met bijbedoelingen iets zeggen. De oordelende moeders heb ik altijd aan kant gelaten en hoe gelovigen hoe erger ze waren. En de juffen gaf ik altijd een goed onderbouwd repliek. Dus de alleenstaande moeders die dit hebben gevoeld je ziet niet alles negatief en mensen zoals Linda voelen zich aangesproken omdat om jou weer op de vingers te tikken omdat zij een van de velen zijn die zich beter voelen dan anderen
wat een onzekerheid bij die andere moeders die allemaal een vent nodig hebben om “compleet” te zijn. totale onzin.
de enige reden waarom dat soort opmerkingen pijn doen is omdat je zelf realiseert dat ze waar zijn. jij hebt expliciet voor dit leven gekozen, dat leven kan geweldig zijn maar dit is statistisch gezien moeilijker zonder een man.
Ahum. Ze is geen statistiek.Ze is een verantwoordelijk mens. Statistieken gaan uit van gemiddelden. in dezen nog nooit gehoord en gelezen dat eender welk onderzoek en/of statistiek uitgaat van 100% de waarheid. Ik heb ook een leuke statistische cijfer.Een paar jaren geleden een groot Europees onderzoek waaruit blijkt dat meer dan de helft van alle huwelijken niet voor eeuwig stand houd. Welgeteld sneuveld er 50% of meer.Dus waar heb je het nu over. Ach, ook gewoon een statistiek.
Ja want alle “complete” gezinnen zijn perfect natuurlijk. Dit is vele malen geborgener en gezonder dan met een vader (of moeder) in huis die de boel kort en klein slaat, of zuipt, schreeuwt en kleineert. Maar dan is het plaatje wel compleet en stelt niemand vragen. Wat een opmerking zeg. Ze is zich bewust dat ze afwijkt van ‘de norm’ en dat is voor alle mensen altijd een beetje spannend. Volgens mij gaat het deze dame prima af en is haar dochtertje gelukkig. Het meisje is waarschijnlijk hoogsensitief en / of hoogbegaafd, dan zie je dit gedrag. Niet omdat ze gebroken is en geen papa heeft.
Ze mag fier zijn op zichzelf. Ze doet het toch maar al is het niet makkelijk.
Er zijn koppels die het veel slechter doen samen en niet naar hun kinderen omkijken.
Wat zeg jij nou allemaal? Statistisch gezien is het moeilijker zonder man? Kun je dat aantonen? Er zijn namelijk de afgelopen jaren meerdere wetenschappelijke onderzoeken gedaan die aantonen dat de samenstelling van een gezin geen enkele invloed heeft op hoe gelukkig of ongelukkig kinderen zijn. Dat heeft nl alles te maken met hoe veilig, geaccepteerd en geliefd zij zich weten en voelen. Daar hoef je geen ma voor te zijn. Mag en kan zeker,maar hoeft niet.
Natuurlijk hoef je geen verantwoording af te leggen voor het feit dat je een “BOM-vrouw” bent maar je wist van tevoren dat je dit soort reacties zou krijgen. En je dochter gaat er ook vragen over stellen. En misschien is zij ook wel iemand met een paar dozijn halfbroers en -zussen. Omdat jij per se een kind wilde.
je toont begrip, maar bent ook scherp met je opmerking, dat is niet nodig. ik ben jaren later getrouwd met mijn jeugdliefde. Zwanger, superblij want ik was ‘al’ 30. Kind is 3 maanden te vroeg gevoren, immatuur, vent is (na mishandeling van mij) eruit gezet en heb alles alleen gedaan zonder hulp of alimentatie. Geen punt, maar iemand die kritiek uit, moet maar eens nadenken wat hij/zij zegt en wat het met de ander doet.
Contact voor het kind goed gehouden, maar na 23jr 10x bezocht, zoon heeft zelf zijn naam veranderd met 21jr. Is klaar met hem.
Wat zijn sommige mensen toch ook bekrompen in hun beleving hoe het “ideale”
gezinnetje eruit moet zien.
Je dochter mag TROTS zijn op zo’n lieve mama.
Jullie komen er wel samen❤️
En daar sluit ik me helemaal bij aan!
Je doet t heel goed met je dochter.
Een mooier bewijs met je dochter die zegt, je bent mijn thuis kun je niet krijgen. ❤️
ik herken het heel erg. Als single mom ben je altijd de uitzondering op wat men normaal vindt en wat men denkt dat goed en gezond is.
Wij zijn inmiddels vele jaren verder. Mijn kinderen zijn opgegroeid tot prachtige sociale mensen met een groot hart voor anderen en voor de wereld.
Liefde, veiligheid zijn sleutelwoorden en volgens mij bied jij dat volop aan je kind. Blijf geloven in jezelf en in je gezin.
Mooi. Je doet het goed. Er zijn meer wegen die naar Rome gaat. Mijn dochter heeft ook donor kinderen.
De bedoeling was twee kinderen maar de jongste kinderen namen elkaar mee en zijn dus een tweeling. Mijn dochter heeft ook een fijn, liefdevol en warm gezin. Net als jij.
Daar mag je trots op zijn en dat ben je ook gelukkig.
erg hoe er een beeld van iemand word geschets terwijl ze niks weten
je mag trots zijn op jezelf als single mama wat alles regelt! en dit alleen doet!!
en dat je je meisje leert dat ze een zelfstandige sterke meid word wat niet afhankelijk hoef te zijn van een man !
dat iedereen maar lekker voor zijn eigen deur veegt ook al heb je een gezin wil niet zeggen dat het van zelf sprekend een gelukkig gezin is elk huisje heeft z’n kruisje
lijkt erop alsof mensen soms echt geen IQ hebben
heb je geen partner wat oplet
drm neem je der mee omdat je iemand hebt wat op kan letten !
laat je niet kleinkrijgen door deze figuren!
Ik vind de vraag “Heb je geen partner die op haar kan letten?” uiterst vreemd om twee redenen: als ze een partner had, was die vast óók geïnteresseerd in de ouderavond en twee: een partner ‘let niet op’, maar zorgt voor het (stief)kind.
Zo te lezen doe je het goed!
wat goed dat jij hier sterker van bent geworden. laat die mensen maar kletsen hoor, jij weet wat het beste werkt. voor jou èn voor je dochter.
liefs, marleen
Wauw wat een prachtig mooi verhaal!
Ik ben er stil van, echt! ❤️