Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit een telefoontje van school zou krijgen over de schorsing van mijn eigen kind
Maar die middag was het zover. Mario, mijn zoon, was geschorst. Toen ik de telefoon opnam en de stem van de conrector hoorde, voelde ik meteen dat er iets mis was. Niet zomaar een waarschuwing of een gesprek over gedrag, nee, dit was serieus.
Ik wist nog niet precies wat er gebeurd was, maar terwijl de conrector sprak, voelde ik een rilling over mijn rug lopen
Mario was altijd een jongen met een grote mond, soms een tikkeltje brutaal, maar nooit gewelddadig. Wat kon hij in hemelsnaam gedaan hebben om geschorst te worden? Het klonk als iets groots. Iets wat niet zomaar met een strafwerkje of een oudergesprek opgelost kon worden.
Pas later hoorde ik van Mario zelf en van zijn mentor wat er precies was gebeurd
Het begon in de pauze, op het schoolplein. Een groepje leerlingen had een klasgenoot in het nauw gedreven. Pesten, zoals dat tegenwoordig zo vaak ging. Niet direct slaan of duwen, maar woorden. Giftige woorden. Woorden die evenveel pijn deden als klappen. Woorden die iemand langzaam afbraken. En Mario kon daar niet tegen.
Hij was nooit een kind dat zijn mond hield als hij onrecht zag
Hij was nooit een kind dat wegkeek als anderen gepest werden. Dus hij had ingegrepen. Eerst met woorden, toen met daden. Een duw, een ruk aan een rugzak, en uiteindelijk een klap. Niet zomaar een klap, maar een rake, stomp, in het gezicht van een jongen. Een jongen die misschien thuis leerde dat je sterker stond als je iemand anders kleiner maakte.
Het gevolg?
De leraar had het gezien. En schoolbeleid was duidelijk: fysiek geweld betekende schorsing. Geen discussie, geen verzachtende omstandigheden. De regels waren zwart-wit, en Mario had de grens overschreden.
Ik zat aan de keukentafel terwijl hij, met gebogen hoofd, tegenover me zat
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Aan de ene kant voelde ik trots – hij had opgestaan tegen onrecht. Maar aan de andere kant wist ik ook dat het niet zo werkte. De school kon geen uitzondering maken. Ze moesten handelen zoals ze altijd deden. En dat betekende een officiële schorsing, een vlek op zijn dossier, en een les die hij op de harde manier moest leren.
Ik bleef denken aan de situatie, hoe Mario zich gevoeld moest hebben
Had hij spijt? Had hij zich machteloos gevoeld? Of had hij, op dat moment, echt gedacht dat er geen andere optie was dan zijn vuist te gebruiken? De volgende ochtend zag ik hem aan de keukentafel zitten, zijn boterham nauwelijks aangeraakt. Zijn blik vermoeid, zijn schouders hingen. Dit vrat aan hem. Hij zat er echt mee.
Ik kreeg een e-mail van school met de officiële bevestiging van zijn schorsing
Twee dagen. Hij moest thuisblijven, mocht niet op het schoolplein komen. Twee dagen klonken kort, maar in de wereld van een tiener kon het als een eeuwigheid voelen. Ik wist dat hij zich zorgen maakte over hoe zijn klasgenoten hierop zouden reageren. Was hij nu de agressor? De jongen die geschorst werd? De dader? Terwijl hij in werkelijkheid slechts had willen helpen.
Later die middag zag ik hem naar buiten staren
Zijn telefoon trilde op tafel, maar hij pakte hem niet op. Normaal zat hij de hele dag met zijn vrienden te appen, maar nu bleef het scherm zwart. Had hij al berichtjes gehad? Reacties van zijn klasgenoten? Voelden zijn vrienden hetzelfde als hij? Of zagen ze hem nu als degene die te ver was gegaan?
Het maakte me boos
Niet op Mario, maar op de situatie. Op het feit dat hij nu thuis zat met straf, terwijl de echte pesters waarschijnlijk gewoon weer doorgingen alsof er niets gebeurd was. Ik wilde dat hij zich begrepen voelde. Maar hoe leg je een kind uit dat het leven niet altijd eerlijk is?
Die avond zat hij op de bank, met zijn blik op de tv gericht maar zonder echt te kijken
“Ik zou het zo weer doen,” mompelde hij ineens. Dit was geen roekeloze jongen die zomaar geweld gebruikte. Dit was mijn zoon, die opkwam voor een ander. En toch werd híj gestraft. De dagen gingen langzaam voorbij. Hij probeerde de tijd te vullen met huiswerk. Zijn plek was op school, tussen zijn vrienden. Niet opgesloten in huis als een crimineel. Ik probeerde de sfeer luchtig te houden, hem niet het gevoel te geven dat ik boos was. Maar eerlijk gezegd wist ik zelf niet hoe ik me moest voelen. Tussen trots en frustratie in.
Op de laatste dag van zijn schorsing vroeg hij of ik hem na school op wilde halen de volgende dag
“Gewoon voor de zekerheid,” zei hij. Ik wist wat hij bedoelde. Hij was onzeker over hoe iedereen zou reageren. Zou hij nog steeds dezelfde Mario zijn, of zou hij nu altijd de jongen blijven die geschorst werd?
Toen hij de volgende dag uit school kwam, zag ik de opluchting in zijn gezicht
Zijn vrienden lachten, klopten hem op zijn schouder. Geen vijandige blikken, geen verwijten. Misschien had hij fout gehandeld, maar zijn intenties waren goed geweest. En ergens, diep vanbinnen, wist ik dat hij de juiste keuze had gemaakt. Ook al had het hem een schorsing gekost.
HANNA
Ja schorsingen. Van die docenten die dan even een punt willen maken. Maarja hoeveel impact heeft dat punt als ze consequent de probleem kinderen negeren maar alle andere op het kleinste pakken?
Ik was een goede leerling en kwam ook op voor gepeste. Ik lag toch wel goed in de groep.
Toen verhuisde de school van locatie voor een verbouwing en dus moest ik langer fietsen als normaal. Tja dat was wel even wennen waardoor ik in twee weken tijd 3 keer te laat kwam. Toen kwam het. Thuis werd gebeld, ik moest op gesprek en dit kon echt niet anders volgde schorsing.
Wat was ik toen klaar met die school. En prutsers voor bestuurders. Nee mensen konden de hele aula verbouwen, met laptops op docenten gooien en ermee weg komen met een gele kaart andere dag in dag uit uitschelden voor kkr homo. Want moeilijke jeugd, en ze wilde zeer wss vooral inclusief overkomen. Ik was dat jaar net uit de kast, het was mijn examen jaar en ik had nog nooit zo goed in mijn vel gezeten. Maar ik kwam 2 minuten te laat binnen en werd behandeld als tuig. Hadden mijn overgroot ouders toch maar naar een ander land moeten migreren, dan zou ik ook gewoon zeggen ja moeilijke jeugd.
ik ben een gepensioneerde leerkracht. wat bij ons voor enkele jaren heel goed heeft geholpen waren de buurtschoolagenten en de HALT politie. jammer is alles verwaterd en is het weer een bende. het wordt ons niet in dank afgenomen als wij het anders willen. de laatste tijd is thuisonderwijs toegenomen. en de opmerking je kind mist zoveel aan sociale contacten. bij ons heeft het kind rust en weer plezier in het leven en het leren gaat goed. en ze heeft vriendinnen. na alle traumabehandelingen hebben we gekozen om haar dmv dit te beschermen.
Wat een fantastische zoon heb je! Ik zou willen dat er daar meer van rondliepen, want er wordt nog steeds teveel gepest zonder dat het consequenties heeft voor de daders. Ik zou hem die twee dagen enorm beloond hebben, opstaan voor een zwakkere, dan ben je een held!
super trots op hem zijn.
petje af voor hem
Een kanjer die zoon van jou. Ik neem mijn petje voor hem af
ik heb ook zo,n kleinkind die niet tegen onrecht kan, ook hij is altijd de sjaak terwijl hij opkomt voor het recht, ze moeten op de scholen eens meer naar de oorzaak kijken ipv naar de persoon, je mag trots zijn op zo,n zoon in deze rechteloze wereld, als hij nog opkomt voor het recht.
leuk om al die pest deskundigen hier te horen. is blijkbaar een simpel op te lossen probleem. School doet het niet goed en ouders steunen kind door dik en dus. Wat kan er dan nog misgaan..
En die leraar kreeg mijn dochter jaren later en vroeg gelijk of ze een dochter was van mij. Ja zei ze, oke dan weet ik genoeg! Dus direct naar school om hem maar even duidelijk te maken dat mijn dochter niet ik was en dat heb direct haar mentor aangesproken dat ik die leraar in de gaten houdt ivm cijfers enz enz
ik was ook diegene die op kwam tegen de pesters! heb wel 10 schorsingen gehad totdat mijn ouders op school moesten komen anders werd ik van school gestuurd. Ik was toen 14 en mijn vader heeft ze even duidelijk gemaakt wat hij hier van vond en dat als het nog een x gebeurde (schorsing) dat hij dan naar de leerkracht kwam om hem even te pesten. Sindsdien geen last meer van school gehad maar bleef opkomen voor de gepeste. Helaas durfde niemand het bij mij te doen want ze wisten de consequenties er van. 1 van de gepeste meisjes is me 35 jaar later nog steeds dankbaar! En waarom ze gepest werd?? omdat haar ouders geen dure merkschoenen konden betalen, vreselijk! nu is ze advocaat en doet gratis zaken tegen scholen die schorsingen of wegsturen van een kind.
Ik heb vroeger zovaak op kantoor moeten komen dat ik het niet eens meer kan tellen. Omdat ik terug sloeg als ik geslagen of geschopt werd. Omdat ik de steen of schaar terug gooide als ik deze weereens naar mijn hoofd kreeg. Omdat ik terug schold als ik al de hele dag was uitgescholden en bedreigd.
Heb het lang op de manier geprobeerd die ze vanuit school willen. Aangeven dat ik het vervelend vond, het melden bij de leraar. Dan werd je samen tegenover een leraar gezet en moest je het maar uitpraten. Werd ik de volgende dag alleen maar harder gepest.
Op een gegeven moment ben ik van school getrapt omdat ik onhandelbaar zou zijn volgens de leraren die zelf meededen in het pestgedrag en degene die wegkeken als het hen niet uitkwam.
Geen van de pesters heeft ooit straf of een schorsing gehad. Voornamelijk populaire kinderen van populaire ouders.
Waarom ik gepest werd?… Ik had een bril, een beugel, goedkope of 2e hands kleding en mijn borsten waren wat groter als die van de rest van de school…. Goeie reden toch…..
Deze jongen heeft iemand geholpen die werd gepest. Laat hem weten hoeveel dat waard is! Hij kwam en hij nam actie. Voor het gepeste kind betekent dit de wereld. Goed gedaan kerel. Je bent een held.
Getreiter gebeurt ook door leerkrachten, kind grond in trappen “dit hoef jij niet te maken, want dat kan jij niet.”…. Ook dat wordt ook getollereerd. School moet een leuke ervaring zijn, iets waar je met plezier op terugkijkt. Dat pestprotocol is lachertje
pestprotocol op scholen is een wassen neus. kinderen doen het wanneer niemand kijkt. twee dagen schorsing is niet erg hoor, dat gebeurt met meer leerlingen en om slechtere redenen ook nog. wees maar trots op je zoon, die durft nog op te staan voor een ander.
(de echte vent, Racoon)
Wees maar trots op hem en vertel hem dat ook!
En de pesters? Die gaan vrijuit?? Jezus man!
Mijn zoon heeft hetzelfde meegemaakt. Heeft na 2 keer waarschuwen iemand een trap verkocht om een klasgenootje te beschermen dat geslagen werd door de grootste bully van de klas.
Nadat ik het verhaal van hem en andere kinderen had gehoord heb ik m op de schorsingsdag meegenomen naar de Efteling.
Geweld is nooit goed op school maar ik was stiekem toch trots.
Zolang scholen geen maatregelen nemen tegen pesters zullen dit soort situaties blijven bestaan. Vaak zijn de pesters populaire kinderen van mondige populaire ouders. School spreekt liever de gepeste kinderen met ouders die met hun rug tegen de muur staan hierop aan. Onlangs hebben we weer een stille tocht gelopen voor een kind dat zichzelf van het leven beroofde omdat ze het getreiter niet meer aan kon. De school ontkende dat er bij hen op school gepest wordt. Wees trots op je zoon, hij durft op te staan waar de school faalt, jouw zoon komt er wel.
Hopelijk lossen ze het allemaal zelf op, meestal geen hoogvliegers pesters.
Tja…..kennelijk is pesten op school nog steeds toegestaan, net als vroeger! Voor docenten is het makkelijker om de daden ( lees: de woorden ) van een pester te negeren dan de vuist van een kind die het voor een ander opneemt. Het welbekende wegkijkgedrag en gemakzucht van docenten, die liever niet teveel toezicht houden wat er op de speelplaats gebeurt en liever in de lerarenkamer koffie willen leuten. Door dat gemakzuchtige, haast egoïstische gedrag van zulke docenten, zijn er al vele kinderen beschadigd in de loop der jaren, tot in hun volwassen leven aan toe.
Ik ben het volledig met je eens. Mijn zoon werd op de lagere school altijd gepest door dezelfde jongens. Een paar jaar daar continu over gepraat op schol maar het ging gewoon door. Zelfs toen ze een systeem met petjes hadden en de trainster tegen ons als ouders, van groep 1 t/m 8 vertelde dat een pester niet wil pesten maar zijn vriendje, die de benzine voor de motor, de pester, is de brandstof hiervoor is…. Waarop ik zei, als een pester niet wil pesten waarom gebeurt dit dan al bijna 5 jaar lang bij mijn zoon? Wat een kolder… De volgende dag kon ik bij de directrice komen met de mededeling dat ik de ouders van de kleinere kinderen een ander beeld had gegeven wat niet de bedoeling was. Nee lekker een systeem erin houden met te zeggen tegen een pester “Stop hou op dit wil ik niet” wat totaal niet hielp.
Hierop zei ik dat ik mijn zoon onderhand toestemming had gegeven terug te pesten, ze waren hem al een tijd stiekem aan het trappen, en dat hij terug mocht trappen. Maar dat ze er wel rekening mee moesten houden dat het bij hem een keer klaar kon zijn en hij dan uit zijn slof zou schieten, hij loei sterk is, maar ze niet bij mij moesten komen klagen. Uiteindelijk gebeurde dit ook, hij schopte keihard terug en toen zou zijn lerares boos worden en mij boos opbellen, waarop zei andere lerares zei “dit is waar zijn moeder al meerdere malen voor gewaarschuwd heeft, dus je laat hem verder met rust”… Vanaf dat moment was het over ook, hij scheen nogal hard terug geschopt te hebben, en hebben ze hem nooit meer gepest.
En bij onrecht bij anderen grijpt hij tegenwoordig ook in, met ook een schorsing tot gevolg, waar hij trots op is…
Dus ja, het hele systeem is erg krom in dit land. Harder aanpakken die pesters en niet degene die bij onrecht een ander helpt. Ik persoonlijk vind dat er ook weer meer leraren moeten komen op het basisonderwijs, die zijn meestal rechter door zee en hebben op dit soort situaties vaak meer de overhand. Maar dat is mijn mening.
Wat een waardeloze docent… Hij zag wel dat je zoon die klap gaf, maar niet dat die andere jongen zo getreitered werd? Zo’n wegkijker dus, waar er helaas veel te veel van rondlopen. Mijn dochter werd op haar middelbare school ook zo gepest. Die school had ook een wegkijkbeleid, als het niet gelovige kinderen betrof, die het slachtoffer waren. Mijn dochter is beschadigd, ik wou dat ik het eerder had geweten.
wees maar gewoon trots op die bink van je. jammer dat ie in z’n frustratie zn vuisten gebruikte, maar als praten niet werkt is dat misschien de enige optie. alles beter dan het pesten gewoon te laten gebeuren.