Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Lees eerst de vorige blogs van Tatiana:
In mijn vorige blog kon je lezen dat de twijfel toesloeg over onze emigratie naar Spanje. Het was koud, de stroom viel uit en de kinderen hadden heimwee. Maar het was gewoon even overweldigend. We hebben het heel erg goed samen.
Nu nog een school vinden, een wereld van verschil met Nederland
Het volgende wat we moesten regelen vanaf het moment dat we de sleutels kregen was een school vinden voor de kinderen. We zijn middenin het schooljaar geëmigreerd en hadden van tevoren al contact gezocht met scholen in onze gemeente. In Spanje heb je drie soorten scholen: internationale scholen, concertado’s (semi-privé) en publieke scholen. Internationale scholen zijn volledig privé en kunnen zo tussen de 500 en 1200 euro per kind per maand kosten, plus bijkomende kosten voor uniformen, laptops en lunches. Ze bieden een breed curriculum, maar de prestatiedruk ligt hoog. Concertado’s zijn deels gesubsidieerd door de overheid, waardoor ze betaalbaarder zijn, maar nog steeds een uitgebreider curriculum hebben dan publieke scholen. Deze scholen zijn vaak tot 16 of 18 jaar, dus met de middelbare school erbij in. Publieke scholen zijn gratis, afgezien van kleine bijdragen voor boeken en uitstapjes. Dit systeem verschilt per regio, maar in onze omgeving werkt het zo.
De scholen waren overvol, en nu?
Wij wilden graag een concertado-school, omdat we het belangrijk vinden dat de kinderen een net wat breder lespakket hebben en goed Engels leren. Mocht onze toekomst ons toch weer terug naar Nederland of elders brengen, dan is Engels altijd een handige taal. We hadden vooraf contact gelegd en zelfs scholen bezocht, maar inschrijving bleek via de gemeente te lopen. Bovendien waren de scholen overvol, mede door de overstromingen in oktober, waardoor veel klassen extra kinderen moesten opvangen. Hierdoor konden onze kinderen niet samen op onze voorkeursschool terecht.
In Spanje kan je kind geweigerd worden als de klassen vol zitten
Na onze gemeentelijke inschrijving moesten we wachten op een nieuwe afspraak om een schoolkeuze door te geven. In Spanje kan je kind namelijk geweigerd worden als de klassen vol zitten; maximaal 25 kinderen per klas is de regel. Dat klinkt misschien streng, maar in Nederland zitten er soms meer dan 30 kinderen in een klas, dus ergens vond ik het wel een goede richtlijn. Vlak voor de kerstvakantie werd de inschrijving afgerond en begon het wachten. Gevoelsmatig waren de kinderen al weken thuis en we merkten dat ze snakten naar andere kinderen om mee te spelen. Meteen na de kerstvakantie werd ik gebeld: er waren slechts twee scholen met plek. Het goede nieuws was dat ze in ieder geval samen konden starten. Het slechte nieuws? Een rondleiding zat er niet in. We moesten onze keuze maken op basis van de buitenkant en een website.
Een nieuw land, een nieuw huis, een nieuwe school en ze spraken de taal niet
Hoe maak je zo’n beslissing? Uiteindelijk kozen we op gevoel en een klein beetje advies van de dame bij de gemeente. Een week later begonnen ze. Natuurlijk vonden ze het spannend. Een nieuw land, een nieuw huis, een nieuwe school en ze spraken de taal niet. Maar zo stoer als ze zijn, stapten ze samen naar binnen. Geen traan gelaten. En om 14:00 uur kwamen ze stralend naar buiten. Ze hadden meteen al vriendjes gemaakt. Volgens hen was dit de beste schooldag ever. Ik ben een trotse moeder.
Onze kinderen voelden zich eerder indringers in hún wereld
Spaanse kinderen zijn enorm open en toegankelijk. Onze kinderen werden onthaald alsof ze elkaar al jaren kenden. Dat viel ons ook al op in de speeltuinen. In Nederland duurt het vaak even voordat kinderen op elkaar afstappen, maar hier hoort iedereen er direct bij. Toch moesten onze kinderen daar erg aan wennen. Tijdens vakanties lijkt taal geen barrière, maar nu was het ineens écht. Ze wilden de taal vloeiend spreken voordat ze contact maakten, alsof ze anders een buitenstaander waren. Misschien heeft het ermee te maken dat andere kinderen op vakantie ook uit hun natuurlijke omgeving zijn. Nu voelden onze kinderen zich eerder indringers in hún wereld. Maar het heeft uiteindelijk wel gezorgd voor een zachte landing op school.
We lopen tegen veel praktische zaken aan, zoals geen lunchvoorziening of buitenschoolse activiteiten
Nu ze twee maanden op school zitten, merken we toch dat niet alles even goed aansluit bij onze verwachtingen. De school is erg groot en de hoofdtaal is Valenciaans, niet Spaans. Ze krijgen extra bijles Spaans, maar het blijft verwarrend om twee nieuwe talen tegelijk te moeten leren. De eerste weken lag de focus vooral op het sociale aspect: vrienden maken, hun weg vinden, zorgen dat ze niet alleen op het schoolplein stonden. De leerkrachten dachten daar goed in mee. Maar we lopen ook tegen praktische zaken aan. De comedor (lunchvoorziening) zit vol, er is een wachtlijst en er zijn geen buitenschoolse activiteiten.
We overwegen een overstap naar een andere school
Halverwege een schooljaar emigreren raad ik dan ook niet aan. Voor het volgende schooljaar overwegen we een overstap naar een andere school. Toch een semi-privé school. Dat betekent wel wéér wennen aan nieuwe gezichten, opnieuw beginnen, geen vastigheid kunnen opbouwen. Onze zoon heeft in Nederland ook al een keer een overstap van school gemaakt. Wat als ze hierdoor moeite krijgen met het aangaan van vriendschappen? Voor nu laten we het even op ons afkomen. We blijven observeren, luisteren naar de kinderen en hopen de juiste beslissing te nemen. Maar één ding is zeker: ze hebben het heel erg naar hun zin.
Dat Spaanse ritme vraagt nog wat aanpassing, hier eten ze zelfs doordeweeks pas om acht uur in de avond
Ze hebben snel vriendjes en vriendinnetjes gemaakt, worden al uitgenodigd voor partijtjes en begroet in de supermarkt of als we door de stad lopen. Ze vallen ook nog eens met hun neus in de boter, want op school wordt van alles georganiseerd: carnaval, Fallas, uitjes met de klas, sportdag… Het zijn niet alleen de lessen die tellen, maar ook de momenten daarbuiten waarop ze hun klasgenoten op een andere manier leren kennen. In Spanje spreken ze namelijk niet af om bij elkaar thuis te spelen na schooltijd. Waar we in Nederland gewend zijn dat kinderen samen bij iemand spelen terwijl de andere ouder gewoon weer naar huis gaat, is dit in Spanje anders. Met verjaardagspartijtjes blijven de ouders erbij. De kinderen spelen en de ouders doen samen een drankje. Samenkomen doen ze later op de dag bij een speeltuin of skatepark. Wel moeten wij nog wennen aan deze tijden. Dat Spaanse ritme vraagt nog wat aanpassing. Wij eten nog lekker Hollands rond 18:00 uur, en de kinderen liggen om 20:00 uur in bed. Hier in Spanje spelen kinderen vaak tot acht uur en eten daarna pas, op doordeweekse dagen!
Ze doen het allebei op hun eigen manier en in hun eigen tempo
Het Spaans spreken gaat iets minder snel dan ik had gedacht, maar dat ligt vooral aan mijn eigen verwachtingen. Ik spreek zelf de taal en hoefde niet vanaf nul te beginnen. Voor de kinderen is dit anders. Ze nemen eerst alles op — Spaans, Valenciaans én Engels — en gaan daarna pas spreken. Onbewust begrijpen ze al best veel. Onze zoon probeert gewoon zinnen te maken met Spaanse en Engelse woorden door elkaar, terwijl onze dochter juist meer terughoudend is. In de klas durft ze nog niet goed te praten en drukt ze zich vooral uit met gebaren. Maar thuis voert ze hele rollenspellen op en vliegen de Spaanse woorden je om de oren. Ze doen het allebei op hun eigen manier en in hun eigen tempo. En dat mag. Ze krijgen de ruimte en het vertrouwen. De rest komt vanzelf.
TATIANA
Insta @laaglandjes_inspanje
Tatiana heeft samen met haar man en hun twee kinderen (6 en 8 jaar) de stap gezet om naar Spanje te emigreren. In een blogreeks deelt ze hoe ze dit avontuur hebben aangepakt, welke uitdagingen ze onderweg tegenkomen en hoe hun kinderen dit hele proces beleven. Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Dank je wel. Wij zijn ook apetrots!
ik vind dat ze het echt super doen wat ik lees.want het is best erg veel.
trots op ze hoor groetjes smits xxx