Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn gehele zwangerschap verliep op rolletjes, wel wat moe en af en toe wat misselijk maar geen gedoe met overgeven, waar ik super blij mee was! Toen ik 12 weken zwanger was kochten mijn vriend en ik een nieuw huis, hiervan zouden wij de sleutel krijgen in maart. Aangezien ik pas 2 maanden later uitgerekend was zagen wij hier totaal geen problemen in. Vrienden zeiden wel eens dat zij het een krappe planning vonden, dit wuifden wij weg met: ‘’het is de 1e, die komt echt niet voor de 40 weken.’’ Tijdens het klussen had ik af en toe wel wat last van harde buiken, maar die horen er nu eenmaal bij, was mijn gedachte en ik zocht hier dan ook verder niks achter.
Ik had nog niet eens een vluchtkoffer klaarstaan
Op zaterdag stond onze verhuizing gepland, maar toen werd ik donderdag op vrijdagnacht ineens wakker met vochtverlies, wat vruchtwater bleek te zijn. Op dat moment was ik 34 weken en 2 dagen zwanger, dit was dus nog helemaal niet de bedoeling! We hebben de verloskundige gebeld en zij kwam direct naar ons toe. Nadat zij binnenkwam heeft ze eerst geluisterd naar het hartje van de baby, gelukkig was deze meteen sterk aanwezig en kwam er weer wat meer rust. Maar bij dit termijn gebroken vliezen betekende wel: direct naar het ziekenhuis. Aangezien ik nog niet eens met zwangerschapsverlof was had ik ook nog geen vluchtkoffer klaarstaan. Snel hebben de verloskundige en mijn vriend wat spulletjes in een koffer gestopt om daarna richting het ziekenhuis te rijden.
De verloskundige wilde eerst testen of het wel vruchtwater was, maar toen zag ze de hoeveelheid
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik al snel wat krampen en werd ik meteen aan de CTG gelegd, waarop het werd bevestigd dat er echt iets gaande was. De verloskundige in het ziekenhuis wilde eerst een varentest doen om te kijken of het echt vruchtwater was, maar toen zij zag hoeveel vruchtwater ik verloor had zij hier geen twijfel meer over en liet dit idee meteen los. Na een tijdje zakten de weeën af, dus aan het einde van de ochtend werd ik overgeplaatst van de verloskamers naar de zwangere afdeling. Hier werd elke ochtend een CTG gemaakt en zodra ik iets van verandering voelde werd er een extra CTG gemaakt. We kregen alvast een rondleiding op de neonatologie voor als de weeën wel weer zouden starten, want dan zou ons zoontje hier opgenomen gaan worden.
Ik grapte nog: ‘’Nou, zijn kamer is klaar, morgen mag hij komen hoor”
Na 72 uur was er nog geen baby en werd er een afspraak ingepland om dan met 37 weken te gaan inleiden. De kans dat de weeën na die 72 uur nog spontaan opkomen zetten is namelijk erg klein, dus ik mocht met thuismonitoring naar huis. Op maandag kwamen wij weer thuis en vanaf dinsdag moest ik elke dag thuis een CTG maken waarna ik gebeld werd door de arts of het er goed uitzag of niet. Ook nu was de afspraak, zodra ik iets van verandering voelde moest ik bellen en dan moesten wij naar het ziekenhuis voor extra controle. Op vrijdag werd eindelijk de babykamer geschilderd en voor de grap appte ik nog naar mijn moeder aan het einde van de middag ‘’Nou, zijn kamer is klaar, morgen mag hij komen hoor.’’ Tijdens het eten nemen mijn harde buiken weer toe en moet ik dit een beetje wegzuchten. Ik had dit de dag ervoor ook gehad en toen waren we in het ziekenhuis geweest en bleek er niks aan de hand, dus ik besloot het nu thuis nog even af te wachten en niet meteen te bellen naar het ziekenhuis. In mijn achterhoofd nog het idee dat de kans toch erg klein was dat de weeën nog spontaan zouden starten.
De weeëntimer gaf aan dat ik het ziekenhuis moest bellen
In de avond ben ik op tijd naar bed gegaan na een warme douche en een paracetamol om vervolgens net na middernacht wakker te worden van hele pijnlijke krampen. De weeëntimer erbij gepakt en die gaf aan dat het begonnen was en ik het ziekenhuis moest bellen. Hierop besloten toch het ziekenhuis te bellen en zoals verwacht mochten wij langskomen. Aan de telefoon werd alvast gezegd dat zij waarschijnlijk naast het maken van een CTG nog niets zouden doen omdat ik nog steeds niet op de goede termijn was. Die dag was ik namelijk 35+3. Om 2.00 kwamen wij aan in het ziekenhuis en mochten wij ons melden op de verloskamers waar ik direct weer aan de CTG werd aangesloten. Na ongeveer een uur kwam de verloskundige binnen en zei dat het er toch wel op leek dat de bevalling toch begonnen was. Ze besloten op dit moment om voor het eerst mijn ontsluiting te meten, dit was eerder die week nog geen enkele keer gedaan wegens een groter infectiegevaar door de gebroken vliezen. Voor de zekerheid trok de verloskundige steriele handshoenen aan om de kans op infecties te verkleinen, mochten de weeën toch weer gaan afzakken. Op dat moment had ik 2 centimeter ontsluiting en gaf zij aan dat ik er rekening mee moest houden dat ik ongeveer 1 cm per uur erbij zou krijgen, dus zij zou na 2 uur weer komen voelen tenzij ik zelf dacht dat dit eerder moest.
In mijn bevallingsplan stond dat ik dit eigenlijk niet wilde, maar omdat het noodzakelijk was stemden we er toch mee in
Na een uur kreeg ik best wel veel druk, maar bleek na controle dat ik op 4 cm zat, dat ging dus toch iets sneller dan gedacht. De dienst van de verloskundige was bijna afgelopen en ze kwam vertellen dat zij mij ging overdragen aan de dagdienst en dan zou er weer gecheckt worden op de ontsluiting. Hier zat ongeveer 3 uur tussen, flinke domper dat ik toen nog steeds 4 cm bleek te hebben. Ondertussen was de CTG via mijn buik niet goed meer te lezen en kwam de arts voorstellen om een schedelelektrode te plaatsen, iets wat in mijn bevallingsplan stond dat ik dit eigenlijk niet wilde. Maar omdat het voor onze kleine noodzakelijk was toch mee ingestemd. De 1e poging mislukte, dus hebben we even gewacht. Ondertussen bleef de CTG erg slecht te lezen waardoor de arts regelmatig binnenkwam lopen en werd er een tweede poging gedaan, tegelijkertijd werd de tweede set vliezen gebroken en toen kon de schedelelektrode ook geplaatst worden. Na het breken van de tweede set vliezen kwam ik in een gigantische weeënstorm en wilde ik een ruggenprik. Helaas was het op OK onwijs druk waardoor dit lang op zich liet wachten.
Ik word heel snel op mijn zij gedraaid, maar het helpt niet genoeg, er moet nu actie worden ondernomen
De arts zit nog steeds aan mijn bed en ziet dat ik de weeën niet goed meer kan opvangen en stelt dan voor om een remifentanil pomp te starten en zet dit daarna meteen in werking. Protocol hierbij is dat de arts en de verpleegkundige dan een half uur lang op de kamer moet blijven om alles goed in de gaten te houden. Doordat de weeën zo snel op elkaar komen, dipt de hartslag van de kleine met regelmaat naar 60 slagen per minuut. Door mijn vriend en de verpleegkundige word ik heel snel op mijn andere zij gedraaid in de hoop dat de hartslag weer omhoogkomt. Hier komt de hartslag wel weer wat omhoog, maar blijft ook met elke wee dalen. De arts spreekt uit dat hij denkt dat we misschien toch naar een keizersnede over moeten maar dat hij hiervoor nog een test wil uitvoeren. Hiervoor neemt hij een bloedgas af uit het hoofdje van de baby waaruit blijkt dat het echt heel slecht gaat met de kleine en er nu actie ondernomen moet worden.
“We kunnen niet garanderen dat je een ruggenprik krijgt”
Ineens staan er 6 verpleegkundige en een 2e gynaecoloog in de kamer en gaat het heel erg snel. De OK is gebeld dat we er nu aankomen voor een spoedkeizersnede en ondertussen word ik de gang op gesneld. In de lift krijg ik te horen dat er echt grote spoed bij komt kijken nu en dat ze niet kunnen garanderen of ik een ruggenprik krijg en dat ik rekening moet houden met narcose. Wanneer wij op de OK aankomen is de anesthesist er gelukkig ook en kan ik toch een ruggenprik krijgen. Het operatieteam staat al helemaal klaar om te beginnen. De ruggenprik zit gelukkig in 1 keer goed en dan komen meteen de doeken over mij heen. Gelukkig mag mijn vriend er ook gewoon bij blijven tijdens de operatie. Voor we het weten doen ze het doek naar beneden en zeggen ze dat de kleine man geboren gaat worden en kunnen we zien hoe ze onze zoon uit mijn buik tillen en dan is Boaz geboren. Boaz wordt meteen door de kinderarts meegenomen naar de opvangkamer die aan de OK vast zit en wordt hier helemaal gecheckt. Zijn 1e apgarscore was een 7 en daarna liep deze heel snel op naar de 10. Uit de navelstreng hebben ze nogmaals bloed afgenomen en gecontroleerd waaruit bleek dat deze actie echt heel hard nodig is geweest. Binnen het besluit dat wij naar een keizersnede over moesten en het tijdstip dat Boaz geboren werd heeft nog geen 25 minuten gezeten.
Na 6 dagen mochten wij naar huis, wij genieten onwijs van hem
Boaz hoefde gelukkig niet naar de neonatologie en mocht bij ons op de kraamafdeling verblijven. Het drinken lukte hem nog niet waardoor er aan het eind van de avond nog een sonde is geplaatst waar hij zijn voeding door kreeg. Gelukkig ging Boaz daarna met sprongen vooruit en heeft hij vanaf dag 3 de sonde niet meer nodig gehad. Na 6 dagen mochten wij zonder sonde en met onze zoon lekker naar huis. Boaz is nu 1 maand oud, gecorrigeerd nog 0, maar doet het gelukkig super goed en wij genieten onwijs van hem!
SUZANNE
Insta: suzannekant
