Doortje: “Ik mis mijn zoon elke zondagavond, maar ik weet ook dat dit het beste is”

Huub was twee toen ik het toegaf

Dat ik het niet meer aankon. Dat ik mezelf kwijt was. Dat ik niet meer wist hoe ik de dagen moest doorkomen zonder in te storten. Dat ik, moeder van een heerlijk jongetje, mezelf voelde verdwijnen in alles wat moeder zijn óók is: slaaptekort, schuldgevoel, constante overprikkeling.

Ik was er altijd

Echt altijd. Vanaf het moment dat hij wakker werd tot het moment dat ik hem ’s avonds in zijn bedje legde. Alleen. Geen partner. Geen vader in beeld. Geen tweede paar handen. Alles kwam op mij neer. En ik probeerde het. Alles. Het ritme, de pedagogische adviezen, de zachte toon, de humor. Maar ik voelde het langzaam afbrokkelen. Mijn geduld. Mijn energie. Mijn liefde zelfs. En dat durf ik pas nu hardop te zeggen: er waren momenten waarop ik geen liefde voelde. Alleen uitputting.

De druppel die de emmer deed overstromen

Huub wilde zijn schoenen niet aan. Ik weet het, dat klinkt zo klein. Maar het was de vijfde driftbui van de dag. Hij had zijn boterham weggegooid, mijn bril van tafel geveegd, de kat achterna gezeten met een vork, en ik had hem drie keer uit de vensterbank moeten tillen. En toen. De schoenen. Hij gilde. Trapte. Sloeg met zijn vuisten tegen mijn buik. Ik schreeuwde terug. Niet hard. Maar wel lelijk. Onmachtig. Wanhopig.

Hij schrok

Dat zag ik. Zijn ogen groot. Zijn lip begon te trillen. En ik zakte op de grond. Huilde. Voor zijn ogen. Met lange uithalen. Alsof alles wat ik had opgespaard er in één keer uit moest. Hij kroop in mijn schoot en fluisterde: “Mama huilen.” Die avond heb ik mijn moeder gebeld. Mijn moeder – de oma van Huub – is een rustige, wijze vrouw. Niet oordelend. Wel helder. Ze was er al veel voor ons. Paste op als ik boodschappen moest doen of naar de tandarts ging. Ze zei vaker dat ik meer hulp mocht vragen. “Je hoeft dit niet alleen te doen, Doortje.” Maar ik wilde dat wel.

Ik wilde sterk zijn

Onafhankelijk. Zo’n moeder zijn die het allemaal aankan. Ook zonder partner. Tot die dinsdag. Ik belde haar. “Mam, ik red het niet meer. Ik kan hem niet meer aan.” Ze kwam diezelfde avond nog langs. Huub sliep al. Ze zag het aan mijn gezicht. Ze zei niks, tot ik zelf begon te praten. Alles kwam eruit. Hoe ik steeds bozer werd. Hoe ik zijn energie niet meer kon bijbenen. Hoe ik me schuldig voelde, altijd. Toen zei ze: “Wat als hij in het weekend bij mij is?” Ik keek haar aan. “Echt?” Ze knikte. “Elke vrijdag tot zondagavond. Dan heb jij rust. En hij ook. En ik krijg de kans om hem echt te leren kennen. Niet alleen in stukjes.”

En zo is het gegaan

Dat is nu een half jaar geleden. En het werkt. Op vrijdagochtend pak ik zijn tas. Knuffel, pyjama, lievelingsboek, zijn groene beker. We doen het ritueel samen. Hij wijst aan wat erin moet. Hij weet: bij oma zijn is fijn. Zondags eet ik bij haar, als ik hem weer ophaal. Dan praten we bij. Zij vertelt hoe het ging. Ik vertel hoe het met mij ging. We kijken elkaar aan, en weten: dit klopt.

De eerste weken huilde ik elke zondagavond

Van schuld. Van leegte. Van gemis. Maar ook van opluchting. Want ik had twee nachten doorgeslapen. Ik had mezelf even gehoord. Gevoeld. Niet alleen moeder geweest, maar ook weer Doortje. En sindsdien ben ik anders. Ik heb meer ruimte. Meer zachtheid. Meer liefde. Huub merkt dat ook. Hij lacht vaker. Kijkt me vaker aan. Klimt op mijn schoot en zegt: “Mama blij.” Ja, mama is blijer.

Soms zeggen mensen: “Ik zou dat nóóit kunnen, mijn kind wegdoen in het weekend.”

Of: “Je mist toch van alles?” En ja, dat is zo. Soms mis ik hem precies op de momenten dat hij het hardst moet lachen. Soms wil ik bij hem zijn als hij wakker wordt en met zijn slaperige hoofd tegen oma aan kruipt. Maar ik weet ook: dit is geen ‘wegdoen’. Dit is samen opvoeden. Dit is een constructie die klopt voor ons. Omdat hij twee vrouwen heeft die zielsveel van hem houden en hem beiden iets anders geven.

Bij mij krijgt hij structuur

Ritme. Spelletjes op het kleed. Tandenpoetsliedjes. Bij haar krijgt hij rust. Lange wandelingen. Een hand die nooit haast heeft. Hij leert andere woorden bij haar. “Boterham met smeerkaas.” “Krentenbolletje.” Ik hoor zijn wereld groeien. En wat ik hem geef, geef ik beter sinds ik dit niet meer alleen hoef te doen.

Ik heb nagedacht over later

Stel dat hij straks, als hij ouder is, zegt: “Ik wil alleen bij mama wonen.” Of dat mensen ons raar vinden. Vreemd, dat een kind ieder weekend ergens anders slaapt. Maar ik weet nu: ik ga dit niet meer loslaten. Niet omdat ik hem niet wil. Maar juist omdat ik hem wil geven wat hij nodig heeft. En dat ben ik, op mijn best. Niet op mijn kapotst. Misschien zal hij het ooit vragen. “Waarom was ik in het weekend bij oma?” En dan zal ik zeggen: “Omdat mama op die manier het beste voor jou kon zorgen. Omdat oma en ik dat samen deden. Omdat we je allebei alle liefde wilden geven – zonder dat iemand eraan onderdoor ging.”

En ik hoop dat hij het zal snappen

Dat hij trots is. Dat hij zich gedragen voelt. Niet tekortgedaan. Want dat is wat hij verdient. Een moeder die kiest voor draagkracht. Voor delen. Voor eerlijkheid. En een oma die opstond, toen ik zelf niet meer kon.

Er zijn nog steeds dagen dat ik twijfel

Als hij een driftbui heeft op woensdag. Of als ik in zijn lege bedje kijk op zaterdag. Maar ik weet dat ik geen andere moeder meer wil zijn dan de moeder die ik nu ben. Ik ben aanwezig. Ik ben beschikbaar. Ik ben vrolijker. Ik tel tot tien. Ik zing weer. Ik lach weer echt. En dat komt doordat ik durfde te zeggen: “Ik red het niet.” Het was het moeilijkste dat ik ooit heb toegegeven. Maar het was ook het dapperste. En het beste dat ik voor ons allebei kon doen.

DOORTJE