Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees meer blogs uit de reeks van Juf Iris
De sfeer voor het paasontbijt zat we goed in
Het begon als een feestelijke ochtend. In de klas hadden we de tafels gezellig gedekt met servetjes in lentekleuren, bakjes met druiven en plakjes ontbijtkoek, paasbrood en vrolijke bekertjes met ranja. De kinderen van groep 3 hadden allemaal iets meegebracht voor het Paasontbijt, en de sfeer was zoals je hoopt bij zulke momenten: blij, uitgelaten en verwachtingsvol.
Noan kwam ineens naar mij toe
We waren nog maar net begonnen met eten toen Noan langzaam naar me toe kwam gelopen. Zijn gezichtje was bleek met wat rode vlekken, zijn lippen leken een beetje dikker dan normaal. “Juf, ik voel me raar,” zei hij zacht. Op dat moment ging er meteen een alarmbel bij me af. Noan heeft een ernstige pinda- en notenallergie. Aan het begin van het schooljaar hadden zijn ouders me uitgebreid ingelicht: wat de signalen zijn van een reactie, wat ik moet doen, en vooral hoe ik de epipen moet toedienen. We hadden alles besproken, zelfs geoefend met een oefenpen. En nu stond hij hier. Bleek. Met rode vlekken. Kortademig. Zwetend.
Ik voelde meteen dat dit serieus was
Ik keek hem aan en voelde meteen dat dit serieus was. “Waar heb je gegeten van, lieverd?” vroeg ik, terwijl ik met mijn hand over zijn rug wreef. Hij wees naar een stukje paasbrood op zijn bord. Toen wist ik het zeker: dit gaat niet goed.
Ik riep snel mijn collega
Ik riep mijn collega van de naastgelegen groep 4. “Sandra, ik heb je nu nodig!”, zei ik terwijl ik Noan naar de gang begeleidde. In het lokaal begon de onrust onder de kinderen al een beetje toe te nemen. Sandra kwam meteen en zag aan mijn gezicht dat het menens was.
Samen besloten we binnen enkele seconden dat we actie moesten ondernemen
Sandra zei vrijwel direct: ‘Je moet nu handelen’. Samen besloten we binnen enkele seconden: we gaan de epipen zetten. Noan begon al last te krijgen van zijn ademhaling. Mijn handen trilden, ondanks de voorbereidingen die ik had gehad. Kon ik dit wel op de juiste manier? Terwijl Sandra de ambulance belde en de ouders informeerde, pakte ik de epipen uit zijn EHBO-tasje in de kast. Ik knielde weer bij hem neer, legde uit wat ik ging doen, hield zijn beentje stevig vast en zette de pen in zijn dij. Hij schrok, maar hield zich zo ontzettend dapper.
Ik vertelde Noan dat de ambulance zou komen
De adrenaline schoot door ons allemaal heen. Ik hield hem stevig vast, vertelde hem dat het goed zou komen. Dat papa en mama onderweg waren. Dat de ambulance zou komen. Hij huilde een beetje, van schrik en ongemak, maar je zag ook dat de benauwdheid al langzaam iets afnam. De epipen deed zijn werk!
Op klasgenootjes had het een enorme impact
In de klas had Sandra ondertussen verteld dat Noan zich niet goed voelde en dat de ambulance hem ging helpen. Ook de directrice was erbij gekomen. Kinderen zaten met grote ogen aan tafel. Sommige kinderen huilden zacht. Anderen vroegen of Noan dood zou gaan. De impact was enorm. Want hoewel we op school wel eens oefenen voor noodgevallen en dit scenario hadden doorgesproken met de klas, voelt het op zo’n moment zó echt. Zó dichtbij.
De ambulancebroeders namen het van mij over
Toen de ambulance arriveerde, nam ik Noan mee naar buiten. De broeders kwamen al de school in en namen hem van mij over, stelden vragen, controleerden zijn ademhaling, hartslag, hoe hij reageerde op de medicatie. Zijn ouders kwamen enkele minuten later aan, zichtbaar in paniek. Ik kon het me volledig voorstellen. Hun kind in een ambulance, zijn leven misschien in gevaar – en ze waren er niet bij toen het gebeurde.
Moeder huilde en omhelsde mij
Ik heb uitgelegd wat er was gebeurd. Hoe Noan naar me toe kwam, hoe we geen seconde hebben getwijfeld, hoe we precies hebben gedaan wat was afgesproken. En hoe dapper Noan was geweest. Zijn moeder huilde, sloeg haar armen om me heen en zei: “Dankjewel. Echt, ontzettend bedankt dat je hebt gedaan wat je moest doen. Het was voor jou vast ook spannend.”
De rest van de dag was onwerkelijk
De kinderen wilden weten hoe het met Noan ging. Sommigen durfden niet meer te eten. Anderen wilden juist een tekening maken voor hem. We hebben in een kring gezeten, gepraat over wat er was gebeurd, over allergieën, over hoe knap het was dat Noan meteen hulp kwam vragen en hoe belangrijk het is om goed op elkaar te letten.
Dankzij de goede voorbereiding kon het zo verlopen
Achteraf gezien ben ik zó dankbaar dat we die instructies erg goed hebben doorgenomen aan het begin van het jaar. Dat ik met mijn buurvrouw collega dit scenario had voorbesproken. Dat de epipen op een vaste plek lag. Dat we als team goed op elkaar ingespeeld zijn. En bovenal dat Noan zichzelf meldde. Want hij heeft ons allemaal laten zien hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren en niet te wachten.
Het was het meest emotionele Paasontbijt dat ik ooit heb meegemaakt, maar gelukkig met een hele goede afloop!
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees meer blogs uit de reeks van Juf Iris
pluim voor de juf.
zo ook trouwens voor een meisje met taaislijmziekte: van vloeibare lijm naar prittstiften en geen bloemenvazen meer in de klas. simpele maatregelen en weer een stel gerustgestelde ouders.
wat er bij ons op de basisschool gebeurde: één meisje met een dermate heftige allergie dat zij niet eens bij pindas in de buurt kon komen. gevolg: de hele school pindavrij zolang zij daar op school zat. het kan dus wel. die ouders waren de school innig dankbaar voor de veilige omgeving voor hun dochter.
paasbrood is lekker, maar was er niemand die wist dat de spijs die erin zit van amandelen is gemaakt?
Super goed gehandeld! Petje af. Ik vraag me wel een beetje af waarom alle hapjes niet pinda- en notenvrij zijn op zo’n Paasontbijt, als er een kind met een dodelijke allergie in de klas zit. Hopelijk voeren ze dat na dit incident wel in en worden alle ouders van klasgenootjes ook op de hoogte gebracht zodat het niet nog eens gebeurt.
Dat lijkt me logisch; er is er 1 met een allergie en vanaf dat ze 4 jaar zijn, snappen ze zelf dat ze niet alles zomaar in de mond moeten (en kunnen) stoppen. Als dat jong allergisch is, hoeft de rest daar niet onder te leiden (aannemende dat de allergie niet dermate heftig is dat hij er wel gewoon tegen kan als anderen de noten of pinda’s of wat dan ook in één ruimte nuttigen).
Daar ben ik het dus niet mee eens. Ten eerste kun je een kind op die leeftijd zo’n grote verantwoordelijkheid nog niet geven. Die verantwoordelijkheid ligt op die leeftijd nog bij de ouders en sinds die op school niet aanwezig zijn moet de schoolleiding dat overnemen. Op die leeftijd weten kinderen namelijk echt nog niet waar wel en geen noten in zitten en ze moeten ontspannen en vrij van zo’n ontbijt kunnen genieten, zonder angst dat het mis gaat. En ten tweede; Het is geen levensbehoefte voor kinderen om tijdens zo’n ontbijt dingen met pinda’s en noten te eten. Sterker nog: die kinderen zullen het niet eens merken als die ingrediënten achterwegen gelaten worden. Dus nee ze zullen er niet onder “lijden” als er rekening wordt gehouden met de gezondheid van een klasgenoot. En als zo’n maatregel ervoor zorgt dat alle kinderen op een veilige en vrije manier van dit soort feestjes kunnen genieten lijkt me dat niet minder dan normaal om in te voeren.
4 jaar Joris.. v i e r… nee dat snappen ze dus niet. In geval van zo’n ernstige allergie hoort de school notenvrij te zijn.
sommige mensen reageren al op de adem van iemand die pindakaas heeft gegeten of als ze noten aanraken.
wil je nu werkelijk beweren dat een kind van vier moet weten wat er in eten zit omdat hij een allergie heeft.
dus het is zijn eigen schuld?
doe even normaal zeg.
Dat is niet helemaal waar. In een kleuterklas bij mij op school waar ik werk, geldt ook een pinda- en notenverbod vanwege allergieën. Sommigen kunnen van de geur alleen al van hun stokje gaan, dan moet je echt heel voorzichtig zijn.
Nee hoor Joris dat geldt absoluut NIET voor alle kinderen vanaf 4 jaar. Mijn zoontje is 6 en die moet ik zelf nog regelmatig opletten dat hij geen dingen in zijn mond stopt wat niet om te eten is. Laat stáán dat hij zal begrijpen dat andere kinderen niet altijd het zelfde kunnen eten als de hij zelf. Dus.
Wat het verhaal betreft: goed gehandeld juffrouw!
Jeetje wat fijn dat jullie dit zo goed voorbereid hadden en dat iedereen goed handelde op het juiste moment
ik moest een keer een gymles overnemen en een moeder zei heel randon mijn kind heeft een notenallergie en een epipen in haar tas mocht er iets gebeuren, doei.. ik was 16, had geen idee over welk kind het ging en wat haar tas was..
Dan vind je het als moeder kennelijk niet belangrijk of je kind een allergische reactie overleeft.
vreemd verhaal. wel goed gehandeld.
als je kind allergisch is voor noten ed lijkt het mij dat je zelf het ontbijt meegeeft en de juf vertelt dat hij of zij alleen dat mag eten.
je kunt niet van een kind van 4,5,6,7 jaar verwachten dat deze zelf eea strikt kan toepassen
@Yvon
er stond volgens mij ook bij dat de kinderen zelf dingen mee mochten nemen om te eten. Dus misschien heeft een ander kind het meegebracht en heeft de juf niet in de gaten gehad dat er noten / pinda’s in verwerkt zaten. En soms is het ook niet meteen altijd duidelijk dat er bepaalde ingredïenten in een product zit. Een ongeluk zit in een klein hoekje heh. Gelukkig heeft het kind het zelf al opgemerkt en is naar de juf gegaan zodat zij snel kon handelen!