Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst deel 1: Juf Milou: “‘Alysia vertelde: ‘Gisteren kwam de politie thuis en moest ik weer naar oma’, haar verhalen werden steeds heftiger, wat moest ik doen?”
Ik kreeg een heel bijzonder aanbod
In haar derde jaar op onze school kreeg ik een bijzonder aanbod. Er werd een nieuwe cluster 4-school opgezet, en ik werd gevraagd om onderdeel te worden van het startteam. Een kans om mee te bouwen, opnieuw te beginnen, mijn ervaring te delen én mezelf te ontwikkelen. Professioneel gezien was het een droom. Maar mijn hart twijfelde. Want juist voor deze kinderen was stabiliteit essentieel. Ik besloot de overstap te maken. Met pijn in mijn hart.
Vooral Alysia had het erg zwaar
Het afscheid kwam niet onverwacht voor de leerlingen, maar het hakte er wel in. Vooral bij Alysia. Ze werd opstandig. Driftiger dan ik haar ooit had meegemaakt. Gooide spullen, schold leerkrachten uit, liep weg van gesprekken. Maar in één-op-éénmomenten brak ze alsnog door. “Waarom ga jij dan ook weg? Jij bent de enige die ik er echt voor me is,” zei ze met tranen in haar ogen.
“Ik ga niet omdat jij niet belangrijk bent,” zei ik zacht. “En jij hebt belangrijke dingen geleerd, die blijven bij je, ook als ik niet meer jouw juf ben”
Wat haar moeder zei raakte mij diep
In het laatste oudergesprek zei haar moeder iets wat me diep raakte: “Weet dat je een grote steun bent geweest. Je bent de enige die dichter bij Alysia heeft kunnen komen, de enige die ze heeft toegelaten in jaren…”
Ik stapte de school uit met een leeg plekje in mijn hart.
De jaren verstreken
Ik werkte op de nieuwe school, zette prachtige dingen op met een geweldig team en groeide verder in mijn vak. Maar Alysia verdween nooit helemaal uit mijn gedachten. Regelmatig zocht ik haar naam op Facebook of Instagram. Zoals veel tieners had ze vast een account aangemaakt. En inderdaad. En zo zag ik haar ouder worden. Andere kapsels, nieuwe vrienden, vriendjes, Soms zag ik feestjes, dan weer quotes over verdriet of woede, over hoe lastig het leven is…
Ze bleek in een gesloten instelling te zitten
Tot ik op een dag iets zag op Facebook dat me ontzettend deed schrikken: een Amber Alert. Alysia was weggelopen uit een gesloten instelling. Een gesloten instelling… Dan moesten haar problemen wel heel fors zijn. Haar moeder had het bericht gedeeld. “Wie haar ziet, neem alsjeblieft contact op.”
Zou ik nog invloed hebben?
Het raakte me diep. Ik wilde haar bellen, haar vasthouden, zeggen dat het allemaal goed zou komen. Maar die rol kon ik niet op nemen. Want wie was ik, als een vroegere juf. Mijn rol was ooit dichtbij, maar dat moment was voorbij. Of toch niet? Ik dacht sindsdien nog vaak aan haar. Aan die grote ogen, die scherpe opmerkingen, dat hunkerende hart. En aan het feit dat ze haar moeder ooit zei: “Je bent de enige die dichter bij Alysia heeft kunnen komen, de enige die ze heeft toegelaten in jaren…”
Ik kreeg een onverwacht bericht
Op een doordeweekse avond, een paar jaar later, kreeg ik een bericht via Facebook.
Hoi Juf Milou, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je een bericht stuur. Ik hoop dat je mij nog kent. Er zijn veel mensen die me hebben teleurgesteld en me hebben laten vallen, maar u bent één van die personen die dat niet heeft gedaan. Ik was boos toen u wegging, maar ik snap het nu. Ik wil laten weten dat het goed met mij gaat. Wat een lief kindje heeft u zie ik op de foto’s.”
Ik moest het drie keer lezen
De tranen liepen over mijn wangen. Zó vaak had ik gedacht: “Zou ik haar toch een berichtje sturen?” Maar ik hield me altijd in. Professionaliteit, afstand, grenzen. Maar zij, dat meisje dat niemand vertrouwde, had mij weer opgezocht.
En wat voor bericht.
Ze herinnerde zich dat ik bleef. Dat ik luisterde. Dat ik haar zag. En ze had het me vergeven dat ik weg was gegaan. Nee, sterker nog: ze leek het ook te begrijpen. Ik twijfelde; moest ik iets terug sturen? Misschien was het voor haar een afsluiting van een lastige tijd in haar jeugd.
Ik twijfelde maar besloot toch te reageren
Toch besloot ik haar een bericht terug. Ik bedankte haar voor haar mooie woorden. Ze was inmiddels 19 jaar, een volwassen vrouw, met een grote zware rugzak aan ervaringen en uitdagingen die ze de rest van haar leven zou moeten dragen… Ze woonde op begeleid kamers, semi op zichzelf en lerende om helemaal op eigen benen te gaan staan.
We hebben inmiddels structureel contact
Na wat berichtjes heen en weer besloten we een afspraak te maken. En inmiddels zie ik haar zo’n eens in de 2 maanden, intensiever wil ik het niet maken. Ze is druk met haar eigen leven opbouwen en ik help haar daar vanaf de zijlijn en met gepaste afstand bij.
Ze heeft mij zoveel geleerd
Alysia leerde mij veel, meer dan ik haar ooit heb of zal kunnen leren. Ze liet me zien dat vertrouwen een keuze is die je elke dag opnieuw moet verdienen. Ze leerde me dat boosheid bijna altijd een dekmantel is voor pijn. En dat een stabiel persoon in het leven van een kind een belangrijk verschil kan maken, ook al is dit niet de ouder.
Alysia is voor altijd een stukje van mijn verhaal als leerkracht. Net zoals ik hopelijk voor altijd een klein stukje van het hare ben.
JUF MILOU
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Ik heb dit verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Wat fijn dat er mensen zoals jij zijn!