Mariska: “Sorry mevrouw, het gas is afgesloten wegens betalingsachterstand”, mijn man liet ons letterlijk in de kou zitten en was nergens te bekennen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Ruben had zijn sporttas gepakt, een snelle kus op mijn wang gedrukt en gezegd: “Tot zondagavond, schat.” Daarna was hij vertrokken, samen met zijn vrienden een weekendje weg. Een jaarlijks ding. Bier, voetbal, slechte grappen. Ik maakte me geen zorgen. Maar ergens voelde het al weken… nee, maanden niet goed. Hij was er niet helemaal. Niet echt. Zelfs als hij thuis was, leek hij ergens anders. Zijn blik leeg, zijn lach flinterdun. En iedere keer als ik erover begon, wuifde hij het weg. “Nee, gaat wel. Druk op werk.” “Nee joh, gewoon moe.” “Maak je niet druk.” Dus ik maakte me maar niet druk. Of ik probeerde het in elk geval.

“Ruben? Die is gisteren al eerder weggegaan”

Zaterdag verliep normaal. De kinderen, Bram van zes en Noa van vier, speelden in de tuin, ik ruimde het huis een beetje op, deed een wasje. Zondagmiddag begon ik op mijn horloge te kijken. Zondagavond was ik onrustig. Ruben was niet thuis. Geen appje. Geen belletje. Niks. Ik wachtte. Misschien file. Misschien vertraging. Om negen uur ’s avonds kon ik niet meer. Ik pakte mijn telefoon en belde Max, zijn beste vriend. De telefoon ging twee keer over voordat Max opnam. “Hey Maris,” klonk zijn stem. “Hey Max, is Ruben nog bij jullie?” Even stilte. “Eh… Ruben? Nee joh, die is gisteren al eerder weggegaan.” Mijn maag draaide zich om. “Eerder weggegaan?” “Ja, zaterdagavond al. Hij zei dat hij zich niet lekker voelde.” Mijn handen begonnen te trillen. “Oké… bedankt Max.” Ik hing op. Daar zat ik dan. Op de rand van de bank. Mijn hart klopte in mijn keel.

Ik blijf even een paar dagen bij mijn moeder, ik heb tijd nodig

Waar was hij in hemelsnaam? Pas om half elf ’s avonds kreeg ik een berichtje. ‘Sorry.. ik blijf even een paar dagen bij mijn moeder, ik heb tijd nodig.’ Bam. Alsof er een bom werd gedropt. Ik staarde naar het scherm. Herlas het berichtje wel tien keer. Tijd nodig? Wat bedoelde hij? Waarom bij zijn moeder? Waarom zei hij niks? Bram kwam de kamer binnen geslenterd met zijn knuffel. “Mama, kan ik bij jou slapen?” “Natuurlijk, lieverd.” Ik tilde hem op, zijn warme armpjes om mijn nek, zijn hartje kloppend tegen mijn borst. En ik dacht alleen maar: hoe ga ik dit uitleggen?

Een koude douche, maar dat was nog niet het ergste

De volgende ochtend probeerde ik me groot te houden. Ontbijt maken, kinderen naar school brengen, glimlachen naar andere moeders alsof alles normaal was. Ik besloot mezelf even te verwennen met een lange douche. Gewoon even warm water over me heen laten stromen. Even alles van me afspoelen. Ik zette de douche aan. Niks. Ik wachtte. Nog steeds niks. Alleen een zielig straaltje ijskoud water. “Wat de…” Ik probeerde de keuken. De kraan daar hetzelfde. Koud. Ik liep naar de cv-ketel. Rood lampje. Error. Ik vloekte zachtjes. Wat nu weer? Ik pakte de telefoon en belde het energiebedrijf. Een vriendelijke mevrouw nam op. Ik legde uit dat het gas het niet deed, dat ik dacht dat de ketel stuk was. Ze tikte wat in op haar computer. En toen kwam het. “Mevrouw, uw aansluiting is afgesloten wegens betalingsachterstand.” Ik kon haar eerst niet eens begrijpen. Zo onwerkelijk klonk het. “Sorry?” “Er zijn meerdere aanmaningen gestuurd. We hebben helaas de levering moeten staken.” Ik zakte op de keukenvloer. “Maar… hoe kan dat?” De rekeningen. Die gingen allemaal van Rubens rekening. Mijn handen begonnen te trillen. Ik voelde een brok in mijn keel. “Kan ik het nu meteen betalen?” vroeg ik. “Kan het dan weer aan?” “Dat kan,” zei de vrouw vriendelijk. “Maar het duurt gemiddeld drie werkdagen voor alles weer is aangesloten.” Drie werkdagen. Geen warm water. Geen verwarming. Geen warme douche. Met twee kleine kinderen. Ik slikte de tranen weg. “Oké. Stuur maar een factuur.” Toen ik ophing, bleef ik even zitten. Op die koude keukenvloer. Wat was er in godsnaam aan de hand met Ruben?

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de echte reden te zeggen

De kinderen kwamen thuis van school. Bram gooide zijn tas in de hoek, Noa kletste honderduit over knutselen. “Mama, ik wil in bad!” “Schatje, het water doet het even niet,” zei ik, terwijl ik mijn gezicht in de plooi hield. “Waarom niet?” “Omdat… ze iets aan het maken zijn aan de straat.” Gelogen. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de echte reden te zeggen. Die avond kroop ik vroeg in bed. De kinderen lagen eindelijk te slapen, ik had ze gewassen met koude doekjes en sprookjes voorgelezen alsof mijn hart niet aan het breken was. Ik lag onder de dekens en staarde naar het plafond. Wat was er gebeurd? Wat had Ruben gedaan? Waar was de man gebleven die ons gezin altijd op de eerste plaats zette?

“Ruben wil geen bezoek”

En waarom voelde ik diep vanbinnen… dat dit pas het begin was? De volgende ochtend stond ik op met dezelfde knoop in mijn maag. Geen berichtje van Ruben. Geen telefoontje. Niks. Ik appte hem: ‘Gaat het? De kinderen missen je.’ Twee blauwe vinkjes. Geen antwoord. Ik bracht Bram en Noa naar school en daarna reed ik door naar mijn schoonmoeder. Mijn handen trilden op het stuur. Ik belde aan. Zij deed open, in haar ochtendjas. Haar gezicht verwrongen tussen schuldgevoel en ongemak. “Is Ruben hier?” Ze knikte. “Kan ik hem zien?” Ze slikte. “Hij wil even geen bezoek.” Mijn hart brak opnieuw. Ik draaide me om, stapte weer in de auto, reed naar huis. Nog steeds niks. Nog steeds geen uitleg.

Die avond, toen de kinderen sliepen, haalde ik een extra deken uit de kast. Want het huis was koud. Alles voelde koud. En ik wist: dit was niet zomaar een ruzie. Niet zomaar een weekendje weg. Er was iets kapot. En ik had geen idee of het ooit nog gemaakt kon worden.

wordt vervolgd..

MARISKA