Djulia: “Mijn man keek mij gekwetst aan: ‘Wat bedoel je?’, het kwam heel hard aan maar ik kan hem gewoon niet meer verdragen in mijn buurt”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Al maanden hadden we ernaar uitgekeken. Ovulatietesten, supplementen, vruchtbare dagen timen… het hele riedeltje. En toen was daar eindelijk dat streepje. Zwanger! Ik kon het niet geloven. Ik heb wel drie testen gedaan, huilde van blijdschap, rende naar mijn man en we huilden samen. Eindelijk, we werden ouders.
Met een week of zes begon het…
De eerste paar weken voelde ik me euforisch. Een beetje moe, maar verder eigenlijk prima. Tot week zes. Toen begon het. De misselijkheid. En niet zomaar een beetje, nee – het was alsof mijn hele lijf in opstand kwam. Ochtendmisselijkheid? Dit was een 24-uurs overlevingsstrijd. Het begon met tandpasta. Iedere ochtend en avond stond ik kokhalzend boven de wasbak. Mint? Echt niet. De geur, de textuur, zelfs het geluid van het poetsen – alles maakte me misselijk. Ik stapte over op kindertandpasta, verschillende soorten en uiteindelijk ging die met aardbeiensmaak nog het beste, maar ook die werkte eigenlijk niet. Toch bleef ik dapper poetsen, al was het soms met tranen in mijn ogen.
Ik moest al kokhalzen van de geur
Tegelijk kwam koffie. Of beter gezegd: de geur ervan. Mijn man is een koffieliefhebber. Elke ochtend zette hij met liefde zijn bakkie, maar ik moest ervan kokhalzen. Ik rook het boven op zolder als hij beneden net een verse pot had gezet. Zelfs de geur uit de thermosbeker voor als hij onderweg was, bleef urenlang in huis hangen. Hij probeert nu zijn koffie op zijn werk te drinken. Lief van hem, maar eerlijk? Het maakt weinig uit.
Ineens had ik ook hier aan afkeer tegen…
Want het ergste moet nog komen. Ik kon mijn man ineens niet meer uitstaan. Niet qua gedrag – hij is echt een lieverd – maar zijn geur. Gewoon… zijn lichaamsgeur. Alsof mijn neus een soort topspeurder is geworden die elke molecule ruikt. Als hij thuiskomt van zijn werk en nog maar een stap in de woonkamer zet, komt die geur me al tegemoet. Zweet, deo, buitenlucht. Mijn maag draait zich om.
“Kun je even verderop staan?”
De eerste keer dat ik hem vroeg of hij “een beetje afstand” wilde nemen, voelde ik me zó schuldig. Hij keek verbaasd en gekwetst. “Wat bedoel je?” vroeg hij. En ik stond daar, zwanger, bleek, met mijn hand over mijn mond en zei: “Het ligt echt niet aan jou… maar ik word letterlijk misselijk als je te dichtbij komt.”
Ik schaamde mij intens
’s Avonds in bed probeerde ik me om te draaien, met mijn rug naar hem toe, omdat de geur van zijn adem me misselijk maakte. In de badkamer stonden we zij aan zij voor de spiegel, maar ik moest m’n adem inhouden als hij zijn gezicht waste met zijn standaard bodylotion. Zelfs zijn schone haren hadden een geur die ik niet trok. En ik schaamde me. Intens. Hoe kon ik me nou zo voelen tegenover de man van wie ik houd? De man met wie ik dit kindje maak? De man die mijn hand vasthield toen ik die positieve test liet zien?
Ik tel de maanden
Ik ben nu 10 weken zwanger. En ik hou me vast aan het idee dat het “na het eerste trimester” beter wordt. Dat zeggen ze toch altijd? Dat de misselijkheid afneemt en je je weer mens gaat voelen? Maar tot die tijd… overleef ik. Mijn man slaapt tegenwoordig op een klein logeerbedje op zolder. Niet omdat we ruzie hebben, maar omdat ik anders geen oog dichtdoe. We lachen er soms om, maken grapjes. “Alsof we al oefenen voor slapeloze nachten,” zegt hij dan. En dan glimlach ik, want ik weet: dit is tijdelijk.
Ik kijk op tegen de maanden die nog gaan volgen maar probeer positief te blijven
Maar eerlijk? Ik kijk op tegen de maanden die nog komen. Twintig weken zwanger is nog zó ver weg. En stel dat het nog langer duurt voordat ik weer wat meer kan verdragen. Laat staan de bevalling. Laat staan de kraamperiode. Als mijn neus zich nú al zo gedraagt, wat moet dat straks worden met poepluiers? Toch probeer ik positief te blijven. Elke dag dat ik me beroerd voel, denk ik: er groeit iets in mij. Iets bijzonders. Iets waar we zó lang naar verlangd hebben. En hopelijk… ruikt mijn man over een tijdje gewoon weer als mijn man.
DJULIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen