Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Het was een rustige zaterdagmiddag. Mijn man en ik pasten op onze kleindochter Mila van tweeënhalf. Onze dochter en schoonzoon hadden een weekendje weg verdiend en wij waren maar wat blij dat we mochten oppassen. “Lekker even spelen en wandelen,” had ik nog tegen mijn man gezegd over de invulling, “en Mila slaapt vast ook nog een uurtje.”
Alles verliep rustig, ten minste dat dacht ik…
We hadden net samen een boterham gegeten. Mila zat nog in haar kinderstoel te smullen van een plakje ontbijtkoek, terwijl mijn man een boek voorlas. Alles ging heerlijk rustig. En zoals dat gaat met oma’s: ik zag ineens dat de wasmachine klaar was. “Even snel die was ophangen, dan ben ik daar ook weer klaar mee,” dacht ik. Ik liep naar de bijkeuken, liet de tussendeur open zodat ik Mila kon horen en begon de was over te laden in de wasmand.
“Is ze bij jou?”
Het zal misschien drie minuten zijn geweest. Vijf hooguit. Toen ik terugliep naar de woonkamer, zag ik de kinderstoel leeg. Geen Mila. Ik keek snel naar mijn man, die op de bank zat te dommelen met het boek nog in zijn hand. “Waar is Mila?” vroeg ik. Hij keek op. “Ze wilde uit de kinderstoel en naar jou.”
“Ik heb haar helemaal niet gezien! Ik was in de bijkeuken en dacht dat jij op haar lette…”
We begonnen meteen te zoeken
Eerst in de woonkamer, achter de bank, onder de tafel. “Mila?” riep ik, met een lichte trilling in mijn stem. “Mila, kom eens, waar ben je?” Geen antwoord. Geen gegiechel, geen voetstapjes, helemaal niets. Ik liep snel naar de hal. Keek in het toilet, de gangkast, de trap naar boven. Niks. Mijn man keek ondertussen in de keuken en liep daarna de tuin in. Toen hoorde ik zijn stem, hardop denkend: “De achterdeur… die stond toch op slot?” Ik kwam erbij staan. De deur was open. Niet wagenwijd, maar nét genoeg om erdoor te glippen.
“Het zal toch niet…”
Ik keek hem aan. “Het zal toch niet…?” fluisterde ik. De paniek sloeg nu echt toe. Mila, buiten? Alleen? We vlogen de tuin in. Riepen haar naam. “Mila! Mila, meisje, waar ben je?” De tuin was leeg. Wat als ze tóch langs het hekje ons was geglipt? Wat als iemand haar had meegenomen? Mijn man liep het schuurtje in. “Misschien is ze daar.” Ik holde naar de zijkant van het huis, keek tussen de containers, achter de kliko’s. Geen Mila. De stilte was oorverdovend. Geen kinderstem, geen voetstapjes, geen gelach. Alleen het bonken van mijn hart in mijn borst.
We stormden weer naar binnen
“Misschien is ze naar boven gegaan,” zei ik hijgend. We renden alle kamers door. Onze logeerkamer, de badkamer, de slaapkamer. Ik keek zelfs onder het bed. Ik begon te zweten van angst. En de tranen prikten achter mijn ogen. Wat als we haar niet zouden vinden? Wat als… “Ze moet hier ergens zijn,” zei mijn man, al even gejaagd. Hij liep alweer naar beneden. Ik stond in de deuropening van de logeerkamer en voelde me duizelen. Mijn kleine meisje. Waar kon ze toch zijn?
En toen… een piepklein geluidje
Ik liep terug naar de bijkeuken. Misschien was ze me achterna gelopen? Maar daar was niets. Tot ik weer in de woonkamer kwam. Ik keek om me heen. En toen… hoorde ik een zacht geluidje. Ik draaide me langzaam om. En toen zag ik het. De wasmand. Niet de lege waar ik net de natte was uit had gehaald. Maar de andere. Die met schone was, die ik nog moest strijken. De grote, witte mand. Ik liep ernaartoe en keek erin. En daar lag ze. Mila. Op een bedje van opgevouwen T-shirts en theedoeken, haar duimpje in haar mond, een tevreden glimlachje op haar gezicht. Ze keek me aan alsof ze zeggen wilde: “Wat is er, oma?”
De schrik in mijn benen
Ik zakte op mijn knieën en begon te lachen en te huilen tegelijk. Mijn man kwam aangelopen. “Ze ligt hier,” zei ik met een trillende stem. Hij keek en begon ook te lachen van opluchting. “Nou, dat was ons middagdutje wel,” grapte hij, al zat de schrik ook in zijn benen. Mila rekte zich uit alsof ze net uit een vijfsterrenhotel wakker werd. Ze had zich blijkbaar heerlijk genesteld tussen de zachte, warme was.
En de achterdeur? Die zit sindsdien standaard op dubbele grendel.
OSARA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
ik speelde vroeger verstoppertje met mijn moeder. Ik was onder de keukentafel gaan zitten en mijn moeder heeft het hele huis doorgezocht. Ze heeft nog onder de keukentafel gekeken, maar heeft me kennelijk niet zitten. Ze heeft in de tuin gekeken, Is vervolgens nog de straat op gerend, en ik? ik zat geduldig onder de tafel te wachten om gevonden te worden. Pas toen ik haar met de politie hoorde bellen schrok ik en kwam ik stilletjes onder de tafel vandaan. Ze is zich rotgeschrokken toen ik ineens naast haar stond.😅
Wat een leuke anekdote!
In slaap gevallen tussen onderschuifbed,uren is er naar me gezocht.
uiteindelijk een voetje zichtbaar en werd ik met een noodgang onder het bed vandaan getrokken. Me van geen kwaad bewust maar het was ineens feest. Alleen duurde dat 62 jaar geleden niet zo lang
Vreselijk schrikken! Mijn ouders hebben iets gelijks meegemaakt met onze dochter, toen 2 jaar. De poorter van de tuin was niet op slot dus ze hadden de hele wijk al uitgekamd. Bleek ze zich verstopt te hebben achter het gordijn. Geen kik gegeven bij het roepen naar haar naam, maar opa en oma wel tien jaar ouder. Hier worden de deuren tegenwoordig ook dubbel gecheckt
Er is niets slechts om wensen te hebben. Als ze zou wensen om het beste in turnen te zijn zou je haar ook niet zeggen dat het niet reel is, zou je zeggen ga oefennen.
Hier zeg je toch ga denken hoe je aan het geld komt. Door sparen, klusjes doen… En net zo als ze blij zou zijn ook met tweede of derde plaats in turnen, zo zal ze ook blij zijn met een goedkopere telefoon…
Heeft u een ander artikel gelezen? Dit gaat om een vermiste kleindochter, niet over een wens of telefoon.
Ken dat gevoel. Ooit eens mijn broer zijn jongste verloren in Eurodisney. waren maar misschien 15 min en hij was goed opgevangen daar maar ben wel 10 jaar ouder geworden die dag naar mijn gevoel.
dat was schrikken, begrijp ik goed!💖