Patricia: “‘Maar ik wil niet!’, antwoordde mijn dochter, maar toch moest ze, achteraf heb ik spijt dat ik haar gedwongen heb…”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
In de klas van mijn dochter Liz zitten veel leuke kinderen. Het is een gezellige groep, bijna iedereen speelt met iedereen. De verjaardagsfeestjes volgen elkaar in rap tempo op, de groepsapp van de moeders staat er vol mee. Maar er is één meisje, Amy, dat nooit echt wordt genoemd. Ze is stil, onopvallend. Bijna nooit gaat ze spelen en volgens mij is ze zelden op een feestje. En ik? Ik ben daar medeverantwoordelijk voor.
Het raakte mij en ik voelde dat we hier iets mee moesten
Niet dat ik haar ooit iets heb misgund, of haar bewust heb buitengesloten. Maar ik heb ook nooit voorgesteld haar eens uit te nodigen. Nooit even met Liz besproken of Amy misschien ook een keertje kon komen spelen. En hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het me raakte. Want hoe moet dit voelen voor haar? Voor haar ouders?
Ik besloot actie te ondernemen
Ik stel me voor hoe haar moeder haar ’s middags ophaalt van school, hoopvol kijkend of er misschien een speelafspraak is. Hoe Amy haar hoofd schudt. Weer niet. En hoe haar moeder dan lacht, alsof het niet uitmaakt. Maar het maakt natuurlijk wél uit. Ik voelde me schuldig. Dus ik besloot het anders te doen. Liz en ik zaten aan tafel toen ik het ter sprake bracht.
“Wat denk je ervan om eens met Amy af te spreken?” vroeg ik luchtig.
Liz haalde haar schouders op. “Hmm, waarom?.”
Een beetje pushen moet toch kunnen?
“Volgens mij is ze heel lief. En wie weet is het hartstikke leuk.”
Een beetje pushen, dat moest toch kunnen? Soms hebben kinderen een klein zetje nodig om buiten hun vaste kringetje te kijken. Ik besloot Amy’s moeder aan te spreken op het schoolplein. Ze keek op toen ik haar aansprak, en toen ik vroeg of Amy zin zou hebben om een keer met Liz te spelen, begon ze te stralen.
“Wat leuk! Ze kan over twee dagen al, op woensdagmiddag.”
Ik voelde me tevreden. Dit voelde goed. Ik deed iets goeds.
Ik zag meteen dat Liz er eigenlijk geen zin in had…
Die woensdag stonden Liz en Amy samen voor de deur. Liz keek ongemakkelijk. Ik zag het meteen. “Heb je er zin in?” vroeg ik. Ze knikte aarzelend, zonder overtuiging. Binnen probeerde ik het gezellig te maken. Een kan limonade, wat koekjes op tafel.
“Ga maar lekker spelen,” zei ik opgewekt. Maar ze kwamen niet echt op gang.
Liz wilde haar Lego laten zien, Amy wilde liever kleuren. Toen ze uiteindelijk naar Liz’ kamer gingen, was het na tien minuten alweer stil. Ik liep even langs en hoorde niks. Geen gegiechel, geen spelgeluiden, gewoon… stilte.
Even later speelden ze geen eens meer met elkaar
Een kwartier later zat Amy beneden aan tafel met een kleurboek, Liz kwam niet eens meer uit haar kamer.
“Vind je het leuk?” vroeg ik zachtjes. Amy zei dat ze het leuk vond. Ik probeerde een gesprekje met haar te voeren maar er kwam weinig uit. Ik vroeg of ze misschien iets anders wilde doen. Ze haalde haar schouders op. “Maakt niet uit.” Hier kon ik weinig mee…
Ook buiten was het geen succes
Liz kwam naar beneden en zei dat ze buiten wilde spelen. Amy ging gelukkig met haar mee. Toen ik naar buiten keek zag ik Liz druk met vriendinnetjes van buiten kletsen en Amy zat op een bankje om zich heen te kijken. Nee, dit was ook geen succes.
Ik besloot ze te gaan halen en samen voor een film te zetten. “Amy welke film wil jij zien?” “Maakt niet uit”, zei ze. Was ze nou zo verlegen of voelde zich echt totaal niet op haar gemak bij ons thuis?
Ik voelde me helemaal leeggezogen
Tegen de tijd dat haar moeder haar kwam halen, voelde ik me leeg. Ontzettend leeg. En eerlijk gezegd opgelucht dat het voorbij was. Amy zei beleefd gedag. Haar moeder straalde weer.
“Ze vond het heel leuk, zei ze net!”
En Liz? Die zei meteen: “Mam, ik wil niet nog een keer met Amy spelen. Niet weer een speeldate regelen met haar”. Ik snapte haar. Echt.
En toch voelde het als een mislukt goed voornemen. Ik had gedacht dat het een mooi verhaal zou worden. Dat Liz en Amy leuk zouden samen spelen, dat het een succeservaring zou zijn voor Amy… Maar ik heb hier duidelijk van geleer. Dat iets forceren in elk geval bij mijn dochter niet werkt.
PATRIES
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen