Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
In de klas van mijn dochter Liz zitten veel leuke kinderen. Het is een gezellige groep, bijna iedereen speelt met iedereen. De verjaardagsfeestjes volgen elkaar in rap tempo op, de groepsapp van de moeders staat er vol mee. Maar er is één meisje, Amy, dat nooit echt wordt genoemd. Ze is stil, onopvallend. Bijna nooit gaat ze spelen en volgens mij is ze zelden op een feestje. En ik? Ik ben daar medeverantwoordelijk voor.
Het raakte mij en ik voelde dat we hier iets mee moesten
Niet dat ik haar ooit iets heb misgund, of haar bewust heb buitengesloten. Maar ik heb ook nooit voorgesteld haar eens uit te nodigen. Nooit even met Liz besproken of Amy misschien ook een keertje kon komen spelen. En hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het me raakte. Want hoe moet dit voelen voor haar? Voor haar ouders?
Ik besloot actie te ondernemen
Ik stel me voor hoe haar moeder haar ’s middags ophaalt van school, hoopvol kijkend of er misschien een speelafspraak is. Hoe Amy haar hoofd schudt. Weer niet. En hoe haar moeder dan lacht, alsof het niet uitmaakt. Maar het maakt natuurlijk wél uit. Ik voelde me schuldig. Dus ik besloot het anders te doen. Liz en ik zaten aan tafel toen ik het ter sprake bracht.
“Wat denk je ervan om eens met Amy af te spreken?” vroeg ik luchtig.
Liz haalde haar schouders op. “Hmm, waarom?.”
Een beetje pushen moet toch kunnen?
“Volgens mij is ze heel lief. En wie weet is het hartstikke leuk.”
Een beetje pushen, dat moest toch kunnen? Soms hebben kinderen een klein zetje nodig om buiten hun vaste kringetje te kijken. Ik besloot Amy’s moeder aan te spreken op het schoolplein. Ze keek op toen ik haar aansprak, en toen ik vroeg of Amy zin zou hebben om een keer met Liz te spelen, begon ze te stralen.
“Wat leuk! Ze kan over twee dagen al, op woensdagmiddag.”
Ik voelde me tevreden. Dit voelde goed. Ik deed iets goeds.
Ik zag meteen dat Liz er eigenlijk geen zin in had…
Die woensdag stonden Liz en Amy samen voor de deur. Liz keek ongemakkelijk. Ik zag het meteen. “Heb je er zin in?” vroeg ik. Ze knikte aarzelend, zonder overtuiging. Binnen probeerde ik het gezellig te maken. Een kan limonade, wat koekjes op tafel.
“Ga maar lekker spelen,” zei ik opgewekt. Maar ze kwamen niet echt op gang.
Liz wilde haar Lego laten zien, Amy wilde liever kleuren. Toen ze uiteindelijk naar Liz’ kamer gingen, was het na tien minuten alweer stil. Ik liep even langs en hoorde niks. Geen gegiechel, geen spelgeluiden, gewoon… stilte.
Even later speelden ze geen eens meer met elkaar
Een kwartier later zat Amy beneden aan tafel met een kleurboek, Liz kwam niet eens meer uit haar kamer.
“Vind je het leuk?” vroeg ik zachtjes. Amy zei dat ze het leuk vond. Ik probeerde een gesprekje met haar te voeren maar er kwam weinig uit. Ik vroeg of ze misschien iets anders wilde doen. Ze haalde haar schouders op. “Maakt niet uit.” Hier kon ik weinig mee…
Ook buiten was het geen succes
Liz kwam naar beneden en zei dat ze buiten wilde spelen. Amy ging gelukkig met haar mee. Toen ik naar buiten keek zag ik Liz druk met vriendinnetjes van buiten kletsen en Amy zat op een bankje om zich heen te kijken. Nee, dit was ook geen succes.
Ik besloot ze te gaan halen en samen voor een film te zetten. “Amy welke film wil jij zien?” “Maakt niet uit”, zei ze. Was ze nou zo verlegen of voelde zich echt totaal niet op haar gemak bij ons thuis?
Ik voelde me helemaal leeggezogen
Tegen de tijd dat haar moeder haar kwam halen, voelde ik me leeg. Ontzettend leeg. En eerlijk gezegd opgelucht dat het voorbij was. Amy zei beleefd gedag. Haar moeder straalde weer.
“Ze vond het heel leuk, zei ze net!”
En Liz? Die zei meteen: “Mam, ik wil niet nog een keer met Amy spelen. Niet weer een speeldate regelen met haar”. Ik snapte haar. Echt.
En toch voelde het als een mislukt goed voornemen. Ik had gedacht dat het een mooi verhaal zou worden. Dat Liz en Amy leuk zouden samen spelen, dat het een succeservaring zou zijn voor Amy… Maar ik heb hier duidelijk van geleer. Dat iets forceren in elk geval bij mijn dochter niet werkt.
PATRIES
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
ik vind het waanzinnig dat je Amy ziet staan. Dat is zo belangrijk! Mijn dochter had vroeger veel vrienden. Vanaf groep 6 bouwde dat af tot geen vrienden meer. Gelukkig heeft ze 1,5 jaar geleden een schoolgenootje leren kennen door een gezamenlijk kunstproject. Zij hebben dezelfde interesses en dat is de oplossing.
We zijn er 2 jaar geleden achter gekomen dat ze autisme heeft. Heel lastig allemaal. Leeftijdgenootjes begrijpen haar niet, en andersom ook niet. Ik zou willen dat ik het voor haar op kon lossen, maar dat werkt helaas niet zo.
Een beetje pushen en sturen is wat anders dan dwingen, me dunkt.
Tja, in het verhaal komt duidelijk naar voren dat je goede bedoelingen hebt voor Amy, het is ook heel mooi dat je het geprobeerd hebt om haar samen met je dochter te laten spelen. Maar sommige kinderen zijn een beetje kluizenaarstype of spelen gewoon liever alleen. Maar misschien was dit ook wel het zetje wat Amy nodig had om wat meer aansluiting proberen te vinden bij andere kinderen..
Hoe dan ook, je bedoelingen waren goed, dat het niet de uitkomst gaf die je zo gehoopt had…. tja daar heb je niet altijd zelf invloed hebt. Het is in elk geval een goed voorbeeld voor je dochter dat zij ook leert om mensen niet bewust of onbewust buiten te sluiten en proberen te betrekken bij dingen. Tenzij diegene dat niet wil natuurlijk maar dat is een ander verhaal.
Sommige kinderen vallen overal buiten. Dat is vervelend voor henzelf, maar niet iets wat per se geforceerd door een ander oplosbaar is. Als een kind met niemand klikt, ligt het misschien niet aan alle anderen.