Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Tot voor kort was het zo anders
Tot voor kort waren Vajen en ik twee handen op één buik. Als ik haar zou hebben gevraagd met wie ze het allerliefst haar middag wilde doorbrengen, dan had ze steevast gezegd: met jou. En dat meende ze. Ze kwam jaren lang uit school gerend met haar armen wijd. “Zullen we vanmiddag weer iets leuks doen, mama?” Ze bedoelde dan niet naar de speeltuin of met een vriendin spelen. Nee, Vajen wilde ‘met mama afspreken’. Dat zei ze ook letterlijk zo. Ik vond dat altijd zo aandoenlijk. Andere moeders zeiden weleens dat ze het benauwd kregen van al dat geplak, maar ik genoot. Ze hield mijn hand vast tijdens het knutselen, kroop ’s avonds bij me op schoot op de bank met een dekentje, en als het even kon wilde ze in mijn bed slapen. “Want ik ben verliefd op jou, mama.”
En toen werd ze elf
Ik weet heus wel dat dit erbij hoort. Dat het gezond is. Dat losmaken noodzakelijk is. Maar het doet ook gewoon pijn. Vajen is veranderd. Niet ineens, het sloop erin. Maar de laatste maanden gaat het razendsnel. Ze vraagt niet meer of we samen iets gaan doen. Ze wil vooral met haar telefoon in haar kamer hangen. En als ik haar ophaal van school – iets wat ik tot voor kort nog mocht doen – dan kijkt ze om zich heen of niemand kijkt voordat ze in de auto stapt. Een kus of een knuffel zit er niet meer in. “Mam, doe normaal.” Ze schaamt zich voor me…
Ik zeg volgens haar steeds vaker rare dingen
Laatst stonden we in de rij bij de H&M, en ik maakte een grapje over een glittertopje dat ik zelf ook wel aan zou kunnen. Ze draaide zich met een ruk van me weg. “Mam, hou op. Je bent echt raar.” Alsof ik iets verschrikkelijks had gezegd. En toen we samen uit lunchen gingen, vroeg ze me of ik alsjeblieft niet weer mijn ‘vreemde salade’ wilde bestellen. “Dat ziet er zó smerig uit.” Ik kreeg bijna geen hap meer door mijn keel.
Het voelt soms alsof ik haar kwijt ben
Ze keurt mijn kleding af. Mijn stem. Hoe ik lach. Hoe ik haar naam uitspreek. “Niet zo hard praten.” “Zeg dat niet zo kinderachtig.” “Doe je jas gewoon normaal aan.” Ik ben ineens gênant geworden. En ik weet dat ze me niet haat. Dat ergens daaronder nog steeds het meisje zit dat ‘met mama wil afspreken’. Maar het voelt soms alsof ik haar kwijt ben.
Ik doe een tegenbeweging als automatisme
Ik betrap mezelf erop dat ik me terugtrek. Dat ik denk: Als jij afstand neemt, dan doe ik dat ook maar. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil haar vasthouden. Niet letterlijk, al zou ik dat het liefst doen, maar vasthouden in verbinding. Blijven voelen dat ik haar moeder ben, niet alleen degene die haar ’s ochtends wakker maakt en ’s avonds maant om haar telefoon weg te leggen.
Niemand vertelt je hoe eenzaam dit voelt
Laatst vond ik een oude tekening in een van haar dozen. “Mama is mijn allerbeste vriendin”, stond erop in kinderlijke letters. Ik hield het blad vast en ineens prikten de tranen in mijn ogen. Want dat was ik. En ergens hoop ik nog steeds dat ik dat weer een beetje mag worden. Niet zoals toen, dat weet ik ook wel. Ouders waarschuwen elkaar voor slapeloze nachten met baby’s, voor peuterpuberteit en voor schoolkeuzes. Maar niemand vertelt je hoe eenzaam het voelt als je kind zich voor je begint te schamen. Als de liefde die altijd vanzelfsprekend was, ineens een muur tegenkomt.
Het is een cliché maar toch…
Ik probeer mezelf te vertellen dat dit losmaken ook liefde is. Dat ik haar veilig genoeg heb gemaakt om zich vrij te voelen. Maar soms… soms verlang ik zó naar dat handje in het mijne. Naar haar hoofd tegen mijn schouder. Naar dat ene zinnetje waar ik nooit genoeg van kreeg: “Mama, ik ben verliefd op jou.”
Aan alle mama’s, het is een groot cliché maar toch: geniet dubbel intens van elk moment dat ze nog nabij willen zijn!
HANNA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
het is tijdelijk, geef haar de ruimte ?, heeft ze nodig, gezonde ontwikkeling, geniet ervan.
De vriendschap komt vanzelf terug als je haar niets verwijt,
komt echt weer goed.🥰
Het is gelukkig heel gezond, hoe rot het ook is. Het is een fase en het hoort er bij. Gaat ook weer over gelukkig. Let op de moment waarin je merkt dat ze je nog wel nodig heeft. o.a. bij de onzekerheden die bij de pubertijd komen kijken. En geniet daar extra veel van. Verder de ruimte geven. Die vrienschap komt wel weer
Tranen in de ogen hoor, ik snap je helemaal. Mijn dochter nadert die leeftijd, maar nu wil ze nog heerlijk elke avond knuffelen. Soms word ik gek van het ‘geplak’ , maar helemaal als ik dit lees weet ik dat ik er gewoon nog van moet genieten. En je kan weten dat een fase komt, maar je voelt de pijn pas als die fase er is en het zal voor iedereen anders zijn. Knuffel
Het gaat goedkomen!
ik herken mijzelf hierin als puber, afzetten tegen mijn moeder/ouders en nu ik zelf volwassen ben realiseer ik dat ik mijn moeder toendertijd hier ook mee heb gekwetst.
Maar nu jaren later is zij echt (nog steeds) mijn allerbeste vriendin❤️!
Geef het tijd en zorg ervoor dat je altijd bereikbaar en in de buurt bent.
Tip! Een waardevol boek over dit onderwerp is ‘Laat je kind niet los’ van Gordon Neufeld.
Niemand heeft jou gewaarschuwd voor de puberteit? Nooit bij stilgestaan dat jouw dochter dat ook zou bereiken? Komt vast weer goed. Het is een fase.
Ik denk dat je gewoon van alles moet proberen te genieten. Heb het artikel graag gelezen, hopelijk komen jullie in de toekomst weer dichter bij elkaar.